കോൾഡ് ഹാർബർ - 27

കിച്ചണിലേക്കുള്ള വാതിലിനോട് ചേർന്ന് തന്നെയായിരുന്നു ബേസ്മെന്റിലേക്കുള്ള കവാടവും. അതിന്റെ വാതിൽ തുറന്നപ്പോൾ താഴെ നിന്നും വെടിയൊച്ച അവൾക്ക് കേൾക്കാൻ സാധിച്ചു. രണ്ട് മുറികളുടെ ഇടയിലെ ചുമർ പൊളിച്ചു കളഞ്ഞിട്ടാണ് ആ ഫയറിങ്ങ് റേഞ്ച് ഉണ്ടാക്കിയിരിക്കുന്നത്. മുറിയുടെ അറ്റത്തുള്ള പ്രകാശമാനമായ ചുമരിനോട് ചേർന്ന് മണൽച്ചാക്കുകൾക്ക് മുന്നിൽ കാർഡ്ബോർഡു കൊണ്ട് നിർമ്മിച്ച ജർമ്മൻ സൈനികരുടെ രൂപങ്ങൾ നിരയായി ചാരി വച്ചിരിക്കുന്നു. റിവോൾവറിൽ തിര നിറച്ചുകൊണ്ട് അവിടെയുള്ള മേശയ്ക്കരികിൽ നിൽക്കുകയാണ് ക്രെയ്ഗ് ഓസ്ബോൺ. വേറെയും ധാരാളം ആയുധങ്ങൾ മേശപ്പുറത്ത് കിടക്കുന്നുണ്ട്. അവളുടെ കാലടിശബ്ദം കേട്ട് തിരിഞ്ഞു നോക്കിയ അദ്ദേഹം തരിച്ചു നിന്നുപോയി.

 

“ഗുഡ് ഗോഡ്…!”

 

“എന്നു വച്ചാൽ ആൻ മേരിയാവാൻ എനിക്ക് കഴിയുമെന്ന്…”

 

അദ്ദേഹത്തിന്റെ മുഖം വിളറിയിരുന്നു. “യെസ്… തീർച്ചയായും… എന്നാലും ഈ രൂപമാറ്റം എനിക്ക് വിശ്വസിക്കാൻ കഴിയുന്നില്ല…” അദ്ദേഹം റിവോൾവർ താഴെ വച്ചു. “ഒരിക്കലും തോക്ക് ഉപയോഗിച്ചിട്ടില്ലെന്നല്ലേ നിങ്ങൾ പറഞ്ഞത്…?”

 

“ഒരിക്കൽ ഒരു മേളയിൽ വച്ച് എയർ റൈഫിൾ ഉപയോഗിച്ചിട്ടുണ്ട്…”

 

അദ്ദേഹം പുഞ്ചിരിച്ചു. “അത്രയെങ്കിലും ആയല്ലോ… ഞാനെന്തായാലും ഈ ലോകത്തുള്ള സകല തോക്കുകളെയും കുറിച്ച് ക്ലാസെടുക്കാനൊന്നും പോകുന്നില്ല… നിങ്ങൾ ഉപയോഗിക്കാൻ സാദ്ധ്യതയുള്ള രണ്ട് തരം കൈത്തോക്കുകളെക്കുറിച്ച് മാത്രം പറഞ്ഞു തരാം…”

 

“ഇരയുടെ കഴിയുന്നതും അടുത്ത് നിന്ന് കാഞ്ചി വലിക്കുക… അങ്ങനെയല്ലേ അന്ന് പറഞ്ഞു തന്നത്…?”

 

“കൗബോയ് ഫിലിമുകളിൽ കാണുന്നത് പോലെ അതത്ര എളുപ്പമാണെന്ന് കരുതിയോ…? ശരി, നമുക്ക് നോക്കാം…” അദ്ദേഹം ഒരു റിവോൾവർ അവൾക്ക് നൽകി. “അധികം ദൂരെയല്ല…  പതിനഞ്ച് വാര മാത്രം… നടുവിൽ കാണുന്ന ടാർഗറ്റ് ലക്ഷ്യം വയ്ക്കുക… എന്നിട്ട് കാഞ്ചി വലിക്കുക…”

 

അവൾ വിചാരിച്ചതിലും ഭാരമുണ്ടായിരുന്നു അതിന്. എങ്കിലും അവളുടെ കൈപ്പിടിയിൽ പെട്ടെന്ന് തന്നെ ഒതുങ്ങി. ഇനിയാണ് തന്റെ കഴിവ് അദ്ദേഹത്തിന് മുന്നിൽ പ്രകടിപ്പിക്കുക എന്ന കടമ്പ. കൈകൾ നീട്ടിപ്പിടിച്ച് ഒരു കണ്ണടച്ച് ബാരലിന് സമാന്തരമായി ടാർഗറ്റിലേക്ക് നോക്കിക്കൊണ്ട് കാഞ്ചി വലിച്ചു. ടാർഗറ്റിൽ എവിടെയും സ്പർശിക്കാതെ വെടിയുണ്ട മണൽച്ചാക്കിൽ തുളഞ്ഞു കയറി.

 

“ആദ്യമൊക്കെ ഇങ്ങനെയായിരിക്കും…” അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു. “എന്നെക്കൊണ്ട് പറ്റില്ല എന്ന് വിചാരിക്കുകയൊന്നും വേണ്ട… ഇത്രയും അടുത്ത് നിൽക്കുന്ന ഒരു ശത്രുവിനെ എങ്ങനെയാണ് മിസ് ചെയ്യാൻ കഴിയുക…? രണ്ടു കണ്ണും തുറന്ന് പിടിച്ച് കാഞ്ചി വലിക്കണം…”

 

തിരിഞ്ഞ് അല്പമൊന്ന് താഴ്ന്ന് നിന്ന് അദ്ദേഹം റിവോൾവർ നീട്ടിപ്പിടിച്ചു. പ്രത്യേകിച്ചൊരു ഉന്നം പിടിക്കുന്നത് പോലെയൊന്നും അവൾക്ക് തോന്നിയില്ല. തുരുതുരെ നാല് തവണ വെടിയുതിർന്നു. ശബ്ദം കെട്ടടങ്ങിയതും അവൾ ടാർഗറ്റിലേക്ക് നോക്കി. മദ്ധ്യത്തിൽ വച്ചിട്ടുള്ള ആൾരൂപത്തിന്റെ ഹൃദയഭാഗത്ത് അടുത്തടുത്തായി നാല് ദ്വാരങ്ങൾ. തികഞ്ഞ കൈയടക്കത്തോടെ ഒരു നിമിഷം അങ്ങനെ തന്നെ നിന്ന അദ്ദേഹം സാവധാനം തിരിഞ്ഞു. ഒരു പ്രൊഫഷണൽ കില്ലറുടെ ശൗര്യമായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്റെ കണ്ണുകളിൽ അവൾക്ക് കാണാനായത്.

 

“ആവർത്തിച്ച് പരിശീലിച്ചാൽ സ്വായത്തമാക്കാവുന്നതേയുള്ളൂ…” റിവോൾവർ താഴെ വച്ചിട്ട് വേറെ രണ്ട് തോക്കുകൾ അദ്ദേഹം എടുത്തു. “ല്യൂഗറും വാൾട്ടറും… ഇതു രണ്ടും ജർമ്മൻ ആർമി ഉപയോഗിക്കുന്ന ഓട്ടോമാറ്റിക്ക് തോക്കുകളാണ്… എങ്ങനെയാണ് ലോഡ് ചെയ്യേണ്ടതെന്നും ഷൂട്ട് ചെയ്യേണ്ടതെന്നും ഞാൻ കാണിച്ചു തരാം… പക്ഷേ, അധികം സമയമില്ലെന്നത് മാത്രമാണ് നമ്മുടെ പ്രശ്നം… അല്ലെങ്കിലും ഇതൊന്നും നിങ്ങൾക്ക് പറഞ്ഞിട്ടുള്ളതല്ലല്ലോ…”

 

“അങ്ങനെ പറയാൻ വരട്ടെ…” ശാന്തസ്വരത്തിൽ ജെനവീവ് പറഞ്ഞു.

 

എങ്ങനെയാണ് കാർട്രിഡ്ജ് ക്ലിപ്പ് ലോഡ് ചെയ്യുന്നതെന്നും അതിന് ശേഷം ഫയർ ചെയ്യാൻ റെഡിയാക്കുന്നതെന്നും ഇരുപത് മിനിറ്റോളം എടുത്ത് അദ്ദേഹം കാണിച്ചു കൊടുത്തു. അതെല്ലാം സ്വയം ചെയ്യാൻ സാധിക്കുമെന്ന് അവൾ തെളിയിച്ചതിന് ശേഷമാണ് അദ്ദേഹം ഷൂട്ടിങ്ങ് റേഞ്ചിന്റെ അറ്റത്തേക്ക് അവളെ കൂട്ടിക്കൊണ്ടു പോയത്.

 

ഇത്തവണ ഒരു വാൾട്ടർ ഗൺ ആയിരുന്നു അവളുടെ കൈയിൽ. വെടിയുതിർക്കുമ്പോൾ ശബ്ദം പുറത്തു വരാതിരിക്കാനായി കാർസ്‌വെൽ സൈലൻസർ ഘടിപ്പിച്ച് അതിനെ പരിഷ്കരിച്ചത് SOE ആയിരുന്നു. ഫയർ ചെയ്യുമ്പോൾ ചെറുതായൊരു മുരടനക്കം മാത്രമേ പുറത്ത് കേൾക്കുമായിരുന്നുള്ളൂ.

 

ടാർഗറ്റിൽ നിന്നും ഒരു വാര ദൂരത്തിൽ ചെന്ന് അവർ നിന്നു. “ശത്രുവിന്റെ കഴിയുന്നതും അടുത്ത്… എന്നാൽ നിങ്ങളിൽ നിന്നും തോക്ക് പിടിച്ചു വാങ്ങാൻ സാധിക്കുന്നത്ര അടുത്താവരുത് താനും… അത് ഓർമ്മ വേണം…” അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു.

 

“ഓൾറൈറ്റ്…”

 

“ഇനി അരയ്ക്ക് മുകളിൽ തോക്ക് നീട്ടിപ്പിടിക്കുക… ചുമലുകൾ രണ്ടും നേർരേഖയിൽ… എന്നിട്ട് തോക്കിന് ഇളക്കം തട്ടാതെ കാഞ്ചി വലിക്കുക…”

 

പാടില്ല എന്ന് വിചാരിച്ചിട്ടും കാഞ്ചി വലിച്ചപ്പോൾ അവളുടെ കണ്ണുകൾ അറിയാതെ അടഞ്ഞു പോയി. വീണ്ടും കണ്ണുകൾ തുറന്നപ്പോൾ ടാർഗറ്റിന്റെ വയറ്റിൽ വെടിയുണ്ട ഏറ്റിരിക്കുന്നതായാണ് അവൾ കണ്ടത്.

 

“വെരി ഗുഡ്…” ക്രെയ്ഗ് ഓസ്ബോൺ പറഞ്ഞു. “ഞാൻ പറഞ്ഞിരുന്നത് ഓർമ്മയില്ലേ, കഴിയുന്നതും അടുത്ത് നിൽക്കുകയാണെങ്കിൽ കാര്യം എളുപ്പമാണെന്ന്…? ഇനി ഒരു വട്ടം കൂടി ചെയ്തു നോക്കൂ…”

 

(തുടരും)

അടുത്ത ലക്കത്തിന് ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...