കോൾഡ് ഹാർബർ - 41

ഫിനിസ്റ്റർ തീരത്തിന് സമീപം കടലിൽ അപ്പോഴും മൂടൽമഞ്ഞ് വ്യാപിച്ചിരുന്നു. വല്ലപ്പോഴും അതിന്റെ ആവരണത്തിൽ നിന്നും പുറത്ത് കടക്കുമ്പോൾ മേഘക്കൂട്ടങ്ങൾക്കിടയിൽ നിന്നും എത്തി നോക്കുന്ന ചന്ദ്രനെ കാണാമായിരുന്നു. സൈലൻസറുകൾ ഓൺ ചെയ്ത് തീരം ലക്ഷ്യമാക്കി ലിലി മർലിൻ നീങ്ങി. കപ്പലിന്റെ മുൻഭാഗത്തും പിൻഭാഗത്തുമുള്ള പീരങ്കികൾക്ക് പിന്നിൽ എന്തിനും സജ്ജരായി നാവികർ നിലയുറപ്പിച്ചു. മാർട്ടിൻ ഹെയറിന്റെ അരപ്പട്ടയിലെ ഹോൾസ്റ്ററിൽ എപ്പോൾ വേണമെങ്കിലും ഉപയോഗിക്കാവുന്ന തരത്തിൽ ഒരു പിസ്റ്റൾ വിശ്രമിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

 

ലാങ്ങ്സ്ഡോർഫാണ് വീൽ നിയന്ത്രിക്കുന്നത്. ഹെയറും ക്രെയ്ഗും തങ്ങളുടെ നൈറ്റ്‌വിഷൻ ഗ്ലാസുകളിലൂടെ കരയെ നിരീക്ഷിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്. ജെനവീവും റിനേയും അവരുടെ തൊട്ടു പിന്നിൽത്തന്നെ നിലയുറപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു. പെട്ടെന്നാണ് അധികം അകലെയല്ലാതെ ഒരു വിളക്കിന്റെ പ്രകാശം ശ്രദ്ധയിൽപ്പെട്ടത്.

 

“അവരവിടെയുണ്ട്…” ഹെയർ പറഞ്ഞു. “പെർഫെക്‌റ്റ്…” അദ്ദേഹം ലാങ്ങ്സ്ഡോർഫിന്റെ ചുമലിൽ കൈ വച്ചു. “ഇനി കാര്യങ്ങൾ എളുപ്പമാണ്… വേഗത കുറച്ചോളൂ… ഡെഡ് സ്ലോ…”

 

ഗ്രോസ്നെസിലെ ആ കടൽപ്പാലം ഇരുട്ടിൽ നിന്നും പതിയെ തെളിഞ്ഞു വന്നു. ഉയരമുള്ള ആ പാലത്തിന്റെ തുരുമ്പിച്ച തൂണുകൾക്കിടയിൽ ആഞ്ഞടിച്ച് തിരമാലകൾ ചിന്നിച്ചിതറുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ലോവർ ജെട്ടിയിലേക്ക് പ്രവേശിച്ച കപ്പലിന്റെ ഡെക്കിൽ കയറുകളുമായി നാവികർ തയ്യാറായി നിന്നു. അവർക്കിടയിൽ ഒരു ഷ്മീസർ മെഷീൻ പിസ്റ്റളുമായി എന്തിനും തയ്യാറായി നിൽക്കുന്ന ഷ്മിഡ്റ്റിനെ ജെനവീവ് ശ്രദ്ധിച്ചു.

 

കടൽപ്പാലത്തിന് മേൽ നേർത്ത വെട്ടം കാണാമായിരുന്നു. അവിടെ നിന്നും ഫ്രഞ്ച് ഭാഷയിൽ ആരോ വിളിച്ചു ചോദിച്ചു. “നിങ്ങളാണോ അത്…?”

 

“ഗ്രാൻഡ് പിയർ ആണത്… വരൂ, നമുക്കിറങ്ങാം…” ക്രെയ്ഗ് പറഞ്ഞു.

 

ജെനവീവും റിനേയും മുന്നോട്ട് നീങ്ങി. ക്രെയ്ഗും ഹെയറും അവരെ അനുഗമിച്ചു. ജെട്ടിയിൽ ഇറങ്ങിയ അവൾ തിരിഞ്ഞ് ഡെക്കിലേക്ക് നോക്കി. ഷ്മിഡ്റ്റ് അവളെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു. “ആ തെമ്മാടികൾ നിങ്ങളെ നശിപ്പിക്കാൻ അനുവദിക്കരുത് കേട്ടോ…” അയാൾ പറഞ്ഞു.

 

ക്രെയ്ഗ് അവളുടെ അരികിലേക്ക് ചേർന്ന് നിന്നു. “ഇത് എന്റെ വക ഒരു സമ്മാനം…” ഒരു വാൾട്ടർ പിസ്റ്റളും സ്പെയർ ക്ലിപ്പും അദ്ദേഹം അവൾക്ക് നൽകി. “പോക്കറ്റിൽ വച്ചോളൂ… ആയുധമില്ലാതെ ഒരു പെൺകുട്ടിയും കഷ്ടപ്പെടാൻ പാടില്ല…”

 

“അതെ, പ്രത്യേകിച്ചും ഈ രാജ്യത്ത്…” ഹെയർ അവളെ ചേർത്തു പിടിച്ചു. “സ്വന്തം ജീവനിൽ എപ്പോഴും ശ്രദ്ധ വേണം…”

 

ക്രെയ്ഗ് റിനേയുടെ നേർക്ക് തിരിഞ്ഞു. “ഇവരെ ജീവനോടെ തിരികെ കൊണ്ടുവന്നില്ലെങ്കിൽ നിങ്ങളുടെ കാര്യം പോക്കാണ്… പറഞ്ഞില്ലെന്ന് വേണ്ട…”

 

റിനേ ചുമൽ വെട്ടിച്ചു. “മോസെലാ ജെനവീവിന് സംഭവിക്കുന്നതെന്ത് തന്നെയായാലും ശരി, അത് എനിക്കും സംഭവിച്ചിരിക്കും, മേജർ…”

 

ക്രെയ്ഗ് ജെനവീവിന് നേർക്ക് തിരിഞ്ഞു. “ഓകെ, ഏയ്ഞ്ചൽ… നിങ്ങളുടെ ഔദ്യോഗിക ജീവിതത്തിലെ ഗംഭീര പ്രകടനത്തിനായി ചെല്ലൂ… തകർത്തിട്ട് വരണം…”

 

അവളുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞിരുന്നു. മുഖം തിരിച്ച്, ജെട്ടിയുടെ മുകൾഭാഗത്തേക്കുള്ള പടികൾ കയറുവാൻ തുടങ്ങിയ അവളെ റിനേ അനുഗമിച്ചു. കടൽപ്പാലത്തിന്റെ അറ്റത്ത് കരയിൽ ഒരു ട്രക്ക് കിടക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഇരുട്ടിൽ എന്തൊക്കെയോ രൂപങ്ങൾ അങ്ങോട്ടുമിങ്ങോട്ടും നീങ്ങുന്നത് അവ്യക്തമായി കാണാം. പെട്ടെന്നൊരാൾ അവർക്ക് മുന്നിലെത്തി. ഇതുപോലെ രൗദ്രഭാവമുള്ള ഒരാളെ തന്റെ ജീവിതത്തിൽ ആദ്യമായിട്ടായിരുന്നു അവൾ കാണുന്നത്. ഒരു തുണിത്തൊപ്പിയും ലെഗ്ഗിൻസും കോളറില്ലാത്ത ഷർട്ടും അഴുക്കു പുരണ്ട ജാക്കറ്റും ധരിച്ച ഒരു വില്ലൻ രൂപം. താടിയിലെ കുറ്റിരോമങ്ങളും വലതു കവിളിലെ മുറിപ്പാടും വല്ലാത്തൊരു ഭീതിയാണ് അവളിൽ ജനിപ്പിച്ചത്.

 

“ഗ്രാൻഡ് പിയർ…?” റിനേ വിളിച്ചു.

 

ജെനവീവിന്റെ വലതുകൈ പോക്കറ്റിനുള്ളിലെ വാൾട്ടറിൽ സ്പർശിച്ചിരുന്നു. “ഇത് നമ്മൾ ഉദ്ദേശിക്കുന്ന ആളാണെന്ന് തോന്നുന്നില്ല…” തിടുക്കത്തിൽ റിനേയുടെ കാതിൽ അവൾ മന്ത്രിച്ചത് ഇംഗ്ലീഷിലായിരുന്നു.

 

ഏതാണ്ട് ഒരു വാര അടുത്തെത്തിയ അയാൾ പുഞ്ചിരിച്ചു. “നിങ്ങളെ നിരാശപ്പെടുത്തേണ്ടി വന്നതിൽ ഖേദിക്കുന്നു കുട്ടീ…” ശുദ്ധമായ ഓക്സ്ഫഡ് ശൈലിയിലായിരുന്നു അയാളുടെ വാക്കുകൾ. “ഗ്രാൻഡ് പിയറിനെയാണ് നിങ്ങൾ തേടുന്നതെങ്കിൽ അത് ഈ ഞാൻ തന്നെയാണ്…”

 

അയാൾക്ക് പിന്നിൽ റൈഫിളുകളും സ്റ്റെൻ ഗണ്ണുകളും ഒക്കെയായി നടന്നു വന്ന ഏതാണ്ട് ഒരു ഡസനോളം പേർ അവളെയും നോക്കിക്കൊണ്ട് ഒരക്ഷരം പോലും ഉരിയാടാതെ അവിടെ നിലയുറപ്പിച്ചു.

 

പതിഞ്ഞ സ്വരത്തിൽ അവൾ ഗ്രാൻഡ് പിയറിനോട് പറഞ്ഞു. “ജർമ്മൻ‌കാരോട് ഇവർ എങ്ങനെയാണ് പെരുമാറുന്നതെന്ന് എനിക്കറിയില്ല… പക്ഷേ, കണ്ടിട്ട് എനിക്ക് വല്ലാത്ത ഭയം തോന്നുന്നു…”

 

“അതെയതെ, അവരെ കണ്ടാൽ അങ്ങനെ തന്നെയേ തോന്നൂ…” അയാൾ കൈ കൊട്ടി അവരെ വിളിച്ചു. “കൂട്ടരേ, വന്നോളൂ… നമുക്ക് നീങ്ങാം… പിന്നെ, നിങ്ങളുടെ നാക്കിനെ സൂക്ഷിച്ചോണം… നമ്മുടെ കൂടെ ഒരു വനിത ഉള്ള കാര്യം മറക്കേണ്ട…” ഫ്രഞ്ച് ഭാഷയിലായിരുന്നു അയാൾ അവരോട് സംസാരിച്ചത്.

 

                                                           ***

 

ഗ്യാസോജെൻ എന്ന് അറിയപ്പെടുന്ന ഒരു ട്രക്ക് ആയിരുന്നു അത്. പിൻഭാഗത്ത് ഘടിപ്പിച്ചിട്ടുള്ള സ്റ്റൗവിൽ കൽക്കരി കത്തിക്കുമ്പോൾ ഉണ്ടാകുന്ന വാതകം ഉപയോഗിച്ച് പ്രവർത്തിക്കുന്നയിനം വാഹനം. ഒരു മൈൽ പിന്നിട്ടതും പിയറിന്റെ സഹപ്രവർത്തകർ വഴിയിൽ ഇറങ്ങിപ്പോയിരുന്നു. പ്രത്യേകിച്ചൊരു ഈണവുമില്ലാതെ ചൂളം കുത്തിക്കൊണ്ട് സാമാന്യം വേഗതയിൽ ഡ്രൈവ് ചെയ്യുകയാണ് അയാൾ.

 

“പോകുന്ന വഴിയിൽ ജർമ്മൻ പട്രോൾ സംഘത്തിന്റെ മുന്നിൽ പെട്ടാൽ എന്തു ചെയ്യും നാം…?” അവൾ ചോദിച്ചു.

 

“ജർമ്മൻ എന്തിന്റെ…?” 

 

“പട്രോൾ സംഘത്തിന്റെ…” അയാളുടെ ദേഹത്ത് നിന്നും വമിക്കുന്ന ദുർഗന്ധം സഹിച്ചുകൊണ്ട് അവൾ പറഞ്ഞു.

 

“ഇവിടെ അവരങ്ങനെ ഇറങ്ങാറില്ല… ആവശ്യമുള്ളപ്പോൾ മാത്രമേ റോന്ത് ചുറ്റാൻ അവർ ഇറങ്ങൂ… അതായത് പകൽ സമയത്ത്…  ഇന്ന് രാത്രി ഈ പ്രദേശത്തിന്റെ പതിനഞ്ച് മൈൽ ചുറ്റളവിൽ അവർ ഉണ്ടെങ്കിൽ ഞാനത് അറിഞ്ഞിരിക്കും… ബിലീവ് മീ…”

 

അയാളുടെ അമിതവിശ്വാസം കണ്ട് ചിരിക്കാനാണ് തോന്നിയതെങ്കിലും അവളുടെയുള്ളിലെ ഭീതി അതിനനുവദിച്ചില്ല. “അത്രയ്ക്കും കാര്യക്ഷമമാണ് നിങ്ങളുടെ സംഘടനയുടെ പ്രവർത്തനം എന്നാണോ പറഞ്ഞു വരുന്നത്…?”

 

“നിങ്ങളെക്കുറിച്ച് കേട്ടിട്ടേയുള്ളൂ എങ്കിലും നേരിൽ കാണാൻ കഴിഞ്ഞതിൽ സന്തോഷം… എപ്പോഴെങ്കിലും ഓക്സ്ഫഡിൽ പോയിട്ടുണ്ടോ നിങ്ങൾ…?” ഗ്രാൻഡ് പിയർ ചോദിച്ചു.

 

“ഇല്ല…”

 

“നോർഫോക്കിൽ…?”

 

“അവിടെയും പോയിട്ടില്ല…”

 

അവർ ഒരു കുന്നിൻ ചരിവിൽ എത്തി. ആ സമയത്താണ് മഞ്ഞിന്റെ ആവരണം നീങ്ങിയതും ആകാശത്ത് ചന്ദ്രനെ കാണാനായതും. താഴ്‌‌വാരത്തിലൂടെ കടന്നു പോകുന്ന റെയിൽവേ ലൈനും കുറേയധികം കെട്ടിടങ്ങളും നിലാവെട്ടത്തിൽ ദൃശ്യമായി. സെന്റ് മോറീസ് പട്ടണമായിരുന്നു അത്.

 

“കഷ്ടം…” അയാൾ പറഞ്ഞു. “അവിടെ വേട്ടയാടാൻ പോകാറുണ്ടായിരുന്നു ഞാൻ… സാൻഡ്രിങ്ങ്ഹാമിന് സമീപം… അവിടെയാണ് രാജാവിന്റെ എസ്റ്റേറ്റൊക്കെയുള്ളത്… മനോഹരമായ സ്ഥലം…”

 

“അതൊക്കെ മിസ് ചെയ്യുന്നുണ്ടോ നിങ്ങൾ…?”

 

“ശരിക്കും പറഞ്ഞാൽ ഇല്ല… ജീവിതം മുന്നോട്ട് കൊണ്ടുപോകാൻ വേണ്ടി മിസ് ചെയ്യുന്നുണ്ടെന്ന് നടിക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും… ഈ കഷ്ടപ്പാടൊന്നും ഇല്ലെങ്കിൽ പിന്നെ ഞാൻ എന്തു ചെയ്യും…? കണ്ടില്ലേ എന്റെ വേഷം…? ദുർഗന്ധം വമിക്കുന്നത് നിങ്ങൾ ശ്രദ്ധിച്ചിട്ടുണ്ടാകും… നല്ല നിലയിൽ കഴിഞ്ഞിരുന്ന ഞാൻ ഏതവസ്ഥയിലേക്ക് എത്തിയെന്ന് നോക്കൂ…”

 

“ഇതിന് മുമ്പ് നിങ്ങൾ എന്താണ് ചെയ്തിരുന്നത്…?”

 

“യുദ്ധം തുടങ്ങുന്നതിന് മുമ്പ് എന്നാണോ ഉദ്ദേശിച്ചത്…? ഒരു ഇടത്തരം പബ്ലിക്ക് സ്കൂളിൽ ഇംഗ്ലീഷ് സാഹിത്യം പഠിപ്പിക്കുകയായിരുന്നു…”

 

“അപകടം നിറഞ്ഞ ഇപ്പോഴത്തെ ഈ ജോലി നിങ്ങൾ ആസ്വദിക്കുന്നുണ്ടോ…?”

 

“ഓ, യെസ്… ജർമ്മൻ അധിനിവേശത്തെ ചെറുക്കുവാനായി ചെറുപ്പക്കാർക്ക് ട്രെയിനിങ്ങ് കൊടുക്കുക പോലുള്ള ജോലികൾ… അല്ലെങ്കിലും റോസച്ചെടിയുടെ മുള്ളിനെക്കാൾ ചിലപ്പോൾ വേദനിപ്പിക്കുക അതിന്റെ ഉണങ്ങിച്ചുരുണ്ട ഇലകളായിരിക്കും… ശരിയല്ലേ…?”

 

“നിങ്ങൾ പറഞ്ഞതിന്റെ അർത്ഥം മനസ്സിലായോ എന്ന് തന്നെ എനിക്ക് സംശയമാണ്…”

 

“എന്റെ വിദ്യാർത്ഥികളും ഇതു തന്നെയാണ് പറയാറുള്ളത്…” നാട്ടിൻപുറത്തേക്ക് പ്രവേശിക്കവെ അയാൾ ട്രക്കിന്റെ വേഗത കുറച്ചു. “റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനിലെ ഗുഡ്സ് യാർഡിലേക്കാണ് നാം പോകുന്നത്…”

 

ഇരുവശത്തും വലിയ തൂണുകളുള്ള കവാടം കടന്ന് കല്ലു പതിച്ച യാർഡിലേക്ക് കയറിയ വാഹനം അറ്റത്തുള്ള കെട്ടിടത്തിന് മുന്നിൽ ചെന്ന് നിന്നു. ബ്രേക്ക് ചെയ്യുന്ന ശബ്ദം കേട്ട് വാതിൽ തുറന്ന് ആരോ എത്തി നോക്കി. ഡോർ തുറന്ന് റിനേ താഴേക്കിറങ്ങി. തൊട്ടു പിന്നാലെ ജെനവീവും.

 

“താങ്ക് യൂ വെരി മച്ച്…” അവൾ പറഞ്ഞു.

 

“നിങ്ങളെ സേവിക്കുക എന്നതാണ് ഞങ്ങളുടെ കടമ…” താഴെ നിൽക്കുന്ന അവളെ നോക്കി ഗ്രാൻഡ് പിയർ പുഞ്ചിരിച്ചു. “റോസച്ചെടിയുടെ ഉണങ്ങിച്ചുരുണ്ട ഇലകൾ… അത് മറക്കണ്ട…”

 

തിരിച്ചു പോകുന്ന ട്രക്കിനെ നോക്കി ഒരു നിമിഷം നിന്ന അവൾ കെട്ടിടത്തിനുള്ളിലേക്ക് കയറിയ റിനേയെ അനുഗമിച്ചു.

 

(തുടരും)

അടുത്ത ലക്കത്തിന് ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...

കോൾഡ് ഹാർബർ - 40

ലിലി മർലിൻ ഹാർബറിൽ നിന്നും പതുക്കെ കടലിലേക്ക് നീങ്ങി. ഹെയറിന്റെ നിർദ്ദേശപ്രകാരം ജെനവീവും ക്രെയ്ഗും റിനേയും താഴെ വാർഡ് റൂമിലെ ആ ചെറിയ റൂമിലെ മേശയ്ക്ക് ചുറ്റുമായിട്ടാണ് ഇരുന്നത്. ജെനവീവിന്റെ വിരലുകൾ അവളറിയാതെ തന്നെ പോക്കറ്റിനുള്ളിലെ സിഗരറ്റ് പാക്കറ്റിന് നേർക്ക് നീണ്ടു. എടുത്തു ചുണ്ടിൽ വച്ച സിഗരറ്റിന് ക്രെയ്ഗ് തീ കൊളുത്തി കൊടുത്തു.

 

“നിങ്ങൾ ഈയിടെയായി സിഗരറ്റ് ശരിയ്ക്കും ആസ്വദിക്കുന്നുണ്ടല്ലേ…?”

 

“അതത്ര നല്ല ശീലമല്ലെന്നെനിക്കറിയാം…” തല കുലുക്കിക്കൊണ്ട് അവൾ പറഞ്ഞു. “ഇനിയങ്ങോട്ട് എന്റെ ജീവിതത്തിൽ ഇതൊരു അവശ്യവസ്തുവായി മാറുമോ എന്നാണെന്റെ ഭയം…”

 

പിറകോട്ട് ചാരിയിരുന്ന് പുകയെടുത്തു കൊണ്ടിരിക്കവെ അല്പം മുമ്പ് കോരിച്ചൊരിയുന്ന മഴയത്ത് ജെട്ടിയിൽ വച്ച് നടന്ന യാത്രയയപ്പിന്റെ ദൃശ്യങ്ങളായിരുന്നു അവളുടെ മനസ്സിൽ. പഴയ കവൽറി കോട്ട് ധരിച്ച ഡോഗൽ മൺറോ ഹസ്തദാനം നൽകുമ്പോൾ തികഞ്ഞ ഗൗരവത്തിലായിരുന്നു. ആ സമയമത്രയും ജോ എഡ്ജ് പകയോടെ അവളെത്തന്നെ നോക്കിക്കൊണ്ട് അദ്ദേഹത്തിന്റെ പിന്നിൽ നിൽക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. മുന്നോട്ട് വന്ന ജൂലി സ്നേഹത്തോടെ അവളെ ആലിംഗനം ചെയ്തിട്ട് കാതിൽ മന്ത്രിച്ചു. “ഞാൻ പറഞ്ഞതെല്ലാം ഓർമ്മയിരിക്കട്ടെ ഷെറീ…”

 

തിരമാലകൾക്ക് മേൽ ചാഞ്ചാടിക്കൊണ്ടായിരുന്നു ആ E-ബോട്ട് നീങ്ങിയത്. കൈയിലെ ട്രേയിൽ മൂന്ന് മഗ്ഗുകളുമായി ബാലൻസ് ചെയ്യാൻ ബദ്ധപ്പെട്ടുകൊണ്ട് ഷ്മിഡ്റ്റ് ഉള്ളിലേക്ക് വന്നു. “മധുരമുള്ള നല്ല ചൂടു ചായ… നന്നായി പാലും ചേർത്തിട്ടുണ്ട്…” അതു കേട്ട ജെനവീവ് വിരക്തിയോടെ മുഖം ചുളിച്ചു. “നോ, നോ… ഇത് കുടിച്ചേ തീരൂ… ഇത്തരമൊരു യാത്രയിൽ വയറിന് നല്ലതാണ്… ഛർദ്ദിക്കാനുള്ള തോന്നലുണ്ടാവില്ല…” അയാൾ പുറത്തേക്ക് പോയി.

 

അയാൾ പറഞ്ഞതിൽ സംശയമുണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും ആ ദ്രാവകം വാങ്ങി അവൾ അല്പം കുടിച്ചു. അല്പം കഴിഞ്ഞ് തിരിച്ചെത്തിയ ഷ്മിഡ്റ്റ് പറഞ്ഞു. “വേണമെങ്കിൽ മുകളിലേക്ക് വന്നോളാൻ കമാൻഡർ പറഞ്ഞു…”

 

“ഫൈൻ…” ജെനവീവ് ക്രെയ്ഗിന് നേരെ നോക്കി. “വരുന്നുണ്ടോ…?”

 

വായിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ന്യൂസ്പേപ്പറിൽ നിന്നും തലയുയർത്തിയിട്ട് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു. “കുറച്ച് കഴിഞ്ഞിട്ട് വരാം… നിങ്ങൾ ചെല്ലൂ…”

 

പുറത്ത് കടന്ന് ഇടനാഴിയിലൂടെ ഡെക്കിലേക്കുള്ള വാതിൽ ലക്ഷ്യമാക്കി അവൾ നടന്നു. വാതിൽ തുറന്നതും കാറ്റിന്റെ ശക്തിയിൽ മഴവെള്ളം അവളുടെ മുഖത്തേക്ക് അടിച്ചു കയറി. സാമാന്യം നല്ല വേഗതയിൽത്തന്നെയാണ് ലിലി മർലിൻ തിരകൾക്ക് മുകളിലൂടെ കുതിക്കുന്നത്. ബ്രിഡ്ജിലേക്കുള്ള ലാഡറിനടുത്തേക്ക് ഡെക്കിലൂടെ നീങ്ങവെ അടി തെറ്റി വീഴാതിരിക്കാൻ ലൈഫ്‌ലൈനിൽ മുറുകെ പിടിച്ചിട്ടുണ്ടായിരുന്നു അവൾ. മഴത്തുള്ളികൾ മുഖത്തടിക്കവെ എന്തെന്നില്ലാത്ത ഉന്മേഷം തോന്നി അവൾക്ക്. ലാഡറിലൂടെ മുകളിലെത്തിയ അവൾ വീൽഹൗസിന്റെ വാതിൽ തുറന്നു.

 

ലാങ്ങ്സ്ഡോർഫ് ആയിരുന്നു വീൽ നിയന്ത്രിച്ചിരുന്നത്. മാർട്ടിൻ ഹെയർ ചാർട്ട് ടേബിളിന് മുന്നിൽ ഇരിക്കുന്നുണ്ട്. കറങ്ങുന്ന കസേരയിൽ അവൾക്ക് അഭിമുഖമായി തിരിഞ്ഞിട്ട് അദ്ദേഹം എഴുന്നേറ്റു. “ഇവിടെ ഇരുന്നോളൂ…”

 

കസേരയിൽ ഇരുന്നിട്ട് അവൾ അവിടെ മൊത്തത്തിൽ ഒന്ന് നോക്കി. “കൊള്ളാമല്ലോ ഇവിടം… നന്നായിരിക്കുന്നു…”

 

“അത്രയ്ക്കങ്ങ് പറയാൻ പറ്റില്ല…” അവളോട് പറഞ്ഞിട്ട് അദ്ദേഹം ലാങ്ങ്സ്ഡോർഫിന് നേർക്ക് തിരിഞ്ഞു. “കുറച്ച് സമയത്തേക്ക് ഞാൻ നോക്കിക്കോളാം… നിങ്ങൾ പോയി ഒരു കോഫിയൊക്കെ കുടിച്ചിട്ട് പതുക്കെ വന്നാൽ മതി…” ജർമ്മൻ ഭാഷയിൽ അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു.

 

“സൂ ബെഫെൽ, ഹെർ കപ്പിത്താൻ…” ജർമ്മൻ ഭാഷയിൽ ഔപചാരികമായി പറഞ്ഞിട്ട് അയാൾ പുറത്തേക്ക് പോയി.

 

ഹെയർ കപ്പലിന്റെ വേഗത വർദ്ധിപ്പിച്ചു. കിഴക്ക് നിന്നും വീശിയടിക്കുന്ന കാറ്റ്. മിക്കപ്പോഴും മൂടൽമഞ്ഞിന്റെ ആവരണത്തിനുള്ളിലൂടെയായിരുന്നു യാത്ര. പുറംലോകവുമായി യാതൊരു ബന്ധവുമില്ലാത്ത മട്ടിൽ. ചിലപ്പോഴൊക്കെ അതിൽ നിന്നും പുറത്ത് കടക്കുമ്പോൾ മഴയുണ്ടെങ്കിലും തെളിഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന ചന്ദ്രനെ ആകാശത്തിൽ കാണാമായിരുന്നു.

 

“എന്തു ചെയ്യണമെന്ന കൺഫ്യൂഷനിലാണ് കാലാവസ്ഥ എന്ന് തോന്നുന്നു…” ജെനവീവ് പറഞ്ഞു.

 

“ഈ ഭാഗത്ത് ഇങ്ങനെ തന്നെയാണ്… ഈ പ്രദേശത്തെ വ്യത്യസ്തമാക്കുന്നതും അതാണ്…”

 

“സോളമൻ ഐലന്റ്സിൽ നിന്നും തികച്ചും വ്യത്യസ്തം…” അവൾ പറഞ്ഞു.

 

“ശരിയാണ് നിങ്ങൾ പറഞ്ഞത്…”

 

തിരമാലകൾക്ക് ശക്തിയേറിയിരിക്കുന്നു. ലിലി മർലിൻ ആടിയുലഞ്ഞു കൊണ്ട് മുന്നോട്ട് കുതിക്കുകയാണ്. കസേരയിൽ നിന്നും വീഴാതിരിക്കുവാൻ മുറുകെ പിടിച്ച്, തറയിൽ കാലുകൾ അമർത്തി ചവിട്ടിയാണ് അവൾ ഇരിക്കുന്നത്. ദൂരക്കാഴ്ച്ച വീണ്ടും മോശമായിരിക്കുന്നു. കപ്പലിന്റെ മുൻഭാഗത്ത് തട്ടി ചിതറിത്തെറിക്കുന്ന തിരമാലകൾക്ക് തിളക്കം പോലെ തോന്നി.

 

വാതിൽ തുറന്ന് ഷ്മിഡ്റ്റ് ഉള്ളിലേക്ക് പ്രവേശിച്ചു. അയാളുടെ ഓയിൽസ്കിൻ കോട്ടിൽ നിന്നും വെള്ളം ഇറ്റുവീഴുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഒരു കൈയിൽ തെർമോസ്ഫ്ലാസ്കും മറുകൈയിൽ ഒരു ബിസ്കറ്റ് ടിന്നുമായിട്ടാണ് അയാൾ എത്തിയത്. “ഫ്ലാസ്കിൽ കോഫിയാണ്, മൈ ലവ്… ടിന്നിനുള്ളിൽ സാൻഡ്‌വിച്ചും…” ആഹ്ലാദത്തോടെ അയാൾ പറഞ്ഞു. “ചാർട്ട് ടേബിളിനടിയിലെ കബോർഡിൽ മഗ്ഗ് ഉണ്ട്… എൻജോയ്…”

 

പുറത്ത് കടന്ന് വാതിൽ അടച്ചിട്ട് അയാൾ പോയി. ജെനവീവ് കബോർഡിൽ നിന്നും മഗ്ഗുകൾ എടുത്തു. “അയാൾ ആളൊരു രസികൻ തന്നെ… ഒരു കൊമേഡിയനെപ്പോലെ…”

 

“ശരിയാണ്…” അവൾ നീട്ടിയ മഗ്ഗ് വാങ്ങിക്കൊണ്ട് ഹെയർ പറഞ്ഞു. “പക്ഷേ, ഒരു കാര്യം നിങ്ങൾ ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നോ…? വളരെ വിരളമായേ അയാൾ പുഞ്ചിരിക്കാറുള്ളൂ എന്ന്…? വേദനയെ ഒളിപ്പിക്കാനുള്ള ഒരു മറയാണ് അവന് നർമ്മം… ഈ ഭൂമിയിൽ മറ്റാരേക്കാളും അതറിയുന്നത് ജൂതന്മാർക്കാണ്…”

 

“ഐ സീ…” അവൾ പറഞ്ഞു.

 

“ഉദാഹരണത്തിന്, ഈ ഷ്മിഡ്റ്റിന് ഏറെ ഇഷ്ടമുള്ള ഒരു കസിൻ ഉണ്ടായിരുന്നു… ഹാംബർഗ് സ്വദേശിയായ ആ ജൂതപെൺകുട്ടി അയാളുടെ കുടുംബത്തോടൊപ്പം കുറേ നാൾ ലണ്ടനിൽ ആയിരുന്നു താമസിച്ചിരുന്നത്… യുദ്ധം തുടങ്ങുന്നതിന് തൊട്ടുമുമ്പാണ് അവളുടെ വിധവയായ മാതാവ് ജർമ്മനിയിൽ വച്ച് അപ്രതീക്ഷിതമായി മരണമടഞ്ഞത്... ശവസംസ്കാര ചടങ്ങിന് ജർമ്മനിയിലേക്ക് പോകുവാനുള്ള അവളുടെ തീരുമാനത്തെ ഷ്മിഡ്റ്റിന്റെ കുടുംബാംഗങ്ങൾ എതിർത്തു… താൻ ഇപ്പോഴും ജർമ്മൻ പൗരയാണെന്നായിരുന്നു അവളുടെ വാദം… ഒരു പക്ഷേ, ശവസംസ്കാര ചടങ്ങിൽ പങ്കെടുക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ലെങ്കിലും അവിടെ ചെന്ന് കുടുംബകാര്യങ്ങൾ പലതും തീർപ്പാക്കാനുണ്ടെന്ന് അവൾ പറഞ്ഞു. പിന്നെ നടന്ന കാര്യങ്ങളൊന്നും ഇംഗ്ലണ്ടിൽ ഉള്ളവർക്ക് വിശ്വസിക്കാനായില്ല എന്നതായിരുന്നു സത്യം…”

 

“എന്താണുണ്ടായത്…?”

 

“അവളോടൊപ്പം പോകണമെന്ന് ഷ്മിഡ്റ്റ് വാശി പിടിച്ചു… ജർമ്മനിയിലെത്തിയ അവർ ഇരുവരെയും ഗെസ്റ്റപ്പോ പിടികൂടി… ബ്രിട്ടീഷ് പൗരൻ ആയതുകൊണ്ട് ഷ്മിഡ്റ്റിനെ ഹാംബർഗിലെ ബ്രിട്ടീഷ് കോൺസുലേറ്റ് രക്ഷിച്ചു… രണ്ടു ദിവസത്തിനുള്ളിൽ അയാളെ ബ്രിട്ടനിലേക്ക് നാടു കടത്താനുള്ള ഏർപ്പാട് ചെയ്യുകയും ചെയ്തു…”

 

“അവൾക്ക് എന്തു സംഭവിച്ചു…?”

 

“ലണ്ടനിൽ തിരികെയെത്തിയ ഷ്മിഡ്റ്റ് അതേക്കുറിച്ച് അന്വേഷിച്ചു… അതിസുന്ദരിയായിരുന്നു ആ പെൺകുട്ടി… ജർമ്മൻ സൈനികർക്കായുള്ള വേശ്യാലയങ്ങളിൽ ഒന്നിലേക്കായിരുന്നു അവർ അവളെ കൊണ്ടുപോയത്… ജൂതരുമായുള്ള ലൈംഗികബന്ധം കുറ്റകരമാണെന്ന നിയമം നിലനിൽക്കെയാണെന്ന് ഓർക്കണം… ഏറ്റവും ഒടുവിൽ ലഭിച്ച വിവരം, പോളിഷ് അധിനിവേശത്തിന് തൊട്ടു മുമ്പ് കിഴക്കൻ അതിർത്തിയിലേക്കുള്ള ഒരു ട്രെയിനിൽ അവളെ കയറ്റി അയച്ചു എന്നതായിരുന്നു…”

 

“അതിദാരുണം…!” അവൾ ഞെട്ടിത്തരിച്ചു പോയി.

 

“അവിടെ അങ്ങനെയൊക്കെയാണ് കാര്യങ്ങൾ, ജെനവീവ്… ഗെസ്റ്റപ്പോയുടെ പ്രവർത്തന രീതി എങ്ങനെയാണെന്ന് ഞാൻ വിശദീകരിക്കാം…” ഹെയർ പറഞ്ഞു.

 

“വേണ്ട, എനിക്ക് അറിയാം… ക്രെയ്ഗിന്റെ വിരൽ നഖങ്ങൾ ഞാൻ കണ്ടതാണ്…” അവൾ പറഞ്ഞു.

 

“വനിതാ ഏജന്റുമാരെ എങ്ങനെയാണ് ഇല്ലാതാക്കുന്നതെന്ന് അറിയുമോ…? ചുട്ടുപഴുത്ത കമ്പിയോ കൊടിലോ ചാട്ടവാറോ ഒന്നും കൊണ്ടല്ല… തുടർച്ചയായ ബലാൽസംഗം കൊണ്ട്… ഒന്നിന് പിറകെ ഒന്നായി, ഓരോരുത്തരായി വീണ്ടും വീണ്ടും… വിശ്വസിക്കാൻ പറ്റുന്നില്ല അല്ലേ…? പക്ഷേ, അങ്ങനെയാണവർ വനിതാ ഏജന്റുമാരുടെ വേരറുക്കുന്നത്…”

 

പൊടുന്നനെ ആൻ മേരിയുടെ അവസ്ഥ മനസ്സിലേക്കെത്തിയ ജെനവീവ് പറഞ്ഞു. “ഓ, യെസ്… എനിക്ക് ഊഹിക്കാൻ പറ്റുന്നുണ്ട്…”

 

“നാശം, എന്റെ ഒരു നാക്ക്…!” ഹെയറിന്റെ മുഖം വിളറിയിരുന്നു. “നിങ്ങളുടെ സഹോദരിയുടെ കാര്യം ഞാൻ മറന്നു പോയിരുന്നു…”

 

“അതേക്കുറിച്ച് നിങ്ങൾക്കറിയാമോ…?”

 

“ഓ, യെസ്… മൺറോ എന്നോട് പറഞ്ഞിരുന്നു… ഈ ദൗത്യത്തിന്റെ മുഴുവൻ പശ്ചാത്തലവും ഞാൻ അറിഞ്ഞിരിക്കുന്നതായിരിക്കും നല്ലതെന്ന് അദ്ദേഹം കരുതി…”

 

അവൾ വീണ്ടും ഒരു സിഗരറ്റ് എടുത്തു. “എന്തൊക്കെ സംഭവിച്ചാലും പൊരുതി മുന്നേറിയേ തീരൂ എന്ന് തോന്നുന്നു…”

 

“ഒരു ഫ്ലൈറ്റ് ഓഫീസർ പറയേണ്ട വാക്കുകളാണോ ഇതെന്ന് എനിക്ക് സംശയമുണ്ട്...”

 

“എന്ത്, ഫ്ലൈറ്റ് ഓഫീസറോ…?” കത്തിച്ച ലൈറ്റർ കൈയിൽ പിടിച്ചുകൊണ്ട് അവൾ ചോദിച്ചു.

 

“ഫീൽഡിലേക്ക് വിടുന്ന വനിതാ ഏജന്റുമാരെ ഏതെങ്കിലും തരത്തിലുള്ള ഓഫീസർമാരായിട്ടാണ് അയയ്ക്കുന്നത്… ഫ്രഞ്ച് വനിതകളെ സാധാരണയായി Corps Auxiliaire Feminin എന്ന വിഭാഗത്തിലേക്കാണ് എടുക്കുന്നത്… ധാരാളം ഇംഗ്ലീഷ് പെൺകുട്ടികൾ നേഴ്സിങ്ങ് വിഭാഗത്തിലും ചേരുന്നുണ്ട്…”

 

“FANY എന്നല്ലേ ആ വിഭാഗത്തിന്റെ പേര്…?”

 

“അതെ… എന്നാൽ നിങ്ങളെ അതിലൊന്നും ഉൾപ്പെടുത്തി അയക്കുന്നതിനോട് മൺറോയ്ക്ക് താല്പര്യമില്ല… കാര്യങ്ങളെല്ലാം അദ്ദേഹത്തിന്റെ നിയന്ത്രണത്തിൽ തന്നെ ആയിരിക്കണമെന്ന് നിർബന്ധമുണ്ടദ്ദേഹത്തിന്… WAAF ൽ ഒരു ഫ്ലൈറ്റ് ഓഫീസർ ആയി നിങ്ങളെ ഇന്നലെ കമ്മീഷൻ ചെയ്തിട്ടുണ്ട്… എപ്പോഴെങ്കിലും യൂണിഫോം അണിയേണ്ടി വന്നാൽ RAF ബ്ലൂ നിറമായിരിക്കും നിങ്ങൾക്ക് യോജിക്കുക…”

 

“പക്ഷേ, ഇതേക്കുറിച്ച് ഒരു വാക്ക് പോലും അദ്ദേഹം എന്നോട് പറഞ്ഞില്ലല്ലോ…”

 

“മൺറോയോ…?” ഹെയർ ചുമൽ വെട്ടിച്ചു. “കൗശലവുമായി നടക്കുന്ന കുറുക്കനാണദ്ദേഹം… എങ്കിലും അദ്ദേഹത്തിന്റെ ആ രീതിയിൽ ചില കാര്യങ്ങളും ഉണ്ടെന്ന് കൂട്ടിക്കോളൂ… ഒന്നാമത്തെ കാര്യം, നിർഭാഗ്യവശാൽ ശത്രുക്കളുടെ കൈയിൽ പെടുകയാണെങ്കിൽ ഒരു കമ്മീഷൻഡ് ഓഫീസർ ആയതിനാൽ നിങ്ങളെ സഹായിക്കാൻ അദ്ദേഹത്തിനാവും…”

 

“രണ്ടാമത്തേത് എന്താണ്…?”

 

“ഒരു കമ്മീഷൻഡ് ഓഫീസർ ആകുമ്പോൾ നിങ്ങളുടെ മേൽ നേരിട്ടുള്ള നിയന്ത്രണം ഉണ്ടായിരിക്കും അദ്ദേഹത്തിന്… യുദ്ധകാലത്ത് ഓർഡറുകൾ അനുസരിക്കാതിരുന്നാൽ ശിക്ഷ മരണമായിരിക്കും…”

 

“അങ്ങനെയല്ലാത്ത ഒരു ജീവിതം ഒരിക്കലും ഉണ്ടായിട്ടില്ലെന്നാണ് എനിക്ക് തോന്നുന്നത്…” നിസ്സംഗതയോടെ അവൾ പറഞ്ഞു.

 

“നിങ്ങളുടെ നിസ്സഹായത എനിക്ക് മനസ്സിലാവുന്നു…”

 

വാതിൽ തുറന്ന് ക്രെയ്ഗ് ഉള്ളിലെത്തി. “ഹൗ ഈസ് ഇറ്റ് ഗോയിങ്ങ്…?”

 

“ഫൈൻ…” ഹെയർ പറഞ്ഞു. “ഓൺ ടൈം തന്നെയാണ് നമ്മൾ…” അദ്ദേഹം ജെനവീവിന് നേർക്ക് തിരിഞ്ഞു. “താഴെ ചെന്ന് അല്പം ഉറങ്ങാൻ നോക്കൂ… നിങ്ങൾക്ക് എന്റെ ക്യാബിൻ ഉപയോഗിക്കാം…”

 

“ഓൾറൈറ്റ്… എന്നാൽ അങ്ങനെയാവട്ടെ…”

 

പുറത്തിറങ്ങിയ അവൾ ഉലയുന്ന ഡെക്കിലൂടെ ആയാസപ്പെട്ട് നടന്ന് ചെന്ന് താഴെയെത്തി ഹെയറിന്റെ ആ ചെറിയ ക്യാബിനുള്ളിലേക്ക് കയറി. നീണ്ടു നിവർന്ന് കിടക്കാൻ പോലും സൗകര്യമില്ലാത്ത ഒരു ചെറിയ ബങ്കായിരുന്നു അവിടെയുണ്ടായിരുന്നത്. അതിൽ കയറി കാൽമുട്ടുകൾ മുകളിലേക്കുയർത്തി വച്ച് സീലിങ്ങിലേക്ക് നോക്കിക്കൊണ്ട് അവൾ കിടന്നു. കഴിഞ്ഞ ഏതാനും ദിവസങ്ങളായി എന്തെല്ലാമാണ് നടന്നത്… അതെല്ലാം ഇപ്പോഴും തലയ്ക്കുള്ളിൽ ചുറ്റിക്കറങ്ങിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു… വിഹ്വലമായ മനസ്സായിരുന്നിട്ടും നിമിഷങ്ങൾക്കകം അവൾ ഉറക്കത്തിലേക്ക് വഴുതി വീണു.

 

(തുടരും)

അടുത്ത ലക്കത്തിന് ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...

കോൾഡ് ഹാർബർ - 39

വൈകുന്നേരം ആയപ്പോഴേക്കും കോൾഡ് ഹാർബറിൽ ഇരുട്ട് വീണു കഴിഞ്ഞിരുന്നു. അടുക്കളയുടെ ജാലകത്തിൽ മഴത്തുള്ളികൾ ഇടതടവില്ലാതെ പെരുമ്പറ കൊട്ടിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. കിച്ചണിലെ മേശയ്ക്ക് ഇരുവശത്തുമായി ഇരിക്കുകയാണ് ജൂലിയും ജെനവീവും. ഒരു കുത്ത് ടാരോ കാർഡുകൾ കശക്കിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ് ജൂലി. A foggy day in London Town എന്ന ഹൃദയഹാരിയായ ഗാനം ഗ്രാമഫോണിൽ നിന്നും പുറത്തേക്ക് ഒഴുകുന്നുണ്ട്.

 

“ഈ കാലാവസ്ഥയ്ക്ക് അനുയോജ്യമായ ഗാനം…” ജൂലി പറഞ്ഞു. “അൽബോളിയുടെ ഗാനമാണ്… എന്റെ എക്കാലത്തെയും പ്രിയഗായകൻ… ലണ്ടനിലെ ഒരു വിധം എല്ലാ നൈറ്റ് ക്ലബ്ബുകളിലും പാടുമായിരുന്നു…”

 

“ഒരിക്കൽ ഞാൻ അദ്ദേഹത്തെ കണ്ടിട്ടുണ്ട്…” ജെനവീവ് പറഞ്ഞു. “ഒരു RAF പൈലറ്റുമായി ഞാൻ ഡേറ്റിങ്ങിലുള്ള സമയം… 1940ൽ ആണ്… പിക്കാഡിലിയിലുള്ള മോൺസിഞ്ഞോർ റെസ്റ്റാറന്റിൽ ഒരു ദിവസം അവൻ എന്നെ കൊണ്ടുപോയി… റോയ് ഫോക്സ് ബാൻഡിനൊപ്പം അൽബോളി അന്നവിടെ പാടുന്നുണ്ടായിരുന്നു…”

 

“അദ്ദേഹത്തെ ഒന്ന് നേരിൽ കാണുവാൻ എന്ത് ത്യാഗം സഹിക്കുവാനും ഞാൻ തയ്യാറായിരുന്നു…” ജൂലി പറഞ്ഞു. “എന്തു ചെയ്യാം, ജർമ്മൻ‌കാരുടെ എയർ റെയ്ഡിലാണ് അദ്ദേഹം കൊല്ലപ്പെട്ടത്… അറിയുമോ നിനക്ക്…?”

 

“അതെ, എനിക്കറിയാം…”

 

ജൂലി ടാരോ കാർഡുകളുടെ കുത്ത് ഉയർത്തിപ്പിടിച്ചു. “ഈ കാർഡുകൾ കൊണ്ട് ഭാവി പ്രവചിക്കാനുള്ള കഴിവ് എനിക്കുണ്ടെന്നാണ് എല്ലാവരും പറയുന്നത്… ഇതൊന്ന് കശക്കിയിട്ട് നിന്റെ ഇടതുകൈ കൊണ്ട് എനിക്ക് തരൂ…”

 

“എന്റെ ഭാവി പ്രവചിക്കാനാണോ…? അത് വേണമോ…?” എങ്കിലും ജൂലി ആവശ്യപ്പെട്ടത് പോലെ ചെയ്തിട്ട് ജെനവീവ് അത് തിരിച്ചു കൊടുത്തു.

 

ജൂലി ഒരു നിമിഷം കണ്ണുകൾ അടച്ചു. പിന്നെ ആ കാർഡുകൾ മേശപ്പുറത്ത് കമഴ്ത്തി നിരത്തി വച്ചു. ശേഷം അവർ ജെനവീവിനെ നോക്കി. “മൂന്നേ മൂന്ന് കാർഡുകൾ… അത്രയേ വേണ്ടൂ… ഇഷ്ടമുള്ളത് തെരഞ്ഞെടുത്തിട്ട് അവ മലർത്തി വയ്ക്കൂ…”

 

അവർ ആവശ്യപ്പെട്ടത് പോലെ അവൾ ചെയ്തു. വളരെ പഴക്കമുള്ള കാർഡുകളായിരുന്നു അവ. ചിത്രങ്ങൾ പഴക്കത്താൽ മാഞ്ഞു തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. അതിലെ എഴുത്തുകൾ ഫ്രഞ്ച് ഭാഷയിൽ ആയിരുന്നു. ഒരു ചെന്നായയും നായയും കാവൽ നിൽക്കുന്ന ചെറിയ ഒരു ജലാശയമായിരുന്നു ഒന്നാമത്തെ കാർഡിലെ ചിത്രം. അതിനനപ്പുറം തലയുയർത്തി നിൽക്കുന്ന രണ്ട് ഗോപുരങ്ങൾ. ആകാശത്ത് തിളങ്ങി നിൽക്കുന്ന ചന്ദ്രൻ.

 

“ഇത് നല്ല ലക്ഷണമാണ് ഷെറീ… കാരണം ഇത് നേരായ ദിശയിലാണ് നീ എടുത്ത് വച്ചിരിക്കുന്നത്… നിന്റെ ജീവിതത്തിലെ പ്രതിസന്ധികളെ സൂചിപ്പിക്കുന്നു ഇത്… യുക്തിയ്ക്കോ ബുദ്ധിയ്ക്കോ യാതൊരു പങ്കും ഇല്ല അതിൽ… നിന്റെ ചോദനകളാണ് നിന്നെ നയിക്കുന്നത്… ഏത് പ്രതിസന്ധിയിലും നിനക്ക് ശരിയെന്ന് തോന്നുന്ന വഴിയിൽ നീങ്ങുക… നിന്റെ മനസാക്ഷിയെ വിശ്വസിച്ച് മുന്നോട്ട് പോകുക… നിന്റെ രക്ഷയ്ക്ക് അത് മാത്രം മതിയാകും…”

 

“നിങ്ങളെന്താ തമാശ പറയുകയാണോ…?” പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു കൊണ്ട് ജെനവീവ് ചോദിച്ചു.

 

“അല്ല… ഈ കാർഡ് എന്നോട് പറയുന്നത് അതാണ്…” തീർത്തും ആത്മാർത്ഥമായിരുന്നു അവരുടെ വാക്കുകൾ. അവർ അവളുടെ കരം കവർന്നു. “ഒരു കാര്യം കൂടി ഈ കാർഡ് പറയുന്നുണ്ട്… ഈ ദൗത്യം കഴിഞ്ഞ് നീ തിരികെയെത്തുമെന്ന്… ഇനി അടുത്ത കാർഡ് എടുക്കൂ…”

 

തല കീഴായി കെട്ടിത്തൂക്കിയ ഒരു പുരുഷന്റെ ചിത്രമായിരുന്നു അതിൽ. Hanged Man പബ്ബിന്റെ ബോർഡിന് സമീപം പ്രദർശിപ്പിച്ചിരിക്കുന്ന അതേ രൂപം.

 

“നീ വിചാരിക്കുന്ന അർത്ഥമല്ല ഇതിന്… നാശവും പരിണാമവും… പക്ഷേ, ഒരു ഉയർത്തെഴുന്നേൽപ്പിന്റെ അടയാളം കൂടിയാണിത്… വലിയൊരു ഭാരമാണ് ഒഴിവായിരിക്കുന്നത്… ആരോടും ഒരു ബാദ്ധ്യതയും കാണിക്കാതെ നീ നീയായിത്തന്നെ മുന്നോട്ട് പോകുക… ”

 

ഒരു നിമിഷത്തെ മൗനത്തിന് ശേഷം ജെനവീവ് മൂന്നാമത്തെ കാർഡ് എടുത്തു. കൈയിൽ ഒരു ബാറ്റണുമായി കുതിരപ്പുറത്തിരിക്കുന്ന ഒരു യോദ്ധാവിന്റെ ചിത്രമായിരുന്നു അത്. മലർത്തി വച്ചപ്പോൾ തലകീഴായിട്ടായിരുന്നു അതിന്റെ ദിശ.

 

“നിന്നോട് വളരെ അടുപ്പമുള്ളയാളാണ് ഈ വ്യക്തി… ഒരു കാരണവുമില്ലാതെ ശണ്ഠ കൂടുന്നവൻ…” ജൂലി പറഞ്ഞു.

 

“അതൊരു സൈനികനാണോ…?” ജെനവീവ് ചോദിച്ചു.

 

“അതെ, അതിനാണ് സാദ്ധ്യത…” ജൂലി തല കുലുക്കി.

 

“എന്റെ ചോദനകൾ കൊണ്ട് മാത്രം തരണം ചെയ്യേണ്ട പ്രതിസന്ധികൾ… പരിണാമം… ഒഴിവായിപ്പോയ വലിയൊരു ഭാരം… വെറുതേ ശണ്ഠ കൂടുന്ന സൈനികനായ സുഹൃത്ത്…” ജെനവീവ് ചുമൽ വെട്ടിച്ചു. “ഇതെല്ലാം കൂടി എന്തിലേക്കാണ് വിരൽ ചൂണ്ടുന്നത്…?”

 

“അത് നാലാമത്തെ കാർഡ് പറയും… എടുക്കേണ്ടി വരും എന്ന് നീ ഒരിക്കലും വിചാരിച്ചിട്ടില്ലാത്ത ആ കാർഡ്…”

 

ഒരു നിമിഷം സംശയിച്ചിട്ട് ആ കാർഡുകളിലേക്ക് മൊത്തത്തിൽ ഒന്ന് നോക്കിയിട്ട് അതിൽ നിന്നും ഒന്നെടുത്ത് അവൾ ജൂലിയ്ക്ക് നൽകി. ജൂലി അത് മലർത്തിയിട്ടു. ആ മരണചിഹ്നം അവരെ തുറിച്ചു നോക്കി. കൊയ്ത്തരിവാളുമായി നിൽക്കുന്ന ഒരു അസ്ഥികൂടം. പക്ഷേ, അത് കൊയ്യുന്നത് ധാന്യക്കതിരുകളെ ആയിരുന്നില്ല, ശവശരീരങ്ങളെ ആയിരുന്നു.

 

ചിരിക്കുവാൻ ശ്രമിച്ചെങ്കിലും ജെനവീവിന്റെ തൊണ്ട വരണ്ടിരുന്നു. “അത്ര നല്ല ലക്ഷണമല്ല അല്ലേ…?”

 

ജൂലിയ്ക്ക് എന്തെങ്കിലും പറയാൻ കഴിയുന്നതിന് മുമ്പേ ആരോ വാതിലിൽ മുട്ടി. അടുത്ത നിമിഷം വാതിൽ തുറന്ന് ക്രെയ്ഗ് അകത്തേക്ക് പ്രവേശിച്ചു. “എല്ലാവരോടും ലൈബ്രറിയിലേക്ക് വരാൻ മൺറോ പറഞ്ഞു… തീരുമാനമെടുക്കേണ്ട സമയമായിരിക്കുന്നു…” ഒരു നിമിഷം ജൂലിയെ നോക്കിയിട്ട് അദ്ദേഹം പുഞ്ചിരിച്ചു. “മൈ ഗോഡ്, നിങ്ങൾ പിന്നെയും ഈ പരിപാടി തുടങ്ങിയോ ജൂലീ…? അടുത്ത വസന്തകാലത്ത് ഫാൾമൗത്തിൽ ഒരു ടെന്റുമിട്ട് ഇരിക്കുമെന്ന് തോന്നുന്നല്ലോ…”

 

പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ജൂലി കാർഡുകളെല്ലാം കൂടി വാരിക്കൂട്ടി അടുക്കി വച്ചു. “അത് നല്ല ഐഡിയ ആണല്ലോ…”

 

കസേരയിൽ നിന്നും എഴുന്നേറ്റ അവർ ജെനവീവിനരികിലെത്തി അവളുടെ കൈയിൽ പതുക്കെ അമർത്തി. ശേഷം ഇരുവരും ക്രെയ്ഗിനെ അനുഗമിച്ചു.

 

                                                     ***

 

ലൈബ്രറി ഹാളിലെ മേശമേൽ വിടർത്തിയിട്ടിരിക്കുന്ന ബ്രിട്ടീഷ് ചാനലിന്റെ വലിയ ഒരു അഡ്മിറാൽറ്റി ചാർട്ടിൽ ലിസാർഡ് പോയിന്റിനും ബ്രിറ്റനിയിലെ ഫിനിസ്റ്ററിനും ഇടയിലുള്ള ഭാഗങ്ങളിലേക്ക് ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിച്ചു കൊണ്ട് നിൽക്കുകയായിരുന്നു മൺറോയും ഹെയറും. നെരിപ്പോടിനരികിൽ കസേരയിൽ ഒരു ചുരുട്ടും വലിച്ചുകൊണ്ട് തനിക്കുള്ള നിർദ്ദേശങ്ങൾക്കായി കാത്തിരിക്കുകയാണ് റിനേ ദിസ്സാർ.

 

മൺറോ തലയുയർത്തി നോക്കി. “ആഹ്, നിങ്ങളെത്തിയോ…? നിങ്ങൾ കണ്ടല്ലോ, കാലാവസ്ഥ ഒട്ടും മെച്ചപ്പെട്ടിട്ടില്ല… മെച്ചപ്പെടുമെന്നതിന് ഒരു ഗ്യാരണ്ടിയുമില്ലെന്നാണ് കാലാവസ്ഥാ വകുപ്പിലെ സുഹൃത്തുക്കൾ പറയുന്നത്… രാത്രി പതിനൊന്നിന് ടേക്ക് ഓഫ് ചെയ്യുക എന്നതായിരുന്നു നമ്മുടെ ഒറിജിനൽ ഷെഡ്യൂൾ…”

 

വാതിൽ തുറന്ന് ജോ എഡ്ജ് അകത്തേക്ക് വന്നു. “എന്തെങ്കിലും പുതിയ വിവരം…?” മൺറോ ചോദിച്ചു.

 

“ഇല്ല ബ്രിഗേഡിയർ…” എഡ്ജ് പറഞ്ഞു. “SHAEFന് കാലാവസ്ഥാ റിപ്പോർട്ടുകൾ നൽകുന്ന ലണ്ടനിലെ ഡിപ്പാർട്ട്മെന്റ് മേധാവി ക്യാപ്റ്റൻ സ്മിത്തുമായി ഞാൻ സംസാരിച്ചിരുന്നു… നമ്മുടെ പക്കലുള്ള വിവരങ്ങൾ തന്നെയാണ് അദ്ദേഹവും പറഞ്ഞത്. കാലാവസ്ഥ മെച്ചപ്പെടാനുള്ള സാദ്ധ്യത വളരെ വിരളമാണെന്നാണ് അദ്ദേഹത്തിന്റെ അഭിപ്രായം…”

 

ജെനവീവ് തെല്ല് ആകാംക്ഷയോടെ അയാളെ ഒന്ന് നോക്കി. മരക്കൂട്ടങ്ങൾക്കിടയിൽ വച്ചുണ്ടായ ആ സംഭവത്തിന് ശേഷം അയാൾ വഴിമാറി നടക്കുകയായിരുന്നു. Hanged Man പബ്ബിൽ പോലും അതിന് ശേഷം അയാൾ മുഖം കാണിച്ചിരുന്നില്ല. നിർവ്വികാരമായിരുന്നു ആ മുഖമെങ്കിലും ആ കണ്ണുകളിൽ വെറുപ്പിന്റെ തീജ്വാല അവൾക്ക് കാണാൻ കഴിഞ്ഞു.

 

“അപ്പോൾ പിന്നെ ഇനിയൊന്നും നോക്കാനില്ല…” മൺറോ പറഞ്ഞു. “ഇനി കാത്തിരിക്കുന്നതിൽ അർത്ഥമില്ല… കടൽമാർഗ്ഗമാണ് പോകുന്നതെങ്കിൽ നേരത്തേ പുറപ്പെട്ടേ മതിയാവൂ…” അദ്ദേഹം ഹെയറിന് നേർക്ക് തിരിഞ്ഞു. “യൂ ആർ സെയ്‌ലിങ്ങ് നൗ, കമാൻഡർ…”

 

“ഫൈൻ സർ…” ഹെയർ തല കുലുക്കി. “നാം എട്ടു മണിക്ക് പുറപ്പെടുന്നു… നിങ്ങൾക്ക് ഒരുങ്ങാൻ അധികം സമയമുണ്ടാവില്ലെന്നറിയാം, ജെനവീവ്… പക്ഷേ, വേറെ മാർഗ്ഗമില്ല… സീ ലെവലിൽ മൂടൽ മഞ്ഞ് അത്ര കനത്തതല്ല… മൂന്നോ നാലോ മൈൽ കഴിയുന്നതോടെ കനത്ത മഴയുണ്ടാകും എന്നാണ് കാലാവസ്ഥാ പ്രവചനം… അദൃശ്യമായ ഒരു യാത്രയ്ക്ക് എന്തുകൊണ്ടും ഉചിതം…”

 

“പക്ഷേ, എങ്ങോട്ട്…?” ജെനവീവ് ചോദിച്ചു.

 

ഹെയർ ഓസ്ബോണിന് നേർക്ക് തിരിഞ്ഞു. “ക്രെയ്ഗ്…?”

 

“ഗ്രാൻഡ് പിയറിനോട് റേഡിയോ മാർഗ്ഗം ഞങ്ങൾ സംസാരിച്ചിരുന്നു…” ക്രെയ്ഗ് പറഞ്ഞു. ചാർട്ടിലൂടെ അദ്ദേഹം പെൻസിൽ നീക്കി. “ഇതാ ഇവിടെയാണ് ലിയോണും ഗ്രോസ്നെസ് ലൈറ്റും… അവിടെ വച്ചാണ് അന്ന് രാത്രി കടലിൽ നിന്നും ലിലി മർലിൻ എന്നെ രക്ഷപെടുത്തിയത്… രണ്ട് ദിവസം മുമ്പ് ഗ്രോസ്നെസ് ലൈറ്റിന്റെ പ്രവർത്തനം ജർമ്മൻ‌കാർ അവസാനിപ്പിച്ചു എന്നാണ് ഗ്രാൻഡ് പിയർ പറഞ്ഞത്…”

 

“അതെന്താ…?” ജെനവീവ് ചോദിച്ചു.

 

“ലൈറ്റ് ഹൗസുകളുടെ പ്രവർത്തനം അവർ ക്രമേണ നിർത്തിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയാണത്രെ… അധിനിവേശഭയം തന്നെ കാരണം…” ഹെയർ പറഞ്ഞു.

 

“ഗ്രോസ്നെസ് ലൈറ്റിന് സമീപമുള്ള പാറക്കെട്ടുകളിൽ ഒരു ക്വാറി ഉണ്ടത്രെ… പക്ഷേ, 1920 മുതൽ അത് പ്രവർത്തിക്കുന്നില്ല… എങ്കിലും അവിടെ ആഴമുള്ള ഭാഗത്ത് ഇപ്പോഴും ഒരു കടൽപ്പാലമുണ്ട്… പണ്ട് കാലത്ത് കല്ലുകൾ കൊണ്ടുപോകാൻ ബോട്ടുകൾ ഉപയോഗിച്ചിരുന്നത്…” ക്രെയ്ഗ് പറഞ്ഞു.

 

“നമ്മുടെ ആവശ്യത്തിന് ഏറ്റവും അനുയോജ്യം…” ഹെയർ പറഞ്ഞു.

 

ക്രെയ്ഗ് തുടർന്നു. “നമ്മുടെ പ്ലാനിൽ വന്ന മാറ്റം ഗ്രാൻഡ് പിയറിനെ വിളിച്ച് അറിയിക്കാൻ പോകുകയാണ്… നിങ്ങളെ കൊണ്ടുപോകാനുള്ള ഏർപ്പാട് അയാൾ ചെയ്യുന്നതായിരിക്കും… ഒറിജിനൽ ഷെഡ്യൂൾ പ്രകാരമുള്ള സമയത്ത് തന്നെ നിങ്ങൾക്ക് സെന്റ് മോറിസിൽ എത്താൻ സാധിക്കും…”

 

“ഗ്രോസ്നെസിലുള്ള ആ കടൽപ്പാലം ഉപയോഗിക്കുകയാണെങ്കിൽ പിന്നെ കാര്യം എളുപ്പമാണ്… നേരെ അവിടെ എത്തുന്നു… നിങ്ങളെ ഇറക്കുന്നു, തിരികെ പോരുന്നു… നോ പ്രോബ്ലം…” ഹെയർ അവളോട് പറഞ്ഞു.

 

“അഥവാ ഇനി ആ പരിസരത്ത് വച്ച് ആരെങ്കിലും നിങ്ങളെ കാണുകയാണെങ്കിലോ…?” മൺറോ ചോദിച്ചു. “ക്രീഗ്സ്മറീനിന്റെ ഒരു കപ്പൽ അവരുടെ ജോലിയിൽ ഏർപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു… തികച്ചും സ്വാഭാവികം…”

 

ജെനവീവ് മേശപ്പുറത്തെ ചാർട്ടിലേക്ക് നോക്കി. തികച്ചും ശാന്തമായിരുന്നു അവളുടെ മുഖം. “ദാറ്റ്സ് ഇറ്റ് ദെൻ…” അവൾ മന്ത്രിച്ചു.

 

(തുടരും)

അടുത്ത ലക്കത്തിന് ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...

കോൾഡ് ഹാർബർ - 38

കോൾഡ് ഹാർബറിൽ മഴ കോരിച്ചൊരിയുകയാണ്. മരക്കൂട്ടങ്ങൾക്കിടയിലേക്ക് താഴ്ന്നിറങ്ങി വ്യാപിച്ചിരിക്കുന്ന മൂടൽമഞ്ഞ് ആബേ ബംഗ്ലാവിനെ പൂർണ്ണമായും ആവരണം ചെയ്തിരിക്കുന്നു. മഞ്ഞ നിറമുള്ള സ്റ്റോം കോട്ടും സൂവെസ്റ്ററും ധരിച്ച ജെനവീവും ജൂലിയും ബംഗ്ലാവിൽ നിന്നും പുറത്തിറങ്ങി Hanged Man പബ്ബ് ലക്ഷ്യമാക്കി നടന്നു.

 

“കാലാവസ്ഥാ പ്രവചനം കണ്ടില്ലേ…?” ജൂലി അഭിപ്രായപ്പെട്ടു. “അവർ പറയുന്നത് ഒരിക്കലും ശരിയാവാറില്ല…”

 

“ഇങ്ങനെയാണെങ്കിൽ യാത്രയുടെ കാര്യം എന്താവും…?” ജെനവീവ് ചോദിച്ചു.

 

“ദൈവത്തിനറിയാം… എന്തെങ്കിലും വഴി അവർ കണ്ടെത്താതിരിക്കില്ല…”

 

ജെട്ടിയിൽ ബന്ധിച്ചിരിക്കുന്ന ലിലി മർലിന്റെ വീൽഹൗസിൽ മാർട്ടിൻ ഹെയർ നിൽക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അവരെ കണ്ടതും അദ്ദേഹം വീൽഹൗസിൽ നിന്നും പുറത്തേക്ക് വന്നു. “പബ്ബിലേക്ക് പോകുകയാണോ…?” അദ്ദേഹം ചോദിച്ചു.

 

“അതെ…” ജൂലി പറഞ്ഞു. “എല്ലാവർക്കുമുള്ള ഉച്ചഭക്ഷണം തയ്യാറാക്കണ്ടേ…”

 

ജെനവീവിനെ നോക്കി ഹെയർ ഒന്ന് പുഞ്ചിരിച്ചു. “ഇന്നലെ രാത്രിയിലെ ഷോക്കിൽ നിന്നും മോചിതയായോ…?”

 

“ആയി വരുന്നു…”

 

“ഗുഡ്… ഞാനും വരുന്നു നിങ്ങളോടൊപ്പം… ക്രെയ്ഗും മൺറോയും അല്പം മുമ്പാണ് ഗ്രാന്റിനൊപ്പം അങ്ങോട്ട് പോയത്… എനിക്ക് തോന്നുന്നത് അവരവിടെ യുദ്ധത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ഗഹനമായ ചർച്ചയിൽ ആയിരിക്കുമെന്നാണ്…”

 

പബ്ബിനുള്ളിൽ ജാലകത്തിനരികിലെ മേശയ്ക്ക് ചുറ്റും അവർ മൂവരും ഇരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. മൺറോ തലയുയർത്തി നോക്കി. “ആഹ്, നിങ്ങളെത്തിയോ…? കാര്യങ്ങൾ ചർച്ച ചെയ്യുകയായിരുന്നു ഞങ്ങൾ… വരൂ…”

 

“നിങ്ങൾ കണ്ടില്ലേ, കാലാവസ്ഥ അത്ര അനുകൂലമല്ല… ഗ്രാന്റ്, ഇവർക്കൊന്ന് വിശദീകരിച്ച് കൊടുക്കൂ…” ക്രെയ്ഗ് പറഞ്ഞു.

 

“കാലാവസ്ഥാ പ്രവചനമനുസരിച്ച് നിലാവെട്ടവും വരണ്ട കാലാവസ്ഥയുമാണ് ഇന്ന് വേണ്ടിയിരുന്നത്… യാത്രയ്ക്ക് തികച്ചും അനുയോജ്യം… എന്നാൽ ഇപ്പോഴത്തെ അവസ്ഥ നോക്കൂ…” ഗ്രാന്റ് പറഞ്ഞു. “വിസിബിലിറ്റി മാത്രമല്ല പ്രശ്നം… നാം ലാൻഡ് ചെയ്യാൻ പോകുന്നത് റൺവേയിലൊന്നുമല്ല, വെറും വയലിലാണ്… കനത്ത മഴ മൂലം വയലിൽ വെള്ളക്കെട്ടുണ്ടെങ്കിൽ തിരിച്ച് ടേക്ക് ഓഫ് ചെയ്യുന്നത് തീർത്തും അസാദ്ധ്യമായിരിക്കും…”

 

“അപ്പോൾ എന്താണിനി അടുത്ത നീക്കം…?” ജെനവീവ് ചോദിച്ചു.

 

“വെതർ ഡിപ്പാർട്ട്മെന്റിന് നേരിയ ഒരു പ്രതീക്ഷയുണ്ട്… വൈകിട്ട് ഏഴ് അല്ലെങ്കിൽ എട്ടു മണിയോടെ മൂടൽമഞ്ഞ് മാറുമെന്ന്…” ക്രെയ്ഗ് പറഞ്ഞു.

 

“മാറിയില്ലെങ്കിലോ…?”

 

“നിങ്ങൾക്ക് പോയേ തീരൂ, മൈ ഡിയർ… അക്കാര്യത്തിൽ ഒരു മാറ്റവുമില്ല…” മൺറോ പറഞ്ഞു. “വിമാനത്തിന്റെ കാര്യം നടക്കില്ലെങ്കിൽ ഒരു സ്പീഡ് ബോട്ട് നോക്കേണ്ടി വരും… ഇന്ന് രാത്രി തന്നെ… അതിനല്ലേ ക്രീഗ്സ്മറീന്റെ ഒരു E-ബോട്ട് ഇവിടെ കിടക്കുന്നത്…?”

 

“ഞങ്ങൾക്ക് സന്തോഷമേയുള്ളൂ…” മാർട്ടിൻ ഹെയർ പറഞ്ഞു.

 

“ഗുഡ്… നമുക്ക് ഏഴുമണി വരെ നോക്കാം… എന്നിട്ട് തീരുമാനിക്കാം എന്താണ് വേണ്ടതെന്ന്…” മൺറോ പറഞ്ഞു.

 

ജൂലി എഴുന്നേറ്റു. “കോഫിയെടുക്കട്ടേ എല്ലാവർക്കും…?”

 

മൺറോ ഒരു നെടുവീർപ്പിട്ടു. “ഞാനൊരു ചായപ്രിയനാണെന്ന് നിങ്ങൾക്കറിയില്ലേ ജൂലീ…? ഓരോ തവണയും നിങ്ങളെ അത് ഓർമ്മിപ്പിക്കണോ ഞാൻ…?”

 

“ബ്രിഗേഡിയർ…” ജൂലി പുഞ്ചിരിച്ചു. “താങ്കളെ കാണുമ്പോഴെല്ലാം എനിക്ക് ഓർമ്മയുള്ള കാര്യമാണത്…” അവർ കിച്ചണിലേക്ക് നടന്നു.

 

                                                ***

 

വാതിലിൽ മുട്ടിയിട്ട് കതക് തുറന്ന് മാക്സ് പ്രീം പ്രഭ്വിയുടെ കിടപ്പുമുറിയുടെ മുന്നിലെ വെയ്റ്റിങ്ങ് റൂമിലേക്ക് പ്രവേശിച്ചു.  ബെഡ്റൂമിന്റെ വാതിൽക്കലുള്ള കസേരയിൽ ഹോർടെൻസ് പ്രഭ്വിയുടെ പരിചാരികയായ ഷോണ്ടെൽ ഷെവലിയർ ഇരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. എന്നത്തെയും പോലെ ശത്രുത നിറഞ്ഞ മുഖഭാവം.

 

“യെസ്, മേജർ…?”

 

“പ്രഭ്വിയെ ഒന്ന് കാണാൻ പറ്റുമോ എന്നറിയാനാണ്…”

 

വാതിൽ തുറന്ന് ഉള്ളിലേക്ക് കടന്ന് അവൾ കതകടച്ചു. കുറച്ചു സമയം കഴിഞ്ഞ് തിരിച്ചെത്തിയ അവൾ പറഞ്ഞു. “ഉള്ളിലേക്ക് ചെന്നോളൂ…”

 

തലയിണയിൽ ചാരി കട്ടിലിൽ ഇരിക്കുകയായിരുന്നു വോൺകോർട്ട് പ്രഭ്വിയായ ഹോർടെൻസ്. ഒരു സിൽക്ക് ഗൗണാണ് അവർ ധരിച്ചിരിക്കുന്നത്. തലയിൽ സ്വർണ്ണനിറമുള്ള ഒരു തൊപ്പി അണിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. തന്റെ മുന്നിൽ വച്ചിരിക്കുന്ന ട്രേയിൽ നിന്നും ബട്ടർ റോൾ എടുത്ത് കഴിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുകയാണവർ.

 

“ഗുഡ് മോണിങ്ങ് മേജർ… ഈ യൂണിഫോമിൽ നിങ്ങൾ കടന്നു വരുന്നത് കണ്ടാൽ സാക്ഷാൽ ചെകുത്താൻ വരുന്നത് പോലെ തോന്നുമല്ലോ…”

 

വാസ്തവത്തിൽ അവരെ വളരെ ഇഷ്ടമായിരുന്നു അയാൾക്ക്. കാലുകൾ അമർത്തിച്ചവിട്ടി അറ്റൻഷനായി നിന്ന് അയാൾ അവർക്ക് മിലിട്ടറി സല്യൂട്ട് നൽകി. “പ്രഭാതകിരണങ്ങൾ പോലെ തന്നെ തേജസ്സുണ്ട് പ്രഭ്വീ നിങ്ങൾക്കും…”

 

മെലിഞ്ഞു നീണ്ട ഗ്ലാസിലെ ഷാമ്പെയ്നും ഓറഞ്ച് ജ്യൂസും അല്പമൊന്ന് മൊത്തി. “എന്ത് അസംബന്ധമാണ് നിങ്ങൾ പറയുന്നത്…! കാളിനെ കാണാനാണ് വന്നതെങ്കിൽ അദ്ദേഹം ടെറസിൽ പത്രം വായിച്ചുകൊണ്ട് ഇരിക്കുന്നുണ്ട്… ഈ കെട്ടിടത്തിനുള്ളിൽ വച്ച് ജർമ്മൻ പത്രം വായിക്കാൻ ഞാൻ അനുവദിക്കില്ല…”

 

ഒന്ന് പുഞ്ചിരിച്ചിട്ട് ഒരിക്കൽക്കൂടി സല്യൂട്ട് നൽകി അയാൾ ഫ്രഞ്ച് ജാലകത്തിലൂടെ ടെറസിലേക്ക് കടന്നു. അവിടെ ഇട്ടിരിക്കുന്ന കസേരയിൽ ജനറൽ കാൾ സീംകാ ഇരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. മുന്നിലെ മേശമേൽ ഷാമ്പെയ്ൻ ഗ്ലാസും. രണ്ട് ദിവസം പഴക്കമുള്ള ഒരു ബെർലിൻ ന്യൂസ്പേപ്പർ വായിക്കുകയായിരുന്ന അദ്ദേഹം തലയുയർത്തി അയാളെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു.

 

“ഫ്രണ്ട് പേജ് കണ്ടില്ലേ, നാം യുദ്ധം ജയിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്…” അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു. എന്നാൽ പ്രീം അത് ശ്രദ്ധിക്കാതെ അദ്ദേഹത്തെത്തന്നെ നോക്കിക്കൊണ്ടു നിന്നു. സീംകായുടെ മുഖത്തെ പുഞ്ചിരി മാഞ്ഞു. “എന്തു പറ്റി മാക്സ്…?”

 

“റൈഫ്യൂറർ ഹിംലറുടെ ഫോൺ ഉണ്ടായിരുന്നു…”

 

“ശരിയ്ക്കും…?”

 

“അതെ…” ഒരു സിഗരറ്റിന് തീ കൊളുത്തിയിട്ട് പ്രീം പാരപ്പെറ്റിൽ ചാരി നിന്നു. “വോൺകോർട്ട് കൊട്ടാരം ഗൂഢാലോചനകളുടെ ഒരു കേന്ദ്രമാണെന്നാണ് അദ്ദേഹം പറയുന്നത്… താങ്കൾ മാത്രമല്ല, റോമൽ ഉൾപ്പെടെ ഭൂരിഭാഗം ജനറൽമാരും ഫ്യൂററുടെ ജീവനെടുക്കാനുള്ള ഗൂഢാലോചനയുമായി ബന്ധപ്പെട്ടാണ് ഈ വാരാന്ത്യത്തിൽ ഇവിടെ ഒത്തു കൂടുന്നതത്രെ…”

 

“എന്റെ ദൈവമേ…!”  കൈയിലെ പത്രം മടക്കി വച്ചിട്ട് സീംകാ പറഞ്ഞു. “ഈ വിവരം എന്നോട് പറഞ്ഞതിൽ വളരെ നന്ദി, മാക്സ്…” അദ്ദേഹം എഴുന്നേറ്റ് പ്രീമിന്റെ ചുമലിൽ കൈ വച്ചു. “മാക്സ്, SS സേനയുടെ ഹീറോയാണ് നിങ്ങൾ… എന്നിട്ടും നിങ്ങളൊരു നാസിയല്ല എന്നത് അത്ഭുതം തന്നെ… ഒട്ടും എളുപ്പമല്ല ഇങ്ങനെ വർക്ക് ചെയ്യാൻ, അല്ലേ…?”

 

“ഒരു വിധം അഡ്ജസ്റ്റ് ചെയ്ത് പോകുന്നു…” പ്രീം പറഞ്ഞു.

 

മുറിയ്ക്കുള്ളിൽ പതിഞ്ഞ സ്വരത്തിൽ ആരോ സംസാരിക്കുന്നത് കേട്ടു. അടുത്ത നിമിഷം ഷോണ്ടെൽ ടെറസിലേക്ക് വന്നു. “താങ്കൾക്കൊരു സന്ദേശമുണ്ട്, ജനറൽ…”

 

ആ സന്ദേശം വായിച്ച് സീംകാ പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു. “വല്ലാത്തൊരു മനുഷ്യൻ തന്നെ അയാൾ… ആ പഴയ കോഴിക്കച്ചവടക്കാരന്റെ മനസ്സ് തന്നെ… നിങ്ങളുടെ സേവനം മുൻകൂട്ടി വാങ്ങുകയാണ് ഹിംലർ… ഇതാ കേട്ടോളൂ… From Reichsfuhrer SS to Max Priem. In recognition of services to the Reich above the call of duty, by special order of the Fuhrer, you are promoted to the rank of Standartenfuhrer from this date. Heil Hitler.”

 

അത് വാങ്ങി വായിച്ചു നോക്കി അവിശ്വസനീയതയോടെ നിന്ന പ്രീമിനെയും കൂട്ടി സീംകാ പ്രഭ്വിയുടെ റൂമിലേക്ക് ചെന്നു. “ഡാർലിങ്ങ്, ഒരു വിവരമറിഞ്ഞോ…?” അദ്ദേഹം ചോദിച്ചു. “നമ്മുടെ മാക്സിന് ഡബിൾ പ്രൊമോഷൻ ലഭിച്ചിരിക്കുന്നു… ഫുൾ കേണൽ പദവിയിലേക്ക്…”

 

“അതിന് പകരമായി എന്ത് ദൗത്യമാണ് ഇയാൾ ചെയ്യേണ്ടത്…?” ഹോർടെൻസ് പ്രഭ്വി ആരാഞ്ഞു.

 

തെല്ല് ദൈന്യഭാവത്തിൽ പ്രീം പുഞ്ചിരിച്ചു. “നിങ്ങളുടെ അനന്തരവളുടെ വരവിനായി ഞാൻ കാത്തിരിക്കുന്നു… നാളെയല്ലേ…?”

 

“അതെ… ഈ വാരാന്ത്യത്തിൽ റോമലിനെ സ്വീകരിച്ചാനയിക്കേണ്ടത് അവളാണ്…” സീംകാ പറഞ്ഞു. “ഇത്തവണ സ്പെഷ്യലായി എന്തെങ്കിലും വേണം… ഒരു നൃത്തസന്ധ്യ എന്നതിലുപരി പ്രൗഢഗംഭീരമാകണം പരിപാടികൾ…”

 

“അതൊരു നല്ല ആശയമാണ്…” പ്രീം പറഞ്ഞു.

 

“അതെ… റിറ്റ്സ് ഹോട്ടലിലാണ് അവളിപ്പോൾ ഉള്ളത്…” ഹോർടെൻസ് പ്രീമിനോട് പറഞ്ഞു.

 

“അതെനിക്കറിയാം…” അയാൾ പറഞ്ഞു. “മൂന്നു തവണ ഞാൻ ഫോൺ ചെയ്തിരുന്നു… പക്ഷേ, കിട്ടിയില്ല… അധിക സമയവും പുറത്താണെന്ന് തോന്നുന്നു…”

 

“വേറെന്ത് പ്രതീക്ഷിക്കാൻ…? യുദ്ധമാണെന്ന് പറഞ്ഞിട്ടൊന്നും കാര്യമില്ല… പാരീസിലെ ഷോപ്പിങ്ങ് എന്ന് പറഞ്ഞാൽ അതൊരു ഷോപ്പിങ്ങ് തന്നെയാണ്…” പ്രഭ്വി പറഞ്ഞു.

 

“ശരി, എന്നാൽ ഞാനിറങ്ങട്ടെ…? ധാരാളം ജോലിയുണ്ട്…” സല്യൂട്ട് ചെയ്തിട്ട് മാക്സ് പ്രീം പുറത്തേക്ക് പോയി.

 

ഹോർടെൻസ് പ്രഭ്വി തലയുയർത്തി ജനറൽ സീംകായെ നോക്കി. “ഗുരുതരമായ എന്തെങ്കിലും പ്രശ്നം…?”

 

അദ്ദേഹം അവരുടെ കരം കവർന്നു. “എനിക്ക് പരിഹരിക്കാൻ പറ്റാത്തതായി ഒന്നുമില്ല… മാക്സിനെ ഭയപ്പെടാനൊന്നുമില്ല… പക്ഷേ, അയാൾ ഒരു കുരുക്കിലാണ് പെട്ടിരിക്കുന്നതെന്ന് പറയാം…”

 

“അത് കഷ്ടം തന്നെ…” അവർ തലയാട്ടി. “നിങ്ങൾക്കറിയുമോ കാൾ…? എനിക്കവനെ ഒത്തിരി ഇഷ്ടമാണ്… നല്ലൊരു പയ്യൻ…”

 

“എനിക്കും അങ്ങനെ തന്നെ ഡാർലിങ്ങ്…” ബക്കറ്റിൽ നിന്നും ഷാമ്പെയ്ൻ ബോട്ട്‌ൽ എടുത്ത് അദ്ദേഹം ഗ്ലാസ് വീണ്ടും നിറച്ചു.

 

(തുടരും)

അടുത്ത ലക്കത്തിന് ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...