കോൾഡ് ഹാർബർ - 24

അദ്ദേഹം പറഞ്ഞത് ശരിയായിരുന്നു. ജെട്ടിയുടെ അപ്പുറത്തെ ഇടുങ്ങിയ ബീച്ചിലേക്കിറങ്ങി അവർ മുന്നോട്ട് നടന്നു. വിശാലമായ ഉൾക്കടലിലേക്കാണ് ആ ബീച്ച് ചെന്ന് അവസാനിക്കുന്നത്. രൗദ്രഭാവത്തിൽ എത്തുന്ന തിരമാലകൾ ഒരു ചുഴിയിൽ അകപ്പെട്ടത് പോലെ വട്ടം കറങ്ങി വെൺനുരയോടെ മുകളിലേക്ക് ചിന്നിച്ചിതറുന്നു.

 

“ഗോഡ്, ദിസ് ഈസ് വണ്ടർഫുൾ…” ജെനവീവ് പറഞ്ഞു. “ലണ്ടനിലാണെങ്കിൽ നിങ്ങൾ ഉള്ളിലേക്കെടുക്കുന്ന ഓരോ ശ്വാസത്തിലും പുകയുടെ ഗന്ധമുണ്ടായിരിക്കും… നഗരം എമ്പാടും രൂക്ഷഗന്ധമാണ്… യുദ്ധം… എവിടെ നോക്കിയാലും മരണവും നാശനഷ്ടങ്ങളും മാത്രമേ നിങ്ങൾക്ക് കാണാൻ കഴിയൂ…”

 

“എല്ലാം മായ്ക്കുന്ന കടൽ… ബാല്യത്തിൽ തുടങ്ങിയതാണ് എന്റെ കടൽ യാത്ര…” മാർട്ടിൻ ഹെയർ അവളോട് പറഞ്ഞു. “നമ്മുടെ പ്രശ്നങ്ങൾ എത്ര ഗൗരവമുള്ളതായാലും ശരി, അതെല്ലാം കരയിൽ ഉപേക്ഷിച്ചിട്ടാണ് യാത്ര തുടങ്ങുന്നത്… താൽക്കാലികമായിട്ടാണെങ്കിലും പഴയതെല്ലാം മറന്ന് പുതിയൊരു ദൗത്യവുമായി…”

 

“ഇതേ കാഴ്ച്ചപ്പാട് തന്നെയാണോ നിങ്ങളുടെ ഭാര്യയ്ക്കും…?” ജെനവീവ് ചോദിച്ചു.

 

“ആയിരുന്നു…” ഹെയർ പറഞ്ഞു. “അവൾ ഇപ്പോൾ ഇല്ല… ലുക്കീമിയ ബാധിച്ച് മരണമടഞ്ഞു… 1938ൽ…”

 

“അയാം സോറി…” ഷ്മിഡ്റ്റ് നൽകിയ ക്രീഗ്സ്മറീൻ ജാക്കറ്റിന്റെ പോക്കറ്റുകളിൽ ഇരുകൈകളും തിരുകിയിരുന്ന അവൾ തിരിഞ്ഞു. “അപ്പോൾ നിങ്ങളുടെ മക്കൾ…?”

 

“അതിനുള്ള ഭാഗ്യം ഞങ്ങൾക്കുണ്ടായില്ല… വളരെ ദുർബ്ബലയായിരുന്ന അവൾ ഇരുപത്തിയൊന്നാം വയസ്സ് മുതൽ ആ നശിച്ച രോഗവുമായി പൊരുതുകയായിരുന്നു…” വിഷാദത്തോടെ അയാൾ ഒന്ന് പുഞ്ചിരിച്ചു. “ഞാൻ കണ്ടിട്ടുള്ള ഏറ്റവും നല്ല വാട്ടർ കളർ ചിത്രം അവൾ വരച്ചതായിരുന്നു… നല്ലൊരു ചിത്രകാരിയായിരുന്നു അവൾ…”

 

ഏതോ ഒരു ഉൾപ്രേരണയിലെന്ന പോലെ അവൾ അയാളുടെ കരം കവർന്നു. നടന്നു നടന്ന് ബീച്ചിന്റെ അറ്റത്ത് എത്തിയിരുന്നു അവർ. ഇനിയങ്ങോട്ട് ഉയർന്ന പാറക്കെട്ടുകളാണ് മുന്നിൽ. “ഈ യുദ്ധത്തോടൊപ്പം യാത്ര തുടങ്ങിയിട്ട് നാളുകൾ ഏറെയായിരിക്കുന്നു അല്ലേ…?” അവൾ ചോദിച്ചു.

 

നിഷേധാർത്ഥത്തിൽ അയാൾ തല കുലുക്കി. “നോട്ട് റിയലി… അന്നന്നത്തെ കാര്യം മാത്രമേ ഞാൻ ആലോചിക്കാറുള്ളൂ… നാളെയെക്കുറിച്ചുള്ള പ്രതീക്ഷയൊന്നും എനിക്കില്ല… ഇന്നത്തെ ദിനം എന്താണോ അത് മാത്രം…” അയാൾ പുഞ്ചിരിച്ചു. എന്തെന്നില്ലാത്ത ഒരു ആകർഷകത്വം ഉണ്ടായിരുന്നു അപ്പോൾ ആ മുഖത്ത്. “സോറി, ദിനം എന്ന് പറയാൻ പറ്റില്ല… രാത്രി എന്ന് പറയണം… കാരണം ഞങ്ങളുടെ ഓപ്പറേഷൻസ് അധികവും രാത്രികാലങ്ങളിലാണ്…”

 

“ഇതെല്ലാം അവസാനിക്കുന്ന ഒരു ദിവസം വരുമല്ലോ… അന്ന് നിങ്ങൾ എന്തുചെയ്യും…?”

 

“ഞാൻ പറഞ്ഞുവല്ലോ, അങ്ങനെയൊരു ദിവസം എന്റെ മുന്നിലില്ല… ഇന്നത്തെ ദിവസം മാത്രമേയുള്ളൂ…”

 

“ക്രെയ്ഗിന്റെ കാര്യം എങ്ങനെയാണ്…? ഇങ്ങനെ തന്നെയാണോ അദ്ദേഹത്തിന്റെയും ചിന്ത…?”

 

“നിങ്ങൾക്ക് അദ്ദേഹത്തെ ഇഷ്ടമാണല്ലേ…?” അയാൾ അവളുടെ കൈയിൽ ചെറുതായൊന്ന് അമർത്തി. “അത് വേണ്ട എന്നേ ഞാൻ പറയൂ… എന്നെപ്പോലെയോ ക്രെയ്ഗിനെ പോലെയോ ഉള്ളവർക്ക് ഒരു ഭാവിയുമില്ല… നിങ്ങളുടെ ജീവിതം പാഴായിപ്പോകുകയേ ഉള്ളൂ…”

 

“ദാറ്റ്സ് എ ടെറിബ്‌ൾ തിങ്ങ് റ്റു സേ…” അവൾ തിരിഞ്ഞ് അയാളുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി നിന്നു. അയാൾ അവളുടെ ചുമലിൽ കൈകൾ വച്ചു.

 

“ലിസൻ റ്റു മീ, ജെനവീവ് ട്രെവോൺസ്… ഈ യുദ്ധം എന്ന് പറയുന്നത് ഒരു ഗെയിം ആണ്… ഞാനും ക്രെയ്ഗും ഒക്കെ അതിൽ പങ്കെടുക്കുന്നത് മൊണാക്കോയിൽ ചൂതു കളിക്കാൻ പോകുന്നത് പോലെയാണ്… എപ്പോഴും ഒരു കാര്യം മനസ്സിലുണ്ടാകണം… എങ്ങനെയൊക്കെ കളിച്ചാലും ജയിക്കുന്നത് കമ്പനിയായിരിക്കും… തോൽക്കാൻ മാത്രം വിധിക്കപ്പെട്ടവരാണ് നമ്മൾ…”

 

അവൾ ഒരടി പിറകോട്ട് മാറി. “ഇല്ല, ആ പറഞ്ഞതിനോട് എനിക്ക് യോജിപ്പില്ല…”

 

എന്നാൽ അവൾ പറഞ്ഞത് ശ്രദ്ധിക്കാതെ പെട്ടെന്ന് എന്തോ കണ്ടതു പോലെ അയാൾ അവളുടെ ചുമലിന് മുകളിലൂടെ ദൂരേയ്ക്ക് നോക്കി. തിരിഞ്ഞു നോക്കിയ അവൾ കണ്ടത് ലൈഫ്ജാക്കറ്റ് ധരിച്ച ഒരാളുടെ ശരീരം അല്പമകലെ തിരമാലകൾക്കൊപ്പം ചാഞ്ചാടിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നതാണ്. അവളെ വിട്ട് അയാൾ അങ്ങോട്ടോടിച്ചെന്നു. തൊട്ടു പിറകെ അവളും. ഒരു നിമിഷം നിന്നിട്ട് ഹെയർ അരയ്ക്കൊപ്പം വെള്ളത്തിലേക്ക് ഇറങ്ങിച്ചെന്ന് അയാളുടെ ലൈഫ്ജാക്കറ്റിൽ പിടിച്ച് വലിച്ച് കൊണ്ടുവന്നു.

 

“മരിച്ചു അല്ലേ…?” അവൾ ചോദിച്ചു.

 

തല കുലുക്കിയിട്ട് ഹെയർ ആ മൃതശരീരം കരയിലേക്ക് വലിച്ചു കയറ്റി.  

 

ആ ചെറുപ്പക്കാരൻ ധരിച്ചിരുന്ന കറുത്ത ഓവറോളിന്റെ വലതുഭാഗത്ത് നെഞ്ചിൽ ജർമ്മൻ ഈഗ്‌ൾ ചിഹ്നം ആലേഖനം ചെയ്തിരുന്നു. നഗ്നമായ പാദങ്ങൾ. വെള്ളി നിറമുള്ള മുടിയും നനുത്ത താടിരോമങ്ങളും. ഉറക്കത്തിലെന്ന പോലെ അടഞ്ഞിരിക്കുന്ന കണ്ണുകൾ. ശാന്തമായ മുഖം. ഹെയർ അവന്റെ വസ്ത്രത്തിന്റെ പോക്കറ്റിനുള്ളിൽ ഉണ്ടായിരുന്ന പേഴ്സിനുള്ളിൽ നിന്നും നനഞ്ഞു കുതിർന്ന ഐഡന്റിറ്റി കാർഡ് പുറത്തെടുത്തു.

 

അത് പരിശോധിച്ചതിന് ശേഷം അയാൾ എഴുന്നേറ്റു. “ജർമ്മൻ സബ്മറീനിലെ നാവികനാണ്… പേര് ആൽട്രോജ്… വയസ്സ് ഇരുപത്തിമൂന്ന്…”

 

മുകളിൽ വന്ന് വട്ടമിട്ട് പറന്ന ഒരു കടൽക്കാക്ക ഉച്ചത്തിൽ കരഞ്ഞ് ബഹളമുണ്ടാക്കിയിട്ട് തിരികെ കടലിലേക്ക് പറന്നു പോയി. തിരമാലയോടൊപ്പം അടിച്ചു കയറിയ വെൺനുരകൾ തീരത്ത് അലിഞ്ഞില്ലാതായി. “ഇവിടെപ്പോലും… ഇതുപോലെ ശാന്തമായ ഇടത്ത് പോലും യുദ്ധം അതിന്റെ ദുർമുഖം കാണിച്ചു തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു…” ജെനവീവ് പറഞ്ഞു.

 

“ഞാൻ പറഞ്ഞതോർമ്മയില്ലേ… എങ്ങനെ കളിച്ചാലും ജയിക്കുന്നത് കമ്പനിയായിരിക്കും…” അയാൾ അവളെ ചേർത്തു പിടിച്ചു. “വരൂ, നമുക്ക് തിരികെ പോകാം… എന്റെ കൂട്ടത്തിലുള്ളവരെ വിളിച്ച് ഈ മൃതദേഹം സംസ്കരിക്കാനുള്ള ഏർപ്പാടുകൾ ചെയ്യണം…”

 

                                                    ***

 

ജൂലി അവൾക്ക് നൽകിയ റൂം വളരെ പ്രസന്നമായിരുന്നു. സൗകര്യപ്രദമായ ഒരു കട്ടിൽ. തറയിൽ ചൈനീസ് നിർമ്മിതമായ കാർപെറ്റ്. അല്പം പുറത്തേക്ക് തള്ളി നിൽക്കുന്ന ജാലകത്തിനരികിൽ നിന്നു നോക്കിയാൽ ബംഗ്ലാവിന്റെ പിന്നിലെ ഗാർഡന്റെ മനോഹരമായ ദൃശ്യം കാണാം.

 

പുറത്തേക്ക് നോക്കി നിൽക്കുന്ന ജെനവീവിന്റെ അരികിൽ വന്ന ജൂലി അവളെ ചേർത്തു പിടിച്ചു. “എന്താണ് ഷെറീ, ദുഃഖിച്ച് നിൽക്കുന്നത്…?”

 

“ബീച്ചിൽ വച്ച് കണ്ട ആ പയ്യന്റെ മൃതദേഹം… അവന്റെ മുഖം മനസ്സിൽ നിന്നും മായുന്നില്ല…”

 

“എനിക്ക് മനസ്സിലാവുന്നു…” ജൂലി തിരിഞ്ഞ് കട്ടിലിനരികിൽ ചെന്ന് കിടക്ക തട്ടിക്കുടഞ്ഞ് വൃത്തിയാക്കി. “ഈ യുദ്ധം ആരംഭിച്ചിട്ട് കാലം കുറെയായി… പക്ഷേ, നമുക്ക് മുന്നിൽ വേറെ വഴിയില്ലല്ലോ… നിന്നെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം അവൻ ഒരു പയ്യൻ മാത്രം… പക്ഷേ, എന്നെ പോലെയുള്ളവർക്ക്………” അവർ ചുമൽ ഒന്ന് വെട്ടിച്ചു. “ആ ജർമ്മൻ തെമ്മാടികൾ ഞങ്ങളുടെ രാജ്യത്തോട് ചെയ്തതൊന്നും നിനക്കറിയില്ല കുട്ടീ… എങ്ങനെയും അവരെ നാമാവശേഷമാക്കിയേ തീരൂ… അതു മാത്രമാണ് ഞങ്ങളുടെ ലക്ഷ്യം…”

 

വാതിൽ തള്ളിത്തുറന്ന് ക്രെയ്ഗ് ഓസ്ബോൺ പ്രവേശിച്ചു. “ആഹാ, ഇവിടെയുണ്ടായിരുന്നോ…?”

 

“വാതിലിൽ ഒന്ന് മുട്ടുവാൻ പോലും തോന്നിയില്ലേ നിങ്ങൾക്ക്…?” ജെനവീവ് ചോദിച്ചു. “ഇവിടെ പോലും എനിക്കല്പം സ്വകാര്യത ലഭിക്കില്ലെന്ന് വച്ചാൽ…?”

 

“സ്വകാര്യതയുടെ കാര്യമൊക്കെ ഇനി കണ്ടറിയണം…” ശാന്തസ്വരത്തിൽ ക്രെയ്ഗ് പറഞ്ഞു. “ദൗത്യം തുടങ്ങുവാൻ ഇനി രണ്ടേ രണ്ട് ദിവസമേയുള്ളൂ… അതുകൊണ്ട്, എന്തെല്ലാം നിങ്ങൾ പ്രതീക്ഷിക്കണം എന്നതിനെക്കുറിച്ച് വിശദീകരിക്കണമെന്ന് തോന്നി…” ജാലകത്തിന്റെ പടിയിൽ ഇരുന്നിട്ട് അദ്ദേഹം ഒരു സിഗരറ്റിന് തീ കൊളുത്തി. “ഒന്നാമത്തെ കാര്യം, ഇനി മുതൽ നാം സംസാരിക്കുന്നത് ഫ്രഞ്ച് ഭാഷയിൽ മാത്രമായിരിക്കും… അവിടെ ചെന്നു കഴിഞ്ഞാൽ അറിയാതെ പോലും നാവിൽ ഇംഗ്ലീഷ് വരാതിരിക്കാൻ വേണ്ടിയാണത്… എനിക്കും ബാധകമായിരിക്കുമത്…”

 

താൻ പരിചയപ്പെട്ട ക്രെയ്ഗിൽ നിന്നും വളരെ വ്യത്യസ്തനാണ് ഇപ്പോൾ അദ്ദേഹം എന്ന് അവൾക്ക് തോന്നി. ആ പരുക്കൻ സ്വഭാവം എന്തുകൊണ്ടോ അവളെ അസ്വസ്ഥയാക്കി. “നിങ്ങളും ഈ ദൗത്യത്തിൽ പങ്കെടുക്കുന്നുവെന്ന് ഉറപ്പിച്ചു കഴിഞ്ഞോ അപ്പോൾ…?”

 

“ഞാൻ പങ്കെടുക്കുന്നോ ഇല്ലയോ എന്നതിന് പ്രസക്തിയില്ല… പക്ഷേ, നിങ്ങൾ ഉണ്ടെന്ന കാര്യം ഉറപ്പാണ്…” അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു.

 

ജൂലി ലെഗ്രാൻഡ് അവളുടെ വലതു ചുമലിൽ പതുക്കെ അമർത്തി. ജെനവീവ് ഫ്രഞ്ച് ഭാഷയിൽ പറഞ്ഞു. “ശരി, നിങ്ങൾ പറയുന്നത് പോലെ… അടുത്തതെന്താണ്…?”

 

“മൺറോ സൂചിപ്പിച്ചത് പോലെ, നിങ്ങളെ ഒരു പ്രൊഫഷണൽ ചാരപ്രവർത്തകയാക്കി മാറ്റാനുള്ള യാതൊരു ഉദ്ദേശ്യവും ഞങ്ങൾക്കില്ല… അതിനുള്ള സമയവുമില്ല… പ്രധാനമായും മൂന്ന് കാര്യങ്ങളാണ് ചെയ്തു തീർക്കാനുള്ളത്… അതിനായി നമുക്ക് മുന്നിലുള്ളത് വെറും രണ്ട് ദിവസങ്ങൾ മാത്രവും… നമ്പർ വൺ - അവിടെ കൊട്ടാരത്തിലെ ഇപ്പോഴത്തെ സാഹചര്യങ്ങളെ കുറിച്ച് മനസ്സിലാക്കുക എന്നത്… ഫ്രഞ്ചുകാരും ജർമ്മൻകാരും ഉൾപ്പെടെയുള്ള സ്റ്റാഫുകൾ ആരൊക്കെയാണ് തുടങ്ങിയ കാര്യങ്ങൾ… അത് അല്പം സമയമെടുക്കുന്ന പ്രക്രിയയാണ്… അതിന് റിനേയോടൊപ്പം കുറേ നേരം ചെലവഴിക്കേണ്ടി വരും… കുറേയധികം ഫോട്ടോകൾ നിങ്ങളെ കാണിക്കാനുമുണ്ട്…”

 

“ഓകെ, രണ്ടാമത്തെ കാര്യം എന്താണ്…?”

 

“ഈ ദൗത്യത്തിന്റെ ഉദ്ദേശ്യവും അതിന്റെ പശ്ചാത്തലവും എന്താണെന്ന് പൂർണ്ണമായും നിങ്ങൾ മനസ്സിലാക്കേണ്ടതുണ്ട്… എന്തൊക്കെയാണ് നിങ്ങൾ അന്വേഷിക്കേണ്ടത് എന്നത് മാത്രമല്ല, എന്തൊക്കെയാണ് നമുക്ക് ആവശ്യമുള്ളതെന്നും അല്ലാത്തതെന്നും നിങ്ങൾ അറിയേണ്ടതുണ്ട്…”

 

“അത് അല്പം സങ്കീർണ്ണമാണെന്ന് തോന്നുന്നല്ലോ…”

 

“അത്ര ഭയപ്പെടാനൊന്നുമില്ല… അത് ഞാൻ പറഞ്ഞു തരാം… പിന്നെ മൺറോയുടെ സഹായവുമുണ്ടാകും…”

 

അദ്ദേഹം എഴുന്നേൽക്കുന്നത് കണ്ട് അവൾ ചോദിച്ചു. “പ്രധാനമായും മൂന്ന് കാര്യങ്ങൾ എന്നല്ലേ പറഞ്ഞത്…? രണ്ടെണ്ണം മാത്രമേ നിങ്ങൾ പറഞ്ഞുള്ളൂ…”

 

“ശരിയാണ്… മൂന്നാമത്തെ കാര്യം ഏറെയും പ്രായോഗികതയുമായി ബന്ധപ്പെട്ടതാണ്… റേഡിയോ കമ്യൂണിക്കേഷനെക്കുറിച്ച് നിങ്ങൾ ആധി പിടിക്കേണ്ട കാര്യമില്ല… അത് റിനേയും അയാളുടെ പ്രതിരോധപ്രവർത്തകരും നോക്കിക്കൊള്ളും… വേറെ ഒന്നു രണ്ട് കാര്യങ്ങളുണ്ട്… അപ്രതീക്ഷിതമായ അപകടങ്ങളെ എങ്ങനെ അതിജീവിക്കാം  എന്നത്… നിങ്ങൾക്ക് തോക്ക് ഉപയോഗിക്കാൻ അറിയാമോ…?” അവൾ അദ്ദേഹത്തെ മിഴിച്ച് നോക്കി. “ഹാൻഡ് ഗൺ ഉപയോഗിക്കുന്ന കാര്യമാണ്…” അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു. “എപ്പോഴെങ്കിലും പിസ്റ്റൾ ഉപയോഗിച്ചിട്ടുണ്ടോ നിങ്ങൾ…?”

 

“ഇല്ല…”

 

“സാരമില്ല, വിഷമിക്കേണ്ട… എങ്ങനെയാണെന്ന് മനസ്സിലായാൽ പിന്നെ എളുപ്പമാണ്… എതിരാളിയുടെ കഴിയുന്നതും അടുത്താണ് നിൽക്കുന്നത് എന്ന് ഉറപ്പ് വരുത്തിയിട്ട് കാഞ്ചി വലിയ്ക്കുക… അതൊക്കെ നമുക്ക് പഠിക്കാം…” അദ്ദേഹം വാച്ചിലേക്ക് നോക്കി. “എനിക്ക് പോകാൻ നേരമായി… എട്ടു മണിക്ക് ലൈബ്രറിയിൽ വച്ച് കാണാം…”

 

അദ്ദേഹം പുറത്തേക്ക് പോയി. ജൂലി അവളെ അർത്ഥഗർഭമായി ഒന്ന് നോക്കി. “അങ്ങനെ, ദൗത്യം തുടങ്ങുന്നു ഷെറീ…”

 

“ഒടുവിൽ ആ സമയം ആഗതമായിരിക്കുന്നു…” ജെനവീവ് തിരിഞ്ഞ് ജാലകത്തിനരികിൽ ചെന്ന് പുറത്തേക്ക് നോക്കി നിന്നു.

 

(തുടരും)