കോൾഡ് ഹാർബർ - 64

ആ വലിയ ഗാലറിയിലായിരുന്നു മനോഹരമായ വേദി അവർ ഒരുക്കിയിരുന്നത്. ജെനവീവ് ചെല്ലുമ്പോൾ സകലരും അവിടെ സന്നിഹിതരായിരുന്നു. ഷാൻലിയറുകളുടെ മാസ്മരിക ശോഭ എടുത്തു പറയത്തക്കത് തന്നെ. വേദിയിൽ എമ്പാടും പൂക്കൾ അലങ്കരിച്ചിരിക്കുന്നു. സ്ട്രാസ് വാൾട്സിന്റെ ഒരു ഈണമാണ് ഓർക്കസ്ട്രക്കാർ വായിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നത്. റോമലിനെ അവിടെങ്ങും കാണാനുണ്ടായിരുന്നില്ല. സൈൽഹൈമറിനോടും അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഭാര്യയോടും സംസാരിച്ചു കൊണ്ട് നിന്നിരുന്ന ജനറൽ സീംകാ അവളെ കണ്ടതും അവരോട് ക്ഷമ ചോദിച്ച് അവളുടെ അടുത്തേക്ക് വന്നു.

 

“നിങ്ങളുടെ ആന്റി എവിടെ…?” ആകാംക്ഷയോടെ അദ്ദേഹം ആരാഞ്ഞു. “അവർ വരുന്നില്ലേ…? അവർക്ക് കുഴപ്പമൊന്നും ഇല്ലല്ലോ…?”

 

“ഏയ്, ഇല്ല… ഫീൽഡ് മാർഷൽ എവിടെ…?”

 

“ഒരു നിമിഷം മുമ്പ് വരെ ഇവിടെയുണ്ടായിരുന്നു… ബെർലിനിൽ നിന്നുള്ള ഒരു ഫോൺ കോൾ അറ്റൻഡ് ചെയ്യാൻ പോയതാണ്… ഫ്യൂറർ ആണത്രെ ലൈനിൽ…” അദ്ദേഹം തന്റെ നെറ്റിയിലെ വിയർപ്പ് കൈലേസ് കൊണ്ട് ഒപ്പിയെടുത്തു. “നിങ്ങൾക്കറിയാവുന്ന ചില പ്രമുഖ വ്യക്തികളും ഇവിടെ എത്തിയിട്ടുണ്ട്… ഉദാഹരണത്തിന് കോംബൂൾ കുടുംബം…”

 

ഗാലറിയുടെ എതിർവശത്ത് ഇരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു അവരെല്ലാം. മോറിസ് കോംബൂൾ, പാപ്പാ കോംബൂളും പത്നിയും മകളും, അയാളുടെ കീഴിൽ ജോലി ചെയ്യുന്നവർ തുടങ്ങി കുറച്ചു പേർ. അഞ്ച് വൈൻ യാർഡുകളും രണ്ട് ഫാക്ടറികളും ഒരു കാർഷികോപകരണ നിർമ്മാണശാലയും ഒക്കെ അയാൾക്ക് സ്വന്തം. ആ പ്രദേശത്തെ ഏറ്റവും വലിയ ധനികൻ. ജർമ്മൻകാരുമായി സഹകരിച്ചു പോകുന്നത് കൊണ്ട് നാൾക്ക് നാൾ വളർന്നുകൊണ്ടിരിക്കുകയാണ് അയാളുടെ ബിസിനസ് സാമ്രാജ്യം. അയാളെ കണ്ടതും ഉയർന്നു വന്ന കോപം ജെനവീവ് ഒരുവിധം കടിച്ചമർത്തി.

 

അപ്പോഴാണ് മാക്സ് പ്രീമിനൊപ്പം ഫീൽഡ് മാർഷൽ റോമൽ വാതിൽക്കൽ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടത്. “ക്ഷമിക്കണം, ഞാൻ അദ്ദേഹത്തിന്റെയടുത്തേക്ക് ചെല്ലട്ടെ…” ജനറൽ സീംകാ അവളോട് പറഞ്ഞു.

 

തലേന്ന് രാത്രി അവളോടൊപ്പം മനോഹരമായി നൃത്തം ചെയ്ത ചെറുപ്പക്കാരനായ ആ ലെഫ്റ്റനന്റ് അരികിലേക്ക് വന്ന് അടുത്ത ഗാനത്തിന് ഒപ്പം ചുവടു വയ്ക്കാമോ എന്ന് അഭ്യർത്ഥിച്ചു. ഇത്തവണയും ഗംഭീരമായിരുന്നു അയാളുടെ പ്രകടനം. ഗാനം അവസാനിച്ചതും അവൾക്കായി ഒരു ഗ്ലാസ് ഷാംപെയ്ൻ എടുത്തുകൊണ്ടു വരാമെന്ന് പറഞ്ഞ് അയാൾ പോയി.

 

ഹോർടെൻസ് പ്രഭ്വിയെയും കാത്ത് തൂണിന് സമീപം നിൽക്കവെ പ്രീം അവളുടെ പിന്നിലെത്തി. “ഈ രാത്രിയിൽ അതിമനോഹരിയായിരിക്കുന്നു നിങ്ങൾ… ഇത്രയും ഞാൻ പ്രതീക്ഷിച്ചില്ല…”

 

“അഭിനന്ദനങ്ങൾക്ക് നന്ദി…” തികച്ചും ആത്മാർത്ഥമായിട്ട് തന്നെയായിരുന്നു അവൾ പറഞ്ഞത്.

 

അടുത്ത ഗാനം തുടങ്ങിയതും ഒരക്ഷരം പോലും ഉരിയാടാതെ അവളുടെ കൈ പിടിച്ച് അദ്ദേഹം ചുവടു വയ്ക്കാൻ തുടങ്ങി. അല്പം മുമ്പ് അവളോടൊപ്പം നൃത്തം ചെയ്തിരുന്ന ആ ലെഫ്റ്റനന്റ് ഇരുകൈകളിലും ഷാംപെയ്ൻ ഗ്ലാസുകളുമായി തെല്ല് അസ്വസ്ഥതയോടെ അവരെ നോക്കിക്കൊണ്ട് നിൽക്കുന്നത് അവൾക്ക് കാണാമായിരുന്നു.

 

അനർഗ്ഗളമായി ഒഴുകുന്ന ആ ഗാനധാരയിൽ പൊടുന്നനെ സകലതും അലൗകികമായി അവൾക്ക് തോന്നി. വെള്ളത്തിനടിയിൽ നിൽക്കുമ്പോഴെന്ന പോലെ തികഞ്ഞ നിശ്ശബ്ദത. അവിടെ അവർ ഇരുവരും മാത്രം. അവരുടേതായ ലോകത്തിൽ മറ്റൊന്നിനും സ്ഥാനമുണ്ടായിരുന്നില്ല. ഗാനം അവസാനിച്ചതും കരഘോഷം ഉയർന്നു. പരിസരബോധം വീണ്ടെടുത്ത അവൾ ചുറ്റിനും നോക്കി. റോമലിനെ അവിടെങ്ങും കാണാനുണ്ടായിരുന്നില്ല. നൃത്തം അവസാനിക്കാൻ കാത്തു നിന്ന ജനറൽ സീംകാ, മാക്സ് പ്രീമിനെ അരികിലേക്ക് വിളിച്ചു. അവളോട് ക്ഷമ ചോദിച്ചിട്ട് അദ്ദേഹം അങ്ങോട്ട് പോയി.

 

ആ സമയത്താണ് ഹോർടെൻസ് പ്രഭ്വി രംഗപ്രവേശം ചെയ്തത്. വെണ്ണക്കൽ ശില്പത്തിന്റേത് പോലുള്ള മുഖം. സ്വർണ്ണനിറമുള്ള തലമുടി മുകളിലേക്ക് ഉയർത്തി കെട്ടിവച്ചിരിക്കുന്നു. നിലം മുട്ടെ ഇറക്കമുള്ള മിഡ്നൈറ്റ് ബ്ലൂ നിറത്തിലുള്ള വെൽവെറ്റ് ഗൗണിൽ പ്രൗഢഗംഭീരമായിരുന്നു അവരുടെ രൂപം.

 

ഗാലറിയിലെ സകലരുടെയും ശ്രദ്ധ അവരിലേക്കായി. അവിടവിടെയായി നടന്നിരുന്ന ചർച്ചകളും സംഭാഷണങ്ങളും പൊടുന്നനെ നിന്നു. ഗാലറിയുടെ അങ്ങേയറ്റത്തായിരുന്ന ജനറൽ സീംകാ അവരെ സന്ധിക്കുവാനായി തിടുക്കത്തിൽ നടന്നെത്തി. അവരുടെ കരം കവർന്ന അദ്ദേഹം അവരെയും കൊണ്ട് വിശിഷ്ട വ്യക്തികൾക്കായി പ്രത്യേകം ഇട്ടിരിക്കുന്ന കസേരകൾക്കടുത്തേക്ക് നടന്നു.

 

ജെനവീവ് തന്റെ വാച്ചിലേക്ക് നോക്കി. എട്ടു മണിയാവാൻ കൃത്യം അഞ്ചു മിനിറ്റ് മാത്രം ബാക്കി. ഓർക്കസ്ട്രയുടെ വീചികൾ വീണ്ടും ഉയർന്നതും തിരക്കിനിടയിലൂടെ പിറകോട്ട് വലിഞ്ഞ അവൾ വാതിൽ തുറന്ന് മ്യൂസിക്ക് റൂമിനുള്ളിലേക്ക് കടന്നു.

 

ഹാളിലേക്കുള്ള ഒരു കുറുക്കുവഴി എന്ന നിലയിലാണ് അവൾ ആ മാർഗ്ഗം തെരഞ്ഞെടുത്തത്. എന്നാൽ ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ ഷോക്കായിരുന്നു അവളെയും കാത്ത് അവിടെ ഇരുന്നിരുന്നത്. പിയാനോയുടെ മുന്നിലെ കസേരയിൽ ഒരു സിഗരറ്റും പുകച്ചുകൊണ്ട് ഇരിക്കുന്ന ഫീൽഡ് മാർഷൽ ഇർവിൻ റോമൽ.

 

                                                         ***

 

“ആഹ്, നിങ്ങളോ, മദ്മോസെലാ…?” അദ്ദേഹം എഴുന്നേറ്റു. “നൃത്തം ചെയ്ത് ക്ഷീണിച്ചുവെന്ന് തോന്നുന്നു…?”

 

“ഇല്ല, ചെറിയൊരു തലവേദന…” ക്രമാതീതമായ ഹൃദയമിടിപ്പോടെ അദ്ദേഹത്തിനരികിലെത്തിയ അവൾ പിയാനോയിലൂടെ വിരലോടിച്ചു.

 

“ആഹാ, നിങ്ങൾക്ക് ഇത് വായിക്കാനറിയാം അല്ലേ, അത് നന്നായി…” റോമൽ പറഞ്ഞു.

 

“അത്രയ്ക്കൊന്നും അറിയില്ല… അല്പസ്വല്പമൊക്കെ…” അവൾ പറഞ്ഞു.

 

പിയാനോയുടെ മുന്നിലെ കസേരയിൽ അവൾ ഇരുന്നു. അപ്പോഴത്തെ അവസ്ഥയിൽ സ്വാഭാവികമായും അതു മാത്രമേ അവൾക്ക് ചെയ്യാനാവുമായിരുന്നുള്ളൂ താനും. Claire de Lune എന്ന ഗാനമാണ് അവൾ വായിച്ചു തുടങ്ങിയത്. കോൾഡ് ഹാർബറിലെ ആ സായാഹ്നവും ക്രെയ്ഗ് ഓസ്ബോണും പൊടുന്നനെ അവളുടെ ഓർമ്മയിലേക്ക് ഓടിയെത്തി. കസേരയിൽ പിറകോട്ട് ചാരിക്കിടന്ന് ആ ഈണം ആസ്വദിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന റോമലിന്റെ മുഖം അങ്ങേയറ്റം പ്രസന്നമായിരുന്നു.

 

വിധിയാണ് അവളുടെ രക്ഷയ്ക്കെത്തിയതെന്ന് പറയാം. വാതിൽ തള്ളിത്തുറന്ന് മാക്സ് പ്രീം പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടു. “ഓ, താങ്കൾ ഇവിടെയായിരുന്നോ സർ…? വീണ്ടും ടെലിഫോൺ… പാരീസിൽ നിന്നുമാണ്…”

 

“കണ്ടില്ലേ മോസെലാ…? മനഃസമാധാനത്തോടെ ഇരിക്കാൻ സമ്മതിക്കില്ല ഇവർ…” റോമൽ മനോഹരമായി പുഞ്ചിരിച്ചു. “ബാക്കി പിന്നീടെപ്പോഴെങ്കിലും ആയാലോ…?”

 

“തീർച്ചയായും…” ജെനവീവ് പറഞ്ഞു.

 

അദ്ദേഹം പുറത്തേക്ക് നടന്നു. അവളെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചിട്ട് മാക്സ് പ്രീം അദ്ദേഹത്തെ അനുഗമിച്ചു. മറുഭാഗത്തെ വാതിലിന് നേർക്ക് തിടുക്കത്തിൽ നടന്ന അവൾ ഹാളിൽ കടന്ന് സ്റ്റെയർകെയ്സ് വഴി മുകളിലത്തെ നിലയിലേക്ക് കുതിച്ചു.

 

(തുടരും)