കോൾഡ് ഹാർബർ - 62

അദ്ധ്യായം – പതിനാല്

 

ലിലി മർലിൻ കോൾഡ് ഹാർബറിൽ നിന്നും പുറപ്പെട്ട അതേ സമയത്ത് തന്നെയാണ് ഫീൽഡ് മാർഷൽ ഇർവിൻ റോമൽ വോൺകോർട്ട് കൊട്ടാരത്തിൽ എത്തിച്ചേർന്നത്. അദ്ദേഹത്തെ സ്വീകരിക്കാൻ കവാടത്തിന്റെ പടികളിൽ ഹോർടെൻസ് പ്രഭ്വി, ജെനവീവ് എന്നിവർക്കൊപ്പം ജനറൽ സീംകാ, അദ്ദേഹത്തിന്റെ സ്റ്റാഫ്, മാക്സ് പ്രീം എന്നിവരും കാത്തു നിന്നിരുന്നു.

 

സന്ദർശകന്റെ പ്രാധാന്യം വച്ചു നോക്കുമ്പോൾ വളരെ ചെറിയൊരു കോൺവോയ് ആയിരുന്നു അതെന്നത് അത്ഭുതകരമായി തോന്നി. മൂന്നു കാറുകളും മോട്ടോർസൈക്കിളുകളിൽ അകമ്പടി സേവിക്കുന്ന നാല് മിലിട്ടറി പൊലീസുകാരും മാത്രം. മുകൾഭാഗം തുറന്ന ഒരു മെഴ്സെഡിസ് കാറിലായിരുന്നു റോമൽ. അധികം ഉയരമില്ലെങ്കിലും ദൃഢഗാത്രനായ അദ്ദേഹം ഒരു ലെതർ ഗ്രേറ്റ്കോട്ട് ധരിച്ചിരുന്നു. കഴുത്തിന് ചുറ്റും ഒരു തൂവെള്ള സ്കാർഫ് ചുറ്റിയിട്ടുണ്ട്. പ്രസിദ്ധമായ തന്റെ ഡെസർട്ട് ഗോഗ്‌ൾസ് പീക്ക് ക്യാപ്പിന് മുകളിലേക്ക് ഉയർത്തി വച്ചിരിക്കുന്നു. ജനറൽ സീംകായ്ക്കും SS ബ്രിഗേഡിയർ സൈൽഹൈമറിനും അദ്ദേഹം സല്യൂട്ടും ഹസ്തദാനവും നൽകുന്നത് വീക്ഷിച്ചുകൊണ്ട് ജെനവീവ് നിന്നു. അടുത്തതായി ജനറൽ സീംകാ ഹോർടെൻസ് പ്രഭ്വിയെ അദ്ദേഹത്തിന് പരിചയപ്പെടുത്തി. പിന്നെ ജെനവീവിന്റെ ഊഴമായിരുന്നു.

 

വളരെ മികച്ചതായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഫ്രഞ്ച് ഭാഷ. “നിങ്ങളെ പരിചയപ്പെടാൻ സാധിച്ചത് ഒരു ബഹുമതിയായി കണക്കാക്കുന്നു, മദ്മോസെലാ…” അവളുടെ കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കിക്കൊണ്ട് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ വ്യക്തിത്വവും ആജ്ഞാശക്തിയും ആ നോട്ടത്തിലൂടെ അവൾക്ക് അനുഭവവേദ്യമാകുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അവളുടെ കൈപ്പടം കവർന്ന് തല കുനിച്ച് അദ്ദേഹം തന്റെ ചുണ്ടോട് ചേർത്തു.

 

ശേഷം അവർ എല്ലാവരും കൂടി ഹാളിലേക്ക് കടന്നു. ഹോർടെൻസ് പ്രഭ്വി സീംകായോട് പറഞ്ഞു. “ജനറൽ, നിങ്ങൾക്ക് ധാരാളം കാര്യങ്ങൾ ചർച്ച ചെയ്യാനുണ്ടാകും… ഞങ്ങൾ റൂമിലേക്ക് പോകുകയാണ്… ഫീൽഡ് മാർഷൽ, ഇന്ന് വൈകിട്ട് നമുക്ക് വീണ്ടും കാണാമെന്ന് കരുതുന്നു…”

 

“തീർച്ചയായും, പ്രഭ്വി…” റോമൽ ഉപചാരപൂർവ്വം സല്യൂട്ട് ചെയ്തു.

 

സ്റ്റെയർകെയ്സ് വഴി മുകളിലേക്ക് നടക്കവെ ജെനവീവ് പറഞ്ഞു. “1942ൽ ബ്രിട്ടനിലെ പൊതുജനങ്ങൾക്കിടയിൽ ഒരു സർവ്വേ നടത്തുകയുണ്ടായി… അക്കാലത്ത് ഏറ്റവും മികച്ച പ്രകടനം കാഴ്ച്ചവയ്ക്കുന്ന ജനറൽ ആരാണെന്നായിരുന്നു ചോദ്യം… ഭൂരിഭാഗം പേരും തെരഞ്ഞെടുത്ത ഉത്തരം ഇർവിൻ റോമൽ എന്നായിരുന്നു…”

 

“ഇപ്പോൾ നേരിൽ കണ്ടപ്പോൾ മനസ്സിലായില്ലേ എന്തുകൊണ്ടാണെന്ന്…” ഹോർടെൻസ് പറഞ്ഞു. “ഷെറീ, എനിക്ക് നിന്നോട് ചില കാര്യങ്ങൾ പറയാനുണ്ട്… പക്ഷേ, റൂമിൽ വച്ചല്ല… പതിനഞ്ച് മിനിറ്റിനകം ആ പഴയ സമ്മർഹൗസിന് സമീപം ഞാൻ വരാം…” അവർ തന്റെ റൂമിലേക്ക് പോയി.

 

വാതിൽ തുറന്ന ജെനവീവ് കണ്ടത് ബെഡ്ഷീറ്റ് മാറ്റി പുതിയത് വിരിക്കുന്ന മരീസയെയാണ്. “ഞാൻ ഒന്ന് നടക്കാൻ പോകുകയാണ്…” ജെനവീവ് പറഞ്ഞു. “തണുപ്പിനെ പ്രതിരോധിക്കാൻ പറ്റിയ എന്തെങ്കിലും ഡ്രെസ്സ് തരൂ… അന്തരീക്ഷത്തിൽ നല്ല ഈർപ്പമുണ്ട്…”

 

വാർഡ്റോബിനരികിൽ ചെന്ന മരീസ അതിനുള്ളിൽ നിന്നും കോളറുള്ള ഒരു രോമക്കുപ്പായം എടുത്തുകൊണ്ടു വന്നു. “ഇത് മതിയോ മോസെലാ…?”

 

“മതിയെന്ന് തോന്നുന്നു…” അത് വാങ്ങിയിട്ട് അവൾ മരീസയെ നോക്കി. അവളുടെ മുഖം വിളറി വെളുത്തിരുന്നു. കണ്ണുകൾ കുഴിയിലാണ്ടു പോയത് പോലെ. “നിനക്ക് തീരെ സുഖമില്ലെന്ന് തോന്നുന്നല്ലോ… എന്തു പറ്റി…?” ജെനവീവ് ചോദിച്ചു.

 

“മോസെലാ, എനിക്ക് വല്ലാതെ ഭയമാകുന്നു…”

 

“ഞാനും അതേ അവസ്ഥയിലാണ് മരീസാ…” ജെനവീവ് പറഞ്ഞു. “എങ്കിലും, എന്നെ ഏൽപ്പിച്ചിരിക്കുന്ന ജോലി ഞാൻ ചെയ്തിരിക്കും… അതു തന്നെ നിന്നിൽ നിന്നും ഞാൻ പ്രതീക്ഷിക്കുന്നു…”

 

ഒരു നിമിഷം ജെനവീവ് അവളുടെ ചുമലിൽ ബലമായി പിടിച്ചു. പരിക്ഷീണിതയായ മരീസ തല കുലുക്കി. “തീർച്ചയായും, മോസെലാ…”

 

“ഗുഡ്…” ജെനവീവ് പറഞ്ഞു. “ആ വെളുത്ത ഈവനിങ്ങ് ഡ്രെസ്സ് എടുത്ത് വച്ചോളൂ… ഇന്ന് രാത്രിയിലെ പരിപാടിയ്ക്ക് അതായിരിക്കും ഞാൻ ധരിക്കുന്നത്…”

 

തീർത്തും ദയനീയാവസ്ഥയിൽ നിൽക്കുന്ന മരീസയെ അവിടെ വിട്ടിട്ട് അവൾ പുറത്തിറങ്ങി.

 

                                              ***

 

പ്രസന്നമായിരുന്നു ഗാർഡനിലെ അന്തരീക്ഷം. വസന്തത്തിന്റെ ആരംഭം പോലുള്ള പ്രതീതി. നിലത്ത് പച്ചപ്പുല്ലുകൾ പരവതാനി വിരിച്ചു തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. മരച്ചില്ലകൾക്കിടയിലൂടെ അരിച്ചെത്തുന്ന സൂര്യകിരണങ്ങൾ ഇലകൾക്ക് സ്വർണ്ണനിറം ചാർത്തുന്നു. പ്രതീക്ഷിക്കാത്ത തരത്തിലുള്ള ഒരു ശാന്തത അവിടെങ്ങും നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്നത് പോലെ. കരിങ്കല്ലിൽ കെട്ടിയ മതിലിലെ കമാനാകൃതിയുള്ള കവാടം കടന്ന് ജെനവീവ് മുന്നോട്ട് നടന്നു. സമ്മർഹൗസിന് മുന്നിലുള്ള ഫൗണ്ടന് അരികെ ഹോർടെൻസ് പ്രഭ്വി അവളെ കാത്തിരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഏറെ പഴക്കമുള്ള ആ കെട്ടിടത്തിന്റെ വെളുത്ത ചുമരുകളിൽ പച്ചനിറത്തിൽ പായൽ പിടിച്ചിരുന്നു. ചില ജാലകങ്ങളെല്ലാം കാലപ്പഴക്കത്താൽ കേടുവന്ന് പോയിട്ടുണ്ട്.

 

“ഇവിടെ ഇരിക്കുവാൻ എന്ത് ഇഷ്ടമായിരുന്നുവെന്നോ എനിക്ക്…” ജെനവീവ് പറഞ്ഞു. “ഞങ്ങൾ കുട്ടികളായിരുന്നപ്പോൾ ഈ സമ്മർഹൗസിൽ ആന്റി ചായ ഉണ്ടാക്കിത്തരുമായിരുന്നു…”

 

“കാലം ആർക്കു വേണ്ടിയും കാത്തു നിൽക്കുന്നില്ല…”

 

“അറിയാം ആന്റി… ദുഃഖകരമായ യാഥാർത്ഥ്യം…”

 

“ഒരു സിഗരറ്റ് തരൂ…” ഹോർടെൻസ് പറഞ്ഞു. “ഈ പഴമയാണ് എനിക്കിഷ്ടം… ആ പായൽ പിടിച്ച ചുമർ നോക്കൂ… വെള്ളയിൽ കടുംപച്ച… മുമ്പ് ഇല്ലാതിരുന്ന ഒരു അന്തരീക്ഷമാണ് അത് ഇവിടെ സൃഷ്ടിക്കുന്നത്… നഷ്ടപ്പെട്ട പലതിന്റെയും ഓർമ്മകൾ…”

 

“ഈ വയസ്സുകാലത്ത് ഫിലോസഫിയാണോ…?”

 

ആന്റിയുടെ കണ്ണുകളിൽ കുസൃതിയുടെ ഒരു തിളക്കം മിന്നി മറയുന്നത് അവൾ കണ്ടു. “ഇനി എപ്പോഴെങ്കിലും ഞാനിത് ആവർത്തിക്കുകയാണെങ്കിൽ അപ്പോൾത്തന്നെ മതിയാക്കാൻ പറയണം…”  

 

ചുമലിൽ മെഷീൻ ഗൺ തൂക്കിയിട്ടിരിക്കുന്ന ഒരു ഗാർഡ് ഏതാനും വാര അപ്പുറത്ത് കൂടി കടന്നു പോയി. കൈയിലെ ചങ്ങലയിലുള്ള അൽസേഷ്യൻ നായ മുന്നിൽ തിരക്ക് കൂട്ടി അയാളെയും വലിച്ചുകൊണ്ട് നടക്കാൻ ശ്രമിക്കുകയാണ്.

 

“ഇന്നലെ രാത്രിയിൽ നടന്ന കാര്യങ്ങൾ അറിഞ്ഞോ നീ…?” ഹോർടെൻസ് ചോദിച്ചു.

 

“ഞാൻ കണ്ടിരുന്നു…”

 

“എന്തു ചെയ്യാം… ഫിലിപ്പ് ഗാമലിൻ ആയിരുന്നുവത്… ഗ്രാമത്തിലുള്ള അയാൾ വർഷങ്ങളായി ഈ എസ്റ്റേറ്റിൽ കാട്ടുകോഴിയെ വേട്ടയാടാൻ വരുന്നതാണ്… അയാളെ വെറുതെ വിടാൻ ഞാൻ സീംകായോട് പറഞ്ഞതാണ്… പക്ഷേ, പറ്റില്ലെന്നാണ് അദ്ദേഹം പറയുന്നത്… ഇവിടുത്തെ സുരക്ഷാ ക്രമീകരണങ്ങൾ ലംഘിക്കുന്നവർക്കെല്ലാം അയാൾ ഒരു പാഠമായിരിക്കണം എന്നാണ് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞത്…”

 

“അവർ അയാളെ എന്തു ചെയ്യാനാണ് പോകുന്നത്…?”

 

“ശിക്ഷയായി ഏതെങ്കിലും ലേബർ ക്യാമ്പിലേക്ക് അയയ്ക്കുമെന്ന് തോന്നുന്നു…” അവരുടെ ദേഹമാസകലം ഒന്ന് വിറച്ചത് പോലെ തോന്നി. “ദിവസം ചെല്ലുന്തോറും ദുരിതപൂർണ്ണമായി തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു ജീവിതം… നാമെല്ലാം കാത്തിരിക്കുന്ന സഖ്യകക്ഷികളുടെ യൂറോപ്യൻ അധിനിവേശം എത്രയും പെട്ടെന്ന് തുടങ്ങുവാൻ ഞാൻ ദൈവത്തോട് പ്രാർത്ഥിക്കുകയാണ്… ആട്ടെ, ഇന്ന് രാത്രിയിലെ പ്ലാൻ എങ്ങനെയാണ്…? എന്തൊക്കെയാണ് ചെയ്യേണ്ടതെന്ന് കൃത്യമായ ധാരണയുണ്ടല്ലോ അല്ലേ നിനക്ക്…?”

 

“എന്ന് തോന്നുന്നു…”

 

“തോന്നിയതു കൊണ്ട് മാത്രമായില്ല കുട്ടീ… കൃത്യമായി അറിഞ്ഞിരിക്കണം…” ഹോർടെൻസ് പുരികത്തിന് മുകളിൽ കൈപ്പടം വച്ച് കൊട്ടാരത്തിലെ റോസ്റൂമിലേക്ക് നോക്കി. “നിന്റെ റൂമിന്റെ ബാൽക്കണിയിൽ നിന്നും താഴത്തെ നിലയുടെ ടെറസിലേക്ക് എത്ര ഉയരമുണ്ടാവും…? ഇരുപത് അടി…? നിന്നെക്കൊണ്ട് പറ്റുമെന്ന് ഉറപ്പാണോ…?”

 

“തീർച്ചയായും… പത്തു വയസ്സുള്ളപ്പോൾ മുതൽ ഞാൻ ആ വഴി ഇറങ്ങാറുള്ളതാണ്…” ജെനവീവ് അവർക്ക് ഉറപ്പ് നൽകി. “മാത്രമല്ല ഇത് രാത്രിയിലുമായിരിക്കുമല്ലോ… തൂണിനോട് ചേർന്നുള്ള ഇഷ്ടികകൾ ഒരു കോണിയുടെ പടികൾ പോലെയാണ് താനും…”

 

“എങ്കിൽ നല്ലത്… നൃത്തപരിപാടി ആരംഭിക്കുന്നത് വൈകിട്ട് ഏഴു മണിയ്ക്കാണ്… ഒരു കാരണവശാലും അത് വൈകാൻ അവർ അനുവദിക്കുകയില്ല… കാരണം അത് കഴിഞ്ഞിട്ട് റോമലിന് രാത്രി തന്നെ റോഡ് മാർഗ്ഗം പാരീസിലേക്ക് പോകാനുള്ളതാണ്… എട്ടു മണിയ്ക്ക് തൊട്ടു മുമ്പ് ഞാൻ ഹാളിലെത്താം… ഞാൻ എത്തിക്കഴിഞ്ഞതും നീ അവിടെ നിന്നും പുറത്തിറങ്ങി നിന്റെ റൂമിലേക്ക് പോകുക…”

 

“നൈറ്റ് ഡ്യൂട്ടിയുള്ള എറിക്കിനെയും കൂട്ടിക്കൊണ്ട് എട്ടു മണിക്ക് തന്നെ ഇവിടെ സമ്മർഹൗസിൽ എത്താനാണ് മരീസയുടെ പ്ലാൻ…”

 

“അവൾ എങ്ങനെയൊക്കെ അയാളെ മയക്കിക്കൊണ്ടു വന്നാലും ഒരു ഇരുപത് മിനിറ്റിൽ കൂടുതൽ അയാളെ പിടിച്ചു വയ്ക്കാൻ കഴിയുമെന്ന് തോന്നുന്നില്ല…” ഹോർടെൻസ് പറഞ്ഞു. “അഥവാ എന്തെങ്കിലും ആവശ്യം വരികയാണെങ്കിൽ ഷോണ്ടെല നിന്റെ റൂമിൽ വെയ്റ്റ് ചെയ്യുന്നുണ്ടാവും…”

 

“എല്ലാം പ്ലാൻ പോലെ നടക്കുകയാണെങ്കിൽ ലൈബ്രറിയ്ക്കുള്ളിൽ കടന്ന് രേഖകളുടെ ഫോട്ടോ എടുത്ത് തിരികെ റൂമിലെത്താൻ വെറും പത്ത് മിനിറ്റേ വേണ്ടി വരൂ…” ജെനവീവ് പറഞ്ഞു. “അതിന് ശേഷം താഴെ ഹാളിൽ നൃത്തപരിപാടി നടക്കുന്നയിടത്ത് എട്ടരയോടെ എത്തും… ലൈബ്രറിയിലെ സേഫ് ലോക്ക് ചെയ്ത് തന്നെയിരിക്കും… അതിൽ നിന്ന് ഒരു രേഖയും നഷ്ടപ്പെട്ടിട്ടുണ്ടുമുണ്ടാകില്ല… അവിടെ അങ്ങനെയൊരു സംഭവമുണ്ടായതിനെക്കുറിച്ച് ആരും അറിയുക പോലുമില്ല…”

 

“നമ്മളൊഴികെ…” ഒരു ചെറുപുഞ്ചിരിയോടെ ഹോർടെൻസ് പറഞ്ഞു. “നമ്മുടെ പദ്ധതി വിജയിക്കുമെന്ന് തന്നെ എന്റെ മനസ്സ് പറയുന്നു കുട്ടീ…”

 

(തുടരും)

കോൾഡ് ഹാർബർ - 61

സമയം രാവിലെ ഒമ്പതര ആയിട്ടും പ്രാതൽ കഴിക്കാൻ ആർതറിനെ കിച്ചണിൽ കാണാത്തതിനെ തുടർന്നാണ് എന്താണ് സംഭവിച്ചതെന്നറിയാൻ ഡോക്ടർ ബാം താഴത്തെ നിലയിലേക്ക് ചെന്നത്. അവിടെ കണ്ട കാഴ്ച്ചയിൽ പരിഭ്രാന്തനായിപ്പോയ അയാൾ ആർതറിനെ സെല്ലാറിന് പുറത്തിറക്കിയിട്ട് തന്റെ ഓഫീസിലേക്ക് തിരികെപ്പോയി. ഭയം കൊണ്ട് വിയർത്തു പോയിരുന്നു അയാൾ. ഏകദേശം പത്തു മണി ആയപ്പോഴാണ് മൺറോയെ വിവരം അറിയിക്കാനുള്ള ധൈര്യം പോലും അയാൾക്ക് ലഭിച്ചത്. ഫോൺ എടുത്ത് അയാൾ ഹേസ്റ്റൻ പ്ലേസിലേക്ക് ഡയൽ ചെയ്തു.

 

തലേന്ന് രാത്രി ഏതാണ്ട് മുഴുവൻ സമയവും ഫയലുകൾ നോക്കിക്കൊണ്ടിരുന്ന മൺറോ പുലർച്ചെയോട് അടുപ്പിച്ചാണ് ഉറങ്ങാൻ കിടന്നത്. വൈകി ഉണർന്ന അദ്ദേഹം പ്രാതൽ കഴിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുമ്പോഴാണ് ജാക്ക് കാർട്ടർ എത്തിയത്. കൈയിൽ ഒരു കപ്പ് ചായയുമായി ജാലകത്തിനരികിൽ ചെന്ന് അയാൾ പുറത്തേക്ക് നോക്കി നിന്നു.

 

“ക്രെയ്ഗ് ഓസ്ബോണിന്റെ കാര്യത്തിൽ എന്തു ചെയ്യാനാണ് താങ്കളുടെ ഉദ്ദേശ്യം, സർ…?” കാർട്ടർ ചോദിച്ചു.

 

“ആ വിഡ്ഢിയ്ക്ക് കാര്യം മനസ്സിലാവുന്നില്ലെങ്കിൽ കുറച്ച് ദിവസം തടങ്കലിൽ കഴിയട്ടെ…” ടോസ്റ്റിൽ ബട്ടർ തേച്ചു കൊണ്ട് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു. “നിങ്ങൾക്കതിനോട് ഒട്ടും യോജിക്കാൻ കഴിയുന്നില്ല അല്ലേ ജാക്ക്…?”

 

“ഇറ്റ്സ് എ ഡെർട്ടി ബിസിനസ്, സർ…”

 

അപ്പോഴാണ് ഫോൺ റിങ്ങ് ചെയ്തത്. “അതെടുക്കൂ…” ബ്രിഗേഡിയർ പറഞ്ഞു.

 

ഫോൺ എടുത്ത് സന്ദേശം ശ്രവിച്ച അയാൾ റിസീവർ തന്റെ നെഞ്ചോട് ചേർത്ത് പിടിച്ചു. പുഞ്ചിരിയുടെ നേർത്ത അടയാളം പോലും ആ മുഖത്ത് കാണാനുണ്ടായിരുന്നില്ല. “ഡോക്ടർ ബാം ആണ് സർ… ആർതറിനെക്കാളും കരുത്തനായിരുന്നു ക്രെയ്ഗ് അത്രെ… അദ്ദേഹം അവിടെ നിന്നും രക്ഷപെട്ടു…”

 

“മൈ ഗോഡ്, ഹൂഡിനിയെ കടത്തി വെട്ടുമല്ലോ അയാൾ…”

 

“നമ്മളിനി എന്തു ചെയ്യും സർ…?”

 

“ഈ വിഷയം ഞാൻ കൈകാര്യം ചെയ്തോളാമെന്ന് ബാമിനോട് പറയൂ…” തന്റെ കൈയിലെ നാപ്കിൻ താഴെ വച്ചിട്ട് ബ്രിഗേഡിയർ മൺറോ എഴുന്നേറ്റു. അദ്ദേഹം പറഞ്ഞ കാര്യം കാർട്ടർ ബാമിനെ അറിയിച്ചു.

 

“ഒരു കാര്യം ശ്രദ്ധിക്കണം… ഈ വിഷയത്തിൽ നമുക്ക് യാതൊരു വീഴ്ച്ചയും സംഭവിക്കാൻ പാടില്ല… അത് നമുക്ക് താങ്ങാനാവില്ല…” മൺറോ പറഞ്ഞു.

 

“തീർച്ചയായും സർ…”

 

“ശരി, കാർ കൊണ്ടുവരാൻ പറയൂ ജാക്ക്… ഞാൻ ഡ്രെസ് മാറിയിട്ട് വരാം… എന്നിട്ട് നമുക്ക് ബേക്കർ സ്ട്രീറ്റിലേക്ക് പോകാം…”

 

                                                  ***

 

ബേക്കർ സ്ട്രീറ്റിലെ കാന്റീനിൽ രുചികരമായ പ്രാതലായിരുന്നു നൽകിയിരുന്നത്. പ്രഭാതഭക്ഷണം കഴിഞ്ഞ് വീട്ടിൽ പോകാനായി ഇറങ്ങവെയാണ് മൺറോയും കാർട്ടറും സ്റ്റെയർകെയ്സ് വഴി മുകളിലേക്ക് വരുന്നത് വലേസ് കണ്ടത്.

 

“മോണിങ്ങ് സർ…” വലേസ് അഭിവാദ്യം ചെയ്തു. “പ്ലാനിൽ മാറ്റം വരുത്തിയോ…?”

 

“വാട്ട് ഓൺ എർത്ത് ആർ യൂ ടോക്കിങ്ങ് എബൗട്ട്…?” മൺറോ ചോദിച്ചു.

 

നടന്ന കാര്യങ്ങളത്രയും വലേസ് അദ്ദേഹത്തെ ധരിപ്പിച്ചു.

 

                                                 ***

 

കോൾഡ് ഹാർബറിലെ ഹാങ്കറിന് സമീപം നിന്നുകൊണ്ട് ജോ എഡ്ജ് ആ ലൈസാൻഡറിനെ വീക്ഷിച്ചു. ക്രെയ്ഗ് ഓസ്ബോണിനെ ഇറക്കിയ ശേഷം ക്രോയ്ഡണിലേക്ക് തിരികെ പോകുകയാണ് ഗ്രാന്റ്. ടേക്ക് ഓഫ് ചെയ്ത വിമാനം കടലിൽ നിന്നും കരയ്ക്ക് മുകളിലേക്ക് വ്യാപിച്ച മൂടൽമഞ്ഞിനുള്ളിൽ അപ്രത്യക്ഷമായതും അയാൾ തിരിഞ്ഞു. ഹാങ്കറിനുള്ളിലെ ഗ്ലാസ് ഓഫീസിൽ വച്ചിട്ടുള്ള ടെലിഫോൺ റിങ്ങ് ചെയ്തത് അപ്പോഴായിരുന്നു.

 

“ഫോൺ ഞാനെടുത്തോളാം…” അവിടെ നിന്നിരുന്ന മെക്കാനിക്കുമാരോട് പറഞ്ഞിട്ട് ഉള്ളിൽ ചെന്ന് അയാൾ ഫോൺ എടുത്തു. “യെസ്…?”

 

“ഈസ് ദാറ്റ് യൂ, എഡ്ജ്…? മൺറോ ഹിയർ…”

 

“യെസ്, ബ്രിഗേഡിയർ…”

 

“ഓസ്ബോൺ അവിടെയെത്തിയോ…?”

 

“യെസ് സർ… അര മണിക്കൂർ മുമ്പ് ലാൻഡ് ചെയ്തു… തിരികെ ക്രോയ്ഡണിലേക്ക് ഗ്രാന്റ് ഇപ്പോൾ ടേക്ക് ഓഫ് ചെയ്തതേയുള്ളൂ…”

 

“ഓസ്ബോൺ ഇപ്പോൾ എവിടെയുണ്ട്…?”

 

എന്തോ കുഴപ്പമുണ്ടെന്ന് മനസ്സിലായ എഡ്ജിന് ആകാംക്ഷയേറി. “ജീപ്പുമായി വന്ന് ഹെയർ അദ്ദേഹത്തെ കൂട്ടിക്കൊണ്ടുപോയി… ജൂലിയും ഒപ്പമുണ്ടായിരുന്നു… പബ്ബിലേക്കാണ് അവർ പോയത്…”

 

“നൗ ലിസൺ കെയർഫുള്ളി, എഡ്ജ്…” മൺറോ പറഞ്ഞു. “ഹെയറിന്റെ E-ബോട്ടിൽ അനധികൃതമായി ഫ്രാൻസിലേക്ക് കടക്കുവാൻ ഓസ്ബോണിന് പ്ലാനുണ്ടെന്നാണ് ഞാൻ ഊഹിക്കുന്നത്… നിങ്ങൾ അത് തടയണം…”

 

“എങ്ങനെ സർ…?”

 

“ഗുഡ് ഗോഡ്, എങ്ങനെയും തടഞ്ഞേ പറ്റൂ… ഏത് വിധേനയും… ബുദ്ധി ഉപയോഗിക്കൂ എഡ്ജ്… ഗ്രാന്റ് ഇവിടെയെത്തി ഇന്ധനം നിറച്ചയുടൻ ഞങ്ങൾ അങ്ങോട്ട് തിരിക്കുന്നതായിരിക്കും…”

 

അദ്ദേഹം ഫോൺ കട്ട് ചെയ്തു. റിസീവർ ക്രാഡിലിൽ വച്ചിട്ട് തിരിഞ്ഞ എഡ്ജിന്റെ മുഖത്ത് ഒരു ഗൂഢസ്മിതമുണ്ടായിരുന്നു. ഡ്രോയർ തുറന്ന്, ലുഫ്ത്‌വാഫ് യൂണിഫോമിനൊപ്പം ലഭിച്ച ബെൽറ്റും വാൾട്ടർ പിസ്റ്റൾ അടങ്ങിയ ഹോൾസ്റ്ററും അയാൾ പുറത്തെടുത്തു. പിന്നെ തിടുക്കത്തിൽ പുറത്തിറങ്ങി ജീപ്പിനുള്ളിൽ കയറി വേഗത്തിൽ ഓടിച്ചു പോയി. Hanged Man പബ്ബിന് ഏതാണ്ട് അമ്പത് വരെ അകലെ നിർത്തിയിട്ട് പിൻഭാഗത്തെ യാർഡിലേക്ക് നടന്ന് ചെന്ന് അടുക്കളയുടെ ജനലിലൂടെ ഉള്ളിലേക്ക് എത്തി നോക്കി. അവിടെ ആരും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. ശബ്ദമുണ്ടാക്കാതെ വാതിൽ തുറന്ന് അയാൾ ഉള്ളിലേക്ക് കടന്നു.

 

                                                     ***

 

ഹെയർ പറയുന്ന കാര്യങ്ങളെല്ലാം ബാർ കൗണ്ടറിൽ ചാരി നിന്ന് കേട്ടുകൊണ്ടിരിക്കുകയാണ് ലിലി മർലിനിലെ നാവികർ.

 

“കാര്യങ്ങളെല്ലാം കേട്ടല്ലോ… അത്യന്തം അപകടകരമായ അവസ്ഥയിലാണ് മിസ് ട്രെവോൺസ് ഇപ്പോഴുള്ളത്… ബ്രിഗേഡിയർ മൺറോയാണ് അതിന് പിന്നിൽ… മേജർ ഓസ്ബോണും ഞാനും ചേർന്ന് അവരെ എങ്ങനെയെങ്കിലും രക്ഷിക്കാൻ പറ്റുമോയെന്നാണ് നോക്കുന്നത്… പക്ഷേ, അതുമായി മുന്നോട്ട് പോകാനുള്ള അനുമതി എനിക്കില്ല… നിങ്ങളിൽ ആർക്കെങ്കിലും ഈ ദൗത്യത്തിൽ നിന്നും പിന്മാറണമെന്നുണ്ടെങ്കിൽ ഇപ്പോൾ പറയാം… ആർക്കെതിരെയും ഒരു നടപടിയും ഉണ്ടാകില്ല…”

 

“ദൈവത്തെയോർത്ത്, നമ്മളെന്തിനാണ് ഇനിയും സമയം കളയുന്നത് ക്യാപ്റ്റൻ…?” ഷ്മിഡ്റ്റ് ചോദിച്ചു. “നമുക്ക് പോകാൻ റെഡിയാവാം…”

 

“ആ പറഞ്ഞതാണ് ശരി, ഹെർ കപ്പിത്താൻ…” ലാങ്ങ്സ്ഡോർഫ് ഉറച്ച സ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞു. “മദ്ധ്യാഹ്നത്തോടെ പുറപ്പെടാനായാലേ വൈകിട്ട് ആറു മണിയ്ക്കെങ്കിലും അവിടെയെത്തി ഗ്രോസ്നെസിലെ കടൽപ്പാലം ഉപയോഗിക്കാൻ സാധിക്കൂ…”

 

അവരുടെ ചർച്ച വീക്ഷിച്ചുകൊണ്ട് ബാർ കൗണ്ടറിന് പിറകിൽ ഇരിക്കുകയായിരുന്നു ക്രെയ്ഗും ജൂലിയും. കിച്ചണിൽ ഒളിഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന എഡ്ജിന് അവിടെ നടക്കുന്ന സംഭാഷണം മുഴുവനും വ്യക്തമായി കേൾക്കാമായിരുന്നു.

 

“പകൽ സമയത്തുള്ള ക്രോസിങ്ങ്… അപകടകരമാണത്…” ഹെയർ പറഞ്ഞു.

 

“പക്ഷേ, മുമ്പും നമ്മളത് ചെയ്തിട്ടുണ്ട്…” ലാങ്ങ്സ്ഡോർഫ് അദ്ദേഹത്തെ ഓർമ്മിപ്പിച്ചു.

 

ഷ്മിഡ്റ്റ് പുഞ്ചിരിച്ചു. “ക്രീഗ്സ്മറീനിന്റെ ചുണക്കുട്ടികൾക്ക് സാദ്ധ്യമല്ലാത്തതൊന്നും തന്നെയില്ല…”

 

ഹെയർ ക്രെയ്ഗിന് നേർക്ക് തിരിഞ്ഞു. “അപ്പോൾ ശരി, നിങ്ങളുടെ യാത്ര കൺഫേംഡ്…”

 

“ഞാൻ ജൂലിയെ വീട്ടിൽ കൊണ്ടുവിട്ടിട്ട് വരാം…” ക്രെയ്ഗ് പറഞ്ഞു. “മാത്രമല്ല, അവരുടെ കോസ്റ്റ്യൂം സ്റ്റോറിൽ നിന്നും എനിക്ക് ചില ജർമ്മൻ യൂണിഫോമുകൾ ഒക്കെ എടുക്കാനുമുണ്ട്… പിന്നെ, ഞാൻ അവിടെയെത്തുന്ന കാര്യത്തിന് ഗ്രാൻഡ് പിയറിന് റേഡിയോ സന്ദേശവും അയയ്ക്കേണ്ടതുണ്ട്…”

 

ഒളിഞ്ഞു നിന്ന് എല്ലാം കേട്ട എഡ്ജ് പുറത്തു കടന്ന് ജീപ്പിനടുത്തേക്ക് ഓടിച്ചെന്ന് ഡ്രൈവിങ്ങ് സീറ്റിൽ ചാടിക്കയറി അതിവേഗം ഓടിച്ചു പോയി. പിന്നാലെ, Hanged Man ൽ നിന്നും നാവികർ പുറത്തേക്ക് വന്നു.

 

ജൂലിയോടൊപ്പം ജീപ്പിൽ കയറിയ ക്രെയ്ഗിനെ നോക്കി ഹെയർ പുഞ്ചിരിച്ചു. “വെൽ, എന്റെ ഔദ്യോഗിക ജീവിതം ഇതോടെ അവസാനിക്കുന്നു…”

 

“ഇതിനൊക്കെ ഔദ്യോഗിക ജീവിതം എന്ന് പറയാമോ…?” വെളുക്കെ ചിരിച്ചിട്ട് ക്രെയ്ഗ് ജീപ്പ് മുന്നോട്ടെടുത്തു.

 

                                               ***

 

ജൂലിയുടെ കോസ്റ്റ്യൂം സ്റ്റോറിൽ നിന്നും ക്രെയ്ഗ് ഒരു കറുത്ത വസ്ത്രം തെരഞ്ഞെടുത്തു. Waffen-SS ഷാൾമാഗ്‌നെ ബ്രിഗേഡിലെ സ്റ്റാൻഡർടൻഫ്യൂറർ എന്ന് സൂചിപ്പിക്കുന്ന യൂണിഫോമായിരുന്നു അത്.

 

ജൂലി അവിടെയെത്തി. “നിങ്ങൾ ആവശ്യപ്പെട്ട SS ഐഡന്റിറ്റി കാർഡ് ഇതാ… ഹെൻട്രി ലെഗ്രാന്റിന് തയ്യാറാക്കിയ കൂട്ടത്തിൽ ഒരെണ്ണം ബാക്കിയുണ്ടായിരുന്നു… നിങ്ങളുടെ ഭാഗ്യം…”

 

“ഇത്തരം ദൗത്യങ്ങൾക്ക് പോകുമ്പോൾ കറുത്ത ഡ്രെസ്സ് ആണ് എനിക്കിഷ്ടം…” ആ യൂണിഫോം മടക്കി വച്ചുകൊണ്ട് ക്രെയ്ഗ് പറഞ്ഞു. “കാണുന്നവരിൽ ഈ യൂണിഫോം ജനിപ്പിക്കുന്ന ഭയം ഒന്ന് വേറെ തന്നെയാണ്…”

 

“ഗ്രാൻഡ് പിയറിനോട് എന്താണ് ഞാൻ പറയേണ്ടത്…?”

 

“ആറു മണിയോടെ ഗ്രോസ്നെസ് കടൽപ്പാലത്തിന് സമീപം ഉണ്ടായിരിക്കണമെന്ന് പറയൂ… മാത്രമല്ല, എനിക്ക് സഞ്ചരിക്കാനായി ഒരു ജർമ്മൻ മിലിട്ടറി വാഹനം വേണമെന്നും… ക്യൂബൽവാഗണോ അതു പോലുള്ള എന്തെങ്കിലുമോ ആയാൽ നന്നായിരിക്കും…”

 

“ഓൾറൈറ്റ്, അക്കാര്യം ഞാനേറ്റു…”

 

ക്രെയ്ഗ് അവരെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു. “മൺറോ ഇവിടെ എത്തിയാൽ എന്താണ് സംഭവിക്കുക എന്നറിയാമോ…? നിങ്ങളെ വെടിവച്ചു കൊല്ലാൻ വരെ മടിക്കില്ല അദ്ദേഹം…”

 

“റ്റു ഹെൽ വിത്ത് മൺറോ…”

 

ഒരു ഞരക്കത്തോടെ വാതിൽ തുറക്കുന്ന ശബ്ദം കേട്ട് തിരിഞ്ഞു നോക്കിയ അവർ കണ്ടത് നീട്ടിപ്പിടിച്ച വാൾട്ടറുമായി റൂമിലേക്കെത്തിയ ജോ എഡ്ജിനെയാണ്. “ഓൾഡ് സൺ, നിങ്ങളെങ്ങോട്ടും പോകുന്നില്ല… ബ്രിഗേഡിയർ മൺറോ ഇപ്പോൾ എന്നെ ഫോണിൽ വിളിച്ചതേയുള്ളൂ… നിങ്ങൾ എവിടെയും പോകാതെ നോക്കണമെന്ന് കർശന നിർദ്ദേശം നൽകിയിരിക്കുകയാണ് അദ്ദേഹമെനിയ്ക്ക്…”

 

“ഓഹോ, അങ്ങനെയാണോ…?” ക്രെയ്ഗ് തന്റെ കൈയിലെ SS യൂണിഫോം കൊണ്ട് അയാളുടെ വലതുകൈയും റിവോൾവറും ചേർത്ത് പൊതിഞ്ഞ് പിടിച്ചത് പെട്ടെന്നായിരുന്നു. എന്നിട്ട് ആ കൈ ചുമരിന്മേൽ ആഞ്ഞടിച്ചു. എഡ്ജിന്റെ കൈയിൽ നിന്നും റിവോൾവർ താഴെ വീണു. ഒപ്പം തന്നെ അദ്ദേഹം അയാളുടെ താടിയെല്ല് നോക്കി കനത്ത ഒരു പ്രഹരം നൽകി.

 

അടിതെറ്റി വീഴാൻ തുടങ്ങിയ അയാളെ കോളറിൽ പിടിച്ചു വലിച്ച് ക്രെയ്ഗ് അവിടെയുള്ള വലിയ മേശയുടെ അരികിലേക്ക് കൊണ്ടുപോയി. “ജൂലീ, ഒരു ജോഡി കൈവിലങ്ങുകൾ ഇങ്ങ് തരൂ…” വിലങ്ങണിയിച്ച കൈകൾ ആ മേശയുടെ കാലിൽ ബന്ധിച്ചിട്ട് ക്രെയ്ഗ് പറഞ്ഞു. “മൺറോയും ജാക്ക് കാർട്ടറും വരുന്നത് വരെ ഇവൻ ഇവിടെ കിടക്കട്ടെ…”

 

അവർ മുന്നോട്ടാഞ്ഞ് ക്രെയ്ഗിന്റെ കവിളിൽ മുത്തം നൽകി. “ടേക്ക് കെയർ, ക്രെയ്ഗ്…”

 

“അതു പിന്നെ പറയാനുണ്ടോ…?”

 

അദ്ദേഹം പുറത്തേക്കിറങ്ങി. വാതിൽ അടഞ്ഞ് ഒരു നിമിഷം കഴിഞ്ഞതും ജീപ്പ് സ്റ്റാർട്ട് ചെയ്യുന്ന ശബ്ദം കേൾക്കാറായി. ഒരു നെടുവീർപ്പിട്ട ജൂലി എഡ്ജിനെ അവിടെ വിട്ടിട്ട് കമ്യൂണിക്കേഷൻ റൂമിലേക്ക് പോയി.

 

ഏതാണ്ട് അര മണിക്കൂർ കഴിഞ്ഞ് പുറത്തിറങ്ങിയ അവർ ഗാർഡനിൽ ചെന്ന് കടൽത്തീരത്തേക്ക് നോക്കി. മൂടൽമഞ്ഞ് കടലിൽ നിന്നും കരയിലേക്ക് കയറിത്തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. അവരുടെ യാത്ര അത്ര സുഗമമായിരിക്കില്ല എന്നത് തീർച്ച. അവർ നോക്കി നിൽക്കെ ഹാർബറിൽ നിന്നും ലിലി മർലിൻ സാവധാനം നീങ്ങിത്തുടങ്ങി. ക്രീഗ്സ്മറീന്റെ കറുത്ത പതാക വഹിച്ചുകൊണ്ട് പുറംകടൽ ലക്ഷ്യമാക്കി നീങ്ങുന്ന ആ E-ബോട്ടിനെ അധികം താമസിയാതെ മൂടൽമഞ്ഞ് ഒരു പ്രേതം കണക്കെ വിഴുങ്ങി.

 

(തുടരും)

അടുത്ത ലക്കത്തിന് ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...

കോൾഡ് ഹാർബർ - 60

രാവിലെ ഏതാണ്ട് ആറു മണിയോടടുത്താണ് ആൻ മേരി അലറിക്കരയുവാൻ തുടങ്ങിയത്. പതിവ് ചെക്കിങ്ങിന് ആർതർ എപ്പോഴെങ്കിലും എത്തുമെന്ന പ്രതീക്ഷയോടെ കട്ടിലിൽത്തന്നെ കിടക്കുകയായിരുന്നു ക്രെയ്ഗ്. എന്നാൽ രാത്രിയിൽ ഒരിക്കൽപ്പോലും അയാൾ വരികയുണ്ടായില്ല. ആൻ മേരിയുടെ കരച്ചിൽ കേട്ട് ചാടിയെഴുന്നേറ്റ അദ്ദേഹം കട്ടിലിൽ നിന്ന് മുറിച്ചെടുത്ത കനമുള്ള കോയിൽ സ്പ്രിങ്ങുമായി അഴികൾക്കരികിലേക്ക് ചെന്നു. ഇടനാഴിയിൽ ഇട്ടിരിക്കുന്ന ആർതറിന്റെ കസേര ശൂന്യമാണ്. ആൻ മേരിയുടെ അസഹനീയമായ നിലവിളി തുടർന്നുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു. ഏതാണ്ട് അഞ്ച് മിനിറ്റ് കഴിഞ്ഞതും ആരോ നടന്നടുക്കുന്ന ശബ്ദം കേൾക്കാറായി. ഇടനാഴിയുടെ മറുഭാഗത്തു നിന്നും കൈയിൽ ഒരു മഗ്ഗുമായി ആർതർ നടന്നു വരുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

 

ക്രെയ്ഗ് അഴികൾക്കിടയിലൂടെ ഒരു കൈ പുറത്തേക്ക് നീട്ടി. ആർതർ തിരിഞ്ഞ് അദ്ദേഹത്തെ നോക്കി. “എനിക്ക് ടോയ്‌ലറ്റിൽ പോകണം…” ക്രെയ്ഗ് പറഞ്ഞു. “ഇത്രയും നേരം ഞാൻ കാത്തിരിക്കുകയായിരുന്നു…”

 

അദ്ദേഹത്തിന്റെ അഭ്യർത്ഥനയെ അവഗണിച്ചുകൊണ്ട് ആർതർ മുന്നോട്ട് നടന്നു. ക്രെയ്ഗിന്റെ പ്രതീക്ഷ മങ്ങി. എന്നാൽ ഏതാനും നിമിഷങ്ങൾ കഴിഞ്ഞതും അയാൾ തിരികെയെത്തി. ഇത്തവണ അയാളുടെ ഒരു കൈയിൽ താക്കോലും മറുകൈയിൽ വെബ്ലി സർവീസ് റിവോൾവറും ഉണ്ടായിരുന്നു.

 

“ഓൾറൈറ്റ്… പുറത്ത് വന്നോളൂ… പക്ഷേ, അതിബുദ്ധി എന്തെങ്കിലും കാണിക്കാൻ ഒരുമ്പെട്ടാൽ നിങ്ങളുടെ വലതുകൈ ഞാൻ തകർത്തിരിക്കും…” ആർതർ പറഞ്ഞു.

 

“അത്ര വിഡ്ഢിയൊന്നുമല്ല ഞാനതിന്…” ഇടനാഴിയിലേക്ക് ഇറങ്ങിക്കൊണ്ട് ക്രെയ്ഗ് പറഞ്ഞു. രണ്ട് ചുവട് വച്ച അദ്ദേഹം ഒരു കാലിൽ ഒന്ന് തിരിഞ്ഞ് തന്റെ കൈവശമുള്ള കോയിൽ സ്പ്രിങ്ങ് കൊണ്ട് തോക്ക് പിടിച്ച ആർതറിന്റെ കൈയിൽ ആഞ്ഞൊരു പ്രഹരം കൊടുത്തു. വേദനയാൽ അലറിക്കരഞ്ഞ അയാളുടെ കൈയിൽ നിന്നും റിവോൾവർ താഴെ വീണു. ആർതറിന്റെ കഴുത്തിൽ സ്പ്രിങ്ങ് ചുറ്റിയ അദ്ദേഹം അയാളുടെ വലതുകൈയിൽ പിടിച്ച് പിറകോട്ട് മടക്കി തിരികെ ആ സെല്ലാറിന്റെ മുന്നിൽ എത്തിച്ച് ശക്തിയോടെ അതിനുള്ളിലേക്ക് പിടിച്ചു തള്ളി. ശേഷം വാതിൽ അടച്ച് താക്കോലിട്ട് ലോക്ക് ചെയ്തു. ഇടനാഴിയിലൂടെ ക്രെയ്ഗ് പുറത്തേക്ക് നടക്കവെ ആർതർ ഉച്ചത്തിൽ അലറി വിളിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. എന്നാൽ അതിനേക്കാൾ ഉച്ചത്തിലായിരുന്നു തൊട്ടപ്പുറത്തെ സെല്ലാറിലുള്ള ആൻ മേരിയുടെ നിലവിളിശബ്ദം. സ്വാഭാവികമായും അയാളുടെ ശബ്ദം അതിനു മുന്നിൽ അലിഞ്ഞില്ലാതായി. ഇടനാഴിയുടെ അറ്റത്തുള്ള ഇരുമ്പുവാതിൽ വലിച്ചടച്ചതോടെ ഉള്ളിൽ നിന്നുള്ള ശബ്ദം വെളിയിൽ കേൾക്കാൻ പറ്റാതായി. ഒരു നിമിഷം അവിടെ നിന്നിട്ട് അദ്ദേഹം മുകളിലത്തെ നിലയിലേക്കുള്ള പടികൾ കയറി.

 

പക്ഷേ, ഇനിയെന്ത്…? അതായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തെ മഥിയ്ക്കുന്ന ചോദ്യം. തികഞ്ഞ നിശ്ശബ്ദതയാണ് ഇപ്പോൾ അവിടെങ്ങും. ഒരു നിമിഷം കാതോർത്തു നിന്നിട്ട് അദ്ദേഹം പതുക്കെ ഡോക്ടർ ബാമിന്റെ ഓഫീസ് റൂമിലേക്ക് കയറി വാതിൽ ചാരി. ഡെസ്കിന് പിറകിലെ കസേരയിൽ ഇരുന്നിട്ട് ക്രെയ്ഗ് റിസീവർ എടുത്ത് ഓപ്പറേറ്ററോട് കോൾഡ് ഹാർബറിലെ ഗ്രാൻസെസ്റ്റർ ആബിയിലേക്ക് കണക്റ്റ് ചെയ്യുവാൻ ആവശ്യപ്പെട്ടു. ഏറെ നേരം റിങ്ങ് ചെയ്തതിന് ശേഷമാണ് മറുവശത്ത് ഫോൺ എടുത്തത്. ഉറക്കത്തിൽ നിന്നെഴുന്നേറ്റത് പോലെയായിരുന്നു ജൂലിയുടെ സ്വരം.

 

“ഇത് ക്രെയ്ഗാണ്… ഉറക്കത്തിൽ നിന്ന് വിളിച്ചുണർത്തിയതിൽ ക്ഷമിക്കണം… വളരെ അർജന്റായതു കൊണ്ടാണ്…”

 

“എന്തു പറ്റി…?” അവർ പെട്ടെന്ന് തന്നെ ജാഗരൂകയായി.

 

“എന്തോ അസ്വാഭാവികതയുണ്ടെന്ന് അന്ന് നിങ്ങൾ പറഞ്ഞത് ശരിയായിരുന്നു… പക്ഷേ, എത്രത്തോളം എന്നത് നിങ്ങൾക്ക് സ്വപ്നം കാണാൻ കഴിയുന്നതിനും അപ്പുറമായിരുന്നു… ഞാൻ പറയുന്നത് ശ്രദ്ധയോടെ കേൾക്കണം…” ക്രെയ്ഗ് പറഞ്ഞു.

 

എല്ലാം കേട്ടു കഴിഞ്ഞതും ജൂലി ചോദിച്ചു. “നമ്മൾ എന്തു ചെയ്യാനാണ് പോകുന്നത്…?”

 

“ഉടൻ തന്നെ മാർട്ടിൻ ഹെയറിനെ വിവരം അറിയിക്കുക… അദ്ദേഹത്തിന്റെ E-ബോട്ടിൽ എത്രയും പെട്ടെന്ന് എന്നെ ഫ്രാൻസിലേക്ക് കൊണ്ടുപോകണമെന്ന് പറയുക… കാര്യങ്ങൾ അറിഞ്ഞു കഴിയുമ്പോൾ അദ്ദേഹം പറ്റില്ല എന്ന് പറയുമെന്ന് തോന്നുന്നില്ല… കഴിയുന്നതും വേഗം ഞാനവിടെ എത്തുന്നതായിരിക്കും…”

 

“എങ്ങനെ വരാനാണ് നിങ്ങൾ ഉദ്ദേശിക്കുന്നത്…? വിമാനത്തിലാണോ…?”

 

“അതു കൊള്ളാമല്ലോ… ഇങ്ങനെയൊരു ആശയം തന്നതിന് നന്ദി… സീ യൂ സൂൺ…”

 

റിസീവർ ക്രാഡിലിൽ വച്ചിട്ട് ക്രെയ്ഗ് തന്റെ വാലറ്റ് എടുത്ത് തുറന്നു. തന്റെ SOE സെക്യൂരിറ്റി കാർഡ് അതിനുള്ളിൽത്തന്നെയുണ്ട്. അദ്ദേഹത്തിന്റെ മുഖത്ത് പുഞ്ചിരി വിടർന്നു. പല കടമ്പകളും ഈ കാർഡ് ഉപയോഗിച്ച് താൻ കടന്നിട്ടുണ്ട്. നഷ്ടപ്പെടാൻ ഒന്നും തന്നെയില്ല. ഫ്രഞ്ച് ജാലകത്തിലൂടെ പുറത്തിറങ്ങിയ അദ്ദേഹം ഗാർഡനിലേക്ക് ഊർന്നിറങ്ങി കോമ്പൗണ്ട് വാളിന് മുകളിൽ കയറി അപ്പുറത്തെ കെട്ടിടത്തിന്റെ സ്റ്റെയർകെയ്സ് ലാൻഡിങ്ങിലേക്ക് ഇറങ്ങി. ഇടുങ്ങിയ തെരുവിലൂടെ അതിവേഗം നടന്ന അദ്ദേഹം നിമിഷങ്ങൾക്കുള്ളിൽ മെയിൻ റോഡിലെത്തി. ഭാഗ്യം അദ്ദേഹത്തോടൊപ്പം തന്നെയുണ്ടായിരുന്നു. അടുത്ത കോർണറിൽ എത്തിയതും അന്നത്തെ ഷിഫ്റ്റ് തുടങ്ങാനായി ഇറങ്ങിയ ഒരു ടാക്സി ഡ്രൈവർ അദ്ദേഹത്തെ കണ്ട് അരികിൽ വന്ന് വണ്ടി നിർത്തി.

 

“എങ്ങോട്ടാണ് പോകേണ്ടത്, മേജർ…?” പുഞ്ചിരിച്ചു കൊണ്ട് അയാൾ ചോദിച്ചു. “കഴിഞ്ഞ രാത്രി ആഘോഷിച്ചുവെന്ന് തോന്നുന്നു…? നിങ്ങൾ അമേരിക്കക്കാരുടെ ഒരു യോഗം…”

 

“ബേക്കർ സ്ട്രീറ്റ്…” ഡോർ തുറന്ന് ക്രെയ്ഗ് ഉള്ളിൽക്കയറി.

 

                                                    ***

 

മൺറോയുമായുള്ള തന്റെ അഭിപ്രായ വ്യത്യാസം ഇരുവർക്കും ഇടയിൽ മാത്രമുള്ളതായിരിക്കുമെന്ന ഊഹത്തിൽ ഒരു ഭാഗ്യപരീക്ഷണത്തിന് മുതിരുകയായിരുന്നു ക്രെയ്ഗ്. ടാക്സികാർ പറഞ്ഞു വിട്ടിട്ട് അദ്ദേഹം ബേക്കർ സ്ട്രീറ്റിലെ SOE ഹെഡ്ക്വാർട്ടേഴ്സിന്റെ കവാടത്തിലേക്കുള്ള പടികൾ ഓടിക്കയറി. അദ്ദേഹം നീട്ടിയ പാസ് പരിശോധിച്ച സെക്യൂരിറ്റ് ഗാർഡ് വാതിൽ തുറന്നു കൊടുത്തു. രാപകൽ വ്യത്യാസമില്ലാതെ പ്രവർത്തിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഓഫീസ് ആയതിനാൽ എപ്പോഴും തിരക്കുള്ള ഇടം. പിന്നിലെ സ്റ്റെയർകെയ്സ് വഴി അദ്ദേഹം ട്രാൻസ്പോർട്ട് ഓഫീസിലേക്ക് ഓടിക്കയറി. ഭാഗ്യം കൈവിട്ടിട്ടില്ല എന്ന് പറയാം. എട്ടു മണിയായിട്ടും നൈറ്റ് ഡ്യൂട്ടിയിലുള്ള ഓഫീസർ അവിടെത്തന്നെയുണ്ട്. ഒരു റിട്ടയേർഡ് ഇൻഫന്ററി മേജർ ആയ വലേസ് ആയിരുന്നു ഡ്യൂട്ടിയിൽ. യുദ്ധം നടക്കുന്നത് കൊണ്ട് സർവീസിൽ തുടരുന്ന അദ്ദേഹത്തെ നേരത്തേ തന്നെ ക്രെയ്ഗിന് പരിചയമുണ്ടായിരുന്നു.

 

“ഹലോ ഓസ്ബോൺ…” വലേസ് അത്ഭുതം കൂറി. “എന്ത് പറ്റി അതിരാവിലെ തന്നെ ഈ വഴി വരാൻ…?”

 

“പ്രധാനപ്പെട്ട ഒരു ദൗത്യം… മൺറോയ്ക്ക് കോൾഡ് ഹാർബറിലേക്ക് പോകണമത്രെ… ക്രോയ്ഡൺ എയർപോർട്ടിൽ വച്ച് ഞാനും അദ്ദേഹത്തോടൊപ്പം ചേരും… പതിവ് പോലെ RAFനുള്ള ഒരു അനുമതിപത്രം തയ്യാറാക്കി തരൂ… എന്നിട്ട് ക്രോയ്ഡണിൽ വിളിച്ച് ഞങ്ങൾക്ക് വേണ്ടി ഒരു ലൈസാൻഡർ ഏർപ്പാടാക്കാനും പറയണം… ഉടൻ തന്നെ ഞങ്ങൾ അവിടെ എത്തുന്നതായിരിക്കും…”

 

“തിടുക്കത്തിൽ യുദ്ധം ജയിക്കാനുള്ള പുറപ്പാടിലാണ് നമ്മൾ അല്ലേ…?” വലേസ് ഫയൽ തുറന്ന് ക്രെയ്ഗിന് ആവശ്യമായ അനുമതിപത്രം പൂരിപ്പിക്കുവാൻ തുടങ്ങി.

 

“സത്യം പറഞ്ഞാൽ മൺറോയ്ക്ക് യുദ്ധത്തെക്കാൾ താല്പര്യം മീൻപിടിത്തത്തിലാണെന്നാണ് എനിക്ക് തോന്നുന്നത്…” ഡെസ്കിന്റെ മൂലയിൽ ഇരുന്നിട്ട് ക്രെയ്ഗ് ഒരു സിഗരറ്റിന് തീ കൊളുത്തി. “ആഹ് പിന്നെ, ക്രോയ്ഡൺ വരെ പോകാൻ ഒരു വാഹനവും വേണം… അതിനുള്ള പേപ്പറും കൂടി തയ്യാറാക്കിയേക്കൂ…”

 

“താങ്കൾക്ക് വേണ്ടി എന്തു ചെയ്യാനും സന്തോഷമേയുള്ളൂ…” ആവശ്യമായ രേഖകൾ വലേസ് അദ്ദേഹത്തിന് കൈമാറി.

 

“മാർവലസ്… എന്നാൽ പിന്നെ ഞാൻ ഇറങ്ങുന്നു… ക്രോയ്ഡണിലേക്ക് നിങ്ങൾ ഫോൺ ചെയ്ത് പറയുമല്ലോ അല്ലേ…?”

 

“തീർച്ചയായും…” ക്ഷമയോടെ പറഞ്ഞിട്ട് അയാൾ ഫോൺ എടുക്കവെ ക്രെയ്ഗ് പുറത്തേക്കിറങ്ങി.

 

                                                     ***

 

ക്രോയ്ഡണിൽ മഴ കോരിച്ചൊരിഞ്ഞു കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്. എങ്കിലും ദൂരക്കാഴ്ച്ച തരക്കേടില്ല. പാസഞ്ചർ സീറ്റിൽ ഇരിക്കുന്ന ക്രെയ്ഗിനെയും കൊണ്ട് ആ ജീപ്പ് എയർപോർട്ടിന്റെ മെയിൻ ഗേറ്റിലൂടെ അകത്തേക്ക് പ്രവേശിച്ചു. പതിവ് പോലെ അവർ നേരെ ഡിപ്പാർച്ചർ പോയിന്റിലേക്ക് ഓടിച്ചു പോയി. അവിടെ കാത്തു കിടന്നിരുന്ന ലൈസാൻഡറിന് ചുറ്റും ഏതാനും മെക്കാനിക്കുമാർ നിൽക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ജീപ്പ് പറഞ്ഞു വിട്ടിട്ട് ക്രെയ്ഗ് ഹാങ്കറിന് സമീപമുള്ള ഓഫീസിലേക്ക് കയറിച്ചെന്നു. ഫ്ലൈയിങ്ങ് ഡ്രെസ്സിലുള്ള ഗ്രാന്റ് ഒരു ഓർഡർലി ഓഫീസറുമായി സംസാരിച്ചു കൊണ്ട് കോഫി നുകരുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

 

“ഹലോ ഓൾഡ് സൺ…”  ഗ്രാന്റ് അഭിവാദ്യം ചെയ്തു. “ഇന്നെങ്കിലും ഒരു ഓഫ് കിട്ടുമെന്ന് ഞാൻ കരുതി… ആട്ടെ, ബ്രിഗേഡിയർ എവിടെ…?”

 

“പ്ലാനിൽ ചെറിയൊരു മാറ്റം…” ക്രെയ്ഗ് പറഞ്ഞു. “അദ്ദേഹം യാത്ര നീട്ടിവച്ചു… ഇതാ, എനിക്കുള്ള അനുമതിപത്രം…”

 

അദ്ദേഹം നീട്ടിയ പേപ്പർ ആ ഓർഡർലി ഓഫീസർ പരിശോധിച്ചു. “ഫൈൻ, ഓൾ ഇൻ ഓർഡർ…”

 

“ഓൾറൈറ്റ് ഓൾഡ് ബോയ്… എന്നാൽ പിന്നെ നമുക്ക് പുറപ്പെടാം…” ഗ്രാന്റ് പറഞ്ഞു. ശേഷം ഇരുവരും പുറത്തിറങ്ങി മഴയത്തു കൂടി ലൈസാൻഡറിന് അടുത്തേക്ക് ഓടി.

 

(തുടരും)

അടുത്ത ലക്കത്തിന് ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...

കോൾഡ് ഹാർബർ - 59

“യൂ ബാസ്റ്റഡ്…!” ക്രെയ്ഗിന് രോഷം അടക്കാനായില്ല.

 

“ഇടയ്ക്കൊക്കെ ഒരു ബലിയാടിന്റെ ആവശ്യം വരാറുണ്ട്, മൈ ഡിയർ ബോയ്… യുദ്ധത്തിന്റെ ദൂഷ്യവശങ്ങളാണ് അതൊക്കെയെന്ന് കൂട്ടിക്കോളൂ… ഇത്തവണ അത് ജെനവീവ് ട്രെവോൺസ് ആയിപ്പോയി എന്ന് മാത്രം…” ബ്രിഗേഡിയർ മൺറോ പറഞ്ഞു.

 

“ബട്ട് വൈ…?” ക്രെയ്ഗ് ചോദിച്ചു. “അറ്റ്‌ലാന്റിക്ക് വാൾ കോൺഫെറൻസ്, റോമൽ… എല്ലാം നുണകളായിരുന്നുവോ…?”

 

“ഒരിക്കലുമല്ല… നിങ്ങൾക്ക് തോന്നുന്നുണ്ടോ ഈ രംഗത്ത് ഒട്ടും പരിചയമില്ലാത്ത ജെനവീവിനെ പോലെയൊരു പെൺകുട്ടിയ്ക്ക് അതെക്കുറിച്ചുള്ള രഹസ്യവിവരങ്ങളൊക്കെ ചോർത്തിക്കൊണ്ടു വരാനുള്ള കഴിവുണ്ടെന്ന്…? ഇല്ല ക്രെയ്ഗ്… ഇനി നമ്മുടെ മേൽക്കോയ്മയുടെ നാളുകളാണ് വരാനിരിക്കുന്നത്… D-Day അടുത്തുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു… ചതി തന്നെയാണ് കളിയിലെ താരം… നമ്മൾ അധിനിവേശം നടത്താൻ പോകുന്നു എന്ന ഭയം ജർമ്മൻകാർക്ക് ഉണ്ടായിരിക്കേണ്ടത് അവശ്യമാണ്… എന്നാൽ നമ്മൾ അധിനിവേശത്തിന് തുനിയുന്നില്ല എന്നതാണ് വാസ്തവം… യഥാർത്ഥത്തിൽ ഈസ്റ്റ് ആംഗ്ലിയയിലെ ഒരു സാങ്കല്പിക ആർമിയുടെ മേധാവിയാണ് പാറ്റൺ. പാസ് ഡി കലൈസ് തീരത്ത് ചെന്നിറങ്ങി ആക്രമിക്കുന്നു എന്നൊരു തോന്നൽ അവരിൽ സൃഷ്ടിക്കുക എന്നതാണ് അദ്ദേഹത്തിൽ നിക്ഷിപ്തമായ ചുമതല… അതിന് ഉപോൽബലകമായി മറ്റു ചില ചെറിയ പ്രോജക്‌റ്റുകളും അണിയറയിൽ തയ്യാറാവുന്നുണ്ട്…”

 

“അതുകൊണ്ട്…?” ക്രെയ്ഗ് ചോദിച്ചു..

 

“അപ്പോഴാണ് എനിക്കൊരു ആശയം തോന്നിയത്… അങ്ങനെയാണ് ആൻ മേരിയെ തിരികെ കൊണ്ടുവരുവാൻ തീരുമാനിക്കുന്നത്… അവൾക്ക് പകരമായി ജെനവീവിനെ അങ്ങോട്ട് അയക്കുമ്പോഴും ഞങ്ങളുടെ പദ്ധതിയിൽ മാറ്റമൊന്നും വരുത്തിയില്ല… കോൾഡ് ഹാർബറിൽ വച്ച് എന്റെ മേശമേൽ കിടക്കുന്ന ഒരു ഭൂപടം അബദ്ധത്തിലെന്ന പോലെ കാണുവാൻ അവളെ ഞാൻ അനുവദിച്ചു… പാസ് ഡി കലൈസ് പ്രദേശത്തിന്റെ മാപ്പ് ആയിരുന്നുവത്… D-Day യിൽ നമ്മൾ ആക്രമിക്കാൻ പോകുന്ന പ്രാഥമിക ടാർഗറ്റുകൾ അതിൽ അടയാളപ്പെടുത്തിയിരുന്നു… എന്നാൽ അവൾക്ക് അതിന്റെ പ്രാധാന്യമൊന്നും കാര്യമായി മനസ്സിലായില്ലെന്ന് വേണം കരുതാൻ… ജർമ്മൻകാർ ജെനവീവിനെ പിടികൂടി കഠിനമായി ചോദ്യം ചെയ്യുമ്പോൾ പാസ് ഡി കലൈസിന്റെ മാപ്പ് കണ്ട കാര്യമൊക്കെ അവളിൽ നിന്നും അവർക്ക് ലഭിക്കും… നാം അധിനിവേശത്തിന് ചെന്നിറങ്ങുന്നത് അവിടെയാണെന്ന് ശരിയ്ക്കും അവർ തെറ്റിദ്ധരിക്കും… എന്തായാലും തൽക്കാലത്തേക്ക് ജെനവീവിന് അപകടമൊന്നുമില്ല… മാക്സ് പ്രീം എന്ന ആ കേണലിന് അവളോട് ഒരു പ്രത്യേക മമതയുണ്ടെന്നാണ് അറിയാൻ കഴിഞ്ഞത്… അവൾ എവിടെ വരെ പോകുന്നു എന്ന് നോക്കിയിരിക്കുകയാണ് അയാൾ… എന്റെ ആവശ്യവും അതുതന്നെയാണ്… അല്ലെങ്കിലും എങ്ങോട്ടും ഓടി രക്ഷപെടാനാവില്ലല്ലോ അവൾക്ക്…”

 

“ആൻ മേരിയോടും ഇതു തന്നെയാണല്ലേ നിങ്ങൾ ചെയ്തത്…? അവളെയും നിങ്ങൾ അവർക്ക് വിറ്റു കാണുമല്ലോ…” ക്രെയ്ഗിന്റെ മുഖം കണ്ടാൽ ശരിയ്ക്കും ഭയം തോന്നുമായിരുന്നു അപ്പോൾ. മൺറോയെ ആക്രമിക്കാനെന്ന പോലെ അദ്ദേഹം ഒരടി മുന്നോട്ട് വച്ചു.

 

കാർട്ടർ തന്റെ ബ്രൗണിങ്ങ് റിവോൾ‌വർ ഉയർത്തി. “ക്രെയ്ഗ്, അനങ്ങിപ്പോകരുത്…”

 

“നിങ്ങളപ്പോൾ എന്തും ചെയ്യും അല്ലേ…? നിങ്ങളും ഗെസ്റ്റപ്പോയും തമ്മിൽ പിന്നെ എന്ത് വ്യത്യാസം…?” ക്രെയ്ഗ് മൺറോയോട് ചോദിച്ചു.

 

“നമ്മൾ ഇപ്പോൾ യുദ്ധത്തിലാണ് ക്രെയ്ഗ്… ചിലപ്പോഴെങ്കിലും ത്യാഗങ്ങൾ അനിവാര്യമാണ്… ആഴ്ച്ചകൾക്ക് മുമ്പല്ലേ നിങ്ങൾ ജനറൽ ഡൈട്രിച്ചിനെ വകവരുത്തിയത്…? ആ പ്രവൃത്തി കൊണ്ട് കുറെയേറെ നിരപരാധികളുടെ ജീവൻ നഷ്ടമാകുമെന്ന് നിങ്ങൾക്ക് നേരത്തെ തന്നെ അറിയാമായിരുന്നല്ലോ… എന്നിട്ടും നിങ്ങൾ മുന്നോട്ട് പോയില്ലേ…? എത്ര പേരാണ് കൊല്ലപ്പെട്ടത്…? ഇരുപതോളം ഫ്രഞ്ച് ബന്ദികളെയല്ലേ അവർ വെടിവച്ചു കൊന്നത്…?”

 

“പക്ഷേ, അതിലും എത്രയോ അധികം പേരുടെ ജീവൻ രക്ഷിക്കാനായിരുന്നു അത്…” ക്രെയ്ഗ് പറഞ്ഞു.

 

“എക്സാക്‌റ്റ്‌ലി, ഡിയർ ബോയ്… പിന്നെന്തിനാണ് നമ്മൾ ഇങ്ങനെ തർക്കിക്കുന്നത്…?” മുഷ്ടികൾ കൂട്ടിത്തിരുമ്മി നിൽക്കുന്ന ക്രെയ്ഗിനെ നോക്കി മൺറോ ഒരു നെടുവീർപ്പിട്ടു. “ഇദ്ദേഹത്തെ പിടിച്ച് സെല്ലറിലേയ്ക്ക് കൊണ്ടുപോകൂ ജാക്ക്… തടവറയിൽ അടച്ചിട്ട്, പ്രത്യേക ശ്രദ്ധ വേണമെന്ന് ആർതറിനോട് പറഞ്ഞേക്കൂ… ബാക്കി കാര്യങ്ങൾ എന്താണ് വേണ്ടതെന്ന് ഞാൻ നാളെ രാവിലെ പറയാം…” ബ്രിഗേഡിയർ മൺറോ തിരിഞ്ഞ് പുറത്തേക്ക് പോയി.

 

“അദ്ദേഹത്തിന് കീഴിൽ വർക്ക് ചെയ്യുന്നതിൽ ഇപ്പോൾ എന്ത് തോന്നുന്നു ജാക്ക്…?” ക്രെയ്ഗ് ചോദിച്ചു.

 

ജാക്ക് കാർട്ടറുടെ മുഖം അസ്വസ്ഥമായിരുന്നു. “കമോൺ ഓൾഡ് സൺ… എന്നെക്കൊണ്ട് കടുംകൈ ഒന്നും ചെയ്യിക്കരുത്…”

 

ക്രെയ്ഗ് മുന്നിലും കാർട്ടർ പിന്നിലുമായി ബേസ്മെന്റിലേക്കുള്ള പടികൾ ഇറങ്ങി. വളരെ ശാന്തമായിരുന്നു അവിടെങ്ങും. ആൻ മേരിയുടെ ശബ്ദമൊന്നും കേൾക്കാനില്ല. വെള്ള കോട്ട് ധരിച്ച, ബധിരനായ ആർതർ ഒരു പുസ്തകവും വായിച്ചു കൊണ്ട് ഇടനാഴിയിലെ കസേരയിൽ ഇരിക്കുന്നുണ്ട്.

 

ക്രെയ്ഗിൽ നിന്നും സുരക്ഷിതമായ അകലം പാലിച്ചുകൊണ്ട് കാർട്ടർ മറ്റൊരു സെല്ലറിന്റെ മുന്നിൽ ചെന്ന് നിന്നു. “നല്ല കുട്ടിയായി ഉള്ളിലേക്ക് ചെല്ലൂ…” അയാൾ പറഞ്ഞു. എതിർപ്പൊന്നും പ്രകടിപ്പിക്കാതെ ക്രെയ്ഗ് അതനുസരിച്ചു. ആർതർ എഴുന്നേറ്റ് അങ്ങോട്ട് വന്നു. ചുണ്ടനക്കം കൊണ്ട് മനസ്സിലാക്കാൻ സാധിക്കും വിധം കാർട്ടർ അയാളോട് കാര്യങ്ങളൊക്കെ പറഞ്ഞു. “ആർതർ, മേജറിന്റെ മേൽ ഒരു കണ്ണ് വേണം… ബ്രിഗേഡിയറും ഞാനും കൂടി നാളെ രാവിലെ വരാം… ഇയാളെ ശ്രദ്ധിച്ചോണം… അപകടകാരിയാണ്…”

 

ഇഷ്ടികമതിൽ പോലെ ഉറച്ച ശരീരമുള്ള ആർതർ തന്റെ മസിൽ പെരുപ്പിച്ചു. ഇരുമ്പിന്റെ കാഠിന്യമുണ്ടായിരുന്നു അയാളുടെ സ്വരത്തിന്. “അതിപ്പോൾ നമ്മളെല്ലാം അപകടകാരികൾ തന്നെയല്ലേ…?” അയാൾ തിരിഞ്ഞ് സെല്ലറിന്റെ വാതിൽ താഴിട്ട് പൂട്ടി.

 

അഴികൾക്കുള്ളിലൂടെ ക്രെയ്ഗ് പുറത്തേക്ക് നോക്കി. “ജാക്ക്, നന്നായിട്ട് ഉറങ്ങാൻ പറ്റുമോയെന്ന് നോക്കൂ…”

 

“ഞാൻ ശ്രമിക്കുന്നതായിരിക്കും മകനേ…”

 

അയാൾ തിരിഞ്ഞ് നടക്കാൻ തുടങ്ങവെ ക്രെയ്ഗ് വിളിച്ചു. “ജാക്ക്, ഒരു കാര്യം കൂടി…”

 

“എന്താണ്…?”

 

“റിനേ ദിസ്സാർ… അയാളുടെ റോളെന്താണ് ഇതിൽ…?”

 

“ആൻ മേരിയുടെ മനോനില തെറ്റിയിരിക്കുകയാണെന്നാണ് ഞങ്ങൾ അയാളോട് പറഞ്ഞിരിക്കുന്നത്… ആൻ മേരി ബലാൽസംഗത്തിനിരയായി എന്നത് ജെനവീവിന് ഒരു മോട്ടിവേഷൻ നൽകാനായി ഞങ്ങൾ മെനഞ്ഞ ഒരു കഥ മാത്രമായിരുന്നു… ഈ ദൗത്യത്തിന്റെ വിജയത്തിന് ആ കഥയോടൊപ്പം അയാളും മുന്നോട്ട് പോകേണ്ടതിന്റെ പ്രാധാന്യം ബ്രിഗേഡിയർ അയാൾക്ക് ബോദ്ധ്യപ്പെടുത്തി കൊടുത്തു…”

 

“അപ്പോൾ പഴയ സുഹൃത്ത് റിനേയും ജെനവീവിനെ ചതിക്കുകയായിരുന്നു…”  

 

“ഗുഡ്നൈറ്റ്, ക്രെയ്ഗ്…”

 

കാർട്ടറുടെ കാലടിശബ്ദം അകന്നകന്ന് ഇല്ലാതായി. അഴികൾക്കരികിൽ നിന്നും തിരിഞ്ഞ് ക്രെയ്ഗ് തന്റെ തടവറ മൊത്തത്തിൽ ഒന്ന് നോക്കി. ഒരു ഇരുമ്പ് കട്ടിലും കിടക്കയുമല്ലാതെ ഒന്നും തന്നെയില്ല. ജനലോ സാധാരണ തടവറയിൽ കാണാറുള്ള ബക്കറ്റോ ബ്ലാങ്കറ്റോ പോലും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല അവിടെ. അസാമാന്യ ഉറപ്പിലാണ് വാതിലിന്റെ നിർമ്മിതി. പുറത്ത് കടക്കാൻ യാതൊരു മാർഗ്ഗവുമില്ല.

 

നിരാശയോടെ കട്ടിലിൽ ചെന്ന് ഇരുന്നതും കിടക്ക താഴോട്ട് കുഴിഞ്ഞു പോയി. കിടക്ക അൽപ്പം പിറകോട്ട് മാറ്റിയപ്പോൾ അദ്ദേഹം കണ്ടത് കാലപ്പഴക്കത്താൽ തുരുമ്പിച്ച കോയിൽ സ്പ്രിങ്ങുകളാണ്. അദ്ദേഹത്തിന്റെ മനസ്സിൽ ഒരു പുത്തൻ ആശയം നാമ്പിട്ടു. പോക്കറ്റിൽ നിന്നും പേനാക്കത്തിയെടുത്ത് അദ്ദേഹം പണി തുടങ്ങി.

 

(തുടരും)

അടുത്ത ലക്കത്തിന് ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...

കോൾഡ് ഹാർബർ - 58

ഹാംപ്‌സ്റ്റഡിലെ നേഴ്സിങ്ങ് ഹോമിന് മുന്നിൽ ക്രെയ്ഗ് എത്തുമ്പോൾ സമയം രാത്രി പത്തു മണി കഴിഞ്ഞിരുന്നു. മഴ കോരിച്ചൊരിയുകയാണ്. തെരുവിന്റെ അങ്ങേയറ്റത്ത് സികാമർ മരങ്ങളുടെ ചുവട്ടിൽ നിന്നുകൊണ്ട് അദ്ദേഹം ഗേറ്റും പരിസരവും കുറേ നേരം നിരീക്ഷിച്ചു. അതിലൂടെ ഉള്ളിൽ കടക്കാമെന്ന് പ്രതീക്ഷിക്കുകയേ വേണ്ട. ഭയന്നുപോയ ഡോക്ടർ ബാം, തന്നെ അങ്ങോട്ട് പ്രവേശിപ്പിക്കരുതെന്ന് ഓർഡർ കൊടുത്തിട്ടുണ്ടാവുമെന്നത് ഉറപ്പാണ്.

 

നേഴ്സിങ്ങ് ഹോമിന്റെ മതിലിനരികിലൂടെ അദ്ദേഹം മുന്നോട്ട് നടന്നു. ടെറസോടു കൂടിയ കോട്ടേജുകളുള്ള ഒരു ചെറിയ തെരുവിലേക്ക് അദ്ദേഹം തിരിഞ്ഞു. തെരുവിനറ്റത്ത് നേഴ്സിങ്ങ് ഹോമിന്റെ മതിൽ അവസാനിക്കുന്നിടത്ത് ഒരു രണ്ടുനില കെട്ടിടമാണുള്ളത്. കണ്ടിട്ട് ഒരു വർക്ക്ഷോപ്പ് പോലെ തോന്നുന്നു. മുകളിലത്തെ നിലയിലേക്ക് ചുമരിനോട് ചേർന്ന് ഒരു ഇരുമ്പുകോണി ഘടപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട്. ശബ്ദമുണ്ടാക്കാതെ പടികൾ കയറി ടെറസ്സിൽ എത്തിയ അദ്ദേഹം ചുറ്റും നോക്കി. നേഴ്സിങ്ങ്ഹോമിന്റെ ചുമരും ടെറസും തമ്മിൽ ഏറിയാൽ മൂന്ന് അടി ദൂരമേയുള്ളൂ. കൈവരികൾക്കപ്പുറത്തേക്ക് കാലെടുത്തു വച്ച് ആ ചുമരിലൂടെ നേഴ്സിങ്ങ്ഹോമിന്റെ ഗാർഡനിലേക്ക് ഊർന്നിറങ്ങാൻ വളരെ എളുപ്പം.

 

ഗാർഡനിൽ എത്തിയ അദ്ദേഹം ഫ്രണ്ട് ഡോർ ഒഴിവാക്കി ശ്രദ്ധയോടെ നേഴ്സിങ്ങ്ഹോമിന് നേർക്ക് നടന്നു. താഴത്തെ നിലയിൽ എവിടെയും വെട്ടം കാണാനില്ല. മുകളിലത്തെ നിലയിൽ ഏതാനും മുറികളിൽ അവിടവിടെയായി മങ്ങിയ വെട്ടം കാണുന്നുണ്ട്. സാവധാനം അദ്ദേഹം കെട്ടിടത്തിന്റെ പിൻഭാഗത്തേക്ക് നീങ്ങി. ടെറസിലേക്ക് വാതിലുള്ള ഒരു മുറിയുടെ കർട്ടൻ വിടവിലൂടെ പ്രകാശവീചികൾ പുറത്തേക്ക് വരുന്നത് അദ്ദേഹത്തിന്റെ ശ്രദ്ധയിൽപ്പെട്ടു.

 

ടെറസിലേക്കുള്ള പടികൾ കയറി അദ്ദേഹം ആ കർട്ടന്റെ വിടവിലൂടെ ഉള്ളിലേക്ക് നോക്കി. പുസ്തകങ്ങൾ അലങ്കരിക്കുന്ന ഒരു ചെറിയ ഓഫീസ് റൂം ആയിരുന്നു അത്. കൈയിൽ മുഖം താങ്ങി ഇരിക്കുന്ന ഡോക്ടർ ബാമിന്റെ മേശമേൽ ഒരു സ്കോച്ച് കുപ്പിയും ഗ്ലാസുമുണ്ട്. ക്രെയ്ഗ് ശബ്ദമുണ്ടാക്കാതെ ഫ്രഞ്ച് ജാലകത്തിന്റെ പിടി പതുക്കെ തിരിച്ചു നോക്കി. ഉള്ളിൽ നിന്നും ലോക്ക് ചെയ്തിരിക്കുന്നു. ഒരു നിമിഷം ആലോചിച്ചിട്ട് അദ്ദേഹം ആ വാതിലിൽ പതുക്കെ മുട്ടി. ആശ്ചര്യത്തോടെ ഡോക്ടർ ബാം തലയുയർത്തി നോക്കി.

 

“ഡോക്ടർ ബാം, ഇത് ഞാനാണ്… സെക്യൂരിറ്റി ഗാർഡ്…” കഴിയുന്നതും ബ്രിട്ടീഷ് ചുവയുള്ള ഇംഗ്ലീഷിൽ ക്രെയ്ഗ് വിളിച്ചു പറഞ്ഞു. എന്നിട്ട് പിറകോട്ട് മാറി കാത്തുനിന്നു.

 

ഒരു നിമിഷം കഴിഞ്ഞതും ഫ്രഞ്ച് ജാലകം തുറന്ന് ബാം പുറത്തേക്ക് എത്തി നോക്കി. “ജോൺസൻ, നിങ്ങളാണോ അത്…?”

 

പെട്ടെന്ന് മുന്നോട്ട് കുതിച്ച ക്രെയ്ഗ് ഒരു കൈ അയാളുടെ കഴുത്തിലൂടെ ചുറ്റി തിരികെ മുറിക്കുള്ളിലേക്ക് ഉന്തിക്കയറ്റി. അമ്പരപ്പോടെ അയാളുടെ കണ്ണുകൾ തുറിച്ചു. ക്രെയ്ഗ് അയാളെ അവിടെയുള്ള കസേരയിലേക്ക് ഇരുത്തി.

 

“എന്താണിതെല്ലാം…?” ക്രെയ്ഗ് കഴുത്തിൽ നിന്നും കൈ എടുത്തതും പരുഷസ്വരത്തിൽ അയാൾ ചോദിച്ചു. “ആർ യൂ ക്രെയ്സി…?”

 

“നോ…” ക്രെയ്ഗ് മേശയുടെ മൂലയിൽ ചാരി ഇരുന്നിട്ട് ഒരു സിഗരറ്റ് എടുത്തു. “എനിക്ക് ഭ്രാന്തില്ല… പക്ഷേ, കുറച്ചു നാളായി ഇവിടെ വിചിത്രമായ ചില കാര്യങ്ങളൊക്കെ സംഭവിക്കുന്നുണ്ടെന്ന് എനിക്ക് തോന്നുന്നു… അതുകൊണ്ട് നമുക്ക് രണ്ടുപേർക്കുമിടയിലുള്ള ഒരു ചോദ്യോത്തര വേളയാണിതെന്ന് കൂട്ടിക്കോളൂ…”

 

“എനിക്ക് യാതൊന്നും പറയാനില്ല…” ഡോക്ടർ ബാമിന്റെ സ്വരമിടറി. “നിങ്ങൾക്ക് ഭ്രാന്താണ്… ബ്രിഗേഡിയർ ഇക്കാര്യം അറിയാനിടയാൽ നിങ്ങളുടെ ജോലിയായിരിക്കും തെറിക്കുന്നത്…”

 

“ഫൈൻ…” ക്രെയ്ഗ് പറഞ്ഞു. “എങ്കിൽ കുറേക്കൂടി സൗകര്യമായേനെ… സ്വതന്ത്രമായി എനിക്ക് ജോലി ചെയ്യാൻ സാധിക്കും…” അദ്ദേഹം തന്റെ ഇടതു കൈ ഉയർത്തിക്കാണിച്ചു. “നിങ്ങൾ ഈ വിരലുകൾ കണ്ടോ…? പാരീസിൽ വച്ച് ഗെസ്റ്റപ്പോയാണ് ഈ വിധത്തിലാക്കിയത്… വിരലുകൾ ഓരോന്നായി അവർ തല്ലിച്ചതച്ചു… എന്നിട്ട് ചവണ കൊണ്ട് നഖങ്ങൾ എല്ലാം പിഴുതെടുത്തു… പിന്നെ വെള്ളത്തിൽ മുക്കിയുള്ള ശിക്ഷാരീതിയായിരുന്നു… ശ്വാസം മുട്ടി പിടയുന്നത് വരെ തല വെള്ളത്തിൽ മുക്കിപ്പിടിക്കും… എന്നിട്ട് അവസാന നിമിഷം പുറത്തെടുക്കും… വീണ്ടും അതു തന്നെ ആവർത്തിക്കും… ബൂട്ട്സ് ഇട്ട കാലുകൊണ്ട് അടിവയറ്റിൽ കിട്ടിയ ചവിട്ടുകൾക്ക് കണക്കില്ല… അവസാനം ഏതാണ്ട് ഒമ്പത് ഇഞ്ച് നീളത്തിലാണ് എന്റെ അടിവയർ ചതഞ്ഞത്…”

 

“മൈ ഗോഡ്…!” ബാം മന്ത്രിച്ചു.

 

“എന്ത് ദൈവം…! നിർഭാഗ്യവശാൽ മറ്റെവിടെയോ തിരക്കിലായിരുന്നുവെന്ന് തോന്നുന്നു ആ സമയത്തയാൾ… സകല ക്രൂരതകളും അനുഭവിച്ചറിഞ്ഞവനാണ് ഞാൻ, ഡോക്ടർ ബാം… അതുകൊണ്ട് തന്നെ സഹാനുഭൂതിയൊക്കെ പണ്ടേ ഞാൻ ഉപേക്ഷിച്ചു…” ക്രെയ്ഗ് അയാളുടെ കീഴ്ത്താടിയിൽ കടന്നു പിടിച്ച് ഞെരിച്ചു. “നിങ്ങളെക്കാൾ വളരെ പ്രധാനപ്പെട്ട വ്യക്തിയാണ് എനിക്ക് ജെനവീവ് ട്രെവോൺസ്… ആസ് സിംപിൾ ആസ് ദാറ്റ്… നിങ്ങളെക്കൊണ്ട് സംസാരിപ്പിക്കാൻ എന്ത് മൂന്നാം മുറയും പ്രയോഗിക്കാൻ ഞാൻ തയ്യാറാണ്… അതുകൊണ്ട് വെറുതേ ബലം പിടിക്കാതെ നല്ല കുട്ടിയായി എന്റെ ചോദ്യങ്ങൾക്ക് ഉത്തരം നൽകുന്നതല്ലേ നല്ലത്…?”

 

ബാം ശരിയ്ക്കും ഭയന്നു പോയിരുന്നു. “യെസ്…” അയാൾ ജല്പിച്ചു. “എല്ലാം ഞാൻ പറയാം…”

 

“നിങ്ങൾ നാസികളിൽ നിന്ന് രക്ഷപെടുകയായിരുന്നില്ല… നിങ്ങളുടെ മകളെ അവർ തടങ്കലിലാക്കി… എന്നിട്ട് നാസികൾ നിങ്ങളുടെ മകളെ കൊന്നു എന്ന് പറഞ്ഞ് ബ്രിട്ടനിൽ രാഷ്ട്രീയ അഭയം തേടുവാൻ നിർദ്ദേശിച്ചു… മാത്രമല്ല, വേണമെങ്കിൽ ബ്രിട്ടീഷ് ഇന്റലിജൻസിന് വേണ്ടി പ്രവർത്തിച്ചുകൊള്ളാമെന്നും പറയാൻ പറഞ്ഞു…”

 

“അതെ… ശരിയാണ്…” ബാം സമ്മതിച്ചു.

 

“എങ്ങനെയായിരുന്നു നിങ്ങളുടെ കമ്യൂണിക്കേഷൻ…?”

 

“സ്പാനിഷ് എംബസിയിൽ എനിക്ക് ഒരു കോണ്ടാക്റ്റ് ഉണ്ടായിരുന്നു… ഡിപ്ലോമാറ്റിക്ക് പൗച്ചിലാണ് അയാൾ എനിക്ക് സന്ദേശങ്ങൾ കൈമാറിയിരുന്നത്… ബോംബിങ്ങിനെ തുടർന്നുള്ള നാശനഷ്ടങ്ങൾ, ട്രൂപ്പുകളുടെ മൂവ്‌മെന്റ്സ് തുടങ്ങിയ വിവരങ്ങളൊക്കെ… അത്യാവശ്യ ഘട്ടങ്ങളിൽ മറ്റൊരു ഏജന്റ്  കൂടിയുണ്ടായിരുന്നു… റോംനി മാർഷ് എന്ന ഗ്രാമത്തിൽ വസിക്കുന്ന ഒരു വനിത… അവരുടെ പക്കൽ ഒരു റേഡിയോ ഉണ്ട്…”

 

“അങ്ങനെ നിങ്ങൾ ഒരു ഡബിൾ ഏജന്റായി ജോലി ചെയ്തുകൊണ്ടിരുന്നു… നിങ്ങളുടെ മകൾ ശരിയ്ക്കും കൊല്ലപ്പെട്ടിരുന്നു എന്ന് ജൂത അധോലോകത്തിൽ നിന്നും ആറു മാസം മുമ്പ് വിവരം ലഭിക്കുന്നത് വരെ…?”

 

“ശരിയാണ്…” ബാം തന്റെ മുഖത്തെ വിയർപ്പ് തുടച്ചു.

 

“അങ്ങനെ സ്വന്തം ഇഷ്ടപ്രകാരം നിങ്ങൾ മൺറോയുടെ അടുത്ത് ചെന്ന് എല്ലാം തുറന്നു പറഞ്ഞു…?”

 

“അതെ…” ബാം തല കുലുക്കി. “ഒന്നും സംഭവിക്കാത്തത് പോലെ ചെയ്തുകൊണ്ടിരുന്ന ജോലി തുടരുവാനാണ് അദ്ദേഹം എന്നോട് ആവശ്യപ്പെട്ടത്… റോംനി മാർഷിൽ താമസിക്കുന്ന ആ വനിതയെയും അവർ നിലനിർത്തി…”

 

“എന്താണവരുടെ പേര്…?”

 

“ഫിറ്റ്സ്ജെറാൾഡ്…. റൂത്ത് ഫിറ്റ്സ്ജെറാൾഡ്… വിധവയാണവർ… ഒരു ഐറിഷ് ഡോക്ടർ ആയിരുന്നു അവരുടെ ഭർത്താവ്… പക്ഷേ, സൗത്ത് ആഫ്രിക്കൻ വംശജൻ… ഇംഗ്ലീഷുകാരോട് എന്നും വെറുപ്പായിരുന്നു അയാൾക്ക്…”

 

ക്രെയ്ഗ് എഴുന്നേറ്റ് മേശയുടെ മറുവശത്തേക്ക് നടന്നു. “ഇനി പറയൂ, ആൻ മേരി ട്രെവോൺസിന് യഥാർത്ഥത്തിൽ എന്താണ് സംഭവിച്ചത്…?”

 

ഡോക്ടർ ബാം അസ്വസ്ഥതയോടെ തനിക്ക് ചുറ്റും നോക്കി. മറുപടി പറയാൻ വൈമനസ്യമുള്ളത് പോലെ. ക്രെയ്ഗ് മേശപ്പുറത്ത് കണ്ട മഹാഗണി റൂളർ കൈയിലെടുത്ത് അയാൾക്ക് നേരെ തിരിഞ്ഞു. “ബാം, നിങ്ങളുടെ വലതുകൈയിലെ വിരലുകളായിരിക്കും ഞാൻ ആദ്യം തല്ലിച്ചതച്ചു തുടങ്ങുക… ഓരോന്നോരോന്നായി… അത്ര സുഖമൊന്നും ഉണ്ടാവില്ല…”

 

“ദൈവത്തെയോർത്ത്, അത് എന്റെ കുറ്റമായിരുന്നില്ല…” ബാം പറഞ്ഞു. “ഞാനവൾക്ക് ഒരു ഇഞ്ചക്ഷൻ കൊടുത്തു, അത്ര മാത്രം… മൺറോയുടെ ആജ്ഞ അനുസരിക്കുക മാത്രമേ ഞാൻ ചെയ്തുള്ളൂ…”

 

ക്രെയ്ഗ് സ്തബ്ധനായി നിന്നു പോയി. “എന്ത് ഇഞ്ചക്ഷനായിരുന്നു അത്…?”

 

“സത്യം പറയാനുള്ള മരുന്ന് എന്ന് വേണമെങ്കിൽ പറയാം… തിരികെയെത്തുന്ന ഏജന്റുമാരിൽ ഈയിടെയായി പരീക്ഷിച്ചു തുടങ്ങിയ ഒരു മരുന്നാണ്… അവർ ഡബിൾ ഏജന്റായി പ്രവർത്തിച്ചിരുന്നോ എന്ന് പറയാൻ പറ്റില്ലല്ലോ…  ചോദ്യം ചെയ്യുമ്പോൾ അവർക്ക് നുണ പറയാനാവില്ല… മിക്കവരിലും ആ മരുന്ന് നന്നായി പ്രവർത്തിക്കുന്നതായിട്ടാണ് അനുഭവം…”

 

“പക്ഷേ, അവളുടെ കാര്യത്തിൽ അത് നേരാംവണ്ണം പ്രവർത്തിച്ചില്ല…?” രോഷത്തോടെ ക്രെയ്ഗ് ചോദിച്ചു.

 

വളരെ പതിഞ്ഞ സ്വരത്തിലാണ് ബാം മറുപടി നൽകിയത്. “നിർഭാഗ്യകരമായ പാർശ്വഫലം എന്ന് പറയാം… തലച്ചോറിന് സംഭവിച്ച കേടുപാട് ഒരിക്കലും നേരെയാക്കാൻ സാധിക്കില്ല… അധികം താമസിയാതെ എപ്പോൾ വേണമെങ്കിലും അവൾ മരണത്തിന് കീഴടങ്ങും എന്നത് മാത്രമാണ് ഒരു ആശ്വാസം…”

 

“ഇതല്ലാതെ വേറെയെന്തിങ്കിലും…?”

 

“യെസ്…” ബാം പറഞ്ഞു. “ജെനവീവ് ട്രെവോൺസിന് നമ്മൾ നൽകിയിരുന്ന പരിരക്ഷ അവസാനിപ്പിക്കുവാനും എന്നോട് പറഞ്ഞു…”

 

ക്രെയ്ഗ് അയാളെ തുറിച്ചു നോക്കി. “അങ്ങനെ ചെയ്യുവാൻ മൺറോ നിങ്ങളോട് പറഞ്ഞുവോ…?”

 

“യെസ്… മൂന്ന് ദിവസം മുമ്പാണ് റോംനി മാർഷിലുള്ള ആ വനിതയോട് സന്ദേശം ട്രാൻസ്മിറ്റ് ചെയ്യാൻ ഞാൻ നിർദ്ദേശം നൽകിയത്… ജെനവീവ് ആരാണെന്ന കാര്യം ജർമ്മൻകാർ അറിയണം എന്നും നിർദ്ദേശിച്ചിട്ടുണ്ട്…” ആ സമയത്താണ് ക്രെയ്ഗിന് പിന്നിലുള്ള വാതിൽ സാവധാനം തുറക്കപ്പെട്ടത്. എന്നാൽ ഡോക്ടർ ബാം അത് കാണുകയുണ്ടായില്ല. “അവൾ പിടിക്കപ്പെടണമെന്നാണ് ബ്രിഗേഡിയർ മൺറോ ആഗ്രഹിക്കുന്നത്, മേജർ… അത് എന്തു കൊണ്ടാണെന്ന് എനിക്കറിയില്ല, അവളെ അവർ പിടികൂടി കൊണ്ടു പോകട്ടെ എന്നതാണ് അദ്ദേഹത്തിന്റെ നിലപാട്…”

 

“ഓ, ഡിയർ മീ… നിങ്ങളുടെ നാവിന് ഒരു നിയന്ത്രണവുമില്ലല്ലോ…” ക്രെയ്ഗിന് പിന്നിൽ നിന്നും മൺറോയുടെ ശബ്ദം ഉയർന്നു.

 

തിരിഞ്ഞു നോക്കിയ ക്രെയ്ഗ് കണ്ടത് കോട്ടിന്റെ ഇരു പോക്കറ്റുകളിലും കൈകൾ തിരുകി നിൽക്കുന്ന ബ്രിഗേഡിയർ ഡോഗൽ മൺറോയെയാണ്. അദ്ദേഹത്തിനരികിൽ വാക്കിങ്ങ് സ്റ്റിക്കിൽ ചാരി നിൽക്കുന്ന ജാക്ക് കാർട്ടറുടെ വലതു കൈയിൽ ബ്രൗണിങ്ങ് റിവോൾവറും ഉണ്ടായിരുന്നു.

 

(തുടരും)

അടുത്ത ലക്കത്തിന് ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...