കോൾഡ് ഹാർബർ - 44

കയറ്റം കയറി കാർ കുന്നിൻമുകളിലേക്കെത്തി. ഏതാണ്ട് അര മൈൽ അകലെ താഴ്‌വാരത്ത് മരങ്ങൾക്കിടയിൽ അത് നിലകൊള്ളുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഉദയസൂര്യന്റെ കിരണങ്ങളേറ്റ് ഗാംഭീര്യത്തോടെ ചാരനിറത്തിൽ ഉയർന്നു നിൽക്കുന്ന വോൺകോർട്ട് കൊട്ടാരം. ഒന്നിന് പിറകെ ഒന്നായി വന്ന നിരവധി മത-വർഗ്ഗീയകലാപങ്ങളെയും വിപ്ലവങ്ങളെയും അതിജീവിച്ച പ്രൗഢിയുടെ പര്യായം അവളുടെ ദൃഷ്ടിയ്ക്ക് ഗോചരമായി. കുട്ടിക്കാലം തൊട്ട് എപ്പോഴെല്ലാം ഇവിടെ തിരികെയെത്തിയോ അന്നെല്ലാം താൻ അനുഭവിച്ചറിഞ്ഞിരുന്ന അതേ ശാന്തത ഒരിക്കൽക്കൂടി. കൊട്ടാരത്തിന്റെ ആദ്യദർശനത്തിൽത്തന്നെ മനസ്സിൽ നിറയുന്ന ആഹ്ലാദം.

 

ഇടുങ്ങിയ പാതയിലൂടെ ഇറക്കം ഇറങ്ങവെ പൈൻ മരങ്ങൾക്കിടയിൽ ഏതാനും നിമിഷ നേരത്തേയ്ക്ക് ആ ദൃശ്യം മാഞ്ഞു. പിന്നെ ചെറിയൊരു കയറ്റം കയറവെ നൂറോ ഇരുനൂറോ വാര അകലെ വീണ്ടും അത് കാണാറായി. ചാരനിറത്തിലുള്ള മതിൽക്കെട്ടിന് പിറകിൽ ഒരു വലിയ കോട്ട പോലെ അവളെയും കാത്ത് എന്നത്തെയും പോലെ ആ കൊട്ടാരം നിലകൊണ്ടു.

 

                                                  ***

 

കൊട്ടാരമതിൽക്കെട്ടിന്റെ കവാടം തുറന്നാണ് കിടന്നിരുന്നതെങ്കിലും മുകളിലേക്ക് ഉയർത്താവുന്ന ഒരു ബാരിക്കേഡ് കൊണ്ട് അകത്തേക്കുള്ള പ്രവേശനം തടഞ്ഞിരുന്നു. കവാടത്തിനരികിലെ ഗാർഡ് ഹൗസിന് മുന്നിൽ മെഷീൺഗൺ ഏന്തിയ ഒരു പാറാവുകാരൻ നിൽക്കുന്നുണ്ട്. SS യൂണിഫോം ഒക്കെ ധരിച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കിലും കൗമാരം കടന്നിട്ടില്ലാത്ത ആ പയ്യൻ മുന്നോട്ട് വന്ന് ഒട്ടും വഴങ്ങാത്ത ഫ്രഞ്ച് ഭാഷയിൽ ചോദിച്ചു.

 

“പേപ്പറുകൾ…?”

 

“ഞാൻ ഇവിടുത്തെ താമസക്കാരിയാണ്…” ആശ്ചര്യത്തോടെ ജെനവീവ് അവനെ നോക്കി. “നിനക്കെന്നെ അറിയില്ലേ…?”

 

“ക്ഷമിക്കണം മോസെലാ, കർശനമായ ഓർഡറുകളാണ് എനിക്ക് ലഭിച്ചിരിക്കുന്നത്… നിങ്ങളുടെ പേപ്പറുകൾ കണ്ടേ തീരൂ…”

 

“ശരി…” അവൾ പറഞ്ഞു. “എന്നാൽ കേട്ടോളൂ… ഞാനൊരു ബ്രിട്ടീഷ് ഏജന്റാണ്… സ്ഫോടക വസ്തുക്കൾ കൊണ്ട് ഈ കൊട്ടാരം തകർക്കാനാണ് ഞാൻ വന്നിരിക്കുന്നത്…”

 

ഗാർഡ് ഹൗസിനുള്ളിൽ നിന്നും ജർമ്മൻ ഭാഷയിൽ ആരുടെയോ സ്വരം പുറത്തേക്ക് വന്നുവെങ്കിലും ഒരു വാക്ക് പോലും അവൾക്ക് മനസ്സിലായില്ല. എങ്കിലും അത് കേട്ടതും ആ പാറാവുകാരൻ ഓടിച്ചെന്ന് ബാരിക്കേഡ് ഉയർത്തിക്കൊടുത്തു. അത് ആരാണതെന്നറിയാൻ അവൾ തിരിഞ്ഞു നോക്കി. ഗാർഡ് ഹൗസിനുള്ളിൽ നിന്നും പുറത്തേക്ക് വന്നത് ഒരു SS കേണൽ ആയിരുന്നു. പാരാട്രൂപ്പേഴ്സിന്റെ ഫീൽഡ് ഗ്രേ നിറമുള്ള ഫ്ലൈയിങ്ങ് ബ്ലൗസും കഴുത്തിൽ നൈറ്റ്സ് ക്രോസ് ബഹുമതിയും ക്യാപ്പിൽ സുര്യകിരണങ്ങളേറ്റ് വെട്ടിത്തിളങ്ങുന്ന ഡെത്ത് ഹെഡ്സ് എംബ്ലവും ധരിച്ച ഒരാൾ. ഒരു കാര്യം തീർച്ചയായിരുന്നു. അതാരാണെന്ന് അറിയാൻ അവൾക്ക് റിനേയോട് ചോദിക്കേണ്ട ആവശ്യമുണ്ടായിരുന്നില്ല.

 

“മാക്സ്, നിങ്ങളിവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നോ…?”

 

ഡോർ തുറന്ന് മാക്സ് പ്രീം കാറിനുള്ളിലേക്ക് കയറി. “വണ്ടി എടുത്തോളൂ…” അദ്ദേഹം റിനേയോട് പറഞ്ഞു. “ആ പയ്യൻ ഇവിടെയെത്തിയിട്ട് മൂന്ന് ദിവസമേ ആയിട്ടുള്ളൂ…” അദ്ദേഹം അവളുടെ കൈയിൽ മുത്തം കൊടുത്തു. “എന്റെ സൈനികരെ കുരങ്ങ് കളിപ്പിക്കുമ്പോൾ എന്ത് ആനന്ദമാണ് നിങ്ങൾക്ക് ലഭിക്കുന്നതെന്ന് എനിക്ക് മനസ്സിലാവുന്നില്ല… അവരുടെ മനോവീര്യം തകർക്കുന്ന പ്രവൃത്തിയാണത്… റൈലിംഗെറിന് ഇക്കാര്യത്തിൽ എന്നും പരാതിയാണ്…”

 

“ഇന്ന് അയാൾ പരാതി പറയുമെന്ന് തോന്നുന്നില്ല…” അവൾ പറഞ്ഞു. “അയാളുടെ മനസ്സിലിരുപ്പ് വേറെയാണ്…”

 

അദ്ദേഹത്തിന്റെ നീലക്കണ്ണുകൾ പെട്ടെന്ന് ജാഗരൂകമായി. “എന്താണുണ്ടായത്…?”

 

“പ്യൂഷോയ്ക്ക് സമീപം അയാളുടെ കാർ ബ്രേക്ക്ഡൗണായി… ഞാൻ അയാൾക്ക് ലിഫ്റ്റ് കൊടുത്തു…”

 

“ശരിയ്ക്കും…? എന്നിട്ടയാൾ എവിടെ…?”

 

“ഇടയ്ക്ക് വച്ച് കാറിൽ നിന്നും ഇറക്കി വിട്ടു… എവിടെ നിന്നാണ് അയാൾക്ക് ട്രെയിനിങ്ങ് ലഭിച്ചതെന്ന് എനിക്കറിയില്ല… എന്തായാലും ഒരു കാര്യം ഉറപ്പാണ്… വനിതകളോട് എങ്ങനെ മാന്യമായി പെരുമാറണമെന്ന കാര്യം ആ ട്രെയിനിങ്ങിൽ ഉൾപ്പെടുത്തിയിരുന്നില്ല എന്നത്…”

 

ചുണ്ടിൽ പുഞ്ചിരിയുണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും പ്രീമിന്റെ കണ്ണുകളിൽ അത് കാണാനുണ്ടായിരുന്നില്ല. “എന്നിട്ട് ഒന്നും മിണ്ടാതെ അയാൾ ഇറങ്ങിപ്പോയെന്നോ…? റൈലിംഗെറോ…? അങ്ങനെയാണോ നിങ്ങൾ പറഞ്ഞു വരുന്നത്…?”

 

പോക്കറ്റിൽ നിന്നും അവൾ തന്റെ വാൾട്ടർ പിസ്റ്റൾ പുറത്തെടുത്തു. അദ്ദേഹം അത് വാങ്ങി നോക്കി. “ഇത് ജർമ്മൻ സൈന്യത്തിന് നൽകുന്ന ആയുധമാണ്… എവിടെ നിന്നാണ് നിങ്ങൾക്കിത് ലഭിച്ചത്…?”

 

“പാരീസിൽ വച്ച് ബാർ ഉടമയായ ഒരു സുഹൃത്ത് തന്നതാണ്… ഇതൊക്കെ ഇപ്പോൾ കരിഞ്ചന്തയിൽ സുലഭമാണ്… ഇക്കാലത്ത് എന്നെപ്പോലൊരു പെൺകുട്ടിയ്ക്ക് സ്വയരക്ഷയ്ക്ക് എന്ത് ആയുധവും സ്വീകാര്യമാണ്…”

 

“പാരീസ് എന്നല്ലേ നിങ്ങൾ പറഞ്ഞത്…?”

 

“ഞാൻ ഇനി ആ ബാറിന്റെ പേര് പറയുമെന്ന പ്രതീക്ഷയൊന്നും വേണ്ട കേട്ടോ…”

 

അദ്ദേഹം ആ കൈത്തോക്ക് കൈവെള്ളയിൽ വച്ച് ഭാരം നോക്കിയിട്ട് അവൾക്ക് തിരികെ കൊടുത്തു. അവൾ അത് തന്റെ ഹാൻഡ്ബാഗിനുള്ളിൽ നിക്ഷേപിച്ചു.

 

“എങ്ങനെയുണ്ടായിരുന്നു യാത്രയൊക്കെ…? ആസ്വദിച്ചുവോ…?” അദ്ദേഹം ചോദിച്ചു.

 

“സത്യം പറഞ്ഞാൽ, ഇല്ല… പഴയ പാരീസ് അല്ല ഇന്ന്…”

 

“ട്രെയിൻ യാത്രയോ…?”

 

“മഹാമോശം…”

 

“ശരിയ്ക്കും…?”

 

അദ്ദേഹത്തിന്റെ സ്വരത്തിൽ എന്തോ ഒരു അവിശ്വസനീയഭാവം നിഴലിച്ചത് പോലെ അവൾക്ക് തോന്നി. അവൾ അദ്ദേഹത്തെ ഒന്ന് പാളിനോക്കി. കൊട്ടാരത്തിന്റെ പ്രധാന കവാടത്തിന് മുന്നിൽ കാർ നിന്നു. അദ്ദേഹം അവളെ കൈ പിടിച്ച് കാറിൽ നിന്നും പുറത്തിറങ്ങാൻ സഹായിച്ചു. റിനേ കാറിന്റെ ഡിക്കി തുറന്ന് അവളുടെ സ്യൂട്ട്കെയ്സുകൾ പുറത്തെടുത്ത് വച്ചു.

 

“ഇത് ഞാൻ കൊണ്ടുവന്നോളാം…” പ്രീം പറഞ്ഞു.

 

“നിങ്ങൾ നിങ്ങളുടെ വില കളയല്ലേ…” ജെനവീവ് പറഞ്ഞു. “ഒരു SS കേണൽ ഇരുകൈകളിലും പെട്ടികളുമായി ഒരു ഹോട്ടൽ പോർട്ടറെപ്പോലെ… എന്റെ കൈയിൽ ക്യാമറ ഇല്ലാതെ പോയി, അല്ലെങ്കിൽ ഫോട്ടോ എടുക്കാമായിരുന്നു… പാരീസിൽ നിങ്ങളുടെ കേന്ദ്രത്തിലുള്ളവർ വിശ്വസിക്കില്ല ഇത്… ആഹ്, പിന്നെ, പ്രൊമോഷൻ ലഭിച്ചുവല്ലേ…? അഭിനന്ദനങ്ങൾ…”

 

“ഈ സഹായമൊക്കെ ഞങ്ങളുടെ സേവനത്തിന്റെ ഒരു ഭാഗമല്ലേ…” അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു. “SS സേനാംഗങ്ങൾക്ക് സാധിക്കാത്തതായി ഒന്നുമില്ല…”

 

അദ്ദേഹം പടികൾ കയറുവാൻ തുടങ്ങി. റിനേ വിളിച്ചു ചോദിച്ചു. “വേറെന്തെങ്കിലും സഹായം ആവശ്യമുണ്ടോ മോസെലാ…?” പിന്നെ പതിഞ്ഞ സ്വരത്തിൽ അവളോട് മന്ത്രിച്ചു. “റോസ് നിറമുള്ള മുറിയാണ് നിങ്ങളുടെ ബെഡ്റൂം… മറക്കണ്ട… തൊട്ടടുത്ത റൂം പ്രഭ്വിയുടേതും…”

 

പക്ഷേ, അതിന്റെ ആവശ്യമേയുണ്ടായിരുന്നില്ല. കോൾഡ് ഹാർബറിൽ വച്ച് വോൺകോർട്ട് കൊട്ടാരത്തിന്റെ ലേ ഔട്ട് നോക്കി അതിന്റെ മുക്കും മൂലയും വരെ ഹൃദിസ്ഥമാക്കിയതാണവൾ. എങ്കിലും റിനേ വല്ലാതെ ഭയപ്പെടുന്നത് പോലെ അവൾക്ക് തോന്നി. അയാളുടെ നെറ്റിയിൽ വിയർപ്പ് കണങ്ങൾ കാണാമായിരുന്നു.

 

“നന്ദി റിനേ… നിങ്ങൾ ഒന്നുകൊണ്ടും പേടിക്കേണ്ട…” അവൾ തിരിഞ്ഞ് പ്രീം പോയ വഴിയേ പടികൾ കയറുവാൻ തുടങ്ങി.

 

(തുടരും)

കോൾഡ് ഹാർബർ - 43

ജെനവീവ് തന്റെ ഹാൻഡ്ബാഗ് തുറന്ന് ക്രെയ്ഗ് നൽകിയിരുന്ന വാൾട്ടർ കൈത്തോക്കെടുത്ത് വലതു വശത്തെ പോക്കറ്റിൽ തിരുകി. ബ്രേക്ക് ചെയ്ത് സാവധാനം നിശ്ചലമായ കാറിനരികിലേക്ക് റൈലിംഗെർ നടന്നടുക്കവെ അവൾ വിൻഡോ ഗ്ലാസ് പതുക്കെ താഴ്ത്തി.

 

ഫോട്ടോയിൽ അവൾ കണ്ട അതേ രൂപം തന്നെയായിരുന്നു അയാളുടേത്. വെള്ളിനിറമുള്ള തലമുടിയും പീക്ക് ക്യാപ്പിന് താഴെയുള്ള ഇടുങ്ങിയ കണ്ണുകളും അയാളുടെ മുഖത്തിന് ആകെപ്പാടെ ഒരു രൗദ്രഭാവം നൽകി. കോളറിൽ SS ചിഹ്നമുള്ള യൂണിഫോം പ്രത്യേകിച്ച് ഒരു ആകർഷത്വവും അയാൾക്ക് തോന്നിച്ചില്ല.

 

കാറിനടുത്തു വന്ന അയാൾ അവളെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു. അതു കണ്ട അവൾക്ക് വെറുപ്പാണ് തോന്നിയത്. “മദ്മോയ്സെ ട്രെവോൺസ്, നിങ്ങളെ കണ്ടത് എന്റെ ഭാഗ്യം തന്നെ…” ഫ്രഞ്ച് ഭാഷയിൽ അയാൾ പറഞ്ഞു.

 

“ഓഹോ, അങ്ങനെയോ…?” നിർവ്വികാരയായി അവൾ ചോദിച്ചു.

 

അയാൾ തന്റെ കാറിന് നേർക്ക് വിരൽ ചൂണ്ടി. “ഫ്യൂവൽ പമ്പിന് എന്തോ തകരാറ്… ആ മണ്ടൻ ഡ്രൈവർക്കാണെങ്കിൽ അത് ശരിയാക്കാൻ അറിയില്ല താനും…”

 

“അതുകൊണ്ട്…?” അവൾ ആരാഞ്ഞു.

 

“ഇപ്പോഴത്തെ സാഹചര്യത്തിൽ നിങ്ങളോട് ഒരു ലിഫ്റ്റ് ചോദിക്കേണ്ടി വന്നിരിക്കുകയാണ്…”

 

മറുപടിയൊന്നും പറയാതെ അല്പനേരം അവൾ അയാളെ അവിടെ നിർത്തി. പിന്നെ തെല്ല് പുച്ഛത്തോടെ പറഞ്ഞു. “അപ്പോൾ ആര്യരക്തം കൊണ്ടൊന്നും കാര്യമില്ല അല്ലേ…? എന്തായാലും യെസ് എന്നല്ലാതെ മറ്റൊന്നും പറയാൻ പറ്റില്ലല്ലോ എനിക്ക്…”

 

പിറകിലേക്ക് ചാരിയിരുന്നിട്ട് അവൾ വിൻഡോ ഗ്ലാസ് ഉയർത്തി. മറുവശത്തെ ഡോർ തുറന്ന് ഉള്ളിൽ കയറിയ അയാൾ അവൾക്കരികിൽ ഇരുന്നു. റിനേ കാർ കാർ മുന്നോട്ടെടുത്തു.

                                          

പാക്കറ്റിൽ നിന്നും ഒരു സിഗരറ്റ് അവൾ എടുത്തു. അയാൾ തന്റെ ലൈറ്റർ കത്തിച്ച് അതിന് തീ കൊളുത്തി കൊടുത്തു. “പാരീസിലെ താമസം സുഖകരമായിരുന്നുവെന്ന് കരുതുന്നു…” അയാളുടെ ഫ്രഞ്ച് തരക്കേടില്ലായിരുന്നുവെങ്കിലും ജർമ്മൻ ചുവ കലർന്നിരുന്നു.

 

“അത്ര സുഖകരം എന്ന് പറയാൻ കഴിയില്ല…” ജെനവീവ് പറഞ്ഞു. “എന്ന് മാത്രമല്ല, വളരെ മോശമായിരുന്നു എന്ന് വേണം പറയാൻ… എവിടെ പോയാലും തടഞ്ഞു നിർത്തിയുള്ള പരിശോധന വളരെ ബുദ്ധിമുട്ടുണ്ടാക്കുന്നു… നിങ്ങളുടെ സൈനികർക്ക് എന്തെങ്കിലുമൊക്കെ ചെയ്തുകൊണ്ടിരിക്കണമല്ലോ അല്ലേ…?”

 

“അതെല്ലാം ഒഴിവാക്കാൻ പറ്റാത്തതാണ് മോസെലാ… തീവ്രവാദികളെ പിടികൂടുന്ന കാര്യത്തിൽ പാരീസിലെ എന്റെ SS സഹപ്രവർത്തകർ വിജയകരമായി മുന്നേറിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്…”

 

“ശരിയ്ക്കും…?” ഫ്രഞ്ച് പ്രതിരോധ പ്രവർത്തകരെ മുഴുവനും ഇല്ലായ്മ ചെയ്യുന്ന കാര്യത്തിൽ നിങ്ങളുടെ സൈനികർക്ക് കാര്യമായി ഒന്നും ചെയ്യാൻ കഴിഞ്ഞിട്ടില്ലെന്നാണ് എനിക്ക് തോന്നുന്നത്…”

 

“അതിലെ പ്രായോഗിക ബുദ്ധിമുട്ടുകൾ നിങ്ങൾ മനസ്സിലാക്കുന്നില്ല…”

 

“സത്യം പറയാമല്ലോ, മനസ്സിലാക്കാണമെന്ന് എനിക്ക് ആഗ്രഹവുമില്ല… എനിക്കതിൽ ഒട്ടും താല്പര്യവുമില്ല…”

 

അയാളുടെ മുഖം ദ്വേഷ്യം കൊണ്ട് ചുവക്കുന്നത് അവൾ ശ്രദ്ധിച്ചു. മനം മയക്കുന്ന പുഞ്ചിരിയ്ക്ക് പ്രസിദ്ധയായിരുന്നു അവളുടെ ഇരട്ടസഹോദരി. ജെനവീവ് അയാളെ നോക്കി മനോഹരമായി പുഞ്ചിരിച്ചു. അതോടെ ദ്വേഷ്യം കടിച്ചമർത്തി സ്വയം നിയന്ത്രിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്ന അയാളെക്കണ്ട് അവൾ ഉള്ളാലെ ചിരിച്ചു.

 

“ജനറൽ എന്തു പറയുന്നു…?” അവൾ ചോദിച്ചു. “ആരോഗ്യത്തോടെയിരിക്കുന്നുവെന്ന് കരുതുന്നു…”

 

“എന്റെയറിവിൽ കുഴപ്പമൊന്നുമില്ല…”

 

“മേജർ പ്രീമിന് സുഖം തന്നെയല്ലേ…?”

 

“സ്ഥാനക്കയറ്റം ലഭിച്ചു അദ്ദേഹത്തിന്… ഇന്നലെ മുതൽ സ്റ്റൻഡർടെൻഫ്യൂറർ ആണ്…”

 

“എന്ന് വച്ചാൽ കേണൽ പദവി… അത് നന്നായി…” അവൾ ചിരിച്ചു. “തന്റെ ജോലിയിൽ അങ്ങേയറ്റം ആത്മാർത്ഥത പുലർത്തുന്നയാൾ… അദ്ദേഹത്തിന്റെ കാര്യക്ഷമതയെ അംഗീകരിച്ചേ തീരൂ…”

 

റൈലിംഗെർ നീരസം പ്രകടിപ്പിച്ചു. “കാര്യക്ഷമത…! മറ്റുള്ളവരാണ് അദ്ദേഹത്തിന് വേണ്ടി ജോലി ചെയ്യുന്നതെന്ന് മാത്രം…” തന്റെ രോഷം മറച്ചു വയ്ക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല അയാൾക്ക്.

 

“എന്നാൽ പിന്നെ നിങ്ങൾക്ക് മറ്റെവിടെയെങ്കിലും ഒരു പോസ്റ്റിങ്ങിന് വേണ്ടി ശ്രമിച്ചു കൂടേ…? റഷ്യൻ അതിർത്തിയായിരിക്കും ഉത്തമം… ധാരാളം ബഹുമതികൾ ലഭിക്കുവാനുള്ള അവസരമുണ്ടെന്നാണ് എനിക്ക് തോന്നുന്നത്…”

 

അയാളുമായുള്ള സംഭാഷണം ആസ്വദിക്കുകയായിരുന്നു അവൾ. കാരണം ആൻ മേരി ട്രെവോൺസ് ആയി അവളെ അയാൾ അംഗീകരിച്ചു കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. ആൾമാറാട്ടത്തിൽ താൻ വിജയിച്ചിരിക്കുന്നു എന്ന കാര്യം അവൾക്ക് ആഹ്ലാദമേകി.

 

“ഫ്യൂറർ അയയ്ക്കുന്ന എങ്ങോട്ടും പോകാൻ ഞാൻ തയ്യാറാണ്…” ഉറച്ച സ്വരത്തിൽ അയാൾ പറഞ്ഞു.

 

ആ സമയത്താണ് കാർ ഒരു വളവിൽ എത്തിയതും തൊട്ടു മുന്നിൽ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ട ഒരു വൃദ്ധയെയും അവർ കൊണ്ടുപൊയ്ക്കൊണ്ടിരുന്ന പശുവിനെയും ഇടിക്കാതിരിക്കാൻ റിനേ കാർ വെട്ടിത്തിരിച്ചതും. ജെനവീവ് സീറ്റിന്റെ മൂലയിലേക്ക് വഴുതി വീണു. ഒപ്പം റൈലിംഗെറും അവളുടെയടുത്തേക്ക് ചാഞ്ഞു വീണു. അയാളുടെ കൈ തന്റെ കാൽമുട്ടിൽ വിശ്രമിക്കുന്നത് നീരസത്തോടെ അവൾ ശ്രദ്ധിച്ചു.

 

“കുഴപ്പമൊന്നും പറ്റിയില്ലല്ലോ മോസെലാ…?” പരുക്കൻ സ്വരത്തിൽ ചോദിച്ചിട്ട് അയാൾ അവളുടെ കാൽമുട്ടിലെ പിടി ഒന്നു കൂടി മുറുക്കി.

 

“ദയവ് ചെയ്ത് കൈ എടുത്തു മാറ്റൂ, റൈലിംഗെർ… അല്ലെങ്കിൽ നിങ്ങളോട് കാറിൽ നിന്നും പുറത്തിറങ്ങാൻ പറയേണ്ടി വരും എനിക്ക്…” പരുഷസ്വരത്തിൽ അവൾ പറഞ്ഞു.

 

ചെറിയൊരു ഗ്രാമത്തിലേക്ക് അടുത്തുകൊണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു അവർ. അപകടം മണത്ത റിനേ കാർ നിർത്തുവാനായി വേഗത കുറച്ചു. റൈലിംഗെർ ആകട്ടെ, അവളുടെ കാൽമുട്ടിൽ നിന്നും കൈ കുറച്ചുകൂടി മുകളിലേക്ക് നീക്കി.

 

“എന്താണ് പ്രശ്നം…?” അയാൾ ചോദിച്ചു. “ഞാൻ അത്ര പോരാ എന്നാണോ…? പ്രീമിനെക്കാളും ഒട്ടും മോശമല്ല ഞാൻ എന്ന് എപ്പോൾ വേണമെങ്കിലും തെളിയിച്ചു തരാം…”

 

“അതുകൊണ്ടല്ല…” അവൾ പറഞ്ഞു. “കേണൽ പ്രീം ഒരു മാന്യനാണ്… നിങ്ങൾ അതിന് നേർവിപരീതവും… സത്യം പറയാമല്ലോ, എന്നെക്കാൾ ഒരു പടി താഴെയായിട്ടാണ് നിങ്ങളെ ഞാൻ കാണുന്നത്, റൈലിംഗെർ…”

 

“കൊടിച്ചിപ്പട്ടീ, നിനക്ക് ഞാൻ കാണിച്ചു തരാം…….”

 

“ഒരു കാണിക്കലുമില്ല…” പോക്കറ്റിൽ നിന്നും പുറത്തേക്ക് വന്ന അവളുടെ വലതുകൈയിൽ വാൾട്ടർ പിസ്റ്റൾ ഉണ്ടായിരുന്നു. ക്രെയ്ഗ് പഠിപ്പിച്ചു കൊടുത്തിരുന്നത് പോലെ അതിന്റെ സേഫ്റ്റി ക്യാച്ച് അനായാസം സ്ലൈഡ് ചെയ്തിട്ട് തോക്കിന്റെ കുഴൽ അയാളുടെ വാരിയെല്ലിന് നേർക്ക് മുട്ടിച്ച് പിടിച്ചു. “കാറിൽ നിന്നും പുറത്തിറങ്ങൂ…!”

 

റിനേ കാർ ബ്രേക്ക് ചെയ്ത് നിർത്തി. രോഷം തിളയ്ക്കുന്ന കണ്ണുകളോടെ റൈലിംഗെർ അവളിൽ നിന്നും അകന്നു മാറി. ശേഷം ഡോർ തുറന്ന് പുറത്തേക്കിറങ്ങി. എത്തി വലിഞ്ഞ് അവൾ ഡോർ വലിച്ചടച്ചതും റിനേ കാർ മുന്നോട്ടെടുത്തു. പിറകോട്ട് തിരിഞ്ഞു നോക്കിയ അവൾ കണ്ടത് വിഷണ്ണനായി റോഡരികിൽ നിൽക്കുന്ന റൈലിംഗെറെയാണ്.

 

“എന്റെ പ്രകടനം എങ്ങനെയുണ്ടായിരുന്നു…?” അവൾ റിനേയോട് ചോദിച്ചു.

 

“നിങ്ങളുടെ സഹോദരി കണ്ടിരുന്നെങ്കിൽ നിങ്ങളെയോർത്ത് അഭിമാനം കൊണ്ടേനെ മോസെലാ…”

 

“ഗുഡ്…” പിറകോട്ട് ചാഞ്ഞിരുന്ന് അവൾ അടുത്ത സിഗരറ്റിന് തീ കൊളുത്തി.

 

(തുടരും)

അടുത്ത ലക്കത്തിന് ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...

കോൾഡ് ഹാർബർ - 42

ആ ചെറിയ ബെഡ്റൂമിലുള്ള കണ്ണാടിയ്ക്ക് മുന്നിൽ ജെനവീവ് ഇരുന്നു. ആൻ മേരിയുടെ സ്യൂട്ട്കെയ്സുകൾ കട്ടിലിൽ കിടക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. തുറന്നു കിടക്കുന്ന ഹാൻഡ്ബാഗ്. അവളുടെ ഫ്രഞ്ച് ഐഡന്റിറ്റി കാർഡ്, ജർമ്മൻ അനുമതി പത്രം, റേഷൻ കാർഡ്, ഡ്രൈവിങ്ങ് ലൈസൻസ് എന്നിവ അതിനരികിൽ ചിതറിക്കിടക്കുന്നുണ്ട്. കണ്ണാടി നോക്കി ശ്രദ്ധയോടെ കണ്മഷി പുരട്ടിക്കൊണ്ടിരിക്കവെ വാതിൽ തുറന്ന് മദാം ഡ്യൂബാ പ്രവേശിച്ചു. ഉയരം കുറഞ്ഞ് ഇരുണ്ട നിറമുള്ള അവരുടെ ഗ്രേ നിറത്തിലുള്ള വസ്ത്രങ്ങൾ മുഷിഞ്ഞതായിരുന്നു. അവരുടെ സ്റ്റോക്കിങ്ങ്സിൽ പഴക്കം മൂലം അങ്ങിങ്ങായി ദ്വാരങ്ങൾ കാണാം. അവർ ധരിച്ചിരിക്കുന്ന ഷൂസ് പിഞ്ഞി ദ്രവിച്ചു തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. ദാരിദ്ര്യത്തിന്റെ ദൈന്യത തെളിഞ്ഞു കാണാവുന്ന മുഖം.

 

കട്ടിലിൽ നിരന്നു കിടക്കുന്ന നേവി ബ്ലൂ നിറത്തിലുള്ള പാരീസ് സ്യൂട്ട്, പ്ലീറ്റുകളുള്ള സ്കെർട്ട്, സിൽക്ക് സ്റ്റോക്കിങ്ങ്സ്, സാറ്റിൻ ബ്ലൗസ് തുടങ്ങിയവയിലൊക്കെ കണ്ണ് പായിച്ച മദാം ഡ്യൂബായുടെ മുഖം ഒട്ടും പ്രസന്നമായിരുന്നില്ല. ആഡംബരത്തിൽ ജീവിക്കുന്ന അവളോടുള്ള രോഷം ആ കണ്ണുകളിൽ പ്രകടമായിരുന്നത് ജെനവീവിന് മനസ്സിലാകുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

 

അത് ആരായിരിക്കുമെന്ന് ഓർമ്മിച്ചെടുത്ത ജെനവീവ് പരുഷസ്വരത്തിൽ താക്കീത് നൽകി. “അടുത്ത തവണ മുറിയിലേക്ക് വരുമ്പോൾ വാതിലിൽ തട്ടിയിട്ട് വേണം വരാൻ… എന്താണ് നിങ്ങൾക്ക് വേണ്ടത്…?”

 

തന്റെ കുറ്റമല്ല എന്ന മട്ടിൽ മദാം ഡ്യൂബാ ചുമൽ വെട്ടിച്ചു. “പാരീസിൽ നിന്നുള്ള ട്രെയിൻ എത്തിയിരിക്കുന്നു, മോസെലാ… അത് പറയാൻ എന്റെ ഭർത്താവ് അയച്ചതാണ് എന്നെ…”

 

“ഗുഡ്... റിനേയോട് കാർ കൊണ്ടുവരാൻ പറയൂ… ഞാൻ പെട്ടെന്ന് തന്നെ വരാം…”

 

അവർ പിൻവാങ്ങി. ചുണ്ടിൽ അല്പം ലിപ്‌സ്റ്റിക്ക് തേച്ചതിന് ശേഷം ജെനവീവ് ഒരു നിമിഷം സംശയിച്ചു നിന്നു. കോൾഡ് ഹാർബറിൽ വച്ച് മെയ്ക്കപ്പ്മാൻ പറഞ്ഞ കാര്യം അപ്പോഴാണവൾ ഓർത്തത്. നല്ല കനത്തിൽ വീണ്ടും ലിപ്‌സ്റ്റിക്ക് തേച്ചു. പിന്നെ പെട്ടെന്ന് വസ്ത്രം മാറ്റുവാൻ തുടങ്ങി. അടിവസ്ത്രങ്ങൾ, സ്റ്റോക്കിങ്ങ്സ്, സ്ലിപ്, ബ്ലൗസ്, സ്കെർട്ട് – എല്ലാം ആൻ മേരിയുടേത്. അവ ഓരോന്നായി ധരിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കവെ ജെനവീവിന്റെ അടയാളങ്ങൾ ഓരോന്നായി തന്നിൽ നിന്നും എടുത്തു മാറ്റപ്പെടുന്നതായി അവൾക്ക് തോന്നി.

 

ഏറ്റവുമൊടുവിൽ ജാക്കറ്റ് എടുത്തണിഞ്ഞ് കണ്ണാടിയിലേക്ക് നോക്കിയ അവൾക്ക് ഒട്ടും തന്നെ ഭയം തോന്നിയില്ല. എന്തെന്നില്ലാത്ത ആവേശം മാത്രം. ആരും രണ്ടാമതൊന്ന് നോക്കിപ്പോകും വിധം സുന്ദരിയായി മാറിയിരിക്കുന്നു അവൾ എന്നതായിരുന്നു വാസ്തവം. അത് അവൾ മനസ്സിലാക്കുകയും ചെയ്തു. സ്യൂട്ട്കെയ്സ് കൊട്ടിയടിച്ചിട്ട് നീലനിറമുള്ള ഓവർകോട്ട് എടുത്ത് ചുമലിൽ ഇട്ട് അവൾ പുറത്തിറങ്ങി.

 

ഹെൻട്രി ഡ്യൂബായും അയാളുടെ ഭാര്യയും കിച്ചണിലുണ്ടായിരുന്നു. ഉയരം കുറഞ്ഞ് വിളറിയ മുഖമുള്ള ഒരു സാധാരണ മനുഷ്യൻ. ഇത്തരം ഏടാകൂടങ്ങളിൽ ഭാഗഭാക്കാകുന്നതിൽ തനിയ്ക്ക് ഒട്ടും താല്പര്യമില്ല എന്ന് ആ മുഖത്ത് നിന്ന് വായിച്ചെടുക്കാം.

 

“കാറുമായി റിനേ ഇപ്പോൾ എത്തും മോസെലാ…”

 

ഹാൻഡ്ബാഗിലെ സിഗരറ്റ് പാക്കറ്റിൽ നിന്നും ഒരു ജിറ്റാൻ എടുത്ത് അവൾ ചുണ്ടിൽ വച്ചു. “എന്റെ ബാഗുകൾ എടുത്തുകൊണ്ടു വരൂ…”

 

“ശരി മോസെലാ…”

 

അയാൾ പുറത്തേക്കിറങ്ങി. സിഗരറ്റിന് തീ കൊളുത്തിയിട്ട് അവൾ ജാലകത്തിനരികിലേക്ക് നീങ്ങി. മദാം ഡ്യൂബായുടെ കണ്ണുകൾ സംശയരൂപേണ പിന്തുടരുന്നത് അറിയുന്നുണ്ടായിരുന്നുവെങ്കിലും അവൾ അത് കാര്യമാക്കിയില്ല. തന്നെ ഏല്പിച്ചിരിക്കുന്ന ദൗത്യം മാത്രമേയുള്ളൂ തന്റെ മുന്നിൽ ഇപ്പോൾ.

 

ഒരു ഗുഡ്സ് ഷെഡ്ഡിൽ നിന്നും പുറത്തേക്കിറങ്ങിയ ആ റോൾസ് റോയ്സ് വാതിൽക്കൽ വന്ന് നിന്നു. റിനേ കാറിൽ നിന്നും പുറത്തിറങ്ങി. ജെനവീവ് റൂമിന്റെ വാതിൽ തുറന്നു. ഡ്രൈവറുടെ യൂണിഫോം അണിഞ്ഞിരുന്ന റിനേ പടികൾക്ക് താഴെ നിന്ന് നിർവ്വികാരനായി അവളെ നോക്കി. പിന്നെ, കാറിന്റെ പിൻവാതിൽ അവൾക്കായി തുറന്നു കൊടുത്തു.

 

സ്യൂട്ട്കെയ്സുകളുമായി ഹെൻട്രി ഡ്യൂബാ താഴെയെത്തി. അവ കാറിന്റെ ഡിക്കിയിൽ വച്ചിട്ട് അവൾ ഇരിക്കുന്ന ഭാഗത്തെ ജാലകത്തിനരികിലെത്തി. റിനേ ഡ്രൈവിങ്ങ് സീറ്റിൽ കയറിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു. “പ്രഭ്വിയെ എന്റെ ക്ഷേമാന്വേഷണങ്ങൾ അറിയിക്കില്ലേ മോസെലാ…?” അയാൾ ചോദിച്ചു.

 

മറുപടി പറയാൻ തുനിയാതെ ഗ്ലാസ് മുകളിലേക്കുയർത്തിയ ജെനവീവ് റിനേയുടെ ചുമലിൽ വിരൽ കൊണ്ട് തട്ടി. യാർഡിൽ നിന്നും പുറത്തു കടക്കവെ റിയർവ്യൂ മിററിൽ ശ്രദ്ധിച്ച അവൾ കണ്ടത് തന്നെ പാളിനോക്കുന്ന റിനേയുടെ ഭയചകിതമായ കണ്ണുകളെയാണ്.

 

“ഇനിയാണ് ശരിയ്ക്കും ആരംഭിക്കുന്നത്…” പിറകിലേക്ക് ചാഞ്ഞിരുന്ന് ആവേശത്തോടെ വീണ്ടും ഒരു സിഗരറ്റ് എടുക്കവെ അവൾ മനസ്സിൽ പറഞ്ഞു.

 

                                                  ***

 

യാത്ര പുരോഗമിക്കവെ ആ നാട്ടിൻപുറമെല്ലാം കൂടുതൽ പരിചയമുള്ളതായി അവൾക്ക് തോന്നിത്തുടങ്ങി. പച്ചയണിഞ്ഞ പാടങ്ങളും അതിനപ്പുറമുള്ള വനവും ഇടതു വശത്ത് തലയുയർത്തി നിൽക്കുന്ന മഞ്ഞണിഞ്ഞ മലനിരകളും പ്രഭാതകിരണങ്ങളേറ്റ് തിളങ്ങിക്കൊണ്ട് താഴ്‌വാരത്തിലൂടെ ഒഴുകുന്ന നദിയും എല്ലാം മനോഹരമായ കാഴ്ച്ചയായിരുന്നു. ഷീപ്‌സ്കിൻ ജാക്കറ്റ് ധരിച്ച ഒരു ആട്ടിടയൻ ആട്ടിൻപറ്റത്തെയും തെളിച്ചുകൊണ്ട് കുന്നിൻ ചരുവിലൂടെ നടന്നു പോകുന്നു.

 

“എന്റെ ചെറുപ്പത്തിൽ കണ്ട അതേ മലനിരകൾ… ഒന്നിനും ഒരു മാറ്റവുമില്ല, റിനേ…” അവൾ പറഞ്ഞു.

 

“ഒന്നോർത്താൽ, സകലതിനും മാറ്റമുണ്ടെന്നും പറയാം, മോസെലാ…”

 

അയാൾ പറഞ്ഞതായിരുന്നു ശരി. തണുപ്പിന്റെ ആധിക്യം മൂലം അവൾ തന്റെ കോട്ട് ദേഹത്തോട് ചുറ്റിപ്പിടിച്ചു. അവർ ചെറിയൊരു ഗ്രാമത്തിലേക്ക് കടന്നു. തന്റെ കുട്ടിക്കാലത്ത് പ്യൂഷോ എന്ന് വിളിച്ചിരുന്ന ഗ്രാമമാണതെന്ന് അവൾക്ക് ഓർമ്മ വന്നു.

 

അവൾ മുന്നോട്ടാഞ്ഞിരുന്നു. “ഞങ്ങളുടെ കുട്ടിക്കാലത്ത് ഇവിടെയുള്ള ചത്വരത്തിന് മുന്നിൽ നിങ്ങൾ കാർ നിർത്തുമായിരുന്നു… വയസ്സൻ ഡാന്റണും മകളും കൂടി നടത്തിയിരുന്ന കഫേയിൽ നിന്നും ഐസ്ക്രീം വാങ്ങി കഴിക്കുവാൻ… അയാൾ ഇപ്പോഴുമുണ്ടോ അവിടെ…?”

 

“തീവ്രവാദ പ്രവർത്തനങ്ങളിൽ ഏർപ്പെട്ടുവെന്ന് ആരോപിച്ച് കഴിഞ്ഞ വർഷമാണ് ജർമ്മൻകാർ അയാളെ വെടിവച്ചു കൊന്നത്… അയാളുടെ മകൾ ഇപ്പോൾ അമീൻസ് ജയിലിലാണ്… അവരുടെ സ്ഥലം കണ്ടുകെട്ടി അവർ മറിച്ചു വിറ്റു… കോംബൂൾ ആണത് വാങ്ങിയത്…”

 

“പാപ്പാ കോംബൂൾ…? എനിക്ക് മനസ്സിലാവുന്നില്ല…”

 

“വളരെ ലളിതം… മറ്റുപലരെയും എന്ന പോലെ അയാളും അവർക്ക് വേണ്ടി പ്രവർത്തിക്കുന്നു… അവരുമായുള്ള വ്യാപാരത്തിൽ വമ്പിച്ച ലാഭമാണ് അയാൾക്ക് ലഭിക്കുന്നത്… അയാളെപ്പോലുള്ളവരാണ് ഫ്രാൻസിനെ വിറ്റു കാശാക്കുന്നത്… ഞാൻ പറഞ്ഞില്ലേ മോസെലാ, സകലതും മാറിയിരിക്കുന്നു…”

 

ഗ്രാമത്തിലൂടെ നീങ്ങവെ അവൾ ഒരു കാര്യം ശ്രദ്ധിച്ചു. കൃഷിയിടങ്ങളിൽ മുഴുവനും സ്ത്രീകളാണ് ജോലി ചെയ്യുന്നത്. അതേ സമയം തെരുവുകളെല്ലാം വിജനവുമാണ്. “റോഡിലെങ്ങും ആരെയും കാണുന്നില്ലല്ലോ…” അവൾ സംശയം പ്രകടിപ്പിച്ചു.

 

“ആരോഗ്യമുള്ള ഒട്ടുമിക്ക പുരുഷന്മാരെയും ലേബർക്യാമ്പുകളിൽ ജോലി ചെയ്യുന്നതിനായി അവർ ജർമ്മനിയിലേക്ക് കൊണ്ടു പോയി... സ്ത്രീകളാണ് കൃഷിയിടങ്ങൾ നോക്കി നടത്തുന്നത്… ഒറ്റക്കണ്ണനായ എന്നെപ്പോലും അവർ കൊണ്ടുപോയേനെ… പ്രഭ്വിയുടെ കൊട്ടാരത്തിലെ ജോലിക്കാരനായതു കൊണ്ട് മാത്രമാണ് ഞാൻ രക്ഷപെട്ടത്…”

 

“മറ്റുള്ളവർക്ക് വേണ്ടി ഒന്നും ചെയ്യാൻ കഴിഞ്ഞില്ലേ ഹോർടെൻസ് ആന്റിയ്ക്ക്…?”

 

“അവർക്ക് ചെയ്യാൻ സാധിക്കുന്നതെല്ലാം അവർ ചെയ്തിട്ടുണ്ട് മോസെലാ… പക്ഷേ, എന്തു ചെയ്യാം, ഈയിടെയായി ഫ്രാൻസിൽ എല്ലാത്തിനും ഒരു പരിധിയുണ്ട്… അധികം താമസിയാതെ നിങ്ങൾക്കത് മനസ്സിലാകും…”

 

ഒരു വളവിൽ എത്തിയപ്പോഴാണ് ഓരത്തായി നിർത്തിയിട്ടിരിക്കുന്ന ഒരു മെഴ്സെഡിസ് കാർ അവരുടെ ശ്രദ്ധയിൽപ്പെട്ടത്. തുറന്നു വച്ചിരിക്കുന്ന ബോണറ്റിനുള്ളിൽ തലയിട്ട് എഞ്ചിനിൽ എന്തോ പണിതുകൊണ്ടിരിക്കുകയാണ് ഒരു ജർമ്മൻ സൈനികൻ. തൊട്ടടുത്ത് സിഗരറ്റ് വലിച്ചു കൊണ്ട് മറ്റൊരു സൈനികനും നിൽക്കുന്നുണ്ട്.

 

“ദൈവമേ…! റൈലിംഗെറാണല്ലോ അത്…” റിനേ പറഞ്ഞു തീർന്നില്ല, അതിന് മുമ്പേ ആ സൈനികൻ കൈ ഉയർത്തി. “എന്തു ചെയ്യണം ഞാൻ…?” പരിഭ്രമത്തോടെ റിനേ അവളോട് ചോദിച്ചു.

 

“നിർത്തുക തന്നെ, അല്ലാതെന്ത്…?” ശാന്തസ്വരത്തിൽ അവൾ പറഞ്ഞു.

 

“ആൻ മേരിയ്ക്ക് കടുത്ത വെറുപ്പായിരുന്നു അയാളോട്, മോസെലാ… അത് പ്രകടിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുമായിരുന്നു…”

 

“എന്നിട്ടും അയാൾ അവളുടെ പിന്നാലെയായിരുന്നു…?”

 

“അതെ മോസെലാ…”

 

“ശരി, എങ്കിൽ എങ്ങനെ അയാളെ കൈകാര്യം ചെയ്യാമെന്ന് നോക്കാം നമുക്ക്… റെഡിയല്ലേ…?”

 

(തുടരും)

അടുത്ത ലക്കത്തിന് ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...

കോൾഡ് ഹാർബർ - 41

ഫിനിസ്റ്റർ തീരത്തിന് സമീപം കടലിൽ അപ്പോഴും മൂടൽമഞ്ഞ് വ്യാപിച്ചിരുന്നു. വല്ലപ്പോഴും അതിന്റെ ആവരണത്തിൽ നിന്നും പുറത്ത് കടക്കുമ്പോൾ മേഘക്കൂട്ടങ്ങൾക്കിടയിൽ നിന്നും എത്തി നോക്കുന്ന ചന്ദ്രനെ കാണാമായിരുന്നു. സൈലൻസറുകൾ ഓൺ ചെയ്ത് തീരം ലക്ഷ്യമാക്കി ലിലി മർലിൻ നീങ്ങി. കപ്പലിന്റെ മുൻഭാഗത്തും പിൻഭാഗത്തുമുള്ള പീരങ്കികൾക്ക് പിന്നിൽ എന്തിനും സജ്ജരായി നാവികർ നിലയുറപ്പിച്ചു. മാർട്ടിൻ ഹെയറിന്റെ അരപ്പട്ടയിലെ ഹോൾസ്റ്ററിൽ എപ്പോൾ വേണമെങ്കിലും ഉപയോഗിക്കാവുന്ന തരത്തിൽ ഒരു പിസ്റ്റൾ വിശ്രമിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

 

ലാങ്ങ്സ്ഡോർഫാണ് വീൽ നിയന്ത്രിക്കുന്നത്. ഹെയറും ക്രെയ്ഗും തങ്ങളുടെ നൈറ്റ്‌വിഷൻ ഗ്ലാസുകളിലൂടെ കരയെ നിരീക്ഷിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്. ജെനവീവും റിനേയും അവരുടെ തൊട്ടു പിന്നിൽത്തന്നെ നിലയുറപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു. പെട്ടെന്നാണ് അധികം അകലെയല്ലാതെ ഒരു വിളക്കിന്റെ പ്രകാശം ശ്രദ്ധയിൽപ്പെട്ടത്.

 

“അവരവിടെയുണ്ട്…” ഹെയർ പറഞ്ഞു. “പെർഫെക്‌റ്റ്…” അദ്ദേഹം ലാങ്ങ്സ്ഡോർഫിന്റെ ചുമലിൽ കൈ വച്ചു. “ഇനി കാര്യങ്ങൾ എളുപ്പമാണ്… വേഗത കുറച്ചോളൂ… ഡെഡ് സ്ലോ…”

 

ഗ്രോസ്നെസിലെ ആ കടൽപ്പാലം ഇരുട്ടിൽ നിന്നും പതിയെ തെളിഞ്ഞു വന്നു. ഉയരമുള്ള ആ പാലത്തിന്റെ തുരുമ്പിച്ച തൂണുകൾക്കിടയിൽ ആഞ്ഞടിച്ച് തിരമാലകൾ ചിന്നിച്ചിതറുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ലോവർ ജെട്ടിയിലേക്ക് പ്രവേശിച്ച കപ്പലിന്റെ ഡെക്കിൽ കയറുകളുമായി നാവികർ തയ്യാറായി നിന്നു. അവർക്കിടയിൽ ഒരു ഷ്മീസർ മെഷീൻ പിസ്റ്റളുമായി എന്തിനും തയ്യാറായി നിൽക്കുന്ന ഷ്മിഡ്റ്റിനെ ജെനവീവ് ശ്രദ്ധിച്ചു.

 

കടൽപ്പാലത്തിന് മേൽ നേർത്ത വെട്ടം കാണാമായിരുന്നു. അവിടെ നിന്നും ഫ്രഞ്ച് ഭാഷയിൽ ആരോ വിളിച്ചു ചോദിച്ചു. “നിങ്ങളാണോ അത്…?”

 

“ഗ്രാൻഡ് പിയർ ആണത്… വരൂ, നമുക്കിറങ്ങാം…” ക്രെയ്ഗ് പറഞ്ഞു.

 

ജെനവീവും റിനേയും മുന്നോട്ട് നീങ്ങി. ക്രെയ്ഗും ഹെയറും അവരെ അനുഗമിച്ചു. ജെട്ടിയിൽ ഇറങ്ങിയ അവൾ തിരിഞ്ഞ് ഡെക്കിലേക്ക് നോക്കി. ഷ്മിഡ്റ്റ് അവളെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു. “ആ തെമ്മാടികൾ നിങ്ങളെ നശിപ്പിക്കാൻ അനുവദിക്കരുത് കേട്ടോ…” അയാൾ പറഞ്ഞു.

 

ക്രെയ്ഗ് അവളുടെ അരികിലേക്ക് ചേർന്ന് നിന്നു. “ഇത് എന്റെ വക ഒരു സമ്മാനം…” ഒരു വാൾട്ടർ പിസ്റ്റളും സ്പെയർ ക്ലിപ്പും അദ്ദേഹം അവൾക്ക് നൽകി. “പോക്കറ്റിൽ വച്ചോളൂ… ആയുധമില്ലാതെ ഒരു പെൺകുട്ടിയും കഷ്ടപ്പെടാൻ പാടില്ല…”

 

“അതെ, പ്രത്യേകിച്ചും ഈ രാജ്യത്ത്…” ഹെയർ അവളെ ചേർത്തു പിടിച്ചു. “സ്വന്തം ജീവനിൽ എപ്പോഴും ശ്രദ്ധ വേണം…”

 

ക്രെയ്ഗ് റിനേയുടെ നേർക്ക് തിരിഞ്ഞു. “ഇവരെ ജീവനോടെ തിരികെ കൊണ്ടുവന്നില്ലെങ്കിൽ നിങ്ങളുടെ കാര്യം പോക്കാണ്… പറഞ്ഞില്ലെന്ന് വേണ്ട…”

 

റിനേ ചുമൽ വെട്ടിച്ചു. “മോസെലാ ജെനവീവിന് സംഭവിക്കുന്നതെന്ത് തന്നെയായാലും ശരി, അത് എനിക്കും സംഭവിച്ചിരിക്കും, മേജർ…”

 

ക്രെയ്ഗ് ജെനവീവിന് നേർക്ക് തിരിഞ്ഞു. “ഓകെ, ഏയ്ഞ്ചൽ… നിങ്ങളുടെ ഔദ്യോഗിക ജീവിതത്തിലെ ഗംഭീര പ്രകടനത്തിനായി ചെല്ലൂ… തകർത്തിട്ട് വരണം…”

 

അവളുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞിരുന്നു. മുഖം തിരിച്ച്, ജെട്ടിയുടെ മുകൾഭാഗത്തേക്കുള്ള പടികൾ കയറുവാൻ തുടങ്ങിയ അവളെ റിനേ അനുഗമിച്ചു. കടൽപ്പാലത്തിന്റെ അറ്റത്ത് കരയിൽ ഒരു ട്രക്ക് കിടക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഇരുട്ടിൽ എന്തൊക്കെയോ രൂപങ്ങൾ അങ്ങോട്ടുമിങ്ങോട്ടും നീങ്ങുന്നത് അവ്യക്തമായി കാണാം. പെട്ടെന്നൊരാൾ അവർക്ക് മുന്നിലെത്തി. ഇതുപോലെ രൗദ്രഭാവമുള്ള ഒരാളെ തന്റെ ജീവിതത്തിൽ ആദ്യമായിട്ടായിരുന്നു അവൾ കാണുന്നത്. ഒരു തുണിത്തൊപ്പിയും ലെഗ്ഗിൻസും കോളറില്ലാത്ത ഷർട്ടും അഴുക്കു പുരണ്ട ജാക്കറ്റും ധരിച്ച ഒരു വില്ലൻ രൂപം. താടിയിലെ കുറ്റിരോമങ്ങളും വലതു കവിളിലെ മുറിപ്പാടും വല്ലാത്തൊരു ഭീതിയാണ് അവളിൽ ജനിപ്പിച്ചത്.

 

“ഗ്രാൻഡ് പിയർ…?” റിനേ വിളിച്ചു.

 

ജെനവീവിന്റെ വലതുകൈ പോക്കറ്റിനുള്ളിലെ വാൾട്ടറിൽ സ്പർശിച്ചിരുന്നു. “ഇത് നമ്മൾ ഉദ്ദേശിക്കുന്ന ആളാണെന്ന് തോന്നുന്നില്ല…” തിടുക്കത്തിൽ റിനേയുടെ കാതിൽ അവൾ മന്ത്രിച്ചത് ഇംഗ്ലീഷിലായിരുന്നു.

 

ഏതാണ്ട് ഒരു വാര അടുത്തെത്തിയ അയാൾ പുഞ്ചിരിച്ചു. “നിങ്ങളെ നിരാശപ്പെടുത്തേണ്ടി വന്നതിൽ ഖേദിക്കുന്നു കുട്ടീ…” ശുദ്ധമായ ഓക്സ്ഫഡ് ശൈലിയിലായിരുന്നു അയാളുടെ വാക്കുകൾ. “ഗ്രാൻഡ് പിയറിനെയാണ് നിങ്ങൾ തേടുന്നതെങ്കിൽ അത് ഈ ഞാൻ തന്നെയാണ്…”

 

അയാൾക്ക് പിന്നിൽ റൈഫിളുകളും സ്റ്റെൻ ഗണ്ണുകളും ഒക്കെയായി നടന്നു വന്ന ഏതാണ്ട് ഒരു ഡസനോളം പേർ അവളെയും നോക്കിക്കൊണ്ട് ഒരക്ഷരം പോലും ഉരിയാടാതെ അവിടെ നിലയുറപ്പിച്ചു.

 

പതിഞ്ഞ സ്വരത്തിൽ അവൾ ഗ്രാൻഡ് പിയറിനോട് പറഞ്ഞു. “ജർമ്മൻ‌കാരോട് ഇവർ എങ്ങനെയാണ് പെരുമാറുന്നതെന്ന് എനിക്കറിയില്ല… പക്ഷേ, കണ്ടിട്ട് എനിക്ക് വല്ലാത്ത ഭയം തോന്നുന്നു…”

 

“അതെയതെ, അവരെ കണ്ടാൽ അങ്ങനെ തന്നെയേ തോന്നൂ…” അയാൾ കൈ കൊട്ടി അവരെ വിളിച്ചു. “കൂട്ടരേ, വന്നോളൂ… നമുക്ക് നീങ്ങാം… പിന്നെ, നിങ്ങളുടെ നാക്കിനെ സൂക്ഷിച്ചോണം… നമ്മുടെ കൂടെ ഒരു വനിത ഉള്ള കാര്യം മറക്കേണ്ട…” ഫ്രഞ്ച് ഭാഷയിലായിരുന്നു അയാൾ അവരോട് സംസാരിച്ചത്.

 

                                                           ***

 

ഗ്യാസോജെൻ എന്ന് അറിയപ്പെടുന്ന ഒരു ട്രക്ക് ആയിരുന്നു അത്. പിൻഭാഗത്ത് ഘടിപ്പിച്ചിട്ടുള്ള സ്റ്റൗവിൽ കൽക്കരി കത്തിക്കുമ്പോൾ ഉണ്ടാകുന്ന വാതകം ഉപയോഗിച്ച് പ്രവർത്തിക്കുന്നയിനം വാഹനം. ഒരു മൈൽ പിന്നിട്ടതും പിയറിന്റെ സഹപ്രവർത്തകർ വഴിയിൽ ഇറങ്ങിപ്പോയിരുന്നു. പ്രത്യേകിച്ചൊരു ഈണവുമില്ലാതെ ചൂളം കുത്തിക്കൊണ്ട് സാമാന്യം വേഗതയിൽ ഡ്രൈവ് ചെയ്യുകയാണ് അയാൾ.

 

“പോകുന്ന വഴിയിൽ ജർമ്മൻ പട്രോൾ സംഘത്തിന്റെ മുന്നിൽ പെട്ടാൽ എന്തു ചെയ്യും നാം…?” അവൾ ചോദിച്ചു.

 

“ജർമ്മൻ എന്തിന്റെ…?” 

 

“പട്രോൾ സംഘത്തിന്റെ…” അയാളുടെ ദേഹത്ത് നിന്നും വമിക്കുന്ന ദുർഗന്ധം സഹിച്ചുകൊണ്ട് അവൾ പറഞ്ഞു.

 

“ഇവിടെ അവരങ്ങനെ ഇറങ്ങാറില്ല… ആവശ്യമുള്ളപ്പോൾ മാത്രമേ റോന്ത് ചുറ്റാൻ അവർ ഇറങ്ങൂ… അതായത് പകൽ സമയത്ത്…  ഇന്ന് രാത്രി ഈ പ്രദേശത്തിന്റെ പതിനഞ്ച് മൈൽ ചുറ്റളവിൽ അവർ ഉണ്ടെങ്കിൽ ഞാനത് അറിഞ്ഞിരിക്കും… ബിലീവ് മീ…”

 

അയാളുടെ അമിതവിശ്വാസം കണ്ട് ചിരിക്കാനാണ് തോന്നിയതെങ്കിലും അവളുടെയുള്ളിലെ ഭീതി അതിനനുവദിച്ചില്ല. “അത്രയ്ക്കും കാര്യക്ഷമമാണ് നിങ്ങളുടെ സംഘടനയുടെ പ്രവർത്തനം എന്നാണോ പറഞ്ഞു വരുന്നത്…?”

 

“നിങ്ങളെക്കുറിച്ച് കേട്ടിട്ടേയുള്ളൂ എങ്കിലും നേരിൽ കാണാൻ കഴിഞ്ഞതിൽ സന്തോഷം… എപ്പോഴെങ്കിലും ഓക്സ്ഫഡിൽ പോയിട്ടുണ്ടോ നിങ്ങൾ…?” ഗ്രാൻഡ് പിയർ ചോദിച്ചു.

 

“ഇല്ല…”

 

“നോർഫോക്കിൽ…?”

 

“അവിടെയും പോയിട്ടില്ല…”

 

അവർ ഒരു കുന്നിൻ ചരിവിൽ എത്തി. ആ സമയത്താണ് മഞ്ഞിന്റെ ആവരണം നീങ്ങിയതും ആകാശത്ത് ചന്ദ്രനെ കാണാനായതും. താഴ്‌‌വാരത്തിലൂടെ കടന്നു പോകുന്ന റെയിൽവേ ലൈനും കുറേയധികം കെട്ടിടങ്ങളും നിലാവെട്ടത്തിൽ ദൃശ്യമായി. സെന്റ് മോറീസ് പട്ടണമായിരുന്നു അത്.

 

“കഷ്ടം…” അയാൾ പറഞ്ഞു. “അവിടെ വേട്ടയാടാൻ പോകാറുണ്ടായിരുന്നു ഞാൻ… സാൻഡ്രിങ്ങ്ഹാമിന് സമീപം… അവിടെയാണ് രാജാവിന്റെ എസ്റ്റേറ്റൊക്കെയുള്ളത്… മനോഹരമായ സ്ഥലം…”

 

“അതൊക്കെ മിസ് ചെയ്യുന്നുണ്ടോ നിങ്ങൾ…?”

 

“ശരിക്കും പറഞ്ഞാൽ ഇല്ല… ജീവിതം മുന്നോട്ട് കൊണ്ടുപോകാൻ വേണ്ടി മിസ് ചെയ്യുന്നുണ്ടെന്ന് നടിക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും… ഈ കഷ്ടപ്പാടൊന്നും ഇല്ലെങ്കിൽ പിന്നെ ഞാൻ എന്തു ചെയ്യും…? കണ്ടില്ലേ എന്റെ വേഷം…? ദുർഗന്ധം വമിക്കുന്നത് നിങ്ങൾ ശ്രദ്ധിച്ചിട്ടുണ്ടാകും… നല്ല നിലയിൽ കഴിഞ്ഞിരുന്ന ഞാൻ ഏതവസ്ഥയിലേക്ക് എത്തിയെന്ന് നോക്കൂ…”

 

“ഇതിന് മുമ്പ് നിങ്ങൾ എന്താണ് ചെയ്തിരുന്നത്…?”

 

“യുദ്ധം തുടങ്ങുന്നതിന് മുമ്പ് എന്നാണോ ഉദ്ദേശിച്ചത്…? ഒരു ഇടത്തരം പബ്ലിക്ക് സ്കൂളിൽ ഇംഗ്ലീഷ് സാഹിത്യം പഠിപ്പിക്കുകയായിരുന്നു…”

 

“അപകടം നിറഞ്ഞ ഇപ്പോഴത്തെ ഈ ജോലി നിങ്ങൾ ആസ്വദിക്കുന്നുണ്ടോ…?”

 

“ഓ, യെസ്… ജർമ്മൻ അധിനിവേശത്തെ ചെറുക്കുവാനായി ചെറുപ്പക്കാർക്ക് ട്രെയിനിങ്ങ് കൊടുക്കുക പോലുള്ള ജോലികൾ… അല്ലെങ്കിലും റോസച്ചെടിയുടെ മുള്ളിനെക്കാൾ ചിലപ്പോൾ വേദനിപ്പിക്കുക അതിന്റെ ഉണങ്ങിച്ചുരുണ്ട ഇലകളായിരിക്കും… ശരിയല്ലേ…?”

 

“നിങ്ങൾ പറഞ്ഞതിന്റെ അർത്ഥം മനസ്സിലായോ എന്ന് തന്നെ എനിക്ക് സംശയമാണ്…”

 

“എന്റെ വിദ്യാർത്ഥികളും ഇതു തന്നെയാണ് പറയാറുള്ളത്…” നാട്ടിൻപുറത്തേക്ക് പ്രവേശിക്കവെ അയാൾ ട്രക്കിന്റെ വേഗത കുറച്ചു. “റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനിലെ ഗുഡ്സ് യാർഡിലേക്കാണ് നാം പോകുന്നത്…”

 

ഇരുവശത്തും വലിയ തൂണുകളുള്ള കവാടം കടന്ന് കല്ലു പതിച്ച യാർഡിലേക്ക് കയറിയ വാഹനം അറ്റത്തുള്ള കെട്ടിടത്തിന് മുന്നിൽ ചെന്ന് നിന്നു. ബ്രേക്ക് ചെയ്യുന്ന ശബ്ദം കേട്ട് വാതിൽ തുറന്ന് ആരോ എത്തി നോക്കി. ഡോർ തുറന്ന് റിനേ താഴേക്കിറങ്ങി. തൊട്ടു പിന്നാലെ ജെനവീവും.

 

“താങ്ക് യൂ വെരി മച്ച്…” അവൾ പറഞ്ഞു.

 

“നിങ്ങളെ സേവിക്കുക എന്നതാണ് ഞങ്ങളുടെ കടമ…” താഴെ നിൽക്കുന്ന അവളെ നോക്കി ഗ്രാൻഡ് പിയർ പുഞ്ചിരിച്ചു. “റോസച്ചെടിയുടെ ഉണങ്ങിച്ചുരുണ്ട ഇലകൾ… അത് മറക്കണ്ട…”

 

തിരിച്ചു പോകുന്ന ട്രക്കിനെ നോക്കി ഒരു നിമിഷം നിന്ന അവൾ കെട്ടിടത്തിനുള്ളിലേക്ക് കയറിയ റിനേയെ അനുഗമിച്ചു.

 

(തുടരും)

അടുത്ത ലക്കത്തിന് ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...

കോൾഡ് ഹാർബർ - 40

ലിലി മർലിൻ ഹാർബറിൽ നിന്നും പതുക്കെ കടലിലേക്ക് നീങ്ങി. ഹെയറിന്റെ നിർദ്ദേശപ്രകാരം ജെനവീവും ക്രെയ്ഗും റിനേയും താഴെ വാർഡ് റൂമിലെ ആ ചെറിയ റൂമിലെ മേശയ്ക്ക് ചുറ്റുമായിട്ടാണ് ഇരുന്നത്. ജെനവീവിന്റെ വിരലുകൾ അവളറിയാതെ തന്നെ പോക്കറ്റിനുള്ളിലെ സിഗരറ്റ് പാക്കറ്റിന് നേർക്ക് നീണ്ടു. എടുത്തു ചുണ്ടിൽ വച്ച സിഗരറ്റിന് ക്രെയ്ഗ് തീ കൊളുത്തി കൊടുത്തു.

 

“നിങ്ങൾ ഈയിടെയായി സിഗരറ്റ് ശരിയ്ക്കും ആസ്വദിക്കുന്നുണ്ടല്ലേ…?”

 

“അതത്ര നല്ല ശീലമല്ലെന്നെനിക്കറിയാം…” തല കുലുക്കിക്കൊണ്ട് അവൾ പറഞ്ഞു. “ഇനിയങ്ങോട്ട് എന്റെ ജീവിതത്തിൽ ഇതൊരു അവശ്യവസ്തുവായി മാറുമോ എന്നാണെന്റെ ഭയം…”

 

പിറകോട്ട് ചാരിയിരുന്ന് പുകയെടുത്തു കൊണ്ടിരിക്കവെ അല്പം മുമ്പ് കോരിച്ചൊരിയുന്ന മഴയത്ത് ജെട്ടിയിൽ വച്ച് നടന്ന യാത്രയയപ്പിന്റെ ദൃശ്യങ്ങളായിരുന്നു അവളുടെ മനസ്സിൽ. പഴയ കവൽറി കോട്ട് ധരിച്ച ഡോഗൽ മൺറോ ഹസ്തദാനം നൽകുമ്പോൾ തികഞ്ഞ ഗൗരവത്തിലായിരുന്നു. ആ സമയമത്രയും ജോ എഡ്ജ് പകയോടെ അവളെത്തന്നെ നോക്കിക്കൊണ്ട് അദ്ദേഹത്തിന്റെ പിന്നിൽ നിൽക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. മുന്നോട്ട് വന്ന ജൂലി സ്നേഹത്തോടെ അവളെ ആലിംഗനം ചെയ്തിട്ട് കാതിൽ മന്ത്രിച്ചു. “ഞാൻ പറഞ്ഞതെല്ലാം ഓർമ്മയിരിക്കട്ടെ ഷെറീ…”

 

തിരമാലകൾക്ക് മേൽ ചാഞ്ചാടിക്കൊണ്ടായിരുന്നു ആ E-ബോട്ട് നീങ്ങിയത്. കൈയിലെ ട്രേയിൽ മൂന്ന് മഗ്ഗുകളുമായി ബാലൻസ് ചെയ്യാൻ ബദ്ധപ്പെട്ടുകൊണ്ട് ഷ്മിഡ്റ്റ് ഉള്ളിലേക്ക് വന്നു. “മധുരമുള്ള നല്ല ചൂടു ചായ… നന്നായി പാലും ചേർത്തിട്ടുണ്ട്…” അതു കേട്ട ജെനവീവ് വിരക്തിയോടെ മുഖം ചുളിച്ചു. “നോ, നോ… ഇത് കുടിച്ചേ തീരൂ… ഇത്തരമൊരു യാത്രയിൽ വയറിന് നല്ലതാണ്… ഛർദ്ദിക്കാനുള്ള തോന്നലുണ്ടാവില്ല…” അയാൾ പുറത്തേക്ക് പോയി.

 

അയാൾ പറഞ്ഞതിൽ സംശയമുണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും ആ ദ്രാവകം വാങ്ങി അവൾ അല്പം കുടിച്ചു. അല്പം കഴിഞ്ഞ് തിരിച്ചെത്തിയ ഷ്മിഡ്റ്റ് പറഞ്ഞു. “വേണമെങ്കിൽ മുകളിലേക്ക് വന്നോളാൻ കമാൻഡർ പറഞ്ഞു…”

 

“ഫൈൻ…” ജെനവീവ് ക്രെയ്ഗിന് നേരെ നോക്കി. “വരുന്നുണ്ടോ…?”

 

വായിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ന്യൂസ്പേപ്പറിൽ നിന്നും തലയുയർത്തിയിട്ട് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു. “കുറച്ച് കഴിഞ്ഞിട്ട് വരാം… നിങ്ങൾ ചെല്ലൂ…”

 

പുറത്ത് കടന്ന് ഇടനാഴിയിലൂടെ ഡെക്കിലേക്കുള്ള വാതിൽ ലക്ഷ്യമാക്കി അവൾ നടന്നു. വാതിൽ തുറന്നതും കാറ്റിന്റെ ശക്തിയിൽ മഴവെള്ളം അവളുടെ മുഖത്തേക്ക് അടിച്ചു കയറി. സാമാന്യം നല്ല വേഗതയിൽത്തന്നെയാണ് ലിലി മർലിൻ തിരകൾക്ക് മുകളിലൂടെ കുതിക്കുന്നത്. ബ്രിഡ്ജിലേക്കുള്ള ലാഡറിനടുത്തേക്ക് ഡെക്കിലൂടെ നീങ്ങവെ അടി തെറ്റി വീഴാതിരിക്കാൻ ലൈഫ്‌ലൈനിൽ മുറുകെ പിടിച്ചിട്ടുണ്ടായിരുന്നു അവൾ. മഴത്തുള്ളികൾ മുഖത്തടിക്കവെ എന്തെന്നില്ലാത്ത ഉന്മേഷം തോന്നി അവൾക്ക്. ലാഡറിലൂടെ മുകളിലെത്തിയ അവൾ വീൽഹൗസിന്റെ വാതിൽ തുറന്നു.

 

ലാങ്ങ്സ്ഡോർഫ് ആയിരുന്നു വീൽ നിയന്ത്രിച്ചിരുന്നത്. മാർട്ടിൻ ഹെയർ ചാർട്ട് ടേബിളിന് മുന്നിൽ ഇരിക്കുന്നുണ്ട്. കറങ്ങുന്ന കസേരയിൽ അവൾക്ക് അഭിമുഖമായി തിരിഞ്ഞിട്ട് അദ്ദേഹം എഴുന്നേറ്റു. “ഇവിടെ ഇരുന്നോളൂ…”

 

കസേരയിൽ ഇരുന്നിട്ട് അവൾ അവിടെ മൊത്തത്തിൽ ഒന്ന് നോക്കി. “കൊള്ളാമല്ലോ ഇവിടം… നന്നായിരിക്കുന്നു…”

 

“അത്രയ്ക്കങ്ങ് പറയാൻ പറ്റില്ല…” അവളോട് പറഞ്ഞിട്ട് അദ്ദേഹം ലാങ്ങ്സ്ഡോർഫിന് നേർക്ക് തിരിഞ്ഞു. “കുറച്ച് സമയത്തേക്ക് ഞാൻ നോക്കിക്കോളാം… നിങ്ങൾ പോയി ഒരു കോഫിയൊക്കെ കുടിച്ചിട്ട് പതുക്കെ വന്നാൽ മതി…” ജർമ്മൻ ഭാഷയിൽ അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു.

 

“സൂ ബെഫെൽ, ഹെർ കപ്പിത്താൻ…” ജർമ്മൻ ഭാഷയിൽ ഔപചാരികമായി പറഞ്ഞിട്ട് അയാൾ പുറത്തേക്ക് പോയി.

 

ഹെയർ കപ്പലിന്റെ വേഗത വർദ്ധിപ്പിച്ചു. കിഴക്ക് നിന്നും വീശിയടിക്കുന്ന കാറ്റ്. മിക്കപ്പോഴും മൂടൽമഞ്ഞിന്റെ ആവരണത്തിനുള്ളിലൂടെയായിരുന്നു യാത്ര. പുറംലോകവുമായി യാതൊരു ബന്ധവുമില്ലാത്ത മട്ടിൽ. ചിലപ്പോഴൊക്കെ അതിൽ നിന്നും പുറത്ത് കടക്കുമ്പോൾ മഴയുണ്ടെങ്കിലും തെളിഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന ചന്ദ്രനെ ആകാശത്തിൽ കാണാമായിരുന്നു.

 

“എന്തു ചെയ്യണമെന്ന കൺഫ്യൂഷനിലാണ് കാലാവസ്ഥ എന്ന് തോന്നുന്നു…” ജെനവീവ് പറഞ്ഞു.

 

“ഈ ഭാഗത്ത് ഇങ്ങനെ തന്നെയാണ്… ഈ പ്രദേശത്തെ വ്യത്യസ്തമാക്കുന്നതും അതാണ്…”

 

“സോളമൻ ഐലന്റ്സിൽ നിന്നും തികച്ചും വ്യത്യസ്തം…” അവൾ പറഞ്ഞു.

 

“ശരിയാണ് നിങ്ങൾ പറഞ്ഞത്…”

 

തിരമാലകൾക്ക് ശക്തിയേറിയിരിക്കുന്നു. ലിലി മർലിൻ ആടിയുലഞ്ഞു കൊണ്ട് മുന്നോട്ട് കുതിക്കുകയാണ്. കസേരയിൽ നിന്നും വീഴാതിരിക്കുവാൻ മുറുകെ പിടിച്ച്, തറയിൽ കാലുകൾ അമർത്തി ചവിട്ടിയാണ് അവൾ ഇരിക്കുന്നത്. ദൂരക്കാഴ്ച്ച വീണ്ടും മോശമായിരിക്കുന്നു. കപ്പലിന്റെ മുൻഭാഗത്ത് തട്ടി ചിതറിത്തെറിക്കുന്ന തിരമാലകൾക്ക് തിളക്കം പോലെ തോന്നി.

 

വാതിൽ തുറന്ന് ഷ്മിഡ്റ്റ് ഉള്ളിലേക്ക് പ്രവേശിച്ചു. അയാളുടെ ഓയിൽസ്കിൻ കോട്ടിൽ നിന്നും വെള്ളം ഇറ്റുവീഴുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഒരു കൈയിൽ തെർമോസ്ഫ്ലാസ്കും മറുകൈയിൽ ഒരു ബിസ്കറ്റ് ടിന്നുമായിട്ടാണ് അയാൾ എത്തിയത്. “ഫ്ലാസ്കിൽ കോഫിയാണ്, മൈ ലവ്… ടിന്നിനുള്ളിൽ സാൻഡ്‌വിച്ചും…” ആഹ്ലാദത്തോടെ അയാൾ പറഞ്ഞു. “ചാർട്ട് ടേബിളിനടിയിലെ കബോർഡിൽ മഗ്ഗ് ഉണ്ട്… എൻജോയ്…”

 

പുറത്ത് കടന്ന് വാതിൽ അടച്ചിട്ട് അയാൾ പോയി. ജെനവീവ് കബോർഡിൽ നിന്നും മഗ്ഗുകൾ എടുത്തു. “അയാൾ ആളൊരു രസികൻ തന്നെ… ഒരു കൊമേഡിയനെപ്പോലെ…”

 

“ശരിയാണ്…” അവൾ നീട്ടിയ മഗ്ഗ് വാങ്ങിക്കൊണ്ട് ഹെയർ പറഞ്ഞു. “പക്ഷേ, ഒരു കാര്യം നിങ്ങൾ ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നോ…? വളരെ വിരളമായേ അയാൾ പുഞ്ചിരിക്കാറുള്ളൂ എന്ന്…? വേദനയെ ഒളിപ്പിക്കാനുള്ള ഒരു മറയാണ് അവന് നർമ്മം… ഈ ഭൂമിയിൽ മറ്റാരേക്കാളും അതറിയുന്നത് ജൂതന്മാർക്കാണ്…”

 

“ഐ സീ…” അവൾ പറഞ്ഞു.

 

“ഉദാഹരണത്തിന്, ഈ ഷ്മിഡ്റ്റിന് ഏറെ ഇഷ്ടമുള്ള ഒരു കസിൻ ഉണ്ടായിരുന്നു… ഹാംബർഗ് സ്വദേശിയായ ആ ജൂതപെൺകുട്ടി അയാളുടെ കുടുംബത്തോടൊപ്പം കുറേ നാൾ ലണ്ടനിൽ ആയിരുന്നു താമസിച്ചിരുന്നത്… യുദ്ധം തുടങ്ങുന്നതിന് തൊട്ടുമുമ്പാണ് അവളുടെ വിധവയായ മാതാവ് ജർമ്മനിയിൽ വച്ച് അപ്രതീക്ഷിതമായി മരണമടഞ്ഞത്... ശവസംസ്കാര ചടങ്ങിന് ജർമ്മനിയിലേക്ക് പോകുവാനുള്ള അവളുടെ തീരുമാനത്തെ ഷ്മിഡ്റ്റിന്റെ കുടുംബാംഗങ്ങൾ എതിർത്തു… താൻ ഇപ്പോഴും ജർമ്മൻ പൗരയാണെന്നായിരുന്നു അവളുടെ വാദം… ഒരു പക്ഷേ, ശവസംസ്കാര ചടങ്ങിൽ പങ്കെടുക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ലെങ്കിലും അവിടെ ചെന്ന് കുടുംബകാര്യങ്ങൾ പലതും തീർപ്പാക്കാനുണ്ടെന്ന് അവൾ പറഞ്ഞു. പിന്നെ നടന്ന കാര്യങ്ങളൊന്നും ഇംഗ്ലണ്ടിൽ ഉള്ളവർക്ക് വിശ്വസിക്കാനായില്ല എന്നതായിരുന്നു സത്യം…”

 

“എന്താണുണ്ടായത്…?”

 

“അവളോടൊപ്പം പോകണമെന്ന് ഷ്മിഡ്റ്റ് വാശി പിടിച്ചു… ജർമ്മനിയിലെത്തിയ അവർ ഇരുവരെയും ഗെസ്റ്റപ്പോ പിടികൂടി… ബ്രിട്ടീഷ് പൗരൻ ആയതുകൊണ്ട് ഷ്മിഡ്റ്റിനെ ഹാംബർഗിലെ ബ്രിട്ടീഷ് കോൺസുലേറ്റ് രക്ഷിച്ചു… രണ്ടു ദിവസത്തിനുള്ളിൽ അയാളെ ബ്രിട്ടനിലേക്ക് നാടു കടത്താനുള്ള ഏർപ്പാട് ചെയ്യുകയും ചെയ്തു…”

 

“അവൾക്ക് എന്തു സംഭവിച്ചു…?”

 

“ലണ്ടനിൽ തിരികെയെത്തിയ ഷ്മിഡ്റ്റ് അതേക്കുറിച്ച് അന്വേഷിച്ചു… അതിസുന്ദരിയായിരുന്നു ആ പെൺകുട്ടി… ജർമ്മൻ സൈനികർക്കായുള്ള വേശ്യാലയങ്ങളിൽ ഒന്നിലേക്കായിരുന്നു അവർ അവളെ കൊണ്ടുപോയത്… ജൂതരുമായുള്ള ലൈംഗികബന്ധം കുറ്റകരമാണെന്ന നിയമം നിലനിൽക്കെയാണെന്ന് ഓർക്കണം… ഏറ്റവും ഒടുവിൽ ലഭിച്ച വിവരം, പോളിഷ് അധിനിവേശത്തിന് തൊട്ടു മുമ്പ് കിഴക്കൻ അതിർത്തിയിലേക്കുള്ള ഒരു ട്രെയിനിൽ അവളെ കയറ്റി അയച്ചു എന്നതായിരുന്നു…”

 

“അതിദാരുണം…!” അവൾ ഞെട്ടിത്തരിച്ചു പോയി.

 

“അവിടെ അങ്ങനെയൊക്കെയാണ് കാര്യങ്ങൾ, ജെനവീവ്… ഗെസ്റ്റപ്പോയുടെ പ്രവർത്തന രീതി എങ്ങനെയാണെന്ന് ഞാൻ വിശദീകരിക്കാം…” ഹെയർ പറഞ്ഞു.

 

“വേണ്ട, എനിക്ക് അറിയാം… ക്രെയ്ഗിന്റെ വിരൽ നഖങ്ങൾ ഞാൻ കണ്ടതാണ്…” അവൾ പറഞ്ഞു.

 

“വനിതാ ഏജന്റുമാരെ എങ്ങനെയാണ് ഇല്ലാതാക്കുന്നതെന്ന് അറിയുമോ…? ചുട്ടുപഴുത്ത കമ്പിയോ കൊടിലോ ചാട്ടവാറോ ഒന്നും കൊണ്ടല്ല… തുടർച്ചയായ ബലാൽസംഗം കൊണ്ട്… ഒന്നിന് പിറകെ ഒന്നായി, ഓരോരുത്തരായി വീണ്ടും വീണ്ടും… വിശ്വസിക്കാൻ പറ്റുന്നില്ല അല്ലേ…? പക്ഷേ, അങ്ങനെയാണവർ വനിതാ ഏജന്റുമാരുടെ വേരറുക്കുന്നത്…”

 

പൊടുന്നനെ ആൻ മേരിയുടെ അവസ്ഥ മനസ്സിലേക്കെത്തിയ ജെനവീവ് പറഞ്ഞു. “ഓ, യെസ്… എനിക്ക് ഊഹിക്കാൻ പറ്റുന്നുണ്ട്…”

 

“നാശം, എന്റെ ഒരു നാക്ക്…!” ഹെയറിന്റെ മുഖം വിളറിയിരുന്നു. “നിങ്ങളുടെ സഹോദരിയുടെ കാര്യം ഞാൻ മറന്നു പോയിരുന്നു…”

 

“അതേക്കുറിച്ച് നിങ്ങൾക്കറിയാമോ…?”

 

“ഓ, യെസ്… മൺറോ എന്നോട് പറഞ്ഞിരുന്നു… ഈ ദൗത്യത്തിന്റെ മുഴുവൻ പശ്ചാത്തലവും ഞാൻ അറിഞ്ഞിരിക്കുന്നതായിരിക്കും നല്ലതെന്ന് അദ്ദേഹം കരുതി…”

 

അവൾ വീണ്ടും ഒരു സിഗരറ്റ് എടുത്തു. “എന്തൊക്കെ സംഭവിച്ചാലും പൊരുതി മുന്നേറിയേ തീരൂ എന്ന് തോന്നുന്നു…”

 

“ഒരു ഫ്ലൈറ്റ് ഓഫീസർ പറയേണ്ട വാക്കുകളാണോ ഇതെന്ന് എനിക്ക് സംശയമുണ്ട്...”

 

“എന്ത്, ഫ്ലൈറ്റ് ഓഫീസറോ…?” കത്തിച്ച ലൈറ്റർ കൈയിൽ പിടിച്ചുകൊണ്ട് അവൾ ചോദിച്ചു.

 

“ഫീൽഡിലേക്ക് വിടുന്ന വനിതാ ഏജന്റുമാരെ ഏതെങ്കിലും തരത്തിലുള്ള ഓഫീസർമാരായിട്ടാണ് അയയ്ക്കുന്നത്… ഫ്രഞ്ച് വനിതകളെ സാധാരണയായി Corps Auxiliaire Feminin എന്ന വിഭാഗത്തിലേക്കാണ് എടുക്കുന്നത്… ധാരാളം ഇംഗ്ലീഷ് പെൺകുട്ടികൾ നേഴ്സിങ്ങ് വിഭാഗത്തിലും ചേരുന്നുണ്ട്…”

 

“FANY എന്നല്ലേ ആ വിഭാഗത്തിന്റെ പേര്…?”

 

“അതെ… എന്നാൽ നിങ്ങളെ അതിലൊന്നും ഉൾപ്പെടുത്തി അയക്കുന്നതിനോട് മൺറോയ്ക്ക് താല്പര്യമില്ല… കാര്യങ്ങളെല്ലാം അദ്ദേഹത്തിന്റെ നിയന്ത്രണത്തിൽ തന്നെ ആയിരിക്കണമെന്ന് നിർബന്ധമുണ്ടദ്ദേഹത്തിന്… WAAF ൽ ഒരു ഫ്ലൈറ്റ് ഓഫീസർ ആയി നിങ്ങളെ ഇന്നലെ കമ്മീഷൻ ചെയ്തിട്ടുണ്ട്… എപ്പോഴെങ്കിലും യൂണിഫോം അണിയേണ്ടി വന്നാൽ RAF ബ്ലൂ നിറമായിരിക്കും നിങ്ങൾക്ക് യോജിക്കുക…”

 

“പക്ഷേ, ഇതേക്കുറിച്ച് ഒരു വാക്ക് പോലും അദ്ദേഹം എന്നോട് പറഞ്ഞില്ലല്ലോ…”

 

“മൺറോയോ…?” ഹെയർ ചുമൽ വെട്ടിച്ചു. “കൗശലവുമായി നടക്കുന്ന കുറുക്കനാണദ്ദേഹം… എങ്കിലും അദ്ദേഹത്തിന്റെ ആ രീതിയിൽ ചില കാര്യങ്ങളും ഉണ്ടെന്ന് കൂട്ടിക്കോളൂ… ഒന്നാമത്തെ കാര്യം, നിർഭാഗ്യവശാൽ ശത്രുക്കളുടെ കൈയിൽ പെടുകയാണെങ്കിൽ ഒരു കമ്മീഷൻഡ് ഓഫീസർ ആയതിനാൽ നിങ്ങളെ സഹായിക്കാൻ അദ്ദേഹത്തിനാവും…”

 

“രണ്ടാമത്തേത് എന്താണ്…?”

 

“ഒരു കമ്മീഷൻഡ് ഓഫീസർ ആകുമ്പോൾ നിങ്ങളുടെ മേൽ നേരിട്ടുള്ള നിയന്ത്രണം ഉണ്ടായിരിക്കും അദ്ദേഹത്തിന്… യുദ്ധകാലത്ത് ഓർഡറുകൾ അനുസരിക്കാതിരുന്നാൽ ശിക്ഷ മരണമായിരിക്കും…”

 

“അങ്ങനെയല്ലാത്ത ഒരു ജീവിതം ഒരിക്കലും ഉണ്ടായിട്ടില്ലെന്നാണ് എനിക്ക് തോന്നുന്നത്…” നിസ്സംഗതയോടെ അവൾ പറഞ്ഞു.

 

“നിങ്ങളുടെ നിസ്സഹായത എനിക്ക് മനസ്സിലാവുന്നു…”

 

വാതിൽ തുറന്ന് ക്രെയ്ഗ് ഉള്ളിലെത്തി. “ഹൗ ഈസ് ഇറ്റ് ഗോയിങ്ങ്…?”

 

“ഫൈൻ…” ഹെയർ പറഞ്ഞു. “ഓൺ ടൈം തന്നെയാണ് നമ്മൾ…” അദ്ദേഹം ജെനവീവിന് നേർക്ക് തിരിഞ്ഞു. “താഴെ ചെന്ന് അല്പം ഉറങ്ങാൻ നോക്കൂ… നിങ്ങൾക്ക് എന്റെ ക്യാബിൻ ഉപയോഗിക്കാം…”

 

“ഓൾറൈറ്റ്… എന്നാൽ അങ്ങനെയാവട്ടെ…”

 

പുറത്തിറങ്ങിയ അവൾ ഉലയുന്ന ഡെക്കിലൂടെ ആയാസപ്പെട്ട് നടന്ന് ചെന്ന് താഴെയെത്തി ഹെയറിന്റെ ആ ചെറിയ ക്യാബിനുള്ളിലേക്ക് കയറി. നീണ്ടു നിവർന്ന് കിടക്കാൻ പോലും സൗകര്യമില്ലാത്ത ഒരു ചെറിയ ബങ്കായിരുന്നു അവിടെയുണ്ടായിരുന്നത്. അതിൽ കയറി കാൽമുട്ടുകൾ മുകളിലേക്കുയർത്തി വച്ച് സീലിങ്ങിലേക്ക് നോക്കിക്കൊണ്ട് അവൾ കിടന്നു. കഴിഞ്ഞ ഏതാനും ദിവസങ്ങളായി എന്തെല്ലാമാണ് നടന്നത്… അതെല്ലാം ഇപ്പോഴും തലയ്ക്കുള്ളിൽ ചുറ്റിക്കറങ്ങിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു… വിഹ്വലമായ മനസ്സായിരുന്നിട്ടും നിമിഷങ്ങൾക്കകം അവൾ ഉറക്കത്തിലേക്ക് വഴുതി വീണു.

 

(തുടരും)

അടുത്ത ലക്കത്തിന് ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...