കോൾഡ് ഹാർബർ - 67

ഡോക്ടർ ബാം ക്രെയ്ഗ് ഓസ്ബോണിനോട് വെളിപ്പെടുത്തിയ കാര്യങ്ങൾ തന്നെയായിരുന്നു മാക്സ് പ്രീം അവളോട് പറഞ്ഞത്. തന്റെ സഹോദരിയ്ക്ക് യഥാർത്ഥത്തിൽ എന്താണ് സംഭവിച്ചതെന്നും ഡോക്ടർ ബാം ആരാണെന്നും ഒക്കെ ഞെട്ടലോടെ അവൾ അറിഞ്ഞു. റോസ്ഡെൻ നേഴ്സിങ്ങ് ഹോമിന്റെ നിഗൂഢതയും ബ്രിഗേഡിയർ ഡോഗൽ മൺറോ എന്ന കൗശലക്കാരന്റെ തനിനിറവും അവിശ്വസനീയതയോടെ ജെനവീവ് തിരിച്ചറിഞ്ഞു.

 

മാക്സ് പ്രീം എല്ലാം പറഞ്ഞ് അവസാനിപ്പിക്കുമ്പോൾ കസേരയുടെ കൈകളിൽ മുറുകെ പിടിച്ച് അമ്പരന്ന് ഇരിക്കുകയായിരുന്ന അവൾ മേശപ്പുറത്ത് കിടന്ന സിഗരറ്റ് പാക്കറ്റിൽ നിന്നും ഒരെണ്ണം പുറത്തെടുത്തു. തീ കൊളുത്തി ഒരു പുകയെടുത്തപ്പോഴാണ് എത്രമാത്രം ആശ്വാസമാണ് അത് പകർന്നതെന്ന് അവൾ മനസ്സിലാക്കിയത്. ഫ്രഞ്ച് ജാലകത്തിനരികിൽ ചെന്ന് കതക് തുറന്ന് അവൾ മഴയത്തേക്ക് നോക്കി. പ്രീം അവൾക്ക് പിന്നിലെത്തി.

 

അവൾ തിരിഞ്ഞ് അദ്ദേഹത്തിന്റെ മുഖത്തേക്ക് തുറിച്ചു നോക്കി. “ഞാനെന്തിന് നിങ്ങൾ പറയുന്നത് വിശ്വസിക്കണം…? ഇതെല്ലാം നിങ്ങൾ എങ്ങനെയാണ് അറിഞ്ഞത്…?”

 

“ബ്രിട്ടീഷുകാരെ പോലെ തന്നെ ഞങ്ങളും ഡബിൾ ഏജന്റുമാരെ ഉപയോഗിക്കുന്നുണ്ട്… ഞാൻ പറഞ്ഞല്ലോ, തന്റെ മകൾ കൊല്ലപ്പെട്ട കാര്യം ജൂത അധോലോകത്തിൽ നിന്നും അറിഞ്ഞതും ഡോക്ടർ ബാം മൺറോയുടെ അടുത്ത് ചെന്നു… ഞങ്ങൾക്ക് സംശയമൊന്നും തോന്നാതിരിക്കാൻ വേണ്ടി ഒരു കാര്യം അവർ ശ്രദ്ധിച്ചു… അയാൾക്ക് ഞങ്ങളുമായുള്ള കോൺടാക്റ്റ് ആയ മിസ്സിസ് ഫിറ്റ്സ്ജെറാൾഡിനെ തുടർന്നും ഉപയോഗിച്ചു… ഭീഷണിപ്പെടുത്തിയാണ് അവരെയും അവർ കൊണ്ടുനടന്നത്… ഡബിൾ ഏജന്റ് ആയി വർക്ക് ചെയ്യുക, അല്ലെങ്കിൽ ലണ്ടൻ ടവറിൽ വധശിക്ഷയ്ക്ക് വിധേയയാകാൻ തയ്യാറെടുത്തു കൊള്ളുക എന്ന് പറഞ്ഞ്… സ്വാഭാവികമായും അവർ സാമാന്യയുക്തിയ്ക്ക് ചേരുന്ന വഴി തെരഞ്ഞെടുത്തു, അല്ലെങ്കിൽ അങ്ങനെ അഭിനയിച്ചു…”

 

“അഭിനയിച്ചു എന്ന് വച്ചാൽ…?”

 

മിസ്സിസ് ഫിറ്റ്സ്ജെറാൾഡ് ഒരു ഡച്ച് സൗത്ത് ആഫ്രിക്കൻ വംശജയാണ്… ഇംഗ്ലീഷുകാരോട് വെറുപ്പാണവർക്ക്… അവരുടെ മരിച്ചുപോയ ഭർത്താവ് ഒരു ഐറിഷ്കാരനായിരുന്നു… 1921ൽ മൈക്കിൾ കോളിൻസിന് കീഴിൽ IRA യിൽ പ്രവർത്തിച്ചിരുന്ന അയാൾ ഇവരെക്കാൾ വലിയ ബ്രിട്ടീഷ് വിരോധിയായിരുന്നു… തനിയ്ക്ക് വേണ്ടി ചാരപ്രവർത്തനം നടത്തിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന മിസ്സിസ് ഫിറ്റ്സ്ജെറാൾഡിന് ലണ്ടനിൽ IRA യുമായി കണക്ഷൻ ഉള്ള കാര്യം പാവം ബ്രിഗേഡിയറിന് അറിയില്ലായിരുന്നു… ജർമ്മൻകാരോടാണ് IRA യ്ക്ക് അനുഭാവം എന്നത് രഹസ്യമൊന്നുമല്ലല്ലോ… ഡോക്ടർ ബാമിന്റെ കൂറുമാറ്റത്തെക്കുറിച്ച് മാസങ്ങൾക്ക് മുമ്പ് തന്നെ IRA വഴി മിസ്സിസ് ഫിറ്റ്സ്ജെറാൾഡ് ഞങ്ങളെ അറിയിച്ചിരുന്നു… എന്നു വച്ചാൽ ഡോക്ടർ ബാം പൂർണ്ണമായും ഇപ്പോൾ മൺറോയ്ക്ക് വേണ്ടിയാണ് പ്രവർത്തിക്കുന്നതെന്നർത്ഥം… ഞങ്ങൾ എന്ത് അറിയണമെന്ന് അവർ തീരുമാനിക്കുന്ന വിവരങ്ങൾ മാത്രമാണ് അയാൾ ഇപ്പോൾ ഞങ്ങൾക്ക് അയച്ചു തരുന്നത്… എന്നു വച്ചാൽ ഈ വിഷയത്തിൽ നീ ആരാണെന്ന കാര്യം ഞങ്ങൾ അറിയണമെന്ന് മൺറോ നേരത്തെ തന്നെ തീരുമാനിച്ചിരുന്നു… അയാൾ ഞങ്ങളോട് പറയാത്ത ഇൻഫർമേഷൻ എല്ലാം തന്നെ മിസ്സിസ് ഫിറ്റ്സ്ജെറാൾഡ് ഞങ്ങളുടെ IRA സുഹൃത്തുക്കൾക്ക് നൽകിയിട്ടുണ്ടായിരുന്നു…”

 

“എന്തൊരസംബന്ധം…!” അങ്ങനെ പറഞ്ഞുവെങ്കിലും യാഥാർത്ഥ്യം എത്ര ഭീകരമാണ് എന്നോർത്ത് ജെനവീവ് നടുങ്ങി.

 

“എന്തായിയിരുന്നു നിന്റെ ദൗത്യത്തിന്റെ ഉദ്ദേശ്യം…? ഫീൽഡ് മാർഷൽ റോമലിന്റെ കോൺഫെറൻസ്…? അറ്റ്‌ലാന്റിക്ക് പ്രതിരോധ നിരയെക്കുറിച്ചുള്ള വിശദവിവരങ്ങൾ…?” പ്രീം തലയാട്ടി. “അതൊന്നും ആവാൻ സാദ്ധ്യതയില്ല… ഇപ്പോഴും ഞങ്ങൾ വിശ്വസിക്കുന്നുവെന്ന് അവർ കരുതുന്ന ഡോക്ടർ ബാമിനാൽ വഞ്ചിക്കപ്പെടാൻ വേണ്ടി മാത്രമാണ് നിന്നെ അവർ ഇങ്ങോട്ടയച്ചത്…”

 

“പക്ഷേ, അവരെന്തിന് അങ്ങനെ ചെയ്യണം…?”

 

“റൈലിംഗറെ പോലുള്ളവർ ഈ ലോകത്തുള്ളതുകൊണ്ട്… അത്തരക്കാർ പിടികൂടി ചോദ്യം ചെയ്ത് സമ്മർദ്ദത്തിലാക്കുമ്പോൾ നീ തകരുമെന്ന് മൺറോയും കൂട്ടരും കരുതി… അതു തന്നെയായിരുന്നു അവർ ഉദ്ദേശിച്ചതും… നിന്നെ ഇങ്ങോട്ട് അയയ്ക്കുന്നതിന് മുമ്പ് അവർ ഒരു കാര്യത്തെക്കുറിച്ച് സൂചന നൽകിയിട്ടുണ്ടാവും... ഒരു പക്ഷേ നീ അത്ര ശ്രദ്ധിച്ചിരിക്കാൻ സാദ്ധ്യതയില്ലത്തത്... ഇപ്പോൾ നിനക്ക് പോലും വ്യക്തമായി ഓർമ്മിക്കാൻ കഴിയാത്തത്... പക്ഷേ, ചോദ്യം ചെയ്യലിൽ പുറത്തുവരാൻ സാധ്യതയുള്ളത്… അത്യന്തം പ്രധാനമെന്നു തോന്നുന്ന ഒരു വിവരം...”

 

ലിലി മർലിന്റെ ഡെക്കിൽ വച്ച് ക്രെയ്ഗ് ഓസ്ബോൺ തന്റെ കൈയിൽ മുറുകെ പിടിച്ച രംഗം അവൾക്ക് ഓർമ്മ വന്നു. പ്രീം പറഞ്ഞത് വിശ്വസിക്കാതിരിക്കാൻ കിണഞ്ഞു ശ്രമിക്കുകയായിരുന്നു അവൾ. അപ്പോഴാണ് കോൾഡ് ഹാർബറിൽ വച്ച് മൺറോയുടെ ഓഫീസ് റൂമിലെ മേശപ്പുറത്ത് കണ്ട ആ ഭൂപടത്തിന്റെ കാര്യം അവൾക്കോർമ്മ വന്നത്. D-Day ലാൻഡിങ്ങ് പോയിന്റുകൾ വ്യക്തമായി അടയാളപ്പെടുത്തിയ ആ ഭൂപടം ഒരു നോക്ക് കാണാൻ തന്നെ അനുവദിച്ചതിന് ശേഷം അദ്ദേഹം എടുത്തു മാറ്റിയത്…

 

മനഃപൂർവ്വം അവളുടെ മുഖഭാവം വീക്ഷിച്ചു കൊണ്ടിരുന്ന പ്രീമിന്റെ മുഖത്ത് പുഞ്ചിരി വിടർന്നു. “ഇപ്പോഴാണ് നിനക്ക് മനസ്സിലായത്, അല്ലേ…?”

 

പരിക്ഷീണിതയായി അവൾ തല കുലുക്കി. “അതെ… എന്തായിരുന്നു ആ വിവരമെന്ന് അറിയാൻ നിങ്ങൾക്ക് ആഗ്രഹമില്ലേ…?”

 

“പക്ഷേ, നീയത് വെളിപ്പെടുത്തണമെന്നില്ലല്ലോ…?”

 

“വെളിപ്പെടുത്താതിരിക്കാനാണ് ഞാൻ ശ്രമിക്കുക… കാരണം, ഒരു പക്ഷേ, ആ ഇൻഫർമേഷൻ തെറ്റാണെങ്കിലോ…? എന്തായാലും നിങ്ങളെപ്പോലെ തന്നെ ദുഷിച്ചവരും അധാർമ്മികരും ക്രൂരത നിറഞ്ഞവരും ഞങ്ങളുടെ ഭാഗത്തും ഉണ്ടെന്ന് സമർത്ഥമായി നിങ്ങൾ തെളിയിച്ചു… എന്നിരുന്നാലും എന്റെ പക്ഷം വിജയിക്കുന്നത് കാണാനാണ് എനിക്കിഷ്ടം… എന്റെ നാട്ടിൽ വളരെ നല്ല മനുഷ്യരും ഉണ്ട്… സെന്റ് മാർട്ടിനിൽ SS സേന കാൽ കുത്തുന്നത് എനിക്ക് ചിന്തിക്കാൻ പോലുമാവില്ല…”

 

“ഗുഡ്… നിന്നിൽ നിന്ന് ഞാൻ പ്രതീക്ഷിച്ച ഉത്തരം തന്നെ…” പ്രീം പറഞ്ഞു.

 

അവൾ ഒരു ദീർഘശ്വാസമെടുത്തു. “ഇനിയെന്താണ് സംഭവിക്കാൻ പോകുന്നത്…?”

 

“മുമ്പ് ധരിച്ചിരുന്ന ആ ഗൗൺ എടുത്തണിഞ്ഞ് നൃത്തപരിപാടിയിലേക്ക് തിരികെ പോകുന്നു…”

 

പിരിമുറുക്കത്തിന് അല്പം അയവ് വന്നത് പോലെ തോന്നി അവൾക്ക്. “നിങ്ങൾക്ക് ഇപ്പോഴും ഇതൊരു തമാശയാണോ…?”

 

“ഏയ്, അല്ല… ഒരു മണിക്കൂറിനുള്ളിൽ തന്റെ അകമ്പടി സംഘത്തോടൊപ്പം ഫീൽഡ് മാർഷൽ റോമൽ ഇവിടെ നിന്നും യാത്ര തിരിക്കും… പുലർച്ചെയോടെ പാരീസിൽ എത്തും… അദ്ദേഹത്തെ യാത്രയയ്ക്കുവാൻ പുഞ്ചിരിക്കുന്ന മുഖവുമായി നീയുമുണ്ടാവും… മാത്രമല്ല, സന്ദർശനത്തിന് നന്ദി സൂചിപ്പിച്ച് ഏതാനും വാക്കുകളും പറയേണ്ടി വരും… ഫോട്ടോഗ്രാഫേഴ്സിന്റെ ശേഖരത്തിലേക്ക് ഏതാനും ചിത്രങ്ങൾ…  സന്തോഷത്തോടെ അദ്ദേഹം യാത്ര തിരിക്കവെ, മൈ ഡിയർ ജെനവീവ്, നീ നൃത്തം തുടരുകയും ചെയ്യും…”

 

“അതെന്താ, ഞാനാണോ ഈ പാർട്ടിയുടെ ജീവനും ആത്മാവും…?”

 

“തീർച്ചയായും… പിന്നെ, ചെറിയൊരു അവസരം ലഭിച്ചാൽ പോലും നീ രക്ഷപെടാൻ ശ്രമിച്ചേക്കും… പക്ഷേ, അതിനർത്ഥം ഹോർടെൻസ് പ്രഭ്വിയെ ഞങ്ങളുടെ കൈകളിൽ ഉപേക്ഷിച്ച് പോകുക എന്നതായിരിക്കും… തീർത്തും നിർഭാഗ്യകരമായ അവസ്ഥയായിരിക്കും അത്… എന്താണ് ഞാൻ ഉദ്ദേശിക്കുന്നതെന്ന് മനസ്സിലാകുന്നുണ്ടോ…?”

 

“പൂർണ്ണമായും…”

 

“അപ്പോൾ പിന്നെ ഈ പരസ്പര വിശ്വാസം അങ്ങനെ തന്നെ തുടരട്ടെ…” അവളുടെ കൈപ്പടം കൈയിലെടുത്ത് ചുംബിച്ചിട്ട് അദ്ദേഹം തുടർന്നു. “നിന്നോട് ചെറിയൊരു ഇഷ്ടം എന്നിൽ ഉടലെടുത്തു പോയെന്നാണ് എനിക്ക് തോന്നുന്നത്… ചെറിയൊരു ഇഷ്ടം മാത്രം… നീ ഒരിക്കലും അവളായിരുന്നില്ല, ജെനവീവ്… നീ നീയായിത്തന്നെ നിലകൊണ്ടു…”

 

“സാരമില്ല, ക്രമേണ ഈ ഇഷ്ടമൊക്കെ മാറിക്കോളും…”

 

“തീർച്ചയായും…” വാതിലിന്റെ പിടിയിൽ കൈ വച്ച് ഒരു നിമിഷം അദ്ദേഹം നിന്നു. “കാലം കടന്നു പോകവെ എല്ലാം മറവിയുടെ കയത്തിലേക്ക് താഴും… പക്ഷേ, എന്റെ സ്നേഹം നീ വഴിയേ മനസ്സിലാക്കും…”

 

അദ്ദേഹം വാതിൽ തുറക്കുവാനാഞ്ഞു. “അവളെ ശരിയ്ക്കും മനസ്സിലാക്കിയിരുന്നു എന്നല്ലേ നിങ്ങളുടെ വിചാരം…?” ജെനവീവ് ചോദിച്ചു.

 

തെല്ല് അത്ഭുതത്തോടെ അദ്ദേഹം തിരിഞ്ഞു. “ആൻ മേരിയെ…? തീർച്ചയായും…”

 

അവൾക്ക് രോഷം അടക്കാനായില്ല. “ഗ്രാൻഡ് പിയർ എന്നൊരു പേരിന് നിങ്ങളെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം എത്ര മാത്രം പ്രാധാന്യമുണ്ട്…?”

 

അദ്ദേഹം സ്തബ്ധനായി നിന്നു. “അത് ചോദിക്കാൻ കാരണം…?”

 

“ഫ്രഞ്ച് പ്രതിരോധ പ്രസ്ഥാനത്തിന്റെ പ്രമുഖനായ ഒരു നേതാവ്… ശരിയല്ലേ…? അദ്ദേഹത്തെ പിടികൂടാൻ വേണ്ടി എന്തുതന്നെ ചെയ്യാനും മടിക്കില്ല നിങ്ങൾ… ശരിയല്ലേ…? എന്റെ സഹോദരിയ്ക്ക് അദ്ദേഹവുമായി കണക്ഷൻസ് ഉണ്ടായിരുന്നുവെന്ന് പറഞ്ഞാൽ നിങ്ങൾ ഞെട്ടുമോ…?”

 

പ്രീമിന്റെ മുഖം വിളറി വെളുത്തു. “സത്യം പറയാമല്ലോ, ഞെട്ടുക തന്നെ ചെയ്യും…”

 

“ജനറൽ ഡൈട്രിച്ചിന്റെ ഘാതകനെ പിടികൂടുന്നതിൽ നിങ്ങൾ പരാജയപ്പെട്ടു… എന്തുകൊണ്ടെന്ന് നിങ്ങൾക്കറിയുമോ…?”

 

“ഇല്ല… പക്ഷേ, നീ എന്നോട് പറയാൻ പോകുന്നു എന്നൊരു തോന്നൽ…”

 

“നിങ്ങളുടെ മഹത്തായ SS സേനയുടെ മൂക്കിന് താഴെ നിന്ന് അയാളെ രക്ഷിച്ചു കൊണ്ടുപോയത് ആൻ മേരിയായിരുന്നു…  അവളുടെ റോൾസ് റോയ്സ് കാറിന്റെ പിൻസീറ്റിനടിയിൽ കിടത്തിക്കൊണ്ട്…” തന്റെ ചെറിയ വിജയം ആസ്വദിച്ചു കൊണ്ട് അവൾ പുഞ്ചിരിച്ചു. “അതിനാൽ നോക്കൂ, കേണൽ പ്രീം, പൂർണ്ണമായും നിങ്ങൾ മനസ്സിലാക്കിയത് പോലെയല്ലായിരുന്നു ആൻ മേരി…”

 

അവളെ ഒരു നീണ്ട മാത്ര നേരം നോക്കി നിന്നിട്ട് തിരിഞ്ഞ് പുറത്ത് കടന്ന് അദ്ദേഹം വാതിൽ പതുക്കെ ചാരി. ഒരു ദീർഘശ്വാസമെടുത്ത ജെനവീവ് തിടുക്കത്തിൽ ബാത്ത്റൂമിന്റെ വാതിൽക്കൽ ചെന്ന് പറഞ്ഞു. “ഞാൻ പുറത്ത് പോകുന്നത് വരെ അവിടെത്തന്നെ നിൽക്കണം…”

 

“ശരി…” ഷോണ്ടെല മന്ത്രിച്ചു.

 

ജാലകച്ചില്ലിൽ മഴത്തുള്ളികൾ വീണ്ടും ആഞ്ഞടിച്ചു. അത് നോക്കിക്കൊണ്ട് നിസ്സഹായയായി അവൾ അവിടെ നിന്നു. അപ്പോൾ, ഏതോ കവി പറഞ്ഞത് പോലെ ഇങ്ങനെയാണ് എല്ലാത്തിന്റെയും അന്ത്യം… പ്രീം പറഞ്ഞത് ശരിയാണ്… ഹോർടെൻസ് ആന്റിയുടെ കാര്യം പരിഗണിക്കാതിരിക്കാനാവില്ല… തന്റെ കൈകളിൽ നിന്ന് സകലതും വഴുതിപ്പോയിരിക്കുന്നു… രക്ഷപെടുന്നതിനെക്കുറിച്ച് ഇനി ആലോചിച്ചിട്ട് കാര്യമില്ല… ഇനിയിപ്പോൾ അതിനുള്ള ആഗ്രഹവുമില്ല എന്ന് പറയുന്നതായിരിക്കും ശരി… മുഖം‌മൂടികൾ അഴിഞ്ഞു വീഴുമ്പോൾ ശത്രുവും മിത്രവും എല്ലാം ഒരുപോലെ തന്നെ…  മാക്സ് പ്രീം തന്നെയല്ലേ ക്രെയ്ഗ് ഓസ്ബോൺ…? ക്രെയ്ഗ് ഓസ്ബോൺ തന്നെയല്ലേ മാക്സ് പ്രീം…? വിരോധാഭാസം തന്നെ…

 

“എങ്കിൽ പിന്നെ…” ഒരു ദീർഘശ്വാസമെടുത്തിട്ട് അവൾ ഗൗൺ എടുത്ത് ധരിക്കാൻ തുടങ്ങി.

 

(തുടരും)

കോൾഡ് ഹാർബർ - 66

മേശയുടെ വക്കിൽ കയറിയിരുന്ന് ഗൗരവത്തോടെ അവളെ നോക്കിയിട്ട് മാക്സ് പ്രീം കൈ നീട്ടി. “അതിങ്ങ് തരൂ…”

 

“നിങ്ങൾ എന്തിനെക്കുറിച്ചാണ് പറയുന്നതെന്ന് മനസ്സിലായില്ല…”

 

“ഫീൽഡ് മാർഷൽ റോമലിന്റെ ബ്രീഫ്കെയ്സിൽ നിന്നും അല്പം മുമ്പ് നിങ്ങളെടുത്ത ആ ഫയൽ… എനിക്ക് വേണമെങ്കിൽ ഈ റൂം സെർച്ച് ചെയ്യാൻ ഓർഡർ കൊടുക്കാം… പക്ഷേ, അതിന്റെ ആവശ്യമില്ല… അതെടുത്തത് നിങ്ങളല്ലാതെ വേറെയാരും ആവാൻ തരമില്ല… നിങ്ങളുടെ ഡ്രെസ്സിലുള്ള ഈ മാറ്റം ആ സംശയത്തിന്………..…”

 

“ഓൾറൈറ്റ്…!”  അദ്ദേഹത്തെ മുഴുമിപ്പിക്കാൻ അനുവദിക്കാതെ അവൾ ഡ്രോ തുറന്ന് ആ ഫയൽ പുറത്തെടുത്തു.

 

അദ്ദേഹം ആ ഫയൽ തനിക്കരികിൽ മേശപ്പുറത്ത് വച്ചു. “നിങ്ങളോട് ഇത്തരത്തിൽ പെരുമാറേണ്ടി വന്നതിൽ എനിക്ക് ഖേദമുണ്ട്…”

 

“എങ്കിൽ പിന്നെ ഇങ്ങനെ പെരുമാറാതിരുന്നാൽ പോരായിരുന്നോ…?” സിഗരറ്റ് പാക്കറ്റ് തുറന്ന് അവൾ ഒരു സിഗരറ്റ് പുറത്തെടുത്തു.

 

“നിങ്ങൾ എന്നെക്കൊണ്ട് ചെയ്യിച്ചതാണ്… എന്തായാലും, ഒരു കാര്യം വ്യക്തമാക്കാൻ ഞാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നു മിസ്സ് ട്രെവോൺസ്… നിങ്ങൾ ആരാണെന്ന കാര്യം എനിക്കറിയാം…”

 

അതിന്റെ ആഘാതം മറച്ചു വയ്ക്കാനെന്ന പോലെ അവൾ ഒരു നീണ്ട പുകയെടുത്തു. “എനിക്ക് മനസ്സിലാകുന്നില്ല…”

 

“എല്ലാം നിങ്ങളുടെ കണ്ണുകളിലുണ്ട്, ജെനവീവ്…” പതിഞ്ഞ സ്വരത്തിൽ അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു. “അത് നിങ്ങൾക്ക് ഒളിച്ചു വയ്ക്കാനാവില്ല… അവളുടെ കണ്ണുകളുടെ അതേ നിറം… പക്ഷേ, സൂക്ഷിച്ചു നോക്കിയാൽ അറിയാം വ്യത്യാസം… ആ നിറക്കുറവ്… നിങ്ങൾ ഇരുവർക്കുമുള്ള സാദൃശ്യങ്ങൾ പോലെ… സകലതും ഒരുപോലെ… എന്നാൽ ഒന്നും ഒരുപോലെയല്ല താനും…”

 

എന്ത് പറഞ്ഞ് ന്യായീകരിച്ചിട്ടും പ്രയോജനമില്ലെന്ന് അവൾക്ക് അറിയാമായിരുന്നു. ഒരക്ഷരം പോലും ഉരിയാടാനാവാതെ എല്ലാം വിധിയ്ക്ക് വിട്ടുകൊടുത്തിട്ട് അവൾ അവിടെ നിന്നു.

 

“അവളെക്കുറിച്ചുള്ള സകല കാര്യങ്ങളും അവർ നിങ്ങൾക്ക് പഠിപ്പിച്ചു തന്നു… ശരിയല്ലേ…?” അദ്ദേഹം ചോദിച്ചു. “ഞങ്ങളുടെ സുഹൃത്ത് റിനേ ദിസ്സാറിനെ ഒരു ഗൈഡും പരിശീലകനും ആയി അവർ നിങ്ങൾക്ക് തന്നു… പക്ഷേ, അവസാനം എന്തുണ്ടായി…? ഒരു കാര്യം അവർ വിട്ടുപോയി… സുപ്രധാനമായ ഒരു കാര്യം… അതിൽ നിന്നുമാണ് ആദ്യദിവസം തന്നെ എനിക്ക് മനസ്സിലായത് നിങ്ങൾ ആൻ മേരിയല്ല എന്ന്…”

 

താൻ പിടിക്കപ്പെട്ടു കഴിഞ്ഞു എന്നത് വസ്തുതയാണെങ്കിലും ഒരിക്കലും ചോദിക്കാൻ പാടില്ലാത്ത ഒരു ചോദ്യമായിരുന്നു അവൾ ചോദിച്ചത്. “എന്തായിരുന്നു ആ കാര്യം…?”

 

“അവൾ എനിക്ക് വേണ്ടി ചാരപ്രവൃത്തി നടത്തുകയായിരുന്നു എന്ന കാര്യം…” തികച്ചും ലാഘവത്തോടെ അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു.

 

                                                           ***

 

സന്ദർഭത്തിന്റെ ഗൗരവം മനസ്സിലാക്കിയ അവൾ ഉദ്വേഗം ഉള്ളിലൊതുക്കി തികഞ്ഞ ശാന്തതയോടെ കസേരയിലേക്ക് ഇരുന്നു. മനഃസാന്നിദ്ധ്യം നഷ്ടമാകരുത് എന്ന് അവൾക്ക് നിർബന്ധമുണ്ടായിരുന്നു. മാക്സ് പ്രീം ജാലകത്തിന്റെ കർട്ടൻ വകഞ്ഞു മാറ്റി. മഴത്തുള്ളികൾ ജാലകച്ചില്ലിൽ ആഞ്ഞടിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അതു കണ്ടപ്പോൾ ചില്ലുകൾ തകർത്ത് ഉള്ളിൽ കടക്കുവാൻ ശ്രമിക്കുന്ന ആൻ മേരിയെപ്പോലെയാണ് അവൾക്ക് തോന്നിയത്. പുറത്തേക്ക് നോക്കി നിന്നുകൊണ്ട് മാക്സ് പ്രീം തുടർന്നു.

 

“നിങ്ങളുടെ ആൾമാറാട്ടം വെളിച്ചത്താകാൻ മറ്റൊരു കാരണം കൂടിയുണ്ട്… നിങ്ങൾ ഇവിടെയെത്തുന്നതിന് മുമ്പ് തന്നെ അക്കാര്യം എനിക്കറിയാമായിരുന്നു… ലണ്ടനിലെ ഞങ്ങളുടെ ഏജന്റ് വഴി… SOE യ്ക്ക് വേണ്ടി കുറേക്കാലം ചാരപ്രവർത്തനം നടത്തിക്കൊണ്ടിരുന്ന ഒരാൾ…”

 

അവൾ ശരിയ്ക്കും ഞെട്ടിപ്പോയി. “എനിക്ക് വിശ്വസിക്കാനാവുന്നില്ല…”

 

“വിശ്വസിച്ചേ തീരൂ… അങ്ങനെയൊരാളുണ്ട്… ആ വിഷയത്തിലേക്ക് അല്പം കഴിഞ്ഞ് വരാം… ഇപ്പോൾ നമുക്ക് നിങ്ങളുടെ സഹോദരിയെക്കുറിച്ച് സംസാരിക്കാം…” അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു. “ഈ കൊട്ടാരം ഞങ്ങളുടെ ഓഫീസാക്കി മാറ്റിയ സമയത്ത് തീർച്ചയായും അത് ശത്രുക്കളുടെ ശ്രദ്ധ ക്ഷണിക്കുമെന്ന് ഞങ്ങൾക്ക് അറിയാമായിരുന്നു… അതുകൊണ്ട് തന്നെ, ലണ്ടനിലെ ഇന്റലിജൻസ് വൃത്തത്തിനുള്ളിൽ പ്രവർത്തിക്കാൻ കഴിവുള്ള ഒരു ഏജന്റിനെ ഉപയോഗപ്പെടുത്തുവാൻ ഞാൻ തീരുമാനിച്ചു… ആൻ മേരി ട്രെവോൺസിനെക്കാൾ അനുയോജ്യയായി മറ്റാരുണ്ടായിരുന്നു അതിന്…?”

 

“അതിന് പകരമായി താൻ ഇത്രയും കാലം ജീവിച്ചത് പോലെ സ്വന്തം ഇഷ്ടത്തിന് ജീവിക്കാനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം അവൾ ആവശ്യപ്പെട്ടു… അങ്ങനെയാണോ നിങ്ങൾ പറഞ്ഞു വരുന്നത്…?”

 

കർട്ടൻ വലിച്ചിട്ടിട്ട് അദ്ദേഹം തിരിഞ്ഞു. “പൂർണ്ണമായും ശരിയല്ല… അത്ര ചീപ്പ്  ആയിരുന്നില്ല അവൾ… മറ്റെന്തൊക്കെ ആയിരുന്നാലും…”

 

“പിന്നെന്തായിരുന്നു…?”

 

അതിന് മറുപടി നൽകാതെ ശാന്തസ്വരത്തിൽ അദ്ദേഹം തുടർന്നു. “SOE യിൽ ഉള്ളവരെ സന്തോഷിപ്പിക്കാൻ ഉതകുന്ന ധാരാളം വിവരങ്ങൾ അവൾ നൽകിക്കൊണ്ടിരുന്നു… പക്ഷേ, അധികവും അപ്രധാന വിവരങ്ങളായിരുന്നുവെന്ന് മാത്രം… ഞങ്ങൾക്ക് വളരെ നന്നായി അറിയാവുന്ന, ഫ്രഞ്ച് പ്രതിരോധ പ്രസ്ഥാനത്തിൽ പ്രവർത്തിക്കുന്ന ഒരാളെയാണ് വിവരങ്ങൾ കൈമാറുന്നതിന് അവൾ ഉപയോഗിച്ചിരുന്നത്… റിനേ ദിസ്സാറിനെപ്പോലും ചിത്രത്തിൽ ഉൾപ്പെടുത്താൻ അവളെ ഞാൻ അനുവദിച്ചു… അങ്ങനെയാണ് ഇവിടെ നടക്കാൻ പോകുന്ന സുപ്രധാന കോൺഫറൻസിനെക്കുറിച്ച് SOE അറിയുന്നത്… പക്ഷേ, ആരും പ്രതീക്ഷിക്കാത്ത ഒരു നടപടിയാണ് അവരുടെ ഭാഗത്ത് നിന്നും ഉണ്ടായത്… അവളെ കൊണ്ടുപോകാനായി വിമാനം അയക്കാൻ അവർ തീരുമാനിച്ചു… എന്നാൽ പിന്നെ ലണ്ടനിൽ പോയിട്ട് വരുവാൻ ഞാനും അവളോട് പറഞ്ഞു…”

 

“നിങ്ങൾ പറയുന്നതെല്ലാം അവൾ അനുസരിച്ചിരുന്നുവോ…?”

 

“തീർച്ചയായും… കാരണം ഹോർടെൻസ് പ്രഭ്വി ഞങ്ങളുടെ നിയന്ത്രണത്തിലായിരുന്നു… ആൻ മേരിയുടെ ദൗർബല്യമായിരുന്നു അവർ… അവരെ അത്രയ്ക്കും സ്നേഹിച്ചിരുന്നു അവൾ… അവരായിരുന്നു നിങ്ങൾ ഇരുവർക്കും ഇടയിലുള്ള ഏക പാലം… ” നിർവ്വികാരയായി തുറിച്ചു നോക്കിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന അവളെ നോക്കി അദ്ദേഹം തലയാട്ടി. “ചെറുപ്പം മുതൽ തന്നെ അങ്ങനെ ആയിരുന്നുവെന്നാണ് ഞാൻ മനസ്സിലാക്കുന്നത്… ശരിയല്ലേ…? നിങ്ങൾക്ക് നിങ്ങളുടെ സഹോദരിയെ ശരിയ്ക്കും മനസ്സിലാക്കാൻ എന്നെങ്കിലും കഴിഞ്ഞിട്ടുണ്ടോയെന്നതിൽ എനിക്ക് സംശയമുണ്ട്…”

 

പൂർവ്വാധികം ശക്തിയോടെ മഴത്തുള്ളികൾ ജാലകച്ചില്ലിൽ പെരുമ്പറ കൊട്ടി. ഒന്നും ഉരിയാടാൻ കഴിയാതെ വികാരാധീനയായി ജെനവീവ് ഇരുന്നു.

 

“നിങ്ങൾ എന്റെയടുത്ത് ഗെയിം കളിക്കുകയാണെന്ന് മനസ്സിലാക്കിയതും, ദിസ്സാറിനെ ഒന്ന് ചോദ്യം ചെയ്യുന്നതായിരിക്കും ബുദ്ധിയെന്ന് എനിക്ക് തോന്നി…”

 

“റിനേയേയോ…?” അവൾ മന്ത്രിച്ചു.

 

“അതെ… അത്യാവശ്യമായി ഒരിടത്തേക്ക് പോകണമെന്ന് ഒരു സന്ദേശം അയാൾക്ക് വന്നില്ലേ…? ഞാനായിരുന്നു അത് ചെയ്തത്… പറഞ്ഞിയടത്ത് അയാളെയും കാത്ത് റൈലിംഗറും സംഘവും നിൽക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു…”

 

“റിനേ എവിടെയാണിപ്പോൾ…? എന്തു ചെയ്തു നിങ്ങൾ അദ്ദേഹത്തെ…?”

 

“സ്വയം വെടിവെച്ച്  മരിച്ചു…” പ്രീം പറഞ്ഞു. “നിരായുധനാക്കാൻ കഴിയുന്നതിന് മുമ്പ് തന്നെ അയാൾ നെറ്റിയിൽ വെടിയുതിർത്തു… നിങ്ങളെ സംരക്ഷിക്കാൻ വേണ്ടിയാണെന്നാണ് ഞാൻ കരുതുന്നത്… റൈലിംഗറുടെയടുത്ത് അധികനേരം പിടിച്ചു നിൽക്കാൻ ആവില്ലെന്ന് അയാൾക്ക് അറിയാമായിരുന്നിരിക്കണം… സഹനശക്തിയ്ക്ക് ഒരു പരിധിയുണ്ടല്ലോ എല്ലാ മനുഷ്യർക്കും… പക്ഷേ, വെറുതെയായിപ്പോയി… എല്ലാ വിവരങ്ങളും ലണ്ടനിലുള്ള ഞങ്ങളുടെ ആ ഏജന്റ് തന്നിരുന്നു… SOE യിൽ ഉള്ള ആ ചാരൻ… നിങ്ങൾക്കറിയാം അയാളെ… ഒരു ഡോക്ടർ ബാം… പക്ഷേ, ഇപ്പോഴത്തെ എന്റെ പ്രശ്നം കുറച്ചു കാലമായി അയാൾ അവർക്ക് വേണ്ടിയാണ് പ്രവർത്തിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്നത് എന്നതാണ്. അത് സാരമില്ല, കുറേക്കൂടി വിശ്വസിക്കാവുന്ന മറ്റൊരു ഏജന്റ് കൂടി ഞങ്ങൾക്ക് ലണ്ടനിൽ ഉണ്ട് എന്നതാണ് വസ്തുത…”

 

“നുണ പറയുകയാണ് നിങ്ങൾ…” ജെനവീവ് പറഞ്ഞു.

 

“ഹാംപ്‌സ്റ്റഡിലെ റാഗ്‌ലൻ ലെയ്നിലുള്ള നൂറ്റിയൊന്നാം നമ്പർ കെട്ടിടത്തിലെ ഒരു സെല്ലാറിലാണ് നിങ്ങളുടെ സഹോദരി ഇപ്പോഴുള്ളത്… മാനസികനില തെറ്റിയ അവസ്ഥയിൽ ആണെന്നാണ് എനിക്ക് ലഭിച്ച വിവരം… നിങ്ങൾക്കറിയുമായിരുന്നോ അത്…?”

 

അതുവരെ കെട്ടിനിർത്തിയ രോഷമെല്ലാം പൊട്ടിച്ചിതറിയത് പെട്ടെന്നായിരുന്നു. “നിങ്ങളാണ് അവളെ ആ അവസ്ഥയിലാക്കിയത്… നിങ്ങളുടെ സ്വന്തം ഏജന്റായ അവളെ ഒരു SS പട്രോൾ സംഘമാണ് റാഞ്ചിയത്… ആ മൃഗങ്ങളാണ് അവളെ നശിപ്പിച്ചത്… നിങ്ങൾക്കറിയുമോ അത്…?”

 

“അതല്ല വസ്തുത…” അതു പറയുമ്പോൾ അദ്ദേഹത്തിന്റെ കണ്ണുകളിൽ വിഷാദവും സഹതാപവും കലർന്നിരുന്നു. “നിങ്ങളുടെ സ്വന്തം ആൾക്കാർ… അവരാണ് അവളെ ഈ അവസ്ഥയിൽ എത്തിച്ചത്…”

 

മൗനം തളം കെട്ടി നിൽക്കുന്ന ആ മുറിയിൽ ആ വാർത്ത വിശ്വസിക്കാനാവാതെ ഭയന്ന് വിറച്ച് അവൾ ഇരുന്നു. “എന്താണ് നിങ്ങൾ പറഞ്ഞത്…?” അവൾ മന്ത്രിച്ചു. “എന്താണ് നിങ്ങൾ പറഞ്ഞുകൊണ്ടു വരുന്നത്…?”

 

“എന്റെ പാവം ജെനവീവ്, ഞാൻ പറഞ്ഞു തരാം കാര്യങ്ങൾ…” അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു.

 

(തുടരും)

അടുത്ത ലക്കത്തിന് ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...

കോൾഡ് ഹാർബർ - 65

അവളെയും കാത്ത് ഷോണ്ടെല ബെഡ്റൂമിൽ നിൽക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. കറുത്ത ഒരു സ്വെറ്ററും കടുംനിറമുള്ള ട്രൗസേഴ്സും കട്ടിലിൽ നിവർത്തിയിട്ടിട്ടുണ്ട്. “നീ വരാൻ വൈകിയല്ലോ…” അവർ അവളെ ശകാരിച്ചു.

 

“അതൊന്നും സാരമില്ല, ഈ ഡ്രെസ്സിൽ നിന്നും പുറത്ത് കടക്കാൻ ഒന്നെന്നെ സഹായിക്കൂ…”

 

ഷോണ്ടെല അവളുടെ വസ്ത്രത്തിന്റെ പിൻഭാഗത്തുള്ള സിബ്ബ് അഴിച്ചു കൊടുത്തു. പ്രൗഢ ഗംഭീരമായ ആ തൂവെള്ള വസ്ത്രം നിലത്തേക്ക് ഊർന്നു വീണു. ട്രൗസേഴ്സ് ധരിച്ചതിന് ശേഷം അവൾ ആ സ്വെറ്റർ എടുത്തണിഞ്ഞു. ഒരു പോക്കറ്റിൽ ക്യാമറാ സംവിധാനമുള്ള ആ സിഗരറ്റ് പാക്കറ്റും അലമാരയുടെ താക്കോലും മറുപോക്കറ്റിൽ ടോർച്ചും നിക്ഷേപിച്ചതിന് ശേഷം അവൾ തിരിഞ്ഞു.

 

“ഇനി നേരെ കളിക്കളത്തിലേക്ക്…”

 

ഷോണ്ടെല അവളുടെ കവിളിൽ മുത്തം നൽകി. “പോയി വിജയിച്ചു വരൂ, ജെനവീവ് ട്രെവോൺസ്…”

 

ജെനവീവ് അവരെ തുറിച്ചു നോക്കി. “നിങ്ങൾ എപ്പോഴാണ് എന്നെ തിരിച്ചറിഞ്ഞത്…?”

 

“ഞാനൊരു വിഡ്ഢിയാണെന്നാണോ നീയും നിന്റെ ആന്റിയും വിചാരിച്ചു വച്ചിരിക്കുന്നത്…? വിവരം കെട്ട കിഴവി ഷോണ്ടെല അല്ലേ…? കൈക്കുഞ്ഞായിരിക്കുമ്പോൾ മുതൽ കണ്ടു തുടങ്ങിയതല്ലേ നിന്നെ ഞാൻ…? നിന്റെ നാപ്പി ഞാനല്ലേ മാറ്റിക്കൊണ്ടിരുന്നത്…? നീയും ആൻ മേരിയും തമ്മിലുള്ള വ്യത്യാസങ്ങൾ എനിക്ക് മനസ്സിലാവില്ലെന്നാണോ നീ കരുതിയത്…?”

 

എന്നാൽ അതേക്കുറിച്ചെല്ലാം കൂടുതൽ സംസാരിക്കാനുള്ള സമയമായിരുന്നില്ല അത്. ഒന്ന് പുഞ്ചിരിച്ചിട്ട് ജെനവീവ് കർട്ടൻ വകഞ്ഞു മാറ്റി ബാൽക്കണിയിലേക്കിറങ്ങി. പരിസരത്തൊന്നും ആരുമില്ല.  നൃത്തവേദിയിലെ ഗാനവീചികൾ അങ്ങകലെയെന്ന പോലെ പതിഞ്ഞു കേൾക്കാം. അവൾ വീണ്ടും ആ പഴയ പന്ത്രണ്ടു വയസ്സുകാരിയായി മാറി. രാത്രിയിൽ ആരും കാണാതെ ആൻ മേരിയോടൊപ്പം രാത്രി സഞ്ചാരത്തിന് ഇറങ്ങുന്ന ആ കൊച്ചു പെൺകുട്ടി. ബാൽക്കണിയുടെ മുകളിൽ കയറി പടികൾ പോലുള്ള ഇഷ്ടികകളിൽ മുറുകെ പിടിച്ച് അവൾ പെട്ടെന്ന് തന്നെ താഴോട്ട് ഇറങ്ങി.

 

                                                       ***

 

ജെനവീവ് ചുറ്റിനും നോക്കി. ടെറസ് വിജനമാണ്. മൂന്നാമത്തെ ഫ്രഞ്ച് ജാലകത്തിന് നേർക്ക് നീങ്ങിയ അവൾ അതിന്റെ മദ്ധ്യത്തിലുള്ള കതകിൽ പതുക്കെ തള്ളി നോക്കി. കുറച്ചു കൂടി ശക്തിയിൽ തള്ളണമെന്ന് തോന്നുന്നു. പണ്ടും അത് ഇങ്ങനെ തന്നെയായിരുന്നു. ബലം പ്രയോഗിച്ചപ്പോൾ തുറന്ന വാതിൽപ്പാളികൾക്കിടയിലൂടെ കർട്ടൻ വകഞ്ഞു മാറ്റി അവൾ ഉള്ളിൽ കടന്നു.

 

ലൈബ്രറിയുടെ ഉള്ളിൽ ഇരുട്ടായിരുന്നു. താഴെ ഗാലറിയിൽ നിന്നുള്ള ശബ്ദവീചികൾ കുറേക്കൂടി അരികിലെന്ന പോലെ കേൾക്കാം. ടോർച്ച് ഓൺ ചെയ്ത് അവൾ എലിസബത്ത് പ്രഭ്വിയുടെ ഛായാചിത്രം കണ്ടുപിടിച്ചു. ഹോർടെൻസ് ആന്റിയുടെ അതേ ഛായയുള്ള ആ ചിത്രത്തിലേക്ക് ഒരു നിമിഷം അവൾ നോക്കി നിന്നു. പിന്നെ ആ ചിത്രം കൊളുത്തിൽ നിന്നും എടുത്തു മാറ്റി. അതിന് പിന്നിൽ കണ്ട സേഫ് തന്റെ കൈവശമുള്ള ഡ്യൂപ്ലിക്കേറ്റ് കീ കൊണ്ട് തുറക്കാൻ അവൾക്ക് ഒരു ബുദ്ധിമുട്ടും ഉണ്ടായില്ല.

 

പ്രതീക്ഷിച്ചത് പോലെ നിറയെ പേപ്പറുകൾ അടുക്കി വച്ചിട്ടുണ്ടായിരുന്നു അതിനുള്ളിൽ. എന്ത് ചെയ്യും എന്ന അമ്പരപ്പിൽ നിൽക്കവെയാണ് റോമൽ എന്ന് സ്വർണ്ണനിറമുള്ള ഫ്ലാപ്പിൽ മുദ്രണം ചെയ്തിട്ടുള്ള ആ ലെതർ ബ്രീഫ്കെയ്സ് കണ്ടത്.

 

വിറയ്ക്കുന്ന കൈകളോടെ പെട്ടെന്ന് തന്നെ അവളത് തുറന്നു. ഒരേയൊരു ഫയൽ മാത്രമേ അതിനുള്ളിൽ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. പീരങ്കികൾ വിന്യസിച്ചിരിക്കുന്ന ഇടങ്ങളുടെയും തീരദേശത്തെ പ്രതിരോധ ലൈനുകളുടെയും ചിത്രങ്ങളാണ് അതു തുറന്നപ്പോൾ അവളെ വരവേറ്റത്. താൻ തേടി വന്നത് ഇതിന് വേണ്ടിത്തന്നെ.

 

ബ്രീഫ്കെയ്സ് തിരികെ സേഫിനുള്ളിൽ വച്ച അവൾ ആ ഫയൽ പ്രീമിന്റെ ഡെസ്കിന് മുകളിൽ തുറന്നു വച്ച് ടേബിൾ ലാമ്പ് ഓൺ ചെയ്തു. ശേഷം ക്യാമറ സംവിധാനമുള്ള തന്റെ സിഗരറ്റ് കെയ്സ് പുറത്തെടുത്തു. ആ നിമിഷമാണ് വാതിലിനപ്പുറം അധികം അകലെയല്ലാതെ മാക്സ് പ്രീമിന്റെ സ്വരം കേട്ടത്.

 

ജീവിതത്തിൽ ആദ്യമായിട്ടായിരിക്കും അത്രയും ചടുലമായ നീക്കം അവൾ നടത്തിയത്. സേഫിന്റെ ഡോർ അടച്ച അവൾ എലിസബത്ത് പ്രഭ്വിയുടെ ഛായാചിത്രം യഥാസ്ഥാനത്ത് കൊളുത്തിയിട്ടു. സേഫിന്റെ ഡോർ ലോക്ക് ചെയ്യാനുള്ള സമയമൊന്നും അവൾക്കുണ്ടായിരുന്നില്ലെന്നതാണ് വാസ്തവം. ടേബിൾ ലാമ്പ് ഓഫ് ചെയ്ത അവൾ ടോർച്ചും ആ ഫയലും കൈയിലെടുത്തു.

 

വാതിലിലെ താക്കോൽദ്വാരത്തിൽ ചാവി തിരിയുമ്പോഴേക്കും കർട്ടനുകൾക്കിടയിലൂടെ പുറത്തു കടന്ന അവൾ ഫ്രഞ്ച് ജാലകത്തിന്റെ കതകുകൾ പതുക്കെ ചേർത്തടച്ചു. അടുത്ത മാത്രയിൽ വാതിൽ തുറന്ന് ലൈറ്റിന്റെ സ്വിച്ച് ഓൺ ചെയ്യുന്ന ശബ്ദം കേൾക്കാറായി. ജാലകത്തിന്റെ വിടവിലൂടെ ഒളിച്ചുനോക്കിയ അവൾ കണ്ടത് മുറിയിലേക്ക് പ്രവേശിക്കുന്ന മാക്സ് പ്രീമിനെയാണ്.

 

എന്തു ചെയ്യണമെന്ന് ആലോചിച്ചു കൊണ്ട് ഒരു നിമിഷം അവൾ ടെറസിലെ ഇരുട്ടിൽ നിന്നു. അവൾക്ക് മുന്നിൽ മറ്റ് മാർഗ്ഗങ്ങൾ ഒന്നും തന്നെയില്ലായിരുന്നു. ടെറസിന്റെ മൂലയിൽ ചെന്ന അവൾ തിരികെ മുകളിലെ ബാൽക്കണിയിലേക്ക് പിടിച്ചു കയറി.

 

                                                       ***

 

മുറിയ്ക്കുള്ളിലേക്ക് കാലെടുത്ത് വച്ചതും ഷോണ്ടെല അവൾക്ക് പിന്നിൽ കർട്ടൻ വലിച്ചിട്ടു. “എന്തു പറ്റി…? എവിടെയെങ്കിലും പിഴവ് സംഭവിച്ചോ…?” അവർ ചോദിച്ചു.

 

“അപ്രതീക്ഷിതമായി പ്രീം അവിടെയെത്തി… ഭാഗ്യത്തിനാണ് അയാളുടെ കണ്ണിൽ പെടാതെ ഞാൻ പുറത്തു കടന്നത്… അതുകൊണ്ട് ഫോട്ടോ എടുക്കാനൊന്നും പറ്റിയില്ല… ഇനി വേണം അതെടുക്കാൻ…”

 

ആ ഫയൽ ഡ്രെസ്സിങ്ങ് ടേബിളിന് മുകളിൽ വച്ചിട്ട് കൂടുതൽ വെളിച്ചത്തിനായി അവൾ കട്ടിലിനരികിലെ ലാമ്പ് എടുത്തു കൊണ്ടുവന്നു.

 

“അപ്പോൾ ഇനി എന്ത് ചെയ്യും നീ…?”

 

“അവർ അറിയുന്നതിന് മുമ്പ് ഈ ഫയൽ തിരികെ കൊണ്ടുവയ്ക്കാൻ വീണ്ടും താഴേയ്ക്ക് പോകണം… ഉടൻ തന്നെ അദ്ദേഹം നൃത്തശാലയിലേക്ക് മടങ്ങുമെന്ന് ആശിയ്ക്കാം…”

 

“അപ്പോൾ എറിക്കിന്റെ കാര്യമോ…?”

 

“കുറച്ചു നേരം കൂടി അയാളെ അവിടെ പിടിച്ചു വയ്ക്കാനുള്ള വിദ്യയൊക്കെ നമ്മുടെ മരീസ ചെയ്യുമെന്ന് പ്രതീക്ഷിക്കാം..”

 

സിഗരറ്റ് കെയ്സിന്റെ ഫ്ലാപ്പ് തുറന്ന് ക്രെയ്ഗ് പഠിപ്പിച്ചു കൊടുത്തത് പോലെ അവൾ ഫോട്ടോ എടുക്കുവാൻ തുടങ്ങി. ഷോണ്ടെല പേജുകൾ ഓരോന്നായി മറിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. ഇരുപത് ഷോട്ടുകൾ മാത്രം എന്നാണ് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞിരുന്നത്. പക്ഷേ, അതിലുമധികം പേജുകൾ ഉണ്ടായിരുന്നു ആ ഫയലിൽ. ഇരുപതെങ്കിൽ ഇരുപത്, അത്രയുമായല്ലോ.

 

ഫോട്ടോകൾ എടുത്തു കഴിഞ്ഞതേയുള്ളൂ, ആരോ കതകിൽ മുട്ടുന്ന ശബ്ദം കേൾക്കാറായി. അവർ മരവിച്ചു നിന്നുപോയി. “വാതിൽ ഞാൻ ലോക്ക് ചെയ്തിരുന്നു…” ഷോണ്ടെല മന്ത്രിച്ചു.

 

വീണ്ടും കതകിൽ മുട്ടുന്ന ശബ്ദം. ഒപ്പം വാതിലിന്റെ പിടി താഴോട്ട് തിരിഞ്ഞു. മിണ്ടാതെ നിന്നിട്ട് കാര്യമില്ല എന്ന് ജെനവീവിന് മനസ്സിലായി. “ആരാണത്…?” അവൾ വിളിച്ചു ചോദിച്ചു.

 

പക്ഷേ, അതിന് മറുപടിയുണ്ടായില്ല. ഷോണ്ടെലയെ അവൾ ബാത്ത്റൂമിനടുത്തേക്ക് പിടിച്ചു കൊണ്ടുപോയി. “ഇതിനകത്ത് കയറി വാതിലടച്ചോളൂ… എന്തു സംഭവിച്ചാലും മിണ്ടരുത്…”

 

അവൾ പറഞ്ഞത് പോലെ, ഷോണ്ടെല ബാത്ത്റൂമിലേക്ക് കയറി. റോമലിന്റെ ഫയൽ അടുത്തു കണ്ട മേശവലിപ്പിനുള്ളിലേക്ക് ഇട്ടിട്ട് തന്റെ ഡ്രെസ്സിങ്ങ് ഗൗൺ എടുക്കാനായി ജെനവീവ് തിരിഞ്ഞു. പുറമെ നിന്നും ഇടപ്പെട്ട ചാവി വാതിലിലെ താക്കോൽദ്വാരത്തിൽ തിരിഞ്ഞു. ഉള്ളിലുണ്ടായിരുന്ന ചാവി താഴേയ്ക്ക് തെറിച്ചു വീണു. അടുത്ത നിമിഷം വാതിൽ തുറന്ന് മാക്സ് പ്രീം ഉള്ളിലേക്ക് പ്രവേശിച്ചു.

 

(തുടരും)

അടുത്ത ലക്കത്തിന് ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...

കോൾഡ് ഹാർബർ - 64

ആ വലിയ ഗാലറിയിലായിരുന്നു മനോഹരമായ വേദി അവർ ഒരുക്കിയിരുന്നത്. ജെനവീവ് ചെല്ലുമ്പോൾ സകലരും അവിടെ സന്നിഹിതരായിരുന്നു. ഷാൻലിയറുകളുടെ മാസ്മരിക ശോഭ എടുത്തു പറയത്തക്കത് തന്നെ. വേദിയിൽ എമ്പാടും പൂക്കൾ അലങ്കരിച്ചിരിക്കുന്നു. സ്ട്രാസ് വാൾട്സിന്റെ ഒരു ഈണമാണ് ഓർക്കസ്ട്രക്കാർ വായിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നത്. റോമലിനെ അവിടെങ്ങും കാണാനുണ്ടായിരുന്നില്ല. സൈൽഹൈമറിനോടും അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഭാര്യയോടും സംസാരിച്ചു കൊണ്ട് നിന്നിരുന്ന ജനറൽ സീംകാ അവളെ കണ്ടതും അവരോട് ക്ഷമ ചോദിച്ച് അവളുടെ അടുത്തേക്ക് വന്നു.

 

“നിങ്ങളുടെ ആന്റി എവിടെ…?” ആകാംക്ഷയോടെ അദ്ദേഹം ആരാഞ്ഞു. “അവർ വരുന്നില്ലേ…? അവർക്ക് കുഴപ്പമൊന്നും ഇല്ലല്ലോ…?”

 

“ഏയ്, ഇല്ല… ഫീൽഡ് മാർഷൽ എവിടെ…?”

 

“ഒരു നിമിഷം മുമ്പ് വരെ ഇവിടെയുണ്ടായിരുന്നു… ബെർലിനിൽ നിന്നുള്ള ഒരു ഫോൺ കോൾ അറ്റൻഡ് ചെയ്യാൻ പോയതാണ്… ഫ്യൂറർ ആണത്രെ ലൈനിൽ…” അദ്ദേഹം തന്റെ നെറ്റിയിലെ വിയർപ്പ് കൈലേസ് കൊണ്ട് ഒപ്പിയെടുത്തു. “നിങ്ങൾക്കറിയാവുന്ന ചില പ്രമുഖ വ്യക്തികളും ഇവിടെ എത്തിയിട്ടുണ്ട്… ഉദാഹരണത്തിന് കോംബൂൾ കുടുംബം…”

 

ഗാലറിയുടെ എതിർവശത്ത് ഇരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു അവരെല്ലാം. മോറിസ് കോംബൂൾ, പാപ്പാ കോംബൂളും പത്നിയും മകളും, അയാളുടെ കീഴിൽ ജോലി ചെയ്യുന്നവർ തുടങ്ങി കുറച്ചു പേർ. അഞ്ച് വൈൻ യാർഡുകളും രണ്ട് ഫാക്ടറികളും ഒരു കാർഷികോപകരണ നിർമ്മാണശാലയും ഒക്കെ അയാൾക്ക് സ്വന്തം. ആ പ്രദേശത്തെ ഏറ്റവും വലിയ ധനികൻ. ജർമ്മൻകാരുമായി സഹകരിച്ചു പോകുന്നത് കൊണ്ട് നാൾക്ക് നാൾ വളർന്നുകൊണ്ടിരിക്കുകയാണ് അയാളുടെ ബിസിനസ് സാമ്രാജ്യം. അയാളെ കണ്ടതും ഉയർന്നു വന്ന കോപം ജെനവീവ് ഒരുവിധം കടിച്ചമർത്തി.

 

അപ്പോഴാണ് മാക്സ് പ്രീമിനൊപ്പം ഫീൽഡ് മാർഷൽ റോമൽ വാതിൽക്കൽ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടത്. “ക്ഷമിക്കണം, ഞാൻ അദ്ദേഹത്തിന്റെയടുത്തേക്ക് ചെല്ലട്ടെ…” ജനറൽ സീംകാ അവളോട് പറഞ്ഞു.

 

തലേന്ന് രാത്രി അവളോടൊപ്പം മനോഹരമായി നൃത്തം ചെയ്ത ചെറുപ്പക്കാരനായ ആ ലെഫ്റ്റനന്റ് അരികിലേക്ക് വന്ന് അടുത്ത ഗാനത്തിന് ഒപ്പം ചുവടു വയ്ക്കാമോ എന്ന് അഭ്യർത്ഥിച്ചു. ഇത്തവണയും ഗംഭീരമായിരുന്നു അയാളുടെ പ്രകടനം. ഗാനം അവസാനിച്ചതും അവൾക്കായി ഒരു ഗ്ലാസ് ഷാംപെയ്ൻ എടുത്തുകൊണ്ടു വരാമെന്ന് പറഞ്ഞ് അയാൾ പോയി.

 

ഹോർടെൻസ് പ്രഭ്വിയെയും കാത്ത് തൂണിന് സമീപം നിൽക്കവെ പ്രീം അവളുടെ പിന്നിലെത്തി. “ഈ രാത്രിയിൽ അതിമനോഹരിയായിരിക്കുന്നു നിങ്ങൾ… ഇത്രയും ഞാൻ പ്രതീക്ഷിച്ചില്ല…”

 

“അഭിനന്ദനങ്ങൾക്ക് നന്ദി…” തികച്ചും ആത്മാർത്ഥമായിട്ട് തന്നെയായിരുന്നു അവൾ പറഞ്ഞത്.

 

അടുത്ത ഗാനം തുടങ്ങിയതും ഒരക്ഷരം പോലും ഉരിയാടാതെ അവളുടെ കൈ പിടിച്ച് അദ്ദേഹം ചുവടു വയ്ക്കാൻ തുടങ്ങി. അല്പം മുമ്പ് അവളോടൊപ്പം നൃത്തം ചെയ്തിരുന്ന ആ ലെഫ്റ്റനന്റ് ഇരുകൈകളിലും ഷാംപെയ്ൻ ഗ്ലാസുകളുമായി തെല്ല് അസ്വസ്ഥതയോടെ അവരെ നോക്കിക്കൊണ്ട് നിൽക്കുന്നത് അവൾക്ക് കാണാമായിരുന്നു.

 

അനർഗ്ഗളമായി ഒഴുകുന്ന ആ ഗാനധാരയിൽ പൊടുന്നനെ സകലതും അലൗകികമായി അവൾക്ക് തോന്നി. വെള്ളത്തിനടിയിൽ നിൽക്കുമ്പോഴെന്ന പോലെ തികഞ്ഞ നിശ്ശബ്ദത. അവിടെ അവർ ഇരുവരും മാത്രം. അവരുടേതായ ലോകത്തിൽ മറ്റൊന്നിനും സ്ഥാനമുണ്ടായിരുന്നില്ല. ഗാനം അവസാനിച്ചതും കരഘോഷം ഉയർന്നു. പരിസരബോധം വീണ്ടെടുത്ത അവൾ ചുറ്റിനും നോക്കി. റോമലിനെ അവിടെങ്ങും കാണാനുണ്ടായിരുന്നില്ല. നൃത്തം അവസാനിക്കാൻ കാത്തു നിന്ന ജനറൽ സീംകാ, മാക്സ് പ്രീമിനെ അരികിലേക്ക് വിളിച്ചു. അവളോട് ക്ഷമ ചോദിച്ചിട്ട് അദ്ദേഹം അങ്ങോട്ട് പോയി.

 

ആ സമയത്താണ് ഹോർടെൻസ് പ്രഭ്വി രംഗപ്രവേശം ചെയ്തത്. വെണ്ണക്കൽ ശില്പത്തിന്റേത് പോലുള്ള മുഖം. സ്വർണ്ണനിറമുള്ള തലമുടി മുകളിലേക്ക് ഉയർത്തി കെട്ടിവച്ചിരിക്കുന്നു. നിലം മുട്ടെ ഇറക്കമുള്ള മിഡ്നൈറ്റ് ബ്ലൂ നിറത്തിലുള്ള വെൽവെറ്റ് ഗൗണിൽ പ്രൗഢഗംഭീരമായിരുന്നു അവരുടെ രൂപം.

 

ഗാലറിയിലെ സകലരുടെയും ശ്രദ്ധ അവരിലേക്കായി. അവിടവിടെയായി നടന്നിരുന്ന ചർച്ചകളും സംഭാഷണങ്ങളും പൊടുന്നനെ നിന്നു. ഗാലറിയുടെ അങ്ങേയറ്റത്തായിരുന്ന ജനറൽ സീംകാ അവരെ സന്ധിക്കുവാനായി തിടുക്കത്തിൽ നടന്നെത്തി. അവരുടെ കരം കവർന്ന അദ്ദേഹം അവരെയും കൊണ്ട് വിശിഷ്ട വ്യക്തികൾക്കായി പ്രത്യേകം ഇട്ടിരിക്കുന്ന കസേരകൾക്കടുത്തേക്ക് നടന്നു.

 

ജെനവീവ് തന്റെ വാച്ചിലേക്ക് നോക്കി. എട്ടു മണിയാവാൻ കൃത്യം അഞ്ചു മിനിറ്റ് മാത്രം ബാക്കി. ഓർക്കസ്ട്രയുടെ വീചികൾ വീണ്ടും ഉയർന്നതും തിരക്കിനിടയിലൂടെ പിറകോട്ട് വലിഞ്ഞ അവൾ വാതിൽ തുറന്ന് മ്യൂസിക്ക് റൂമിനുള്ളിലേക്ക് കടന്നു.

 

ഹാളിലേക്കുള്ള ഒരു കുറുക്കുവഴി എന്ന നിലയിലാണ് അവൾ ആ മാർഗ്ഗം തെരഞ്ഞെടുത്തത്. എന്നാൽ ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ ഷോക്കായിരുന്നു അവളെയും കാത്ത് അവിടെ ഇരുന്നിരുന്നത്. പിയാനോയുടെ മുന്നിലെ കസേരയിൽ ഒരു സിഗരറ്റും പുകച്ചുകൊണ്ട് ഇരിക്കുന്ന ഫീൽഡ് മാർഷൽ ഇർവിൻ റോമൽ.

 

                                                         ***

 

“ആഹ്, നിങ്ങളോ, മദ്മോസെലാ…?” അദ്ദേഹം എഴുന്നേറ്റു. “നൃത്തം ചെയ്ത് ക്ഷീണിച്ചുവെന്ന് തോന്നുന്നു…?”

 

“ഇല്ല, ചെറിയൊരു തലവേദന…” ക്രമാതീതമായ ഹൃദയമിടിപ്പോടെ അദ്ദേഹത്തിനരികിലെത്തിയ അവൾ പിയാനോയിലൂടെ വിരലോടിച്ചു.

 

“ആഹാ, നിങ്ങൾക്ക് ഇത് വായിക്കാനറിയാം അല്ലേ, അത് നന്നായി…” റോമൽ പറഞ്ഞു.

 

“അത്രയ്ക്കൊന്നും അറിയില്ല… അല്പസ്വല്പമൊക്കെ…” അവൾ പറഞ്ഞു.

 

പിയാനോയുടെ മുന്നിലെ കസേരയിൽ അവൾ ഇരുന്നു. അപ്പോഴത്തെ അവസ്ഥയിൽ സ്വാഭാവികമായും അതു മാത്രമേ അവൾക്ക് ചെയ്യാനാവുമായിരുന്നുള്ളൂ താനും. Claire de Lune എന്ന ഗാനമാണ് അവൾ വായിച്ചു തുടങ്ങിയത്. കോൾഡ് ഹാർബറിലെ ആ സായാഹ്നവും ക്രെയ്ഗ് ഓസ്ബോണും പൊടുന്നനെ അവളുടെ ഓർമ്മയിലേക്ക് ഓടിയെത്തി. കസേരയിൽ പിറകോട്ട് ചാരിക്കിടന്ന് ആ ഈണം ആസ്വദിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന റോമലിന്റെ മുഖം അങ്ങേയറ്റം പ്രസന്നമായിരുന്നു.

 

വിധിയാണ് അവളുടെ രക്ഷയ്ക്കെത്തിയതെന്ന് പറയാം. വാതിൽ തള്ളിത്തുറന്ന് മാക്സ് പ്രീം പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടു. “ഓ, താങ്കൾ ഇവിടെയായിരുന്നോ സർ…? വീണ്ടും ടെലിഫോൺ… പാരീസിൽ നിന്നുമാണ്…”

 

“കണ്ടില്ലേ മോസെലാ…? മനഃസമാധാനത്തോടെ ഇരിക്കാൻ സമ്മതിക്കില്ല ഇവർ…” റോമൽ മനോഹരമായി പുഞ്ചിരിച്ചു. “ബാക്കി പിന്നീടെപ്പോഴെങ്കിലും ആയാലോ…?”

 

“തീർച്ചയായും…” ജെനവീവ് പറഞ്ഞു.

 

അദ്ദേഹം പുറത്തേക്ക് നടന്നു. അവളെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചിട്ട് മാക്സ് പ്രീം അദ്ദേഹത്തെ അനുഗമിച്ചു. മറുഭാഗത്തെ വാതിലിന് നേർക്ക് തിടുക്കത്തിൽ നടന്ന അവൾ ഹാളിൽ കടന്ന് സ്റ്റെയർകെയ്സ് വഴി മുകളിലത്തെ നിലയിലേക്ക് കുതിച്ചു.

 

(തുടരും)

അടുത്ത ലക്കത്തിന് ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...

കോൾഡ് ഹാർബർ - 63

സമയം ആറു മണിയോടടുക്കുന്നു. പകൽ‌വെട്ടം മങ്ങിത്തുടങ്ങവെ ആളും ആരവവും ഇല്ലാത്ത ഗ്രോസ്നെസ് കടൽപ്പാലം ലക്ഷ്യമാക്കി കുതിക്കുകയാണ് ലിലി മർലിൻ. ചെറിയ തോതിൽ മൂടൽമഞ്ഞ് ഉണ്ട്. നേരിയ കാറ്റു പോലും ഇല്ലാത്തതിനാൽ വളരെ ശാന്തമാണ് കടൽ. കൊടിമരത്തിൽ ചലനമില്ലാതെ തൂങ്ങിക്കിടക്കുന്ന ക്രീഗ്സ്മറീൻ പതാക. ലാങ്ങ്സ്ഡോർഫ് ആണ് വീൽ നിയന്ത്രിക്കുന്നത്. മാർട്ടിൻ ഹെയർ ബൈനോക്കുലറിലൂടെ തീരത്തേക്ക് നോക്കി.

 

“യെസ്, അവരവിടെയുണ്ട്…” പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു. “അയാളുടെ ധൈര്യവും ആത്മാർത്ഥതയും സമ്മതിച്ചു കൊടുക്കുക തന്നെ വേണം… രണ്ട് വാഹനങ്ങളാണ് അയാൾ കൊണ്ടുവന്നിരിക്കുന്നത്… ഒരു ക്യൂബൽവാഗണും പിന്നെ ഒരു സെഡാനും… യൂണിഫോമിൽ ആണ് അവരെല്ലാം…”

 

അദ്ദേഹം കൈമാറിയ ബൈനോക്കുലേഴ്സ് വാങ്ങി ക്രെയ്ഗ് കരയിലേക്ക് നോക്കി. ജർമ്മൻ ആർമി യൂണിഫോം ധരിച്ച മൂന്നു പേർ ആ ക്യൂബൽവാഗണിന് സമീപം നിൽക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അതിൽ ചാരി നിൽക്കുന്ന ഗ്രാൻഡ് പിയർ ഒരു സിഗരറ്റ് വലിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്.

 

“അയാളുടെ സ്റ്റൈൽ ഒന്ന് വേറെ തന്നെ… പറയാതിരിക്കാനാവില്ല…” ക്രെയ്ഗ് പറഞ്ഞു. “എന്നാൽ ശരി, ഞാൻ താഴെ ചെന്ന് ഡ്രെസ്സ് മാറിയിട്ട് വരാം…”

 

ക്രെയ്ഗ് വീൽഹൗസിൽ നിന്നും പുറത്തിറങ്ങിയതും ഹെയർ ലാങ്ങ്സ്ഡോർഫിനോട് പറഞ്ഞു. “വേഗത നന്നേ കുറച്ചോളൂ… ഞാൻ താഴേക്ക് ചെല്ലട്ടെ…”

 

ഹെയർ ഡെക്കിലേക്ക് ഇറങ്ങി. നാവികരെല്ലാവരും തങ്ങളുടെ സ്ഥാനങ്ങളിൽ നിലയുറപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട്. മെഷീൻ ഗണ്ണുകൾ എല്ലാം പ്രവർത്തന സജ്ജമാക്കി വച്ചിരിക്കുന്നു. ഹെയർ ഇടനാഴിയിലേക്ക് ഇറങ്ങി. ആ ചെറിയ ക്യാബിനിലേക്ക് പ്രവേശിച്ച അദ്ദേഹം കണ്ടത് Waffen-SS യൂണിഫോമിന്റെ ബട്ടൺ ഇട്ടുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന ക്രെയ്ഗിനെയാണ്.

 

ഹെയർ ഒരു സിഗരറ്റിന് തീ കൊളുത്തി. “ഇത് വിജയിക്കുമെന്ന് തോന്നുന്നുണ്ടോ നിങ്ങൾക്ക്…?”

 

“കൗമാരകാലത്ത് ഞാൻ വായിച്ച പുസ്തകങ്ങളിലെല്ലാം ഒടുവിൽ നായകൻ നായികയെ തേടി മടങ്ങിയെത്തുകയായിരുന്നു… അത് എന്റെ മനസ്സിനെ പരുവപ്പെടുത്തി… എനിക്കും അതല്ലാതെ വേറെ മാർഗ്ഗമൊന്നും ഇല്ലെന്ന് പറയാം… ” അദ്ദേഹം വാൾട്ടർ പിസ്റ്റൾ ബെൽറ്റിൽ ഘടിപ്പിച്ചു. അതിന്റെ സിൽവർ നിറത്തിലുള്ള SS ബക്കിൾ തിളങ്ങുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ശേഷം, ക്യാപ് എടുത്ത് തലയിൽ വച്ചു. “എങ്ങനെയുണ്ട്…? ഇന്നത്തെ ദൗത്യത്തിന് ഈ യൂണിഫോം ധാരാളമല്ലേ…?”

 

“റോഡിലെ മിലിട്ടറി പൊലീസുകാർ മുതൽ ഗേറ്റിൽ നിൽക്കുന്ന ഗാർഡുമാർ വരെയുള്ള ഒരൊറ്റ ഉദ്യോഗസ്ഥന് പോലും ഈ യൂണിഫോമിലുള്ളയാളെ ചോദ്യം ചെയ്യാനുള്ള ധൈര്യമുണ്ടാവില്ല…” ഹെയർ അദ്ദേഹത്തെ ഡെക്കിലേക്ക് ആനയിച്ചു.

 

ലോവർ ജെട്ടിയിലേക്ക് ബോട്ട് അടുത്തതും ഗ്രാൻഡ് പിയർ പടവുകളിറങ്ങി തന്റെ പതിവ് നിസ്സംഗ ഭാവത്തോടെ അവരെ സ്വീകരിക്കാനെത്തി. എന്നാൽ ക്രെയ്ഗിനെ കണ്ടതും അത്ഭുതത്തോടെ അയാൾ പുഞ്ചിരിച്ചു. “ദൈവമേ, ഞാൻ ഓക്സ്ഫഡിൽ ഉണ്ടായിരുന്ന കാലത്തെ വേഷപ്രച്ഛന്ന മത്സരവേദിയാണ് എനിക്കോർമ്മ വരുന്നത്… ഓസ്ബോൺ, നിങ്ങളുടെ വേഷം ഗംഭീരമായിട്ടുണ്ട്…”

 

“ഒരു കാര്യം വ്യക്തമാക്കാൻ ഞാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നു…” ക്രെയ്ഗ് പറഞ്ഞു. “ഇത് ഒരു സ്വകാര്യ ദൗത്യമാണ്… ആ പെൺകുട്ടിയെ തിരികെ കൊണ്ടുപോകാൻ വേണ്ടി സ്വന്തം തീരുമാനപ്രകാരം എത്തിയതാണ് ഞങ്ങൾ…”

 

“അവളെ രക്ഷിച്ചു കൊണ്ടുപോകൂ മകനേ… ജൂലി ലെഗ്രാൻഡ് കാര്യങ്ങളെല്ലാം എന്നോട് പറഞ്ഞിരുന്നു… സത്യം പറയാമല്ലോ, ഈ വിഷയത്തിൽ സഹകരിക്കാൻ എന്റെ പ്രസ്ഥാനത്തിലുള്ളവർക്ക് അത്ര താല്പര്യമൊന്നും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല… ഒരു യുവതിയുടെ ജീവൻ, അത് ബ്രിട്ടീഷ് ഏജന്റിന്റെയോ മറ്റാരുടെയോ ആകട്ടെ, അവർക്ക് അത്ര വിഷയമേയല്ല… കാരണം, അവരുടെയൊക്കെ കുടുംബാംഗങ്ങളിൽ എത്രയോ പേർ ഈ യുദ്ധവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് ജീവൻ വെടിഞ്ഞിരിക്കുന്നു… എങ്കിലും അവർക്കിടയിൽ എനിക്ക് അല്പമൊക്കെ മേധാവിത്വം ഉണ്ടെന്ന് കൂട്ടിക്കോളൂ… നിങ്ങൾക്ക് വേണ്ടി ഒരു മെഴ്സെഡിസ് കാറും ഒരു ക്യൂബൽ‌വാഗണും ഞാൻ ഏർപ്പാടാക്കിയിട്ടുണ്ട്… ഞങ്ങളുടെ മൂന്ന് പ്രവർത്തകർ ജർമ്മൻ യൂണിഫോമിൽ നിങ്ങൾക്ക് അകമ്പടി സേവിക്കുന്നതായിരിക്കും… കൊള്ളാമല്ലേ…? നിങ്ങൾ കൊട്ടാരത്തിനുള്ളിൽ കയറിയതും അവർ തിരിച്ച് പോരുന്നതായിരിക്കും…”

 

“നിങ്ങൾ ആ പരിസരത്തൊക്കെത്തന്നെ ഉണ്ടാവില്ലേ…?” ക്രെയ്ഗ് ചോദിച്ചു.

 

“തീർച്ചയായും… പ്രവർത്തകരോടൊപ്പം കൊട്ടാരത്തിന് സമീപത്തെ വനത്തിൽ ഉണ്ടാവും ഞാൻ… നിങ്ങൾ വന്ന ബോട്ട് കാത്തുനിൽക്കില്ലേ…?”

 

ഹെയർ ലാങ്ങ്സ്ഡോർഫിന് നേർക്ക് തിരിഞ്ഞു. “എഞ്ചിൻ റിപ്പയർ എന്ന വ്യാജേന, അല്ലേ…?”

 

ലാങ്ങ്സ്ഡോർഫ് തല കുലുക്കി. “എന്തായാലും പെട്ടെന്ന് ഇരുട്ടാവുന്നതുകൊണ്ട് കുഴപ്പമില്ല, ഹെർ കപ്പിത്താൻ…”

 

“പക്ഷേ, അവളെയും കൊണ്ട് എപ്പോൾ തിരിച്ചെത്താനാവും എന്ന് ഒരു പിടിയുമില്ല…” ക്രെയ്ഗ് പറഞ്ഞു.

 

“വിഷമിക്കേണ്ട, ഞങ്ങൾ ഇവിടെത്തന്നെയുണ്ടാവും, ക്രെയ്ഗ്…” ഹെയർ പുഞ്ചിരിച്ചു.

 

എല്ലാം വീക്ഷിച്ചു കൊണ്ട് നിൽക്കുന്ന ബോട്ടിലെ നാവികരെ നോക്കി ക്രെയ്ഗ് സല്യൂട്ട് ചെയ്തു. “മെൻ…” അദ്ദേഹം ഇംഗ്ലീഷിൽ അഭിസംബോധന ചെയ്തു. “ഇറ്റ്സ് ബീൻ ആൻ ഓണർ റ്റു സെർവ് വിത്ത് യൂ…”

 

ഡെക്കിലുള്ള നാവികർ കാലുകൾ അമർത്തിച്ചവിട്ടി അറ്റൻഷനായി. ഷ്മിഡ്റ്റ് ആണ് മറുപടി പറഞ്ഞത്. “ഗുഡ് ലക്ക്, മേജർ… അവന്മാരെ അടിച്ച് നിരപ്പാക്കിയിട്ട് വരൂ…”

 

പടികൾ കയറി അവർ കാറുകൾക്കടുത്തേക്ക് നടന്നു. ജർമ്മൻ യൂണിഫോമിലുള്ള തന്റെ സഹപ്രവർത്തകർ മൂന്നു പേരോടും കൂടി ഫ്രഞ്ച് ഭാഷയിൽ ഗ്രാൻഡ് പിയർ പറഞ്ഞു. “ദേ, മനുഷ്യരേ, ഇദ്ദേഹത്തെ നന്നായി നോക്കിക്കോണം… ദൗത്യത്തിൽ എന്തെങ്കിലും പിഴവ് വരുത്തിയാൽ പിന്നെ നിങ്ങൾ എന്റെയടുത്തേക്ക് വരികയേ വേണ്ട…”

 

പുഞ്ചിരിയോടെ അവർ ക്യൂബൽവാഗണിൽ കയറി. ക്രെയ്ഗ് മെഴ്സെഡിസിന്റെ ഡ്രൈവിങ്ങ് സീറ്റിൽ കയറി ഇരുന്നു.

 

ഗ്രാൻഡ് പിയർ ക്രെയ്ഗിനോട് പറഞ്ഞു. “സൂക്ഷിച്ച് പോകണം… ഇന്ന് രാത്രിയിൽ അവിടെ നൃത്ത പരിപാടിയൊക്കെയുണ്ട്… രസമായിരിക്കും… എനിക്കും വരണമെന്നുണ്ടായിരുന്നു… പക്ഷേ, ഡിന്നർ ജാക്കറ്റ് ഇല്ലാതെ പോയി…”

 

ക്യൂബൽ‌വാഗൺ മുന്നോട്ട് നീങ്ങിയതും ക്രെയ്ഗ് തന്റെ മെഴ്സെഡിസ് സ്റ്റാർട്ട് ചെയ്ത് അതിനെ അനുഗമിച്ചു. റിയർവ്യൂ മിററിൽ ഗ്രാൻഡ് പിയർ അകന്ന് അപ്രത്യക്ഷമായതും അദ്ദേഹം കുന്നിൻമുകളിലേക്കുള്ള പാതയിലേക്ക് തിരിഞ്ഞു.

 

                                                              ***

 

തൂവെള്ള നിറമുള്ള അതിമനോഹരമായ ആ സിൽക്ക് വസ്ത്രം ധരിക്കുവാൻ മരീസ ജെനവീവിനെ സഹായിച്ചു. മെയ്ക്കപ്പ് ഇടുവാനായി ഇരുന്ന ജെനവീവിന്റെ ചുമലിൽ അവൾ ഒരു ടവൽ വിരിച്ചു കൊടുത്തു.

 

“റിനേയെ നീയിന്ന് എവിടെയെങ്കിലും കണ്ടിരുന്നോ…?” ജെനവീവ് അവളോട് ചോദിച്ചു.

 

“ഇല്ല മോസെലാ… വൈകുന്നേരത്തെ ഭക്ഷണത്തിന് പരിചാരകരുടെ ഹാളിൽ അയാൾ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല… ആരെയെങ്കിലും വിട്ട് വിളിപ്പിക്കണോ…?”

 

“ഓ, അതിന്റെയൊന്നും ആവശ്യമില്ല… എന്തെല്ലാം കാര്യങ്ങളാണ് നിനക്ക് ചെയ്യാനുള്ളത്… എന്തൊക്കെയാണെന്ന് ശരിയ്ക്കും ഓർമ്മയുണ്ടല്ലോ അല്ലേ…?”

 

“ഒമ്പത് മണിക്ക് എറിക്കിനെ സമ്മർഹൗസിലേക്ക് കൂട്ടിക്കൊണ്ടു പോയി കഴിയാവുന്നിടത്തോളം സമയം അവിടെ പിടിച്ചു വയ്ക്കുക…”

 

“എന്ന് വച്ചാൽ, ചുരുങ്ങിയത്  ഒരു ഇരുപത് മിനിറ്റ് നേരത്തേക്കെങ്കിലും…” ജെനവീവ് പറഞ്ഞു. “അതിനും മുമ്പ് അയാൾ പുറത്ത് വന്നാൽ അപകടമാണ്…” അവൾ മരീസയുടെ കവിളിൽ പതിയെ തട്ടി. “വിഷമിക്കാതിരിക്കൂ മരീസാ… ജനറലിന്റെയടുത്ത് നമ്മൾ ഒരു ചെറിയൊരു ഗെയിം കളിക്കാൻ പോകുന്നു… അത്ര മാത്രം…”

 

അത് അത്ര വിശ്വാസമായിട്ടില്ലെന്ന് അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ നിന്നും ജെനവീവിന് മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിഞ്ഞു. അതെന്തെങ്കിലുമാവട്ടെ… തന്റെ ഹാൻഡ്ബാഗ് എടുത്ത്, പുഞ്ചിരിച്ചു കൊണ്ട് അവൾ പുറത്തിറങ്ങി.

 

(തുടരും)

അടുത്ത ലക്കത്തിന് ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...