കോൾഡ് ഹാർബർ - 44

കയറ്റം കയറി കാർ കുന്നിൻമുകളിലേക്കെത്തി. ഏതാണ്ട് അര മൈൽ അകലെ താഴ്‌വാരത്ത് മരങ്ങൾക്കിടയിൽ അത് നിലകൊള്ളുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഉദയസൂര്യന്റെ കിരണങ്ങളേറ്റ് ഗാംഭീര്യത്തോടെ ചാരനിറത്തിൽ ഉയർന്നു നിൽക്കുന്ന വോൺകോർട്ട് കൊട്ടാരം. ഒന്നിന് പിറകെ ഒന്നായി വന്ന നിരവധി മത-വർഗ്ഗീയകലാപങ്ങളെയും വിപ്ലവങ്ങളെയും അതിജീവിച്ച പ്രൗഢിയുടെ പര്യായം അവളുടെ ദൃഷ്ടിയ്ക്ക് ഗോചരമായി. കുട്ടിക്കാലം തൊട്ട് എപ്പോഴെല്ലാം ഇവിടെ തിരികെയെത്തിയോ അന്നെല്ലാം താൻ അനുഭവിച്ചറിഞ്ഞിരുന്ന അതേ ശാന്തത ഒരിക്കൽക്കൂടി. കൊട്ടാരത്തിന്റെ ആദ്യദർശനത്തിൽത്തന്നെ മനസ്സിൽ നിറയുന്ന ആഹ്ലാദം.

 

ഇടുങ്ങിയ പാതയിലൂടെ ഇറക്കം ഇറങ്ങവെ പൈൻ മരങ്ങൾക്കിടയിൽ ഏതാനും നിമിഷ നേരത്തേയ്ക്ക് ആ ദൃശ്യം മാഞ്ഞു. പിന്നെ ചെറിയൊരു കയറ്റം കയറവെ നൂറോ ഇരുനൂറോ വാര അകലെ വീണ്ടും അത് കാണാറായി. ചാരനിറത്തിലുള്ള മതിൽക്കെട്ടിന് പിറകിൽ ഒരു വലിയ കോട്ട പോലെ അവളെയും കാത്ത് എന്നത്തെയും പോലെ ആ കൊട്ടാരം നിലകൊണ്ടു.

 

                                                  ***

 

കൊട്ടാരമതിൽക്കെട്ടിന്റെ കവാടം തുറന്നാണ് കിടന്നിരുന്നതെങ്കിലും മുകളിലേക്ക് ഉയർത്താവുന്ന ഒരു ബാരിക്കേഡ് കൊണ്ട് അകത്തേക്കുള്ള പ്രവേശനം തടഞ്ഞിരുന്നു. കവാടത്തിനരികിലെ ഗാർഡ് ഹൗസിന് മുന്നിൽ മെഷീൺഗൺ ഏന്തിയ ഒരു പാറാവുകാരൻ നിൽക്കുന്നുണ്ട്. SS യൂണിഫോം ഒക്കെ ധരിച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കിലും കൗമാരം കടന്നിട്ടില്ലാത്ത ആ പയ്യൻ മുന്നോട്ട് വന്ന് ഒട്ടും വഴങ്ങാത്ത ഫ്രഞ്ച് ഭാഷയിൽ ചോദിച്ചു.

 

“പേപ്പറുകൾ…?”

 

“ഞാൻ ഇവിടുത്തെ താമസക്കാരിയാണ്…” ആശ്ചര്യത്തോടെ ജെനവീവ് അവനെ നോക്കി. “നിനക്കെന്നെ അറിയില്ലേ…?”

 

“ക്ഷമിക്കണം മോസെലാ, കർശനമായ ഓർഡറുകളാണ് എനിക്ക് ലഭിച്ചിരിക്കുന്നത്… നിങ്ങളുടെ പേപ്പറുകൾ കണ്ടേ തീരൂ…”

 

“ശരി…” അവൾ പറഞ്ഞു. “എന്നാൽ കേട്ടോളൂ… ഞാനൊരു ബ്രിട്ടീഷ് ഏജന്റാണ്… സ്ഫോടക വസ്തുക്കൾ കൊണ്ട് ഈ കൊട്ടാരം തകർക്കാനാണ് ഞാൻ വന്നിരിക്കുന്നത്…”

 

ഗാർഡ് ഹൗസിനുള്ളിൽ നിന്നും ജർമ്മൻ ഭാഷയിൽ ആരുടെയോ സ്വരം പുറത്തേക്ക് വന്നുവെങ്കിലും ഒരു വാക്ക് പോലും അവൾക്ക് മനസ്സിലായില്ല. എങ്കിലും അത് കേട്ടതും ആ പാറാവുകാരൻ ഓടിച്ചെന്ന് ബാരിക്കേഡ് ഉയർത്തിക്കൊടുത്തു. അത് ആരാണതെന്നറിയാൻ അവൾ തിരിഞ്ഞു നോക്കി. ഗാർഡ് ഹൗസിനുള്ളിൽ നിന്നും പുറത്തേക്ക് വന്നത് ഒരു SS കേണൽ ആയിരുന്നു. പാരാട്രൂപ്പേഴ്സിന്റെ ഫീൽഡ് ഗ്രേ നിറമുള്ള ഫ്ലൈയിങ്ങ് ബ്ലൗസും കഴുത്തിൽ നൈറ്റ്സ് ക്രോസ് ബഹുമതിയും ക്യാപ്പിൽ സുര്യകിരണങ്ങളേറ്റ് വെട്ടിത്തിളങ്ങുന്ന ഡെത്ത് ഹെഡ്സ് എംബ്ലവും ധരിച്ച ഒരാൾ. ഒരു കാര്യം തീർച്ചയായിരുന്നു. അതാരാണെന്ന് അറിയാൻ അവൾക്ക് റിനേയോട് ചോദിക്കേണ്ട ആവശ്യമുണ്ടായിരുന്നില്ല.

 

“മാക്സ്, നിങ്ങളിവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നോ…?”

 

ഡോർ തുറന്ന് മാക്സ് പ്രീം കാറിനുള്ളിലേക്ക് കയറി. “വണ്ടി എടുത്തോളൂ…” അദ്ദേഹം റിനേയോട് പറഞ്ഞു. “ആ പയ്യൻ ഇവിടെയെത്തിയിട്ട് മൂന്ന് ദിവസമേ ആയിട്ടുള്ളൂ…” അദ്ദേഹം അവളുടെ കൈയിൽ മുത്തം കൊടുത്തു. “എന്റെ സൈനികരെ കുരങ്ങ് കളിപ്പിക്കുമ്പോൾ എന്ത് ആനന്ദമാണ് നിങ്ങൾക്ക് ലഭിക്കുന്നതെന്ന് എനിക്ക് മനസ്സിലാവുന്നില്ല… അവരുടെ മനോവീര്യം തകർക്കുന്ന പ്രവൃത്തിയാണത്… റൈലിംഗെറിന് ഇക്കാര്യത്തിൽ എന്നും പരാതിയാണ്…”

 

“ഇന്ന് അയാൾ പരാതി പറയുമെന്ന് തോന്നുന്നില്ല…” അവൾ പറഞ്ഞു. “അയാളുടെ മനസ്സിലിരുപ്പ് വേറെയാണ്…”

 

അദ്ദേഹത്തിന്റെ നീലക്കണ്ണുകൾ പെട്ടെന്ന് ജാഗരൂകമായി. “എന്താണുണ്ടായത്…?”

 

“പ്യൂഷോയ്ക്ക് സമീപം അയാളുടെ കാർ ബ്രേക്ക്ഡൗണായി… ഞാൻ അയാൾക്ക് ലിഫ്റ്റ് കൊടുത്തു…”

 

“ശരിയ്ക്കും…? എന്നിട്ടയാൾ എവിടെ…?”

 

“ഇടയ്ക്ക് വച്ച് കാറിൽ നിന്നും ഇറക്കി വിട്ടു… എവിടെ നിന്നാണ് അയാൾക്ക് ട്രെയിനിങ്ങ് ലഭിച്ചതെന്ന് എനിക്കറിയില്ല… എന്തായാലും ഒരു കാര്യം ഉറപ്പാണ്… വനിതകളോട് എങ്ങനെ മാന്യമായി പെരുമാറണമെന്ന കാര്യം ആ ട്രെയിനിങ്ങിൽ ഉൾപ്പെടുത്തിയിരുന്നില്ല എന്നത്…”

 

ചുണ്ടിൽ പുഞ്ചിരിയുണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും പ്രീമിന്റെ കണ്ണുകളിൽ അത് കാണാനുണ്ടായിരുന്നില്ല. “എന്നിട്ട് ഒന്നും മിണ്ടാതെ അയാൾ ഇറങ്ങിപ്പോയെന്നോ…? റൈലിംഗെറോ…? അങ്ങനെയാണോ നിങ്ങൾ പറഞ്ഞു വരുന്നത്…?”

 

പോക്കറ്റിൽ നിന്നും അവൾ തന്റെ വാൾട്ടർ പിസ്റ്റൾ പുറത്തെടുത്തു. അദ്ദേഹം അത് വാങ്ങി നോക്കി. “ഇത് ജർമ്മൻ സൈന്യത്തിന് നൽകുന്ന ആയുധമാണ്… എവിടെ നിന്നാണ് നിങ്ങൾക്കിത് ലഭിച്ചത്…?”

 

“പാരീസിൽ വച്ച് ബാർ ഉടമയായ ഒരു സുഹൃത്ത് തന്നതാണ്… ഇതൊക്കെ ഇപ്പോൾ കരിഞ്ചന്തയിൽ സുലഭമാണ്… ഇക്കാലത്ത് എന്നെപ്പോലൊരു പെൺകുട്ടിയ്ക്ക് സ്വയരക്ഷയ്ക്ക് എന്ത് ആയുധവും സ്വീകാര്യമാണ്…”

 

“പാരീസ് എന്നല്ലേ നിങ്ങൾ പറഞ്ഞത്…?”

 

“ഞാൻ ഇനി ആ ബാറിന്റെ പേര് പറയുമെന്ന പ്രതീക്ഷയൊന്നും വേണ്ട കേട്ടോ…”

 

അദ്ദേഹം ആ കൈത്തോക്ക് കൈവെള്ളയിൽ വച്ച് ഭാരം നോക്കിയിട്ട് അവൾക്ക് തിരികെ കൊടുത്തു. അവൾ അത് തന്റെ ഹാൻഡ്ബാഗിനുള്ളിൽ നിക്ഷേപിച്ചു.

 

“എങ്ങനെയുണ്ടായിരുന്നു യാത്രയൊക്കെ…? ആസ്വദിച്ചുവോ…?” അദ്ദേഹം ചോദിച്ചു.

 

“സത്യം പറഞ്ഞാൽ, ഇല്ല… പഴയ പാരീസ് അല്ല ഇന്ന്…”

 

“ട്രെയിൻ യാത്രയോ…?”

 

“മഹാമോശം…”

 

“ശരിയ്ക്കും…?”

 

അദ്ദേഹത്തിന്റെ സ്വരത്തിൽ എന്തോ ഒരു അവിശ്വസനീയഭാവം നിഴലിച്ചത് പോലെ അവൾക്ക് തോന്നി. അവൾ അദ്ദേഹത്തെ ഒന്ന് പാളിനോക്കി. കൊട്ടാരത്തിന്റെ പ്രധാന കവാടത്തിന് മുന്നിൽ കാർ നിന്നു. അദ്ദേഹം അവളെ കൈ പിടിച്ച് കാറിൽ നിന്നും പുറത്തിറങ്ങാൻ സഹായിച്ചു. റിനേ കാറിന്റെ ഡിക്കി തുറന്ന് അവളുടെ സ്യൂട്ട്കെയ്സുകൾ പുറത്തെടുത്ത് വച്ചു.

 

“ഇത് ഞാൻ കൊണ്ടുവന്നോളാം…” പ്രീം പറഞ്ഞു.

 

“നിങ്ങൾ നിങ്ങളുടെ വില കളയല്ലേ…” ജെനവീവ് പറഞ്ഞു. “ഒരു SS കേണൽ ഇരുകൈകളിലും പെട്ടികളുമായി ഒരു ഹോട്ടൽ പോർട്ടറെപ്പോലെ… എന്റെ കൈയിൽ ക്യാമറ ഇല്ലാതെ പോയി, അല്ലെങ്കിൽ ഫോട്ടോ എടുക്കാമായിരുന്നു… പാരീസിൽ നിങ്ങളുടെ കേന്ദ്രത്തിലുള്ളവർ വിശ്വസിക്കില്ല ഇത്… ആഹ്, പിന്നെ, പ്രൊമോഷൻ ലഭിച്ചുവല്ലേ…? അഭിനന്ദനങ്ങൾ…”

 

“ഈ സഹായമൊക്കെ ഞങ്ങളുടെ സേവനത്തിന്റെ ഒരു ഭാഗമല്ലേ…” അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു. “SS സേനാംഗങ്ങൾക്ക് സാധിക്കാത്തതായി ഒന്നുമില്ല…”

 

അദ്ദേഹം പടികൾ കയറുവാൻ തുടങ്ങി. റിനേ വിളിച്ചു ചോദിച്ചു. “വേറെന്തെങ്കിലും സഹായം ആവശ്യമുണ്ടോ മോസെലാ…?” പിന്നെ പതിഞ്ഞ സ്വരത്തിൽ അവളോട് മന്ത്രിച്ചു. “റോസ് നിറമുള്ള മുറിയാണ് നിങ്ങളുടെ ബെഡ്റൂം… മറക്കണ്ട… തൊട്ടടുത്ത റൂം പ്രഭ്വിയുടേതും…”

 

പക്ഷേ, അതിന്റെ ആവശ്യമേയുണ്ടായിരുന്നില്ല. കോൾഡ് ഹാർബറിൽ വച്ച് വോൺകോർട്ട് കൊട്ടാരത്തിന്റെ ലേ ഔട്ട് നോക്കി അതിന്റെ മുക്കും മൂലയും വരെ ഹൃദിസ്ഥമാക്കിയതാണവൾ. എങ്കിലും റിനേ വല്ലാതെ ഭയപ്പെടുന്നത് പോലെ അവൾക്ക് തോന്നി. അയാളുടെ നെറ്റിയിൽ വിയർപ്പ് കണങ്ങൾ കാണാമായിരുന്നു.

 

“നന്ദി റിനേ… നിങ്ങൾ ഒന്നുകൊണ്ടും പേടിക്കേണ്ട…” അവൾ തിരിഞ്ഞ് പ്രീം പോയ വഴിയേ പടികൾ കയറുവാൻ തുടങ്ങി.

 

(തുടരും)

കോൾഡ് ഹാർബർ - 43

ജെനവീവ് തന്റെ ഹാൻഡ്ബാഗ് തുറന്ന് ക്രെയ്ഗ് നൽകിയിരുന്ന വാൾട്ടർ കൈത്തോക്കെടുത്ത് വലതു വശത്തെ പോക്കറ്റിൽ തിരുകി. ബ്രേക്ക് ചെയ്ത് സാവധാനം നിശ്ചലമായ കാറിനരികിലേക്ക് റൈലിംഗെർ നടന്നടുക്കവെ അവൾ വിൻഡോ ഗ്ലാസ് പതുക്കെ താഴ്ത്തി.

 

ഫോട്ടോയിൽ അവൾ കണ്ട അതേ രൂപം തന്നെയായിരുന്നു അയാളുടേത്. വെള്ളിനിറമുള്ള തലമുടിയും പീക്ക് ക്യാപ്പിന് താഴെയുള്ള ഇടുങ്ങിയ കണ്ണുകളും അയാളുടെ മുഖത്തിന് ആകെപ്പാടെ ഒരു രൗദ്രഭാവം നൽകി. കോളറിൽ SS ചിഹ്നമുള്ള യൂണിഫോം പ്രത്യേകിച്ച് ഒരു ആകർഷത്വവും അയാൾക്ക് തോന്നിച്ചില്ല.

 

കാറിനടുത്തു വന്ന അയാൾ അവളെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു. അതു കണ്ട അവൾക്ക് വെറുപ്പാണ് തോന്നിയത്. “മദ്മോയ്സെ ട്രെവോൺസ്, നിങ്ങളെ കണ്ടത് എന്റെ ഭാഗ്യം തന്നെ…” ഫ്രഞ്ച് ഭാഷയിൽ അയാൾ പറഞ്ഞു.

 

“ഓഹോ, അങ്ങനെയോ…?” നിർവ്വികാരയായി അവൾ ചോദിച്ചു.

 

അയാൾ തന്റെ കാറിന് നേർക്ക് വിരൽ ചൂണ്ടി. “ഫ്യൂവൽ പമ്പിന് എന്തോ തകരാറ്… ആ മണ്ടൻ ഡ്രൈവർക്കാണെങ്കിൽ അത് ശരിയാക്കാൻ അറിയില്ല താനും…”

 

“അതുകൊണ്ട്…?” അവൾ ആരാഞ്ഞു.

 

“ഇപ്പോഴത്തെ സാഹചര്യത്തിൽ നിങ്ങളോട് ഒരു ലിഫ്റ്റ് ചോദിക്കേണ്ടി വന്നിരിക്കുകയാണ്…”

 

മറുപടിയൊന്നും പറയാതെ അല്പനേരം അവൾ അയാളെ അവിടെ നിർത്തി. പിന്നെ തെല്ല് പുച്ഛത്തോടെ പറഞ്ഞു. “അപ്പോൾ ആര്യരക്തം കൊണ്ടൊന്നും കാര്യമില്ല അല്ലേ…? എന്തായാലും യെസ് എന്നല്ലാതെ മറ്റൊന്നും പറയാൻ പറ്റില്ലല്ലോ എനിക്ക്…”

 

പിറകിലേക്ക് ചാരിയിരുന്നിട്ട് അവൾ വിൻഡോ ഗ്ലാസ് ഉയർത്തി. മറുവശത്തെ ഡോർ തുറന്ന് ഉള്ളിൽ കയറിയ അയാൾ അവൾക്കരികിൽ ഇരുന്നു. റിനേ കാർ കാർ മുന്നോട്ടെടുത്തു.

                                          

പാക്കറ്റിൽ നിന്നും ഒരു സിഗരറ്റ് അവൾ എടുത്തു. അയാൾ തന്റെ ലൈറ്റർ കത്തിച്ച് അതിന് തീ കൊളുത്തി കൊടുത്തു. “പാരീസിലെ താമസം സുഖകരമായിരുന്നുവെന്ന് കരുതുന്നു…” അയാളുടെ ഫ്രഞ്ച് തരക്കേടില്ലായിരുന്നുവെങ്കിലും ജർമ്മൻ ചുവ കലർന്നിരുന്നു.

 

“അത്ര സുഖകരം എന്ന് പറയാൻ കഴിയില്ല…” ജെനവീവ് പറഞ്ഞു. “എന്ന് മാത്രമല്ല, വളരെ മോശമായിരുന്നു എന്ന് വേണം പറയാൻ… എവിടെ പോയാലും തടഞ്ഞു നിർത്തിയുള്ള പരിശോധന വളരെ ബുദ്ധിമുട്ടുണ്ടാക്കുന്നു… നിങ്ങളുടെ സൈനികർക്ക് എന്തെങ്കിലുമൊക്കെ ചെയ്തുകൊണ്ടിരിക്കണമല്ലോ അല്ലേ…?”

 

“അതെല്ലാം ഒഴിവാക്കാൻ പറ്റാത്തതാണ് മോസെലാ… തീവ്രവാദികളെ പിടികൂടുന്ന കാര്യത്തിൽ പാരീസിലെ എന്റെ SS സഹപ്രവർത്തകർ വിജയകരമായി മുന്നേറിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്…”

 

“ശരിയ്ക്കും…?” ഫ്രഞ്ച് പ്രതിരോധ പ്രവർത്തകരെ മുഴുവനും ഇല്ലായ്മ ചെയ്യുന്ന കാര്യത്തിൽ നിങ്ങളുടെ സൈനികർക്ക് കാര്യമായി ഒന്നും ചെയ്യാൻ കഴിഞ്ഞിട്ടില്ലെന്നാണ് എനിക്ക് തോന്നുന്നത്…”

 

“അതിലെ പ്രായോഗിക ബുദ്ധിമുട്ടുകൾ നിങ്ങൾ മനസ്സിലാക്കുന്നില്ല…”

 

“സത്യം പറയാമല്ലോ, മനസ്സിലാക്കാണമെന്ന് എനിക്ക് ആഗ്രഹവുമില്ല… എനിക്കതിൽ ഒട്ടും താല്പര്യവുമില്ല…”

 

അയാളുടെ മുഖം ദ്വേഷ്യം കൊണ്ട് ചുവക്കുന്നത് അവൾ ശ്രദ്ധിച്ചു. മനം മയക്കുന്ന പുഞ്ചിരിയ്ക്ക് പ്രസിദ്ധയായിരുന്നു അവളുടെ ഇരട്ടസഹോദരി. ജെനവീവ് അയാളെ നോക്കി മനോഹരമായി പുഞ്ചിരിച്ചു. അതോടെ ദ്വേഷ്യം കടിച്ചമർത്തി സ്വയം നിയന്ത്രിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്ന അയാളെക്കണ്ട് അവൾ ഉള്ളാലെ ചിരിച്ചു.

 

“ജനറൽ എന്തു പറയുന്നു…?” അവൾ ചോദിച്ചു. “ആരോഗ്യത്തോടെയിരിക്കുന്നുവെന്ന് കരുതുന്നു…”

 

“എന്റെയറിവിൽ കുഴപ്പമൊന്നുമില്ല…”

 

“മേജർ പ്രീമിന് സുഖം തന്നെയല്ലേ…?”

 

“സ്ഥാനക്കയറ്റം ലഭിച്ചു അദ്ദേഹത്തിന്… ഇന്നലെ മുതൽ സ്റ്റൻഡർടെൻഫ്യൂറർ ആണ്…”

 

“എന്ന് വച്ചാൽ കേണൽ പദവി… അത് നന്നായി…” അവൾ ചിരിച്ചു. “തന്റെ ജോലിയിൽ അങ്ങേയറ്റം ആത്മാർത്ഥത പുലർത്തുന്നയാൾ… അദ്ദേഹത്തിന്റെ കാര്യക്ഷമതയെ അംഗീകരിച്ചേ തീരൂ…”

 

റൈലിംഗെർ നീരസം പ്രകടിപ്പിച്ചു. “കാര്യക്ഷമത…! മറ്റുള്ളവരാണ് അദ്ദേഹത്തിന് വേണ്ടി ജോലി ചെയ്യുന്നതെന്ന് മാത്രം…” തന്റെ രോഷം മറച്ചു വയ്ക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല അയാൾക്ക്.

 

“എന്നാൽ പിന്നെ നിങ്ങൾക്ക് മറ്റെവിടെയെങ്കിലും ഒരു പോസ്റ്റിങ്ങിന് വേണ്ടി ശ്രമിച്ചു കൂടേ…? റഷ്യൻ അതിർത്തിയായിരിക്കും ഉത്തമം… ധാരാളം ബഹുമതികൾ ലഭിക്കുവാനുള്ള അവസരമുണ്ടെന്നാണ് എനിക്ക് തോന്നുന്നത്…”

 

അയാളുമായുള്ള സംഭാഷണം ആസ്വദിക്കുകയായിരുന്നു അവൾ. കാരണം ആൻ മേരി ട്രെവോൺസ് ആയി അവളെ അയാൾ അംഗീകരിച്ചു കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. ആൾമാറാട്ടത്തിൽ താൻ വിജയിച്ചിരിക്കുന്നു എന്ന കാര്യം അവൾക്ക് ആഹ്ലാദമേകി.

 

“ഫ്യൂറർ അയയ്ക്കുന്ന എങ്ങോട്ടും പോകാൻ ഞാൻ തയ്യാറാണ്…” ഉറച്ച സ്വരത്തിൽ അയാൾ പറഞ്ഞു.

 

ആ സമയത്താണ് കാർ ഒരു വളവിൽ എത്തിയതും തൊട്ടു മുന്നിൽ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ട ഒരു വൃദ്ധയെയും അവർ കൊണ്ടുപൊയ്ക്കൊണ്ടിരുന്ന പശുവിനെയും ഇടിക്കാതിരിക്കാൻ റിനേ കാർ വെട്ടിത്തിരിച്ചതും. ജെനവീവ് സീറ്റിന്റെ മൂലയിലേക്ക് വഴുതി വീണു. ഒപ്പം റൈലിംഗെറും അവളുടെയടുത്തേക്ക് ചാഞ്ഞു വീണു. അയാളുടെ കൈ തന്റെ കാൽമുട്ടിൽ വിശ്രമിക്കുന്നത് നീരസത്തോടെ അവൾ ശ്രദ്ധിച്ചു.

 

“കുഴപ്പമൊന്നും പറ്റിയില്ലല്ലോ മോസെലാ…?” പരുക്കൻ സ്വരത്തിൽ ചോദിച്ചിട്ട് അയാൾ അവളുടെ കാൽമുട്ടിലെ പിടി ഒന്നു കൂടി മുറുക്കി.

 

“ദയവ് ചെയ്ത് കൈ എടുത്തു മാറ്റൂ, റൈലിംഗെർ… അല്ലെങ്കിൽ നിങ്ങളോട് കാറിൽ നിന്നും പുറത്തിറങ്ങാൻ പറയേണ്ടി വരും എനിക്ക്…” പരുഷസ്വരത്തിൽ അവൾ പറഞ്ഞു.

 

ചെറിയൊരു ഗ്രാമത്തിലേക്ക് അടുത്തുകൊണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു അവർ. അപകടം മണത്ത റിനേ കാർ നിർത്തുവാനായി വേഗത കുറച്ചു. റൈലിംഗെർ ആകട്ടെ, അവളുടെ കാൽമുട്ടിൽ നിന്നും കൈ കുറച്ചുകൂടി മുകളിലേക്ക് നീക്കി.

 

“എന്താണ് പ്രശ്നം…?” അയാൾ ചോദിച്ചു. “ഞാൻ അത്ര പോരാ എന്നാണോ…? പ്രീമിനെക്കാളും ഒട്ടും മോശമല്ല ഞാൻ എന്ന് എപ്പോൾ വേണമെങ്കിലും തെളിയിച്ചു തരാം…”

 

“അതുകൊണ്ടല്ല…” അവൾ പറഞ്ഞു. “കേണൽ പ്രീം ഒരു മാന്യനാണ്… നിങ്ങൾ അതിന് നേർവിപരീതവും… സത്യം പറയാമല്ലോ, എന്നെക്കാൾ ഒരു പടി താഴെയായിട്ടാണ് നിങ്ങളെ ഞാൻ കാണുന്നത്, റൈലിംഗെർ…”

 

“കൊടിച്ചിപ്പട്ടീ, നിനക്ക് ഞാൻ കാണിച്ചു തരാം…….”

 

“ഒരു കാണിക്കലുമില്ല…” പോക്കറ്റിൽ നിന്നും പുറത്തേക്ക് വന്ന അവളുടെ വലതുകൈയിൽ വാൾട്ടർ പിസ്റ്റൾ ഉണ്ടായിരുന്നു. ക്രെയ്ഗ് പഠിപ്പിച്ചു കൊടുത്തിരുന്നത് പോലെ അതിന്റെ സേഫ്റ്റി ക്യാച്ച് അനായാസം സ്ലൈഡ് ചെയ്തിട്ട് തോക്കിന്റെ കുഴൽ അയാളുടെ വാരിയെല്ലിന് നേർക്ക് മുട്ടിച്ച് പിടിച്ചു. “കാറിൽ നിന്നും പുറത്തിറങ്ങൂ…!”

 

റിനേ കാർ ബ്രേക്ക് ചെയ്ത് നിർത്തി. രോഷം തിളയ്ക്കുന്ന കണ്ണുകളോടെ റൈലിംഗെർ അവളിൽ നിന്നും അകന്നു മാറി. ശേഷം ഡോർ തുറന്ന് പുറത്തേക്കിറങ്ങി. എത്തി വലിഞ്ഞ് അവൾ ഡോർ വലിച്ചടച്ചതും റിനേ കാർ മുന്നോട്ടെടുത്തു. പിറകോട്ട് തിരിഞ്ഞു നോക്കിയ അവൾ കണ്ടത് വിഷണ്ണനായി റോഡരികിൽ നിൽക്കുന്ന റൈലിംഗെറെയാണ്.

 

“എന്റെ പ്രകടനം എങ്ങനെയുണ്ടായിരുന്നു…?” അവൾ റിനേയോട് ചോദിച്ചു.

 

“നിങ്ങളുടെ സഹോദരി കണ്ടിരുന്നെങ്കിൽ നിങ്ങളെയോർത്ത് അഭിമാനം കൊണ്ടേനെ മോസെലാ…”

 

“ഗുഡ്…” പിറകോട്ട് ചാഞ്ഞിരുന്ന് അവൾ അടുത്ത സിഗരറ്റിന് തീ കൊളുത്തി.

 

(തുടരും)

അടുത്ത ലക്കത്തിന് ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...

കോൾഡ് ഹാർബർ - 42

ആ ചെറിയ ബെഡ്റൂമിലുള്ള കണ്ണാടിയ്ക്ക് മുന്നിൽ ജെനവീവ് ഇരുന്നു. ആൻ മേരിയുടെ സ്യൂട്ട്കെയ്സുകൾ കട്ടിലിൽ കിടക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. തുറന്നു കിടക്കുന്ന ഹാൻഡ്ബാഗ്. അവളുടെ ഫ്രഞ്ച് ഐഡന്റിറ്റി കാർഡ്, ജർമ്മൻ അനുമതി പത്രം, റേഷൻ കാർഡ്, ഡ്രൈവിങ്ങ് ലൈസൻസ് എന്നിവ അതിനരികിൽ ചിതറിക്കിടക്കുന്നുണ്ട്. കണ്ണാടി നോക്കി ശ്രദ്ധയോടെ കണ്മഷി പുരട്ടിക്കൊണ്ടിരിക്കവെ വാതിൽ തുറന്ന് മദാം ഡ്യൂബാ പ്രവേശിച്ചു. ഉയരം കുറഞ്ഞ് ഇരുണ്ട നിറമുള്ള അവരുടെ ഗ്രേ നിറത്തിലുള്ള വസ്ത്രങ്ങൾ മുഷിഞ്ഞതായിരുന്നു. അവരുടെ സ്റ്റോക്കിങ്ങ്സിൽ പഴക്കം മൂലം അങ്ങിങ്ങായി ദ്വാരങ്ങൾ കാണാം. അവർ ധരിച്ചിരിക്കുന്ന ഷൂസ് പിഞ്ഞി ദ്രവിച്ചു തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. ദാരിദ്ര്യത്തിന്റെ ദൈന്യത തെളിഞ്ഞു കാണാവുന്ന മുഖം.

 

കട്ടിലിൽ നിരന്നു കിടക്കുന്ന നേവി ബ്ലൂ നിറത്തിലുള്ള പാരീസ് സ്യൂട്ട്, പ്ലീറ്റുകളുള്ള സ്കെർട്ട്, സിൽക്ക് സ്റ്റോക്കിങ്ങ്സ്, സാറ്റിൻ ബ്ലൗസ് തുടങ്ങിയവയിലൊക്കെ കണ്ണ് പായിച്ച മദാം ഡ്യൂബായുടെ മുഖം ഒട്ടും പ്രസന്നമായിരുന്നില്ല. ആഡംബരത്തിൽ ജീവിക്കുന്ന അവളോടുള്ള രോഷം ആ കണ്ണുകളിൽ പ്രകടമായിരുന്നത് ജെനവീവിന് മനസ്സിലാകുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

 

അത് ആരായിരിക്കുമെന്ന് ഓർമ്മിച്ചെടുത്ത ജെനവീവ് പരുഷസ്വരത്തിൽ താക്കീത് നൽകി. “അടുത്ത തവണ മുറിയിലേക്ക് വരുമ്പോൾ വാതിലിൽ തട്ടിയിട്ട് വേണം വരാൻ… എന്താണ് നിങ്ങൾക്ക് വേണ്ടത്…?”

 

തന്റെ കുറ്റമല്ല എന്ന മട്ടിൽ മദാം ഡ്യൂബാ ചുമൽ വെട്ടിച്ചു. “പാരീസിൽ നിന്നുള്ള ട്രെയിൻ എത്തിയിരിക്കുന്നു, മോസെലാ… അത് പറയാൻ എന്റെ ഭർത്താവ് അയച്ചതാണ് എന്നെ…”

 

“ഗുഡ്... റിനേയോട് കാർ കൊണ്ടുവരാൻ പറയൂ… ഞാൻ പെട്ടെന്ന് തന്നെ വരാം…”

 

അവർ പിൻവാങ്ങി. ചുണ്ടിൽ അല്പം ലിപ്‌സ്റ്റിക്ക് തേച്ചതിന് ശേഷം ജെനവീവ് ഒരു നിമിഷം സംശയിച്ചു നിന്നു. കോൾഡ് ഹാർബറിൽ വച്ച് മെയ്ക്കപ്പ്മാൻ പറഞ്ഞ കാര്യം അപ്പോഴാണവൾ ഓർത്തത്. നല്ല കനത്തിൽ വീണ്ടും ലിപ്‌സ്റ്റിക്ക് തേച്ചു. പിന്നെ പെട്ടെന്ന് വസ്ത്രം മാറ്റുവാൻ തുടങ്ങി. അടിവസ്ത്രങ്ങൾ, സ്റ്റോക്കിങ്ങ്സ്, സ്ലിപ്, ബ്ലൗസ്, സ്കെർട്ട് – എല്ലാം ആൻ മേരിയുടേത്. അവ ഓരോന്നായി ധരിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കവെ ജെനവീവിന്റെ അടയാളങ്ങൾ ഓരോന്നായി തന്നിൽ നിന്നും എടുത്തു മാറ്റപ്പെടുന്നതായി അവൾക്ക് തോന്നി.

 

ഏറ്റവുമൊടുവിൽ ജാക്കറ്റ് എടുത്തണിഞ്ഞ് കണ്ണാടിയിലേക്ക് നോക്കിയ അവൾക്ക് ഒട്ടും തന്നെ ഭയം തോന്നിയില്ല. എന്തെന്നില്ലാത്ത ആവേശം മാത്രം. ആരും രണ്ടാമതൊന്ന് നോക്കിപ്പോകും വിധം സുന്ദരിയായി മാറിയിരിക്കുന്നു അവൾ എന്നതായിരുന്നു വാസ്തവം. അത് അവൾ മനസ്സിലാക്കുകയും ചെയ്തു. സ്യൂട്ട്കെയ്സ് കൊട്ടിയടിച്ചിട്ട് നീലനിറമുള്ള ഓവർകോട്ട് എടുത്ത് ചുമലിൽ ഇട്ട് അവൾ പുറത്തിറങ്ങി.

 

ഹെൻട്രി ഡ്യൂബായും അയാളുടെ ഭാര്യയും കിച്ചണിലുണ്ടായിരുന്നു. ഉയരം കുറഞ്ഞ് വിളറിയ മുഖമുള്ള ഒരു സാധാരണ മനുഷ്യൻ. ഇത്തരം ഏടാകൂടങ്ങളിൽ ഭാഗഭാക്കാകുന്നതിൽ തനിയ്ക്ക് ഒട്ടും താല്പര്യമില്ല എന്ന് ആ മുഖത്ത് നിന്ന് വായിച്ചെടുക്കാം.

 

“കാറുമായി റിനേ ഇപ്പോൾ എത്തും മോസെലാ…”

 

ഹാൻഡ്ബാഗിലെ സിഗരറ്റ് പാക്കറ്റിൽ നിന്നും ഒരു ജിറ്റാൻ എടുത്ത് അവൾ ചുണ്ടിൽ വച്ചു. “എന്റെ ബാഗുകൾ എടുത്തുകൊണ്ടു വരൂ…”

 

“ശരി മോസെലാ…”

 

അയാൾ പുറത്തേക്കിറങ്ങി. സിഗരറ്റിന് തീ കൊളുത്തിയിട്ട് അവൾ ജാലകത്തിനരികിലേക്ക് നീങ്ങി. മദാം ഡ്യൂബായുടെ കണ്ണുകൾ സംശയരൂപേണ പിന്തുടരുന്നത് അറിയുന്നുണ്ടായിരുന്നുവെങ്കിലും അവൾ അത് കാര്യമാക്കിയില്ല. തന്നെ ഏല്പിച്ചിരിക്കുന്ന ദൗത്യം മാത്രമേയുള്ളൂ തന്റെ മുന്നിൽ ഇപ്പോൾ.

 

ഒരു ഗുഡ്സ് ഷെഡ്ഡിൽ നിന്നും പുറത്തേക്കിറങ്ങിയ ആ റോൾസ് റോയ്സ് വാതിൽക്കൽ വന്ന് നിന്നു. റിനേ കാറിൽ നിന്നും പുറത്തിറങ്ങി. ജെനവീവ് റൂമിന്റെ വാതിൽ തുറന്നു. ഡ്രൈവറുടെ യൂണിഫോം അണിഞ്ഞിരുന്ന റിനേ പടികൾക്ക് താഴെ നിന്ന് നിർവ്വികാരനായി അവളെ നോക്കി. പിന്നെ, കാറിന്റെ പിൻവാതിൽ അവൾക്കായി തുറന്നു കൊടുത്തു.

 

സ്യൂട്ട്കെയ്സുകളുമായി ഹെൻട്രി ഡ്യൂബാ താഴെയെത്തി. അവ കാറിന്റെ ഡിക്കിയിൽ വച്ചിട്ട് അവൾ ഇരിക്കുന്ന ഭാഗത്തെ ജാലകത്തിനരികിലെത്തി. റിനേ ഡ്രൈവിങ്ങ് സീറ്റിൽ കയറിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു. “പ്രഭ്വിയെ എന്റെ ക്ഷേമാന്വേഷണങ്ങൾ അറിയിക്കില്ലേ മോസെലാ…?” അയാൾ ചോദിച്ചു.

 

മറുപടി പറയാൻ തുനിയാതെ ഗ്ലാസ് മുകളിലേക്കുയർത്തിയ ജെനവീവ് റിനേയുടെ ചുമലിൽ വിരൽ കൊണ്ട് തട്ടി. യാർഡിൽ നിന്നും പുറത്തു കടക്കവെ റിയർവ്യൂ മിററിൽ ശ്രദ്ധിച്ച അവൾ കണ്ടത് തന്നെ പാളിനോക്കുന്ന റിനേയുടെ ഭയചകിതമായ കണ്ണുകളെയാണ്.

 

“ഇനിയാണ് ശരിയ്ക്കും ആരംഭിക്കുന്നത്…” പിറകിലേക്ക് ചാഞ്ഞിരുന്ന് ആവേശത്തോടെ വീണ്ടും ഒരു സിഗരറ്റ് എടുക്കവെ അവൾ മനസ്സിൽ പറഞ്ഞു.

 

                                                  ***

 

യാത്ര പുരോഗമിക്കവെ ആ നാട്ടിൻപുറമെല്ലാം കൂടുതൽ പരിചയമുള്ളതായി അവൾക്ക് തോന്നിത്തുടങ്ങി. പച്ചയണിഞ്ഞ പാടങ്ങളും അതിനപ്പുറമുള്ള വനവും ഇടതു വശത്ത് തലയുയർത്തി നിൽക്കുന്ന മഞ്ഞണിഞ്ഞ മലനിരകളും പ്രഭാതകിരണങ്ങളേറ്റ് തിളങ്ങിക്കൊണ്ട് താഴ്‌വാരത്തിലൂടെ ഒഴുകുന്ന നദിയും എല്ലാം മനോഹരമായ കാഴ്ച്ചയായിരുന്നു. ഷീപ്‌സ്കിൻ ജാക്കറ്റ് ധരിച്ച ഒരു ആട്ടിടയൻ ആട്ടിൻപറ്റത്തെയും തെളിച്ചുകൊണ്ട് കുന്നിൻ ചരുവിലൂടെ നടന്നു പോകുന്നു.

 

“എന്റെ ചെറുപ്പത്തിൽ കണ്ട അതേ മലനിരകൾ… ഒന്നിനും ഒരു മാറ്റവുമില്ല, റിനേ…” അവൾ പറഞ്ഞു.

 

“ഒന്നോർത്താൽ, സകലതിനും മാറ്റമുണ്ടെന്നും പറയാം, മോസെലാ…”

 

അയാൾ പറഞ്ഞതായിരുന്നു ശരി. തണുപ്പിന്റെ ആധിക്യം മൂലം അവൾ തന്റെ കോട്ട് ദേഹത്തോട് ചുറ്റിപ്പിടിച്ചു. അവർ ചെറിയൊരു ഗ്രാമത്തിലേക്ക് കടന്നു. തന്റെ കുട്ടിക്കാലത്ത് പ്യൂഷോ എന്ന് വിളിച്ചിരുന്ന ഗ്രാമമാണതെന്ന് അവൾക്ക് ഓർമ്മ വന്നു.

 

അവൾ മുന്നോട്ടാഞ്ഞിരുന്നു. “ഞങ്ങളുടെ കുട്ടിക്കാലത്ത് ഇവിടെയുള്ള ചത്വരത്തിന് മുന്നിൽ നിങ്ങൾ കാർ നിർത്തുമായിരുന്നു… വയസ്സൻ ഡാന്റണും മകളും കൂടി നടത്തിയിരുന്ന കഫേയിൽ നിന്നും ഐസ്ക്രീം വാങ്ങി കഴിക്കുവാൻ… അയാൾ ഇപ്പോഴുമുണ്ടോ അവിടെ…?”

 

“തീവ്രവാദ പ്രവർത്തനങ്ങളിൽ ഏർപ്പെട്ടുവെന്ന് ആരോപിച്ച് കഴിഞ്ഞ വർഷമാണ് ജർമ്മൻകാർ അയാളെ വെടിവച്ചു കൊന്നത്… അയാളുടെ മകൾ ഇപ്പോൾ അമീൻസ് ജയിലിലാണ്… അവരുടെ സ്ഥലം കണ്ടുകെട്ടി അവർ മറിച്ചു വിറ്റു… കോംബൂൾ ആണത് വാങ്ങിയത്…”

 

“പാപ്പാ കോംബൂൾ…? എനിക്ക് മനസ്സിലാവുന്നില്ല…”

 

“വളരെ ലളിതം… മറ്റുപലരെയും എന്ന പോലെ അയാളും അവർക്ക് വേണ്ടി പ്രവർത്തിക്കുന്നു… അവരുമായുള്ള വ്യാപാരത്തിൽ വമ്പിച്ച ലാഭമാണ് അയാൾക്ക് ലഭിക്കുന്നത്… അയാളെപ്പോലുള്ളവരാണ് ഫ്രാൻസിനെ വിറ്റു കാശാക്കുന്നത്… ഞാൻ പറഞ്ഞില്ലേ മോസെലാ, സകലതും മാറിയിരിക്കുന്നു…”

 

ഗ്രാമത്തിലൂടെ നീങ്ങവെ അവൾ ഒരു കാര്യം ശ്രദ്ധിച്ചു. കൃഷിയിടങ്ങളിൽ മുഴുവനും സ്ത്രീകളാണ് ജോലി ചെയ്യുന്നത്. അതേ സമയം തെരുവുകളെല്ലാം വിജനവുമാണ്. “റോഡിലെങ്ങും ആരെയും കാണുന്നില്ലല്ലോ…” അവൾ സംശയം പ്രകടിപ്പിച്ചു.

 

“ആരോഗ്യമുള്ള ഒട്ടുമിക്ക പുരുഷന്മാരെയും ലേബർക്യാമ്പുകളിൽ ജോലി ചെയ്യുന്നതിനായി അവർ ജർമ്മനിയിലേക്ക് കൊണ്ടു പോയി... സ്ത്രീകളാണ് കൃഷിയിടങ്ങൾ നോക്കി നടത്തുന്നത്… ഒറ്റക്കണ്ണനായ എന്നെപ്പോലും അവർ കൊണ്ടുപോയേനെ… പ്രഭ്വിയുടെ കൊട്ടാരത്തിലെ ജോലിക്കാരനായതു കൊണ്ട് മാത്രമാണ് ഞാൻ രക്ഷപെട്ടത്…”

 

“മറ്റുള്ളവർക്ക് വേണ്ടി ഒന്നും ചെയ്യാൻ കഴിഞ്ഞില്ലേ ഹോർടെൻസ് ആന്റിയ്ക്ക്…?”

 

“അവർക്ക് ചെയ്യാൻ സാധിക്കുന്നതെല്ലാം അവർ ചെയ്തിട്ടുണ്ട് മോസെലാ… പക്ഷേ, എന്തു ചെയ്യാം, ഈയിടെയായി ഫ്രാൻസിൽ എല്ലാത്തിനും ഒരു പരിധിയുണ്ട്… അധികം താമസിയാതെ നിങ്ങൾക്കത് മനസ്സിലാകും…”

 

ഒരു വളവിൽ എത്തിയപ്പോഴാണ് ഓരത്തായി നിർത്തിയിട്ടിരിക്കുന്ന ഒരു മെഴ്സെഡിസ് കാർ അവരുടെ ശ്രദ്ധയിൽപ്പെട്ടത്. തുറന്നു വച്ചിരിക്കുന്ന ബോണറ്റിനുള്ളിൽ തലയിട്ട് എഞ്ചിനിൽ എന്തോ പണിതുകൊണ്ടിരിക്കുകയാണ് ഒരു ജർമ്മൻ സൈനികൻ. തൊട്ടടുത്ത് സിഗരറ്റ് വലിച്ചു കൊണ്ട് മറ്റൊരു സൈനികനും നിൽക്കുന്നുണ്ട്.

 

“ദൈവമേ…! റൈലിംഗെറാണല്ലോ അത്…” റിനേ പറഞ്ഞു തീർന്നില്ല, അതിന് മുമ്പേ ആ സൈനികൻ കൈ ഉയർത്തി. “എന്തു ചെയ്യണം ഞാൻ…?” പരിഭ്രമത്തോടെ റിനേ അവളോട് ചോദിച്ചു.

 

“നിർത്തുക തന്നെ, അല്ലാതെന്ത്…?” ശാന്തസ്വരത്തിൽ അവൾ പറഞ്ഞു.

 

“ആൻ മേരിയ്ക്ക് കടുത്ത വെറുപ്പായിരുന്നു അയാളോട്, മോസെലാ… അത് പ്രകടിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുമായിരുന്നു…”

 

“എന്നിട്ടും അയാൾ അവളുടെ പിന്നാലെയായിരുന്നു…?”

 

“അതെ മോസെലാ…”

 

“ശരി, എങ്കിൽ എങ്ങനെ അയാളെ കൈകാര്യം ചെയ്യാമെന്ന് നോക്കാം നമുക്ക്… റെഡിയല്ലേ…?”

 

(തുടരും)

അടുത്ത ലക്കത്തിന് ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...