കോൾഡ് ഹാർബർ - 54

സംഗീത പരിപാടികൾക്കായി ഉപയോഗിച്ചിരുന്ന ഒരു പഴയ ഹാളാണ് നൃത്തപരിപാടിക്ക് വേണ്ടി അവർ ഏർപ്പാടാക്കിയത്. അധികം ഉയരമില്ലാത്ത സ്റ്റേജിന്റെ ഒരു മൂലയ്ക്കായി വലിയ ഒരു പിയാനോ ഇടം പിടിച്ചിട്ടുണ്ട്. ലണ്ടനിൽ വച്ച് ക്രെയ്ഗ് ഓസ്ബോണിന് വേണ്ടി കഴിഞ്ഞ തവണ പിയാനോ വായിച്ചത് ജെനവീവിന് ഓർമ്മ വന്നു. അതിന് ശേഷം തന്നോട് പിയാനോ വായിക്കുവാൻ ആരെങ്കിലും ആവശ്യപ്പെടുമെന്ന് അവൾ വിചാരിച്ചതേയില്ലായിരുന്നു.

 

ഈ വിഷയത്തിൽ ആൻ മേരിയായിരുന്നു തന്നെക്കാൾ മിടുക്കി. വേണമെങ്കിൽ അവൾക്കൊരു പ്രൊഫഷണൽ പിയാനിസ്റ്റ് ആകാമായിരുന്നു. പക്ഷേ, എന്തുകൊണ്ടോ അങ്ങനെ ആകാതിരിക്കാൻ അവൾ ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നത് പോലെ തോന്നി. മികച്ചൊരു പിയാനിസ്റ്റ് ആയി അവളെ കാണുവാൻ ആഗ്രഹിച്ച സമൂഹത്തെ നിരാശപ്പെടുത്തുകയായിരുന്നു അവൾ. അതിന് അവൾക്ക് അവളുടേതായ കാരണങ്ങൾ ഉണ്ടായിരുന്നിരിക്കാം.

 

പ്രഭുകുടുംബത്തിന്റെ ആഢ്യത്വം ആ പരിപാടിയിൽ ഉടനീളം പ്രകടിപ്പിക്കുവാൻ ജെനവീവ് മനഃപൂർവ്വം ശ്രദ്ധിച്ചു. ആൻ മേരിയ്ക്ക് പരിചയമുള്ളവരിൽ നിന്നും അകലം പാലിച്ചുകൊണ്ട് തന്റെ നില സുരക്ഷിതമാക്കുവാൻ അവൾ കണ്ട മാർഗ്ഗമായിരുന്നു അത്. ടെറസിലേക്കുള്ള ജാലകം ആരോ തുറന്നതും തണുത്ത കാറ്റ് ഉള്ളിലേക്കെത്തി. സാമാന്യം നല്ല തിരക്കുണ്ടായിരുന്നു അവിടെ. അന്ന് ഉച്ചയ്ക്കാണ് സൈൽഹൈമർ എന്ന ഒരു SS ബ്രിഗേഡിയർ ജനറലും ഭാര്യയും രണ്ട് പെൺമക്കളും പരിപാടിയിൽ പങ്കെടുക്കുവാൻ എത്തിയത്. ഒരു കൈ സ്ലിങ്ങിൽ ഇട്ട ഒരു ആർമി കേണലും അവർക്കൊപ്പം ഉണ്ടായിരുന്നു. ചെറുപ്പക്കാരായ ഓഫീസർമാർ എല്ലാവരും ഒരു വാർ ഹീറോയെപ്പോലെയാണ് അദ്ദേഹത്തിന് ചുറ്റും കൂടി സ്നേഹാന്വേഷണങ്ങൾ ആരാഞ്ഞത്. എങ്കിലും ജനറൽ സീംകായുടെയും ആ ബ്രിഗേഡിയറുടെയും സാന്നിദ്ധ്യം അവരുടെ സ്വാതന്ത്ര്യം കവരുന്നത് പോലെ തോന്നി. അത് മനസ്സിലാക്കിയിട്ടാവണം അവർ ഇരുവരും യുദ്ധകാര്യങ്ങൾ ചർച്ച ചെയ്യാനെന്ന മട്ടിൽ അവിടെ നിന്നും പുറത്തേക്ക് പോയി. അതോടെ സംഗീത പരിപാടിയ്ക്ക് ചടുലതയും ആവേശവും കൈവന്നു.

 

ചെറുപ്പക്കാരായ രണ്ട് ഓഫീസർമാരാണ് ഗ്രാമഫോൺ ഓപ്പറേറ്റ് ചെയ്തിരുന്നത്. എന്നാൽ ഏതാണ്ട് ഒരു മണിക്കൂർ കഴിഞ്ഞതോടെ ആ ജോലി ഒരു ഓർഡർലിയെ ഏല്പിച്ചിട്ട് അവർ ഇരുവരും ബ്രിഗേഡിയറുടെ പെൺ‌‌മക്കളുമായി സൗഹൃദം പങ്കിടുവാനായി അവരുടെ പിന്നാലെ കൂടി. ആ പെൺകുട്ടികളാകട്ടെ, യുവാക്കളിൽ നിന്നും തങ്ങൾക്ക് ലഭിക്കുന്ന പരിഗണന കണ്ട് നാണിച്ചു ചുവന്നു.

 

നൃത്തപരിപാടികൾക്കായി ആകാംക്ഷയോടെ കാത്തിരിക്കുകയായിരുന്നു അവർ. ഒപ്പം അടുത്ത ദിവസം അവിടെയെത്തുന്ന ഫീൽഡ് മാർഷൽ ഇർവിൻ റോമലിനെ നേരിൽ കാണാമെന്ന സന്തോഷവും. ഇത്രയും സുമുഖരായ യുവാക്കളെ ഇതിന് മുമ്പ് കണ്ടിട്ടേയില്ലെന്ന് ഇളയ പെൺകുട്ടി കുലുങ്ങിച്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു. മാക്സ് പ്രീമിന്റെ ആകർഷക വ്യക്തിത്വത്തെക്കുറിച്ചായിരുന്നു ജെനവീവ് അപ്പോൾ ചിന്തിച്ചത്. അവിടെയുണ്ടായിരുന്ന മിക്ക ജർമ്മൻകാരും ജെനവീവിനെപ്പോലെ തന്നെ ഫ്രഞ്ച് ഭാഷ സംസാരിക്കുവാൻ ശ്രമിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

 

കൈയിൽ കോന്യാക്ക് ഗ്ലാസുമായി ആ ആർമി കേണലുമായി സംസാരിച്ചു കൊണ്ടിരുന്ന പ്രീം ഇടയ്ക്ക് തന്റെ നീലക്കണ്ണുകൾ ജെനവീവിന് നേർക്ക് പായിച്ചു. ആ കണ്ണുകളിൽ ആഹ്ലാദം തിരതല്ലിയിരുന്നത് അവൾ ശ്രദ്ധിക്കുക തന്നെ ചെയ്തു.

 

താൻ മനസ്സിൽ കരുതിയിരുന്നത് പോലത്തെ ആളേയല്ല മാക്സ് പ്രീം. മിക്കവാറും എല്ലാ ജർമ്മൻകാരും റൈലിംഗെറെപ്പോലെ മുരടന്മാരും തെമ്മാടികളുമാണെന്നാണ് അവൾ കരുതിയിരുന്നത്. കാരണം, അങ്ങനെ വിശ്വസിക്കാനാണ് ബ്രിട്ടീഷുകാർ അവളെ പഠിപ്പിച്ചത്.

 

എന്നാൽ താൻ ഇതുവരെ പരിചയപ്പെട്ടിട്ടുള്ളവരിൽ നിന്നും തികച്ചും വ്യത്യസ്തനാണ് പ്രീം. ജന്മനാ സൈനികൻ എന്ന വിശേഷണത്തിന്റെ അർത്ഥം എന്താണെന്ന് അദ്ദേഹത്തെ കാണുമ്പോൾ അവൾ അറിയുകയായിരുന്നു. എങ്കിലും അദ്ദേഹത്തിന്റെ നാട്ടുകാർ ചെയ്തുകൂട്ടിയിട്ടുള്ള ക്രൂരതകൾ ഒരു വസ്തുതയായിത്തന്നെ നിലകൊണ്ടു. കഴിഞ്ഞ ഏതാനും ദിനങ്ങളായി അത്തരം ചിലതെല്ലാം അവൾ കാണുകയും ചെയ്തിരുന്നു. ഉദാഹരണത്തിന് ലേബർ ക്യാമ്പുകൾ. അതേക്കുറിച്ച് ഓർത്തതും അവൾ നടുങ്ങി. ഇല്ല, അത്തരം ചിന്തകളിലേക്ക് പൊയ്ക്കൂടാ. ഒരു ലക്ഷ്യവുമായിട്ടാണ് താനിവിടെ എത്തിയിരിക്കുന്നത്. അതിൽ നിന്നും വ്യതിചലിക്കാൻ പാടില്ല.

 

ജർമ്മൻ ഭാഷയിൽ മാത്രമായിരുന്നില്ല ഗാനങ്ങൾ. ഫ്രഞ്ച് ഗാനങ്ങളും ചിലപ്പോഴെല്ലാം അമേരിക്കൻ ശൈലിയിലുള്ള നൃത്തവും ആ കൊച്ചുവേദിയിൽ അരങ്ങേറുന്നുണ്ടായിരുന്നു. നാളെ ഇതൊന്നുമായിരിക്കില്ല സ്ഥിതി. കണ്ണഞ്ചിക്കുന്ന ലൈറ്റുകളും കാതടപ്പിക്കുന്ന സംഗീതവും ഓർക്കസ്ട്രയും ഒക്കെയുണ്ടാവും. വോൺകോർട്ട് കൊട്ടാരത്തിലെ വെള്ളി ചഷകങ്ങളിൽ യഥേഷ്ടം ഷാംപെയ്ൻ… യൂണിഫോമും വെളുത്ത ഗ്ലൗസും ധരിച്ച സൈനികർ അതിനായി വരി നിൽക്കുന്നുണ്ടാകും…

 

തന്റെയടുത്തേക്ക് വന്ന് ഒപ്പം ചുവടു വച്ചോട്ടേ എന്ന് തെല്ല് ശങ്കയോടെ ചോദിച്ച ചെറുപ്പക്കാരനായ ഒരു ലെഫ്റ്റനന്റിനോട് അതിൽ സന്തോഷമേയുള്ളൂ എന്ന് പറഞ്ഞ ജെനവീവ് അയാൾക്ക് ആൻ മേരിയുടെ മനം മയക്കുന്ന പുഞ്ചിരി സമ്മാനിച്ചു. വളരെ മനോഹരമായിരുന്നു അയാളുടെ ചുവടുകൾ. ഒരു പക്ഷേ, അവിടെയുണ്ടായിരുന്നവരിൽ ഏറ്റവും നന്നായി നൃത്തം ചെയ്തത് അയാളായിരുന്നു എന്ന് വേണം പറയാൻ. അക്കാര്യം അവൾ സൂചിപ്പിച്ചതും അയാളുടെ മുഖം നാണത്താൽ ചുവന്നു.

 

അടുത്ത ഗാനത്തിനായി ഗ്രാമഫോൺ റെക്കോർഡ് മാറ്റുന്ന നേരത്ത് അയാളുമായി സംസാരിച്ചു കൊണ്ട് അവൾ ഹാളിന് നടുവിൽ നിന്നു. അപ്പോഴാണ് അരികിലായി ആരുടെയോ ശബ്ദം കേട്ടത്. “ഇനി എന്റെ ഊഴം…”

 

ആ ലെഫ്റ്റനന്റിന്റെയും ജെനവീവിന്റെയും ഇടയിലേക്ക് റൈലിംഗെർ ഇടിച്ചുകയറി വന്നത് പെട്ടെന്നായിരുന്നു. ആ ശക്തിയിൽ ആ ചെറുപ്പക്കാരന് പിറകോട്ട് മാറേണ്ടി വന്നു.

 

“ആരുടെ കൂടെ നൃത്തം വയ്ക്കണമെന്നത് എന്റെ തീരുമാനമാണ്…” ജെനവീവ് പറഞ്ഞു.

 

“ഞാനും അങ്ങനെ തന്നെയാണ്…”

 

ഗാനം ആരംഭിച്ചതും റൈലിംഗെർ അവളുടെ അരക്കെട്ടിലും കൈയിലും കടന്നു പിടിച്ച് ചുവടു വയ്ക്കാൻ തുടങ്ങി. തന്റെ താൽക്കാലിക ആധിപത്യം ആസ്വദിച്ചുകൊണ്ട് നൃത്തം ചെയ്യുന്ന നേരമത്രയും അയാൾ പുഞ്ചിരിക്കുകയായിരുന്നു. ആ ഗാനം അവസാനിക്കുന്നത് വരെ അവൾക്ക് ഒന്നും ചെയ്യാനാവില്ല എന്നുറപ്പുണ്ടായിരുന്നു അയാൾക്ക്.

 

“ഒടുവിൽ നമ്മൾ കണ്ടപ്പോൾ നിങ്ങൾ പറഞ്ഞത് ഞാനൊരു ജെന്റിൽമാൻ അല്ലെന്നായിരുന്നു…” റൈലിംഗെർ പറഞ്ഞു. “അപ്പോൾ പിന്നെ എങ്ങനെ ഒരു ജെന്റിൽമാൻ ആകാമെന്ന് പഠിക്കുകയും കാണിച്ചു തരികയും ചെയ്യണമല്ലോ…”

 

എന്തോ വലിയ തമാശ പറഞ്ഞത് പോലെ അയാൾ പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു. അയാൾ ആവശ്യത്തിലധികം മദ്യപിച്ചിട്ടുണ്ടെന്ന് അവൾക്ക് മനസ്സിലായി. തുറന്നു കിടന്ന ഫ്രഞ്ച് ജാലകത്തിനരികിൽ എത്തിയപ്പോഴാണ് ആ ഗാനം അവസാനിച്ചത്. അയാൾ അവളെ ടെറസിലേക്ക് ബലമായി ഉന്തിത്തള്ളിയിറക്കി.

 

“നിങ്ങൾ അതിരു കടക്കുന്നു…” അവൾ പറഞ്ഞു.

 

“ഒരിക്കലുമില്ല…” അയാൾ അവളുടെ ഇരുകൈകളും കൂട്ടിപ്പിടിച്ച് ചുമരിലേക്ക് ചേർത്ത് നിർത്തി. മൽപ്പിടുത്തത്തിനിടയിലും അതെല്ലാം ആസ്വദിച്ചുകൊണ്ട് അയാൾ പൊട്ടിച്ചിരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. പെട്ടെന്നാണ് ഷൂവിന്റെ ഹീൽ കൊണ്ട് അവൾ അയാളുടെ പാദത്തിന്റെ മുകൾഭാഗത്ത് ആഞ്ഞൊരു ചവിട്ട് കൊടുത്തത്.

 

“കൊടിച്ചിപ്പട്ടീ…!” വേദനകൊണ്ട് അയാൾ അലറി.

 

അവളെ അടിക്കാനായി അയാളുടെ കൈ ഉയർന്നു. അതേ നിമിഷം തന്നെ ആരോ അയാളുടെ ചുമലിൽ പിടിച്ച് അവളിൽ നിന്നും ദൂരേയ്ക്ക് വലിച്ചു മാറ്റി. “ഇത്തരം പ്രവൃത്തികൾ ചെയ്യുന്നത് മാന്യതയുടെ ലക്ഷണമല്ലെന്ന് പറഞ്ഞിട്ടില്ലേ ഞാൻ…?” കേണൽ മാക്സ് പ്രീം ചോദിച്ചു.

 

(തുടരും)

അടുത്ത ലക്കത്തിന് ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...

കോൾഡ് ഹാർബർ - 53

“മരീസയ്ക്ക് ഒരു ജർമ്മൻ സൈനികനുമായി അടുപ്പമുണ്ടെന്നാണ് ഷോണ്ടെല പറയുന്നത്…” ഹോർടെൻസ് പ്രഭ്വി തന്റെ പരിചാരികയെ നോക്കിയിട്ട് പറഞ്ഞു. “അവളോട് ഇങ്ങോട്ട് വരാൻ പറയൂ…”

 

“അതുകൊണ്ട് പ്രത്യേകിച്ച് എന്തെങ്കിലും…?” ജെനവീവ് ചോദിച്ചു.

 

ഹോർടെൻസ് ചെറുതായൊന്ന് പുഞ്ചിരിച്ചു. “മരീസയുടെ ആ സൈനികന് ഇന്നും നാളെയും രാത്രിയിൽ ലൈബ്രറിയുടെ വെളിയിലുള്ള ടെറസിൽ അധികഡ്യൂട്ടിയുണ്ട്… അതിൽ അവൾ ഒട്ടും സന്തുഷ്ടയല്ല… നീയാണ് അതിന് കാരണമെന്നാണ് അവൾ കരുതുന്നത്…”

 

ജെനവീവ് തന്റെ ആന്റിയെ തുറിച്ചു നോക്കി. “എനിക്ക് മനസ്സിലാവുന്നില്ല…”

 

“നീ ഇവിടെ വന്നപ്പോൾ ഗേറ്റിൽ ഡ്യൂട്ടിയിലുണ്ടായിരുന്ന സൈനികനില്ലേ… അവനാണ് കക്ഷി…” ഹോർടെൻസ് പറഞ്ഞു. “അവൻ പേപ്പറുകൾ കാണിക്കാൻ പറഞ്ഞപ്പോൾ അത് ചെയ്യാതെ നീ അവനെ കളിയാക്കി… തിരിച്ചറിയൽ രേഖ പരിശോധിക്കാതെ ഉള്ളിൽ പോകാൻ അനുവദിച്ചതിൽ റൈലിംഗെറും അവനും തമ്മിൽ വാക്കുതർക്കം ഉണ്ടാവുകയും അവൻ അയാളോട് മോശമായി പെരുമാറുകയും ചെയ്തുവത്രെ… അതിനെത്തുടർന്നുള്ള ശിക്ഷാനടപടി എന്ന നിലയിലാണ് ഈ അധികഡ്യൂട്ടി എന്ന് കേൾക്കുന്നു… അതുകൊണ്ടു തന്നെ മരീസയ്ക്ക് നിന്നോട് നീരസമുണ്ടെന്നാണ് ഷോണ്ടെല പറയുന്നത്…”

 

“അവളെ ഏതെങ്കിലും തരത്തിൽ നമുക്ക് ഉപയോഗിക്കാനാണോ ആന്റിയുടെ പദ്ധതി…?”

 

“അതെ… നിനക്ക് ലൈബ്രറിയിൽ കയറണമെങ്കിൽ അത് നൃത്തപരിപാടി നടക്കുന്ന സമയത്ത് മാത്രമേ സാധിക്കൂ… എന്തെങ്കിലും കാരണം പറഞ്ഞ് ആ സമയത്ത് അവിടെ നിന്നും മാറുക… ലൈബ്രറിയുടെ മൂന്നാമത്തെ ജാലകത്തിന്റെ കുറ്റി നിനക്കോർമ്മയുണ്ടല്ലോ… മുപ്പത് വർഷമായിട്ടും ഇതുവരെ അത് ശരിയാക്കിയിട്ടില്ല… ശക്തിയായി ഒന്ന് തള്ളിയാൽ ആ ജനാല തുറക്കാം… ഉള്ളിൽ കയറി സേഫ് തുറന്ന് ആ പേപ്പറുകളുടെ ഫോട്ടോ എടുക്കാൻ എത്ര സമയം വേണ്ടി വരും നിനക്ക്…? അഞ്ച് അല്ലെങ്കിൽ പത്ത് മിനിറ്റ്…?”

 

“പക്ഷേ, ടെറസിൽ ആ ഗാർഡ് ഉണ്ടാകില്ലേ…?” ജെനവീവ് ചോദിച്ചു.

 

“അതെ… മരീസയുടെ ഇഷ്ടക്കാരൻ… എറിക്ക് എന്നാണെന്ന് തോന്നുന്നു അവന്റെ പേര്… ഒരു അര മണിക്കൂർ നേരത്തേക്ക് അവനെ അവിടെ നിന്നും സമീപത്തെ കുറ്റിക്കാട്ടിലേക്ക് മാറ്റുന്ന കാര്യത്തിൽ നമുക്ക് മരീസയെ വിശ്വസിക്കാമെന്ന് തോന്നു… മാത്രമല്ല, ആ സമയത്ത് എല്ലാവരും ആഘോഷത്തിന്റെ തിരക്കിലുമായിരിക്കുമല്ലോ…”

 

“മൈ ഗോഡ്…!” ജെനവീവ് മന്ത്രിച്ചു. “നമ്മുടെ പാരമ്പര്യത്തിൽ ചതിയന്മാരും കൈക്കൂലിക്കാരും ഇല്ലായിരുന്നുവെന്ന് ഉറപ്പാണോ നിങ്ങൾക്ക്…?”

 

                                                     ***

 

അല്പനേരം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ഷോണ്ടെലയോടൊപ്പം എത്തിയ മരീസയുടെ മുഖം കരഞ്ഞു വീങ്ങിയ നിലയിലായിരുന്നു. അപ്പോഴും അവൾ വിതുമ്പുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

 

“ദയവ് ചെയ്ത് ഞാൻ പറയുന്നത് വിശ്വസിക്കണം മോസെലാ…” അവൾ യാചിച്ചു. “സത്യമായിട്ടും ഞാനല്ല നിങ്ങളുടെ കമ്മലുകൾ എടുത്തത്…”

 

“പക്ഷേ, റൈലിംഗെറുടെ നിർദ്ദേശ പ്രകാരം നീ എന്റെ റൂം മുഴുവൻ പരിശോധിച്ചു… ശരിയല്ലേ…?

 

അവിശ്വസനീയതയോടെ അവൾ വായ് തുറന്നു. അത് നിഷേധിക്കാൻ പോലും ആവാത്ത വിധം ഞെട്ടലിലായിരുന്നു അവൾ.

 

“എന്തൊരു വിഡ്ഢിയാണ് നീ… കേണൽ പ്രീമിനെ പോലെ…” ഹോർടെൻസ് പറഞ്ഞു. “അദ്ദേഹം നിന്നെക്കൊണ്ട് സത്യം പറയിച്ചു… എന്നിട്ട് ഇതേക്കുറിച്ച് ആരോടും പറയരുതെന്ന് പറയുകയും ചെയ്തു… ശരിയല്ലേ…?”

 

“അതെ പ്രഭ്വീ…” അവൾ അവരുടെ മുന്നിൽ മുട്ടുകുത്തി നിന്നു. “റൈലിംഗെർ ഒരു ക്രൂരനാണ്… അയാൾ പറയുന്നത് പോലെ ചെയ്തില്ലെങ്കിൽ എന്നെ ലേബർ ക്യാമ്പിലേക്ക് അയയ്ക്കും എന്ന് ഭീഷണിപ്പെടുത്തി…”

 

“എഴുന്നേൽക്ക് പെണ്ണേ…” അവൾ എഴുന്നേൽക്കവെ ഹോർടെൻസ് തുടർന്നു. “തിരികെ നിന്റെ കൃഷിയിടത്തിലേക്ക് പോകണമെന്നുണ്ടോ നിനക്ക്…? എത്ര കഷ്ടപ്പെട്ടിട്ടാണ് നിന്റെ അമ്മ നിനക്ക് ഈ ജോലി ഏർപ്പാടാക്കി തന്നതെന്ന് അറിയാമല്ലോ…”

 

“വേണ്ട പ്രഭ്വീ… ദയവ് ചെയ്ത് എന്നെ തിരിച്ചയക്കരുത്… നിങ്ങൾ പറയുന്നതെന്തും ഞാൻ അനുസരിക്കാം…”

 

ഒരു സിഗരറ്റ് എടുത്ത് ചുണ്ടിൽ വച്ചിട്ട് ഹോർടെൻസ് ജെനവീവിനെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു. “ഇപ്പോൾ എങ്ങനെയുണ്ട്…?”

 

                                             ***

 

ക്രെയ്ഗ് ഓസ്ബോണിന്റെ അന്നത്തെ ദിനം മുഴുവനും OSS ഹെഡ്ക്വാർട്ടേഴ്സിൽത്തന്നെ ആയിരുന്നുവെന്ന് പറയാം. അവിടെ നിന്ന് പുറത്തിങ്ങി ഹാംപ്‌സ്റ്റഡിലെ നേഴ്സിങ്ങ് ഹോമിന് മുന്നിലെത്തുമ്പോൾ വൈകിട്ട് ഏഴ് മണിയായിരുന്നു. ഗേറ്റ് തുറക്കാൻ തുനിയാതെ പാറാവുകാരൻ അഴികൾക്കിടയിലൂടെ ചോദിച്ചു.

 

“എന്താണ് സർ വേണ്ടത്…?”

 

“ഞാൻ മേജർ ഓസ്ബോൺ… ഡോക്ടർ ബാം എനിക്ക് ഒരു അപ്പോയിൻമെന്റ് തന്നിട്ടുണ്ട്…”

 

“അദ്ദേഹം പുറത്തു പോയെന്നാണ് തോന്നുന്നത് സർ… ഞാൻ നോക്കിയിട്ട് വരാം…” അയാൾ തന്റെ ഓഫീസിനുള്ളിലേക്ക് കയറി ഒരു നിമിഷത്തിനകം തിരിച്ചെത്തി. “ഞാൻ പറഞ്ഞത് ശരിയായിരുന്നു സർ… അദ്ദേഹം പുറത്ത് പോയിട്ട് ഒരു മണിക്കൂറായി… ഞാൻ വരുന്നതിന് മുമ്പേ പോയതാണ്…”

 

“നാശം…!” നിരാശയോടെ ക്രെയ്ഗ് തിരിഞ്ഞു.

 

“അത്രയ്ക്കും അത്യാവശ്യമാണോ സർ…?” ഗാർഡ് ചോദിച്ചു.

 

“അതെ…”

 

“ഗ്രെനേഡിയറിലെ പ്രൈവറ്റ് റൂമിൽ ഉണ്ടാകും സർ അദ്ദേഹം… ചാൾസ് സ്ട്രീറ്റിലെ ഒരു പബ്ബ് ആണത്… ഇതേ റോഡിലൂടെത്തന്നെ പോയാൽ മതി… കണ്ടുപിടിക്കാൻ ഒരു ബുദ്ധിമുട്ടുമില്ല… മിക്കാവാറും രാത്രികളിൽ അവിടെത്തന്നെയായിരിക്കും അദ്ദേഹം…”

 

“നന്ദി…” ക്രെയ്ഗ് തിരിഞ്ഞ് തിടുക്കത്തിൽ നടന്നു.

 

                                          ***

 

ഫീൽഡ് മാർഷൽ ഇർവിൻ റോമലിന്റെ സന്ദർശനത്തിന് മുന്നോടിയായി ജർമ്മൻ ഓഫീസർമാർ കൊട്ടാരത്തിൽ വച്ച് ഒരു മീറ്റിങ്ങും പാർട്ടിയും സംഘടിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ടായിരുന്നു. അതിൽ പങ്കെടുക്കുവാൻ താല്പര്യമില്ലെന്ന് ഹോർടെൻസ് പ്രഭ്വി അറിയിച്ചതിനാൽ ജെനവീവിന്റെ സാന്നിദ്ധ്യം തീർച്ചയായും ഉണ്ടാവണമെന്ന് ജനറൽ സീംകാ ആവശ്യപ്പെട്ടു.

 

“റോമലിന്റെ മുന്നിൽ അവതരിപ്പിക്കാനുള്ള സംഗീത പ്രകടനത്തിന്റെ റിഹേഴ്സലുണ്ടെനിയ്ക്ക്… അതിനാൽ നിങ്ങളുടെ പാർട്ടിയിൽ പങ്കെടുക്കുവാൻ ബുദ്ധിമുട്ടുണ്ട്…” അവൾ ജനറൽ സീംകായോട് പറഞ്ഞു.

 

മരീസയെ പറഞ്ഞയച്ചിട്ട്, വേഷമെല്ലാം മാറി താഴേക്കിറങ്ങുവാൻ തുടങ്ങവെയാണ് ആരോ വാതിലിൽ വളരെ മൃദുവായി മുട്ടുന്നത് കേട്ടത്. വാതിൽ തുറന്ന് നോക്കിയ അവൾ കണ്ടത് കൈയിൽ ഒരു ട്രേയുമായി നിൽക്കുന്ന റിനേ ദിസ്സാറിനെയാണ്.

 

“നിങ്ങൾ ആവശ്യപ്പെട്ട കോഫി, മോസെലാ…” ഗൗരവഭാവത്തിൽ അയാൾ പറഞ്ഞു.

 

ഒരു നിമിഷം സംശയിച്ചു നിന്നുവെങ്കിലും പെട്ടെന്ന് തന്നെ അവൾ മനോനില വീണ്ടെടുത്തു. “നന്ദി, റിനേ…” അവൾ പിറകോട്ട് മാറിക്കൊടുത്തു.

 

റിനേ ഉള്ളിൽ പ്രവേശിച്ചതും അവൾ വാതിൽ ചാരി. ട്രേ മേശപ്പുറത്ത് വച്ചിട്ട് റിനേ തിരിഞ്ഞു. “ഒരു കാര്യം പറയാനാണ്, മോസെലാ… പ്രതിരോധസേനയുടെ പ്രധാനപ്പെട്ട ഒരു നേതാവിനെ ഉടൻ ചെന്ന് കാണുവാൻ എനിക്ക് സന്ദേശം ലഭിച്ചിരിക്കുന്നു…”

 

“എന്താണ് സംഭവം…?”

 

“ഒരു പക്ഷേ, ലണ്ടനിൽ നിന്നും എന്തെങ്കിലും അടിയന്തര സന്ദേശം ആയിരിക്കാം…”

 

“ഈ സമയത്ത് കൊട്ടാരത്തിൽ നിന്നും പുറത്ത് പോകുന്നത് സംശയത്തിനിട വരുത്തില്ലേ…?”

 

“എന്റെ കാര്യമോർത്ത് വിഷമിക്കണ്ട മോസെലാ… ഇതൊക്കെ ഞാനെത്ര കണ്ടിരിക്കുന്നു…” അയാൾ പുഞ്ചിരിച്ചു. “ആട്ടെ, കാര്യങ്ങളൊക്കെ എങ്ങനെ പോകുന്നു…?”

 

“ഇതുവരെ എല്ലാം പെർഫെക്റ്റ്…”

 

“നാളെ എപ്പോഴെങ്കിലും ഞാൻ ബന്ധപ്പെടാം… ഇപ്പോൾ എനിക്ക് പോയേ തീരൂ, മോസെലാ… ഗുഡ്നൈറ്റ്…”

 

വാതിൽ തുറന്ന് അയാൾ പുറത്തേക്ക് പോയി. ഇതാദ്യമായി ശരിയ്ക്കും ഒരു അരക്ഷിതാവസ്ഥ അനുഭവപ്പെടുന്നത് പോലെ അവൾക്ക് തോന്നി. പക്ഷേ, അങ്ങനെയൊരു ചിന്ത പാടില്ല തന്നെ… അയാൾ കൊണ്ടുവന്നു വച്ച കോഫിയുമായി അവൾ ജാലകത്തിനരികിൽ ചെന്ന് ഇരുന്നു.

 

(തുടരും)

അടുത്ത ലക്കത്തിന് ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...

കോൾഡ് ഹാർബർ - 52

ലണ്ടനിൽ ബ്രിഗേഡിയർ ഡോഗൽ മൺറോയുടെ ഫ്ലാറ്റിന്റെ കവാടത്തിന് മുന്നിലെത്തിയ ക്രെയ്ഗ് ഓസ്ബോൺ കോളിങ്ങ് ബെൽ അമർത്തി. ഗേറ്റ് തുറക്കപ്പെട്ടതും പടികൾ കയറി മുകളിലെത്തിയ അദ്ദേഹം കണ്ടത് തന്നെ സ്വീകരിക്കാൻ ലാന്റിങ്ങിൽ നിൽക്കുന്ന ജാക്ക് കാർട്ടറെയാണ്.

 

“ജാക്ക്, അദ്ദേഹം ഉണ്ടോ അവിടെ…?”

 

“ഇല്ല… എന്തോ അത്യാവശ്യത്തിനായി വാർ ഓഫീസിൽ നിന്നും കോൾ വന്നിരുന്നു… അങ്ങോട്ട് പോയിരിക്കുകയാണ്… എന്തായാലും നിങ്ങൾ വന്നത് നന്നായി… നിങ്ങളെത്തേടി ആളെ അയക്കാനുള്ള പരിപാടിയിലായിരുന്നു ഞാൻ… നിങ്ങളെ അവർക്ക് വീണ്ടും വേണമത്രെ…”

 

“ആർക്ക്, OSS നോ? എന്തിന്…?”

 

“വെൽ, ഞാൻ മനസ്സിലാക്കിയിടത്തോളം ഡൈട്രിച്ച് ദൗത്യത്തിന് ശേഷം നിങ്ങളെ അവർക്ക് കാണാൻ കഴിഞ്ഞിട്ടില്ല… മാത്രവുമല്ല, ജനറൽ ഐസൻഹോവറുമായുള്ള അടുപ്പം ഉപയോഗിച്ച് മൺറോ നിങ്ങളെ കൂടെ നിർത്തുവാനുള്ള ഉദ്ദേശ്യത്തിലാണെന്ന് അവർ കരുതുന്നു… അതിൽ നീരസമുണ്ടവർക്ക്… എങ്കിലും നിങ്ങൾ ആ ദൗത്യം കൈകാര്യം ചെയ്ത രീതിയിൽ അവർ സന്തുഷ്ടരാണ്… അവരുടെ വക ഒരു മെഡലും കൂടി തയ്യാറാവുന്നുണ്ടെന്നാണ് തോന്നുന്നത്…”

 

“അതിന് എനിക്ക് ബ്രിട്ടീഷ് മെഡൽ ലഭിച്ചിരുന്നല്ലോ…” ക്രെയ്ഗ് പറഞ്ഞു.

 

“ശരിയാണ്… എന്തായാലും അവരെ പിണക്കേണ്ട… തൽക്കാലം നല്ല കുട്ടിയായി കാഡഗൻ പ്ലേസിലേക്ക് ചെല്ലൂ… ആട്ടെ, നിങ്ങൾ ഇപ്പോൾ ഇങ്ങോട്ട് വരാൻ കാരണം…?”

 

“ഞാൻ ജെനവീവിന് ഒരു വാക്കു കൊടുത്തിരുന്നു, അവളുടെ സഹോദരിയുടെ കാര്യത്തിൽ എന്ത് സഹായത്തിനും ഞാനുണ്ടാവുമെന്ന്… നേഴ്സിങ്ങ് ഹോമിൽ ചെന്ന് അവളെ കണ്ടിട്ട് പോകാമെന്ന് വിചാരിച്ചപ്പോൾ അവിടുത്തെ സെക്യൂരിറ്റി ഗാർഡുകൾ എനിക്ക് പ്രവേശനം നിഷേധിച്ചു…”

 

“ശരിയാണ്… അവർക്ക് പല സുരക്ഷാ കാരണങ്ങളുമുണ്ടാവാം…” കാർട്ടർ പുഞ്ചിരിച്ചു. “ഞാൻ ഡോക്ടർ ബാമിനെ വിളിച്ചു പറയാം, നിങ്ങൾ അങ്ങോട്ടു വരുന്നുണ്ടെന്ന്…”

 

                                                        ***

 

ചാരപ്രവർത്തനം വിഷയമായുള്ള ഒരു സിനിമ ഒരിക്കൽ കണ്ടത് ജെനവീവിന് ഓർമ്മ വന്നു. തന്റെ അസാന്നിദ്ധ്യത്തിൽ റൂമിൽ ആരെങ്കിലും കയറി തിരച്ചിൽ നടത്തിയോ എന്ന് അറിയുന്നതിന് വേണ്ടി നായകൻ ഒരു മുടിനാര് വാതിലിന് കുറുകെ വലിച്ചുകെട്ടി വയ്ക്കുന്ന സീൻ. അതേ വിദ്യ തന്നെയാണ് തന്റെ ഡ്രെസ്സിങ്ങ് ടേബിളിന്റെ രണ്ട് വലിപ്പുകളിലും ജെനവീവ് പ്രയോഗിച്ചത്. ദേവാലയത്തിൽ നിന്നും തിരികെയെത്തിയ ഉടൻ അവൾ ആദ്യം പരിശോധിച്ചത് അതായിരുന്നു. രണ്ട് ഡ്രോയറുകളും ആരോ തുറന്ന് നോക്കിയിട്ടുണ്ട്.

 

മദ്ധ്യാഹ്നഭക്ഷണം കഴിയുന്നത് വരെ പ്രത്യേകിച്ച് ആവശ്യമൊന്നുമില്ലെന്ന് പറഞ്ഞിരുന്നതിനാൽ മരീസ അവിടെയുണ്ടായിരുന്നില്ല. കുറച്ചുനേരം സമയം കളയാനായി ഒരു സിഗരറ്റിന് തീ കൊളുത്തി പുകയെടുത്ത ശേഷം ജെനവീവ് പ്രീമിനെ തേടി ഇറങ്ങി. ലൈബ്രറിയിലെ തന്റെ ഓഫീസിൽ എന്തൊക്കെയോ പേപ്പറുകളും നോക്കിക്കൊണ്ട് അദ്ദേഹവും റൈലിംഗെറും ഉണ്ടായിരുന്നു.

 

അവർ ഇരുവരും തലയുയർത്തി നോക്കി. “ഇത് കുറച്ച് അധികമാണ് കേണൽ… നിങ്ങളുടെ സെക്യൂരിറ്റി ഉദ്യോഗസ്ഥർ ഇടയ്ക്കിടെ ഞങ്ങളുടെ റൂമുകളിൽ കയറി പരിശോധിക്കുന്നത് അംഗീകരിക്കാനാവില്ല… ഇപ്പോഴിതാ എന്റെ ഡയമണ്ട് ഇയർ റിങ്ങുകൾ കാണാതായിരിക്കുന്നു… രത്നം പതിച്ച ആ വെള്ളിക്കമ്മലുകൾ എനിക്ക് പാരമ്പര്യമായി ലഭിച്ചതായിരുന്നു… അവ തിരികെ ലഭിച്ചാൽ വളരെ ഉപകാരമായിരിക്കും…” ജെനവീവ് പറഞ്ഞു.

 

“നിങ്ങളുടെ റൂം സെർച്ച് ചെയ്യപ്പെട്ടുവെന്നോ…?” ശാന്തസ്വരത്തിൽ പ്രീം ചോദിച്ചു. “തീർച്ചയാണോ നിങ്ങൾക്ക്…?”

 

“നൂറു ശതമാനം ഉറപ്പ്… ഞാൻ വച്ചിട്ട് പോയത് പോലെയായിരുന്നില്ല സാധനങ്ങളൊന്നും… പിന്നെ, ഇയർ റിങ്ങ്സ് ആണെങ്കിൽ കാണാനുമില്ല…”

 

“ഒരു പക്ഷേ, നിങ്ങളുടെ പരിചാരിക മുറി വൃത്തിയാക്കിയപ്പോൾ എവിടെയെങ്കിലും മാറ്റി വച്ചു കാണും… അവളോട് ചോദിച്ചുവോ നിങ്ങൾ…?”

 

“അതിന് ഒരു സാദ്ധ്യതയുമില്ല…” ജെനവീവ് പറഞ്ഞു. “ദേവാലയത്തിലേക്ക് തിരിക്കുന്നതിന് മുമ്പ് ഞാൻ അവളോട് പറഞ്ഞിരുന്നു ഉച്ച വരെ അവധിയെടുത്തു കൊള്ളുവാൻ…”

 

മാക്സ് പ്രീം റൈലിംഗെറുടെ നേർക്ക് തിരിഞ്ഞു. “ഇതേക്കുറിച്ച് നിങ്ങൾക്കെന്തെങ്കിലും അറിവുണ്ടോ…?”

 

റൈലിംഗെറുടെ മുഖം വിളറിയിരുന്നു. “ഇല്ല സ്റ്റാൻഡർടെൻഫ്യൂറർ…”

 

പ്രീം തല കുലുക്കി. “അല്ലെങ്കിലും എന്റെ അനുവാദമില്ലാതെ അത്തരം സെർച്ചുകൾ നടത്താനാവില്ല നിങ്ങൾക്ക്…”

 

റൈലിംഗെർ ഒന്നും ഉരിയാടിയില്ല.

 

“ഇനിയെന്താണ്…?” ജെനവീവ് ചോദിച്ചു.

 

“ഇത് ഞാൻ കൈകാര്യം ചെയ്തോളാം…” പ്രീം പറഞ്ഞു. “എന്തെങ്കിലും വിവരം കിട്ടിയാൽ ഞാൻ അറിയിക്കാം…”

 

“നന്ദി, കേണൽ…” അവൾ പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങി.

 

ഒരു സിഗരറ്റിന് തീ കൊളുത്തിയിട്ട് പ്രീം റൈലിംഗെറെ നോക്കി. “ഇനി പറയൂ…”

 

“സ്റ്റാൻഡർടെൻഫ്യൂറർ…?” റൈലിംഗെറുടെ മുഖം വിയർപ്പ് കൊണ്ട് നനഞ്ഞു തുടങ്ങിയിരുന്നു.

 

“സത്യമെന്താണെന്നാണ് എനിക്ക് അറിയേണ്ടത്… അഞ്ച് സെക്കൻഡ് സമയം തരും… മുമ്പ് പലതവണ നിങ്ങൾക്ക് ഞാൻ താക്കീത് തന്നിട്ടുള്ളതാണ്…”

 

“സ്റ്റാൻഡർടെൻഫ്യൂറർ, ഒരു കാര്യം താങ്കൾ മനസ്സിലാക്കണം… ഞാൻ എന്റെ ഡ്യൂട്ടിയാണ് ചെയ്തത്… അവരുടെ കൈവശമുള്ള ആ വാൾട്ടർ… അതെന്നെ സംശയാലുവാക്കി… അതുപോലെ വേറെന്തെങ്കിലും അവരുടെ പക്കൽ ഉണ്ടെങ്കിലോ…?”

 

“അതുകൊണ്ട് മദ്മോസെലയുടെ റൂം  സെർച്ച് ചെയ്യുവാൻ നിങ്ങൾ മരീസയോട് പറഞ്ഞു… ആ പ്രവൃത്തിക്കിടെ ആ മണ്ടിപ്പെണ്ണ് അവരുടെ കമ്മലുകൾ മോഷ്ടിക്കുകയും ചെയ്തു… എല്ലാം വ്യക്തം… ഞാൻ പറഞ്ഞതിനോട് നിങ്ങൾ യോജിക്കുമെന്ന് എനിക്കുറപ്പുണ്ട്…”

 

“ഞാനിപ്പോൾ എന്ത് പറയാനാണ്, സ്റ്റാൻഡർടെൻഫ്യൂറർ…?”

 

“ഒന്നും പറയണ്ട…” പരുഷസ്വരത്തിൽ പ്രീം പറഞ്ഞു. “മരീസയെ കണ്ടുപിടിച്ച് എന്റെയടുത്തേക്ക് കൊണ്ടുവരൂ…”

 

                                                               ***

 

തന്റെ റൂമിൽ ബാൽക്കണിയിലേക്കുള്ള ജാലകത്തിനരികിൽ ഇരുന്ന് പുസ്തകം വായിക്കാൻ ശ്രമിക്കവെ ജെനവീവ് തികച്ചും അസ്വസ്ഥയായിരുന്നു. എന്നാൽ ഹോർടെൻസ് പറഞ്ഞത് അക്ഷരം‌പ്രതി ശരിയായിരുന്നു. ഏതാണ്ട് ഒരു മണിക്കൂർ കഴിഞ്ഞതും അവളുടെ വാതിൽക്കൽ ആരോ മുട്ടുന്ന ശബ്ദം കേട്ടു. പിന്നാലെ കേണൽ മാക്സ് പ്രീം മുറിയ്ക്കുള്ളിലേക്ക് പ്രവേശിച്ചു.

 

“ഒരു മിനിറ്റ് സമയമുണ്ടാവുമോ…?” പ്രീം അവളുടെ അരികിലേക്ക് വന്നു. കൈയിലുണ്ടായിരുന്ന കമ്മലുകൾ അദ്ദേഹം അവളുടെ മടിയിലേക്ക് ഇട്ടു.

 

“ആരാണ് ഇതെടുത്തത്…?” അവൾ ആരാഞ്ഞു.

 

“നിങ്ങളുടെ പരിചാരിക തന്നെ… എന്റെ ഊഹം ശരിയായിരുന്നു…”

 

“നന്ദിയില്ലാത്ത പെണ്ണ്… ഉറപ്പാണോ നിങ്ങൾക്ക്…?”

 

“അതെ…” അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു.

 

അദ്ദേഹത്തിനും റൈലിംഗെറിനുമിടയിൽ എന്തൊക്കെ നടന്നിരിക്കാം എന്ന് അവൾ ആലോചിച്ചു.

 

“ശരി, ഇതോടെ അവളുടെ ഇവിടുത്തെ ജോലി അവസാനിച്ചിരിക്കുന്നു… ഇനി അവൾ മുമ്പ് ചെയ്തിരുന്ന കൃഷിപ്പണിയിലേക്ക് തന്നെ തിരികെ പോകട്ടെ…”

 

“മനസ്സിന്റെ ഒരു നിമിഷനേരത്തെ ചാഞ്ചാട്ടം എന്നേ ഞാൻ പറയൂ… അവളുടെ റൂമിൽ നിന്ന് തന്നെയാണ് കമ്മൽ ഞാൻ കണ്ടെത്തിയത്… എങ്കിലും താനല്ല അതെടുത്തതെന്ന് അവൾ പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു… എന്തായാലും അത് കൊട്ടാരത്തിന് വെളിയിലേക്ക് കൊണ്ടുപോകാമെന്ന പ്രതീക്ഷയൊന്നും അവൾക്ക് ഉണ്ടായിരുന്നിരിക്കാൻ സാദ്ധ്യതയില്ല…”

 

“ഇത്തവണ അവളോട് ക്ഷമിക്കണമെന്നാണോ നിങ്ങൾ പറഞ്ഞു വരുന്നത്…?”

 

“എങ്കിൽ വലിയൊരു സൽക്കർമ്മം ആയിരിക്കുമത്… ഈ യുദ്ധകാലത്ത് നിത്യജീവിതം അത്രയൊന്നും എളുപ്പമായിരിക്കില്ല അവളെപ്പോലുള്ളവർക്ക്…” പ്രീം ജാലകത്തിലൂടെ പുറത്തേക്ക് നോക്കി. “ഇവിടെ നിന്നുള്ള കാഴ്ച്ച എത്ര മനോഹരമാണ്… ഇതിന് മുമ്പ് ഞാനത് മനസ്സിലാക്കിയിരുന്നില്ല…”

 

“അതെ…” ജെനവീവ് പറഞ്ഞു.

 

അദ്ദേഹം പുഞ്ചിരിച്ചു. “നാളെ ഫീൽഡ് മാർഷൽ എത്തുകയാണല്ലോ… കുറേയേറെ കാര്യങ്ങൾ ചെയ്തു തീർക്കാനുണ്ട്… ഞാൻ പൊയ്ക്കോട്ടേ…?”

 

“തീർച്ചയായും…”

 

അദ്ദേഹം പുറത്തിറങ്ങിയതും വാതിൽ അടഞ്ഞു. അല്പനേരം കഴിഞ്ഞതും വാതിൽ തുറന്ന് പുറത്തിറങ്ങിയ അവൾ ആന്റിയുടെ റൂമിന് നേർക്ക് നടന്നു.

 

(തുടരും)

അടുത്ത ലക്കത്തിന് ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...

കോൾഡ് ഹാർബർ - 51

വാതിൽ തുറന്ന് പടികളിറങ്ങി താഴെയെത്തിയപ്പോഴാണ് ആദ്യത്തെ ഞെട്ടൽ അവരെ വരവേറ്റത്. റിനേയുടെയോ റോൾസ് റോയ്സ് കാറിന്റെയോ യാതൊരു അടയാളവും അവിടെയുണ്ടായിരുന്നില്ല. പകരം കേണൽ മാക്സ് പ്രീമിനെയും അദ്ദേഹത്തിന്റെ കറുത്ത മെഴ്സെഡിസ് കാറുമാണ് അവർക്ക് കാണാനായത്.

 

അദ്ദേഹം ഔപചാരികതയോടെ അവരെ സല്യൂട്ട് ചെയ്തു. “പ്രഭ്വീ, രാവിലെ നോക്കിയപ്പോൾ നിങ്ങളുടെ കാറിന് എന്തോ തകരാറുള്ളതായി കണ്ടുവത്രെ… അത് പരിഹരിക്കാൻ പറ്റുമോയെന്ന് നോക്കാൻ ഞങ്ങളുടെ മെക്കാനിക്കുകളോട് ഞാൻ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്… തൽക്കാലം എന്റെ പൂർണ്ണ സേവനവും നിങ്ങൾക്ക് ഉള്ളതാണ്… ദേവാലയത്തിലേക്ക് പോകണമെന്നല്ലേ നിങ്ങൾ ആഗ്രഹം പ്രകടിപ്പിച്ചിരുന്നത്…?”

 

ഒന്ന് സംശയിച്ച് നിന്ന ഹോർടെൻസ് പ്രഭ്വി ചുമൽ വെട്ടിച്ചിട്ട് കാറിനുള്ളിൽ കയറി. തൊട്ടു പിന്നാലെ ജെനവീവും.

 

                                                         ***

 

മാക്സ് പ്രീം തന്നെയാണ് കാർ ഓടിച്ചത്. അദ്ദേഹത്തിന്റെ തൊട്ടു പിന്നിലെ സീറ്റിൽ തീർത്തും അസ്വസ്ഥതയോടെ ജെനവീവ് ഇരുന്നു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ സാന്നിദ്ധ്യം അവഗണിച്ച ഹോർടെൻസ് വാച്ചിലേക്ക് നോക്കി. “നമ്മൾ ഇപ്പോഴേ വളരെ ലേറ്റാണ്… സാരമില്ല, നമ്മൾ ചെന്നിട്ടേ വൈദികൻ കുർബാന തുടങ്ങുകയുള്ളൂ…” അവർ പറഞ്ഞു. “ചുരുങ്ങിയത് ഒരു എഴുപത് വയസ്സ് എങ്കിലും കാണും അദ്ദേഹത്തിന്… ഞാൻ പ്രണയിച്ച ആദ്യ പുരുഷൻ… ഇരുണ്ട നിറമാണെങ്കിലും സുന്ദരൻ… വലിയ വിശ്വാസിയാണ്… അദ്ദേഹത്തെ കാണുവാനായിട്ടാണ് ഞാൻ ദേവാലയത്തിൽ സ്ഥിരമായി പോയിത്തുടങ്ങിയത് എന്നു വേണമെങ്കിൽ പറയാം…”

 

“ഇപ്പോൾ കണ്ടാൽ എങ്ങനെയിരിക്കും…?” ജെനവീവ് ചോദിച്ചു.

 

“മുടി മുഴുവനും നരച്ചിരിക്കുന്നു… ചിരിക്കുമ്പോൾ മുഖത്ത് വരുന്ന ചുളിവുകൾ അദ്ദേഹത്തിന്റെ കണ്ണുകളെ മൂടുന്നു…”

 

റിയർ വ്യൂ മിററിലൂടെ പ്രീം ഇടയ്ക്കിടെ തന്നെ നോക്കുന്നുണ്ടെന്ന് മനസ്സിലാക്കിയ ജെനവീവ് വല്ലാതെ അസ്വസ്ഥയായി. അദ്ദേഹത്തിന്റെ കണ്ണുകളിൽ കുസൃതി നിറഞ്ഞിരുന്നു. ഹോർടെൻസ് പ്രഭ്വിയും അത് ശ്രദ്ധിക്കാതിരുന്നില്ല.

 

“നിങ്ങൾ SS സേനയിൽ ഉള്ളവർക്കൊന്നും ദൈവവിശ്വാസം ഇല്ലെന്നാണല്ലോ ഞാൻ കേട്ടത്…?” ഹോർടെൻസ് ചോദിച്ചു.

 

“എന്തായാലും, റൈഫ്യൂറർ ഹിംലർ തികഞ്ഞ ദൈവവിശ്വാസിയാണെന്നാണ് വിശ്വസനീയമായ വൃത്തങ്ങളിൽ നിന്നുള്ള വിവരം…” ദേവാലയത്തിന്റെ കവാടത്തിന് മുന്നിൽ കാർ നിർത്തിയിട്ട് പ്രീം പുറത്തിറങ്ങി പിറകിലെ ഡോർ തുറന്നു കൊടുത്തു. “ഇറങ്ങിയാലും മഹിളമാരേ…”

 

ഒരു നിമിഷം അവിടെത്തന്നെ ഇരുന്ന ഹോർടെൻസ് സാവധാനം അദ്ദേഹം നീട്ടിയ കൈ പിടിച്ച് പുറത്തിറങ്ങി. “നോക്കൂ പ്രീം, നിങ്ങളെ എനിക്ക് എന്തിഷ്ടമാണെന്നറിയുമോ…? പക്ഷേ, എന്തു ചെയ്യാം……………”

 

“ഞാനൊരു ജർമ്മൻ‌കാരൻ ആയിപ്പോയി എന്നല്ലേ ഉദ്ദേശിച്ചത് പ്രഭ്വീ…? എന്റെ അമ്മയുടെ അമ്മ ഒരു ഫ്രഞ്ചുകാരിയാണ്… അത് മതിയാവുമോ…?”

 

“ഒരളവു വരെ…” അവർ ജെനവീവിന് നേർക്ക് തിരിഞ്ഞു. “നീ ഉള്ളിലേക്ക് വരേണ്ട… നിന്റെ അമ്മയുടെ കുഴിമാടത്തിന് മുന്നിൽ ചെന്നുനിന്ന്  പ്രാർത്ഥിക്കൂ… അപ്പോഴേക്കും ഞാൻ തിരികെയെത്താം…”

 

ഷാൾ കൊണ്ട് ശിരസ്സ് മൂടി അവർ സ്മാരകശിലകൾക്കിടയിലെ പാതയിലൂടെ ആ പുരാതന ദേവാലയത്തിന്റെ പോർച്ചിന് നേർക്ക് നടന്നു.

 

“എന്തുകൊണ്ടും എടുത്തു പറയത്തക്ക വ്യക്തിത്വമുള്ള ഒരു വനിത…” പ്രീം പറഞ്ഞു.

 

“തീർച്ചയായും…” ജെനവീവ് പറഞ്ഞു. കൈകൾ പിറകിൽ കെട്ടി യൂണിഫോമിൽ നിൽക്കുന്ന അദ്ദേഹത്തിന്റെ രൂപം ഗംഭീരമായിരുന്നു. “വിരോധമില്ലെങ്കിൽ, ഞാൻ അങ്ങോട്ട് പൊയ്ക്കോട്ടെ…? എന്റെ അമ്മ വിശ്രമിക്കുന്ന ഇടത്തേക്ക്…?”

 

“പിന്നെന്താ, തീർച്ചയായും…”

 

അവൾ സെമിത്തേരിയിലേക്ക് പ്രവേശിച്ചു. ഒരു സൈപ്രസ് മരത്തിന്റെ തണലിൽ ആയിരുന്നു ആ കുഴിമാടം. ഹോർടെൻസ് ആഗ്രഹിച്ചത് പോലെ മനോഹരവും എന്നാൽ ലളിതവുമായ ഒരു സ്മാരകശിലയാണ് ആ കുഴിമാടത്തിൽ തലയ്ക്കൽ സ്ഥാപിച്ചിരുന്നത്. ഒരു പിടി പൂക്കൾ കുഴിമാടത്തിന് മുകളിൽ അർപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട്.

 

“ഹെലൻ ക്ലെയർ ഡി വോൺകോർട്ട് ട്രെവോൺസ്” ആ ശിലയിൽ നോക്കി മാക്സ് പ്രീം വായിച്ചു. ശേഷം മിലിട്ടറി സ്റ്റൈലിൽ ഒരു സല്യൂട്ട് നൽകി. “നോക്കൂ, ഹെലൻ ക്ലെയർ…” അദ്ദേഹം മന്ത്രിച്ചു. “നിങ്ങൾക്ക് അതിസുന്ദരിയായ ഒരു മകളുണ്ട്… തീർച്ചയായും നിങ്ങൾക്കതിൽ അഭിമാനിക്കാം…”

 

“നിങ്ങളുടെ കുടുംബത്തെക്കുറിച്ച് ഒന്നും പറഞ്ഞില്ലല്ലോ…” ജെനവീവ് പറഞ്ഞു.

 

“കഴിഞ്ഞ യുദ്ധത്തിലാണ് എന്റെ പിതാവ് മരിക്കുന്നത്… ഏതാനും വർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷം എന്റെ മാതാവും… ഫ്രാങ്ക്ഫർട്ടിൽ സ്കൂൾ അദ്ധ്യാപികയായ ആന്റിയാണ് പിന്നീട് എന്നെ വളർത്തിയത്… കഴിഞ്ഞ വർഷം നടന്ന ബ്രിട്ടീഷ് ബോംബിങ്ങിൽ അവരും കൊല്ലപ്പെട്ടു…”

 

“അപ്പോൾ നമുക്കിടയിൽ ഒരു പൊതു ഘടകം ഉണ്ടെന്ന് പറയാമല്ലേ…?”

 

“വേണമെങ്കിൽ…” അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു. “നിങ്ങളുടെ പിതാവ് ഒരു ഇംഗ്ലീഷുകാരനല്ലേ…? കോൺവാളിൽ വസിക്കുന്ന ആ ഡോക്ടർ…? പിന്നെ നിങ്ങൾ വളരെ അപൂർവ്വമായി മാത്രം സംസാരിക്കാറുള്ള ഒരു സഹോദരിയും… ജെനവീവ് എന്നല്ലേ അവരുടെ പേര്…?”

 

തന്നെക്കുറിച്ച് ഇത്രയും വിശദമായി ഇദ്ദേഹത്തിന് അറിയാമെന്ന കാര്യമോർത്ത് അവൾ നടുങ്ങി. ഒരു നൂൽപ്പാലത്തിലാണ് താൻ നിൽക്കുന്നത്. അവളുടെ രക്ഷയ്ക്കായി മഴ ആർത്തലച്ചെത്തിയത് പെട്ടെന്നായിരുന്നു. അത് കോരിച്ചൊരിയാൻ തുടങ്ങിയതും അദ്ദേഹം അവളുടെ കൈയിൽ പിടിച്ചു. “വരൂ, ഓടിയില്ലെങ്കിൽ മൊത്തം നനയും…”

 

ദേവാലയത്തിന്റെ പോർച്ചിലേക്ക് ഇരുവരും ഓടിക്കയറി. ശ്വാസമെടുക്കുവാൻ അദ്ദേഹം ബുദ്ധിമുട്ടുന്നത് അപ്പോഴാണ് അവൾ ശ്രദ്ധിച്ചത്. അവിടെ കിടന്നിരുന്ന കൽ‌ബെഞ്ചിലേക്ക് അദ്ദേഹം കുഴഞ്ഞ് ഇരുന്നു.

 

“എന്തെങ്കിലും പ്രശ്നമുണ്ടോ…?” അവൾ ചോദിച്ചു.

 

“ഇല്ല, ഒന്നുമില്ല…” പുഞ്ചിരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു കൊണ്ട് അദ്ദേഹം വെള്ളി നിറമുള്ള ഒരു കെയ്സ് അവൾക്ക് നേരെ നീട്ടി. “സിഗരറ്റ് വേണോ…?”

 

“റഷ്യയിൽ വച്ചല്ലേ നിങ്ങൾക്ക് പരിക്കേറ്റത്…?” അവൾ ചോദിച്ചു.

 

“അതെ…”

 

“ശൈത്യകാലത്ത് അവിടെ വച്ചു നടന്ന യുദ്ധം അതിഭീകരമായിരുന്നു എന്ന് കേട്ടിട്ടുണ്ട്…”

 

“അതെ, മറക്കാനാവാത്ത ഒരു അനുഭവമായിരുന്നു എന്ന് വേണമെങ്കിൽ പറയാം…”

 

“ആ റൈലിംഗെറും സംഘവും… നിങ്ങളും അവരും വെവ്വേറെ ലോകങ്ങളിൽ നിന്നുള്ളവരാണെന്ന് തോന്നിപ്പോകുന്നു… അവരിൽ നിന്നും വളരെ വ്യത്യസ്ഥനാണ് നിങ്ങൾ…”

 

“നോക്കൂ, യുദ്ധത്തിൽ ഏർപ്പെട്ടിരിക്കുന്ന ജർമ്മനിയുടെ ഒരു സൈനികനാണ് ഞാൻ…” അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു. “വളരെ ലളിതം… ഒരു പക്ഷേ, നിർഭാഗ്യകരം എന്ന് വേണമെങ്കിൽ പറയാം… പക്ഷേ, വളരെ ലളിതം…”

 

“ശരിയാണ്…”

 

അദ്ദേഹം ഒരു നെടുവീർപ്പിട്ടു. ആ മുഖത്തെ പിരിമുറുക്കത്തിന് അല്പം അയവ് വന്നതു പോലെ തോന്നി. “കുട്ടിക്കാലം മുതൽക്കേ മഴയോട് വല്ലാത്തൊരു അഭിനിവേശമായിരുന്നു എനിയ്ക്ക്…”

 

“എനിയ്ക്കും…” അവൾ പറഞ്ഞു.

 

അദ്ദേഹം പുഞ്ചിരിച്ചു. “നല്ലത്… അപ്പോൾ പൊതുവായി ചിലതെല്ലാമുണ്ട് നമുക്കിടയിൽ…”

 

ഹോർടെൻസ് പ്രഭ്വി വരുന്നതും കാത്ത് അവർ ആ ബെഞ്ചിൽ ഇരുന്നു. മഴയുടെ ശക്തി ഒന്നു കൂടി വർദ്ധിച്ചിരിക്കുന്നു. അവളുടെ ആന്റി പറഞ്ഞത് ശരി തന്നെയായിരുന്നു. കേണൽ പ്രീമിന്റെ സാന്നിദ്ധ്യം തന്നിൽ എന്തൊക്കെയോ മാറ്റങ്ങൾ വരുത്തിത്തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. ജീവിതത്തിൽ ഇതാദ്യമായിട്ടാണ് താൻ ഇത്രയും ആവേശഭരിതയാവുന്നത്…

 

(തുടരും)

അടുത്ത ലക്കത്തിന് ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...

കോൾഡ് ഹാർബർ - 50

സ്വപ്നങ്ങളേതുമില്ലാത്ത ഗാഢനിദ്രയിൽ നിന്നും അവൾ ഉണർന്നത് പെട്ടെന്നായിരുന്നു. എന്താണ് സംഭവിച്ചത് എന്നോർത്ത് രണ്ട് നിമിഷം അങ്ങനെ തന്നെ അവൾ കിടന്നു. അപ്പോഴാണ് പുറത്ത് നിന്നും വെടിയൊച്ച കേട്ടത്. ചാടിയെഴുന്നേറ്റ അവൾ ഗൗണെടുത്തണിഞ്ഞ് ബാൽക്കണിയിലേക്ക് ഓടി.

 

ആരോ ജർമ്മൻഭാഷയിൽ അലറിയതും എറിഞ്ഞത് പോലെ എന്തോ ഒരു വസ്തു മുകളിലേക്ക് ഉയർന്നു. അടുത്ത നിമിഷം വെടിശബ്ദത്തോടൊപ്പം അത് പല കഷണങ്ങളായി ചിതറിത്തെറിച്ചു. അവൾ താഴേക്ക് നോക്കി. കേണൽ മാക്സ് പ്രീം ഒരു ഷോട്ട്ഗണ്ണിൽ തിര നിറയ്ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു അവിടെ. ഒരു ഓർഡർലി അദ്ദേഹത്തിന് പിറകിൽ ഒരു പെട്ടിയുടെ സമീപത്ത് ഇരിക്കുന്നുണ്ട്. കളിമണ്ണ് കൊണ്ട് നിർമ്മിച്ച ഡിസ്കുകൾ ആയിരുന്നു അതിനുള്ളിൽ.

 

പ്രീം അലറിയതും  ഓർഡർലി സ്പ്രിങ്ങ് റിലീസ് ചെയ്തു. മറ്റൊരു ഡിസ്ക് കൂടി കറങ്ങിക്കൊണ്ട് ആകാശത്തേക്കുയർന്നു. പ്രീം തന്റെ കൈയിലെ തോക്ക് അതിന് നേർക്ക് ഉന്നം പിടിച്ചു. ശേഷം കാഞ്ചി വലിച്ചു. കണ്ണിന് മുകളിൽ കൈപ്പത്തി പിടിച്ച് തെളിഞ്ഞ ആകാശത്തിലേക്ക് നോക്കിക്കൊണ്ടിരുന്ന ജെനവീവ് കണ്ടത് ആ ഡിസ്ക് വെടിയേറ്റ് ചിതറിത്തെറിക്കുന്നതാണ്.

 

“ഗുഡ് മോണിങ്ങ്…” അവൾ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു.

 

തോക്കിൽ വീണ്ടും തിര നിറയ്ക്കുകയായിരുന്ന മാക്സ് പ്രീം അത് നിർത്തിയിട്ട് ബാൽക്കണിയിലേക്ക് നോക്കി. “ഞാൻ കാരണം ഉറക്കത്തിന് ഭംഗം വന്നുവോ…?”

 

“എന്ന് പറയാം…”

 

അദ്ദേഹം തന്റെ തോക്ക് ഓർഡർലിയുടെ കൈയിൽ കൊടുത്തു. “പത്ത് മിനിറ്റിനുള്ളിൽ ഡൈനിങ്ങ് റൂമിൽ ബ്രേക്ക്ഫാസ്റ്റ് റെഡിയാവും… വരുന്നണ്ടോ…?”

 

“ഇല്ല… ഇന്ന് എന്റെ റൂമിൽ തന്നെ ഇരുന്ന് കഴിച്ചാലോ എന്നാലോചിക്കുകയാണ്…”

 

“നിങ്ങളുടെ ഇഷ്ടം പോലെ…” അദ്ദേഹം പുഞ്ചിരിച്ചു. വല്ലാത്തൊരു വിമ്മിട്ടത്തോടെ അവൾ തിരിഞ്ഞ് മുറിയ്ക്കുള്ളിലേക്ക് കയറിപ്പോയി.

 

                                                           ***

 

ബ്രേക്ക്ഫാസ്റ്റ് കഴിച്ചിട്ട് ഇരിക്കുമ്പോഴാണ് ഷോണ്ടെല ജെനവീവിനെ തേടിയെത്തിയത്. ഹോർടെൻസ് പ്രഭ്വി പറഞ്ഞു വിട്ടതായിരുന്നു അവരെ. അവൾ ചെല്ലുമ്പോൾ ആന്റി കുളിക്കാനുള്ള തയ്യാറെടുപ്പിലായിരുന്നു.

 

“ഞാൻ പ്രഭാത കുർബാനയ്ക്ക് പോകുന്നുണ്ട്… എന്നോടൊപ്പം നീയും വരണം…” അവർ പറഞ്ഞു.

 

“പക്ഷേ, ഞാൻ ഭക്ഷണം കഴിച്ചു പോയല്ലോ…”

 

“ഇത്രയ്ക്കും വിവേകമില്ലാത്തവളായിപ്പോയല്ലോ നീ… എന്തായാലും വേണ്ടില്ല, നീ വരുന്നു… അത് ഒഴിവാക്കാൻ പറ്റില്ല…”

 

“എന്തിന്, അനശ്വരമായ എന്റെ ആത്മാവിന്റെ മോക്ഷത്തിന് വേണ്ടിയോ…?

 

“അല്ല… ആ തെറിച്ച പെണ്ണ് മരീസയ്ക്ക് നിന്റെ റൂം പരിശോധിക്കാനുള്ള ഒരു അവസരം കൊടുക്കുവാൻ വേണ്ടി… കഴിഞ്ഞ രാത്രിയിൽ റൈലിംഗെർ അതിനുള്ള നിർദ്ദേശം അവൾക്ക് നൽകുന്നത് യാദൃച്ഛികമായി ഷോണ്ടെല്ല കേൾക്കാനിടയായി…”

 

“അയാൾക്ക് എന്റെ മേൽ സംശയമുണ്ടെന്നാണോ…?” ജെനവീവ് ചോദിച്ചു.

 

“അയാളെന്തിന് സംശയിക്കണം…? നീ ഇവിടെ ഒരു ശത്രുവിനെ സൃഷ്ടിച്ചിരിക്കുന്നു… അത്ര മാത്രം… ഒരു പക്ഷേ, നിന്നെ വീണ്ടും കീഴ്പ്പെടുത്താനുള്ള ഒരു ശ്രമമായിരിക്കാം… നിന്റെ മുറിയിൽ നിന്നും RAF ന്റെ ലീഫ്‌ലെറ്റോ മറ്റോ കണ്ടെടുക്കാൻ സാധിച്ചാൽ ജർമ്മൻ സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ ശത്രു എന്ന് മുദ്രകുത്തി നടപടിയെടുക്കാമല്ലോ… അയാളുടെ ആ പദ്ധതി അയാൾക്ക് തന്നെ തിരിച്ചടിയാകുന്ന മട്ടിൽ ഒരു പണി നമുക്ക് കൊടുക്കണം…”

 

“ശരി, ഞാനെന്താണ് ചെയ്യേണ്ടത്…?”

 

“കുർബാന കഴിഞ്ഞ് തിരിച്ചെത്തിയതും റൂമിൽ വച്ചിരുന്ന നിന്റെ ഇയർ റിങ്ങ്സ് കാണാനില്ല എന്ന് തിരിച്ചറിയുന്നു… യഥാർത്ഥത്തിൽ അത് അവിടെ ഉണ്ടാകുകയുമില്ല… കാരണം, ഷോണ്ടെല അതെടുത്തു കൊണ്ടുപോയി മരീസയുടെ മുറിയിൽ എളുപ്പം കണ്ടെത്താവുന്ന ഒരിടത്ത് ഒളിപ്പിച്ചു വച്ചിട്ടുണ്ടാവും… ബഹളം വച്ച് നീ നേരെ കേണൽ മാക്സ് പ്രീമിന്റെയടുത്ത് ചെല്ലുന്നു… അദ്ദേഹമാണല്ലോ ഇവിടുത്തെ സെക്യൂരിറ്റി ഇൻ ചാർജ്…”

 

“എന്നിട്ട്…?”

 

“സൂക്ഷ്മബുദ്ധിയാണല്ലോ അദ്ദേഹത്തിന്… മരീസയുടെ റൂമിൽ നിന്നും അധികം ബുദ്ധിമുട്ടാതെ തന്നെ അത് കണ്ടെടുക്കും അദ്ദേഹം… താൻ നിരപരാധിയാണെന്ന് പറഞ്ഞ് അവൾ പ്രതിഷേധിക്കും… പക്ഷേ, തെളിവുകൾ അവൾക്കെതിരാണല്ലോ… രക്ഷയില്ല എന്ന് കാണുമ്പോൾ അവൾ കരയാൻ തുടങ്ങും…….”

 

“എന്നിട്ട് പറയും, റൈലിംഗെറിന്റെ നിർദ്ദേശം പ്രകാരമാണ് താൻ റൂം പരിശോധിക്കാൻ പോയതെന്ന്…..?”

 

“അതെ…”

 

“അങ്ങനെ മുള്ളിനെ മുള്ളു കൊണ്ട് തന്നെ നാം എടുക്കുന്നു… ആന്റി മിടുക്കിയാണല്ലോ…”

 

“പിന്നെ, നീയെന്താ വിചാരിച്ചത്…?”

 

“പക്ഷേ, അവൾ പറയുന്നത് പ്രീം വിശ്വസിക്കുമോ…?” ജെനവീവ് ചോദിച്ചു.

 

“അക്കാര്യത്തിൽ നമുക്ക് അദ്ദേഹത്തെ വിശ്വസിക്കാമെന്നാണ് തോന്നുന്നത്… പുറമേ ബഹളമൊന്നും ഉണ്ടാക്കിയില്ലെങ്കിലും രഹസ്യമായി റൈലിംഗെറെ അദ്ദേഹം കൈകാര്യം ചെയ്തോളും… അക്കാര്യത്തിൽ നിന്റെ ആ കേണൽ മിടുക്കനാണ്…”

 

“എന്റെ കേണലോ…? അതെന്താ അങ്ങനെ പറഞ്ഞത്…?”

 

“എന്റെ ജെന്നീ…” വർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷം ഇപ്പോഴാണ് ആ വിളി അവൾ കേൾക്കുന്നത്. “എന്റെ മടിയിൽ കയറി ഇരിക്കാൻ തുടങ്ങിയ പ്രായം മുതൽ നിന്നെ എനിക്കറിയാവുന്നതല്ലേ… അദ്ദേഹത്തിന്റെ സാമീപ്യം തന്നെ നിന്നിൽ എന്തൊക്കെയോ മാറ്റം വരുത്തുന്നത് ഞാൻ അറിയുന്നില്ലെന്നാണോ നീ വിചാരിച്ചത്…?”

 

ജെനവീവ് ഒരു ദീർഘശ്വാസമെടുത്ത് മനോനില വീണ്ടെടുത്തിട്ട് എഴുന്നേറ്റു.

 

“പ്രലോഭനങ്ങൾക്ക് വശപ്പെടാതിരിക്കാൻ കഴിവിന്റെ പരമാവധി ഞാൻ ശ്രമിക്കുന്നതായിരിക്കും… ആട്ടെ, ഞാൻ ആരാണെന്ന കാര്യം ഷോണ്ടെലയോട് പറഞ്ഞുവോ…?”

 

“ഇല്ല… വിധ്വംസക പ്രവർത്തനങ്ങളുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് ജർമ്മൻകാരുടെ നോട്ടപ്പുള്ളിയാണ് ആൻ മേരി എന്ന് മാത്രം ഞാൻ പറഞ്ഞു… ഇനി അവർ നിന്നെ കാണുമ്പോൾ പുഞ്ചിരിക്കാൻ തുടങ്ങുകയും കുറച്ചു കൂടി ഊഷ്മളമായി പെരുമാറുകയും ചെയ്യുമെന്ന് തോന്നുന്നു… ജർമ്മൻകാർ പിടിച്ചു കൊണ്ടുപോയ അവരുടെ സഹോദരൻ ജോർജ്ജ് പോളണ്ടിലെ ലേബർ ക്യാമ്പിലാണ് ഇപ്പോഴുള്ളത്…”

 

“ഓൾറൈറ്റ്…” ജെനവീവ് പറഞ്ഞു. “ഇനി നമ്മൾ ഇന്നലെ പറഞ്ഞ കാര്യം എങ്ങനെ നടപ്പിലാക്കാമെന്നതിനെക്കുറിച്ച് പറയൂ…”

 

“അതിനെല്ലാം വഴി കണ്ടിട്ടുണ്ട്… നമുക്കത് പിന്നീട് ചർച്ച ചെയ്യാം… ഇപ്പോൾ നല്ല കുട്ടിയായി മരീസയുടെ അടുത്ത് ചെന്ന് റിനേയോട് കാർ കൊണ്ടുവരുവാൻ പറയൂ…”

 

ജെനവീവ് വീണ്ടും ആന്റിയുടെ ആ പഴയ കൊച്ചു കുട്ടി ആവുകയായിരുന്നു. അനുസരണയോടെ മരീസയുടെ അടുത്ത് ചെന്ന് അവൾ ആന്റിയുടെ ആവശ്യം അറിയിച്ചു.

  

(തുടരും)

അടുത്ത ലക്കത്തിന് ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...