കോൾഡ് ഹാർബർ - 65

അവളെയും കാത്ത് ഷോണ്ടെല ബെഡ്റൂമിൽ നിൽക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. കറുത്ത ഒരു സ്വെറ്ററും കടുംനിറമുള്ള ട്രൗസേഴ്സും കട്ടിലിൽ നിവർത്തിയിട്ടിട്ടുണ്ട്. “നീ വരാൻ വൈകിയല്ലോ…” അവർ അവളെ ശകാരിച്ചു.

 

“അതൊന്നും സാരമില്ല, ഈ ഡ്രെസ്സിൽ നിന്നും പുറത്ത് കടക്കാൻ ഒന്നെന്നെ സഹായിക്കൂ…”

 

ഷോണ്ടെല അവളുടെ വസ്ത്രത്തിന്റെ പിൻഭാഗത്തുള്ള സിബ്ബ് അഴിച്ചു കൊടുത്തു. പ്രൗഢ ഗംഭീരമായ ആ തൂവെള്ള വസ്ത്രം നിലത്തേക്ക് ഊർന്നു വീണു. ട്രൗസേഴ്സ് ധരിച്ചതിന് ശേഷം അവൾ ആ സ്വെറ്റർ എടുത്തണിഞ്ഞു. ഒരു പോക്കറ്റിൽ ക്യാമറാ സംവിധാനമുള്ള ആ സിഗരറ്റ് പാക്കറ്റും അലമാരയുടെ താക്കോലും മറുപോക്കറ്റിൽ ടോർച്ചും നിക്ഷേപിച്ചതിന് ശേഷം അവൾ തിരിഞ്ഞു.

 

“ഇനി നേരെ കളിക്കളത്തിലേക്ക്…”

 

ഷോണ്ടെല അവളുടെ കവിളിൽ മുത്തം നൽകി. “പോയി വിജയിച്ചു വരൂ, ജെനവീവ് ട്രെവോൺസ്…”

 

ജെനവീവ് അവരെ തുറിച്ചു നോക്കി. “നിങ്ങൾ എപ്പോഴാണ് എന്നെ തിരിച്ചറിഞ്ഞത്…?”

 

“ഞാനൊരു വിഡ്ഢിയാണെന്നാണോ നീയും നിന്റെ ആന്റിയും വിചാരിച്ചു വച്ചിരിക്കുന്നത്…? വിവരം കെട്ട കിഴവി ഷോണ്ടെല അല്ലേ…? കൈക്കുഞ്ഞായിരിക്കുമ്പോൾ മുതൽ കണ്ടു തുടങ്ങിയതല്ലേ നിന്നെ ഞാൻ…? നിന്റെ നാപ്പി ഞാനല്ലേ മാറ്റിക്കൊണ്ടിരുന്നത്…? നീയും ആൻ മേരിയും തമ്മിലുള്ള വ്യത്യാസങ്ങൾ എനിക്ക് മനസ്സിലാവില്ലെന്നാണോ നീ കരുതിയത്…?”

 

എന്നാൽ അതേക്കുറിച്ചെല്ലാം കൂടുതൽ സംസാരിക്കാനുള്ള സമയമായിരുന്നില്ല അത്. ഒന്ന് പുഞ്ചിരിച്ചിട്ട് ജെനവീവ് കർട്ടൻ വകഞ്ഞു മാറ്റി ബാൽക്കണിയിലേക്കിറങ്ങി. പരിസരത്തൊന്നും ആരുമില്ല.  നൃത്തവേദിയിലെ ഗാനവീചികൾ അങ്ങകലെയെന്ന പോലെ പതിഞ്ഞു കേൾക്കാം. അവൾ വീണ്ടും ആ പഴയ പന്ത്രണ്ടു വയസ്സുകാരിയായി മാറി. രാത്രിയിൽ ആരും കാണാതെ ആൻ മേരിയോടൊപ്പം രാത്രി സഞ്ചാരത്തിന് ഇറങ്ങുന്ന ആ കൊച്ചു പെൺകുട്ടി. ബാൽക്കണിയുടെ മുകളിൽ കയറി പടികൾ പോലുള്ള ഇഷ്ടികകളിൽ മുറുകെ പിടിച്ച് അവൾ പെട്ടെന്ന് തന്നെ താഴോട്ട് ഇറങ്ങി.

 

                                                       ***

 

ജെനവീവ് ചുറ്റിനും നോക്കി. ടെറസ് വിജനമാണ്. മൂന്നാമത്തെ ഫ്രഞ്ച് ജാലകത്തിന് നേർക്ക് നീങ്ങിയ അവൾ അതിന്റെ മദ്ധ്യത്തിലുള്ള കതകിൽ പതുക്കെ തള്ളി നോക്കി. കുറച്ചു കൂടി ശക്തിയിൽ തള്ളണമെന്ന് തോന്നുന്നു. പണ്ടും അത് ഇങ്ങനെ തന്നെയായിരുന്നു. ബലം പ്രയോഗിച്ചപ്പോൾ തുറന്ന വാതിൽപ്പാളികൾക്കിടയിലൂടെ കർട്ടൻ വകഞ്ഞു മാറ്റി അവൾ ഉള്ളിൽ കടന്നു.

 

ലൈബ്രറിയുടെ ഉള്ളിൽ ഇരുട്ടായിരുന്നു. താഴെ ഗാലറിയിൽ നിന്നുള്ള ശബ്ദവീചികൾ കുറേക്കൂടി അരികിലെന്ന പോലെ കേൾക്കാം. ടോർച്ച് ഓൺ ചെയ്ത് അവൾ എലിസബത്ത് പ്രഭ്വിയുടെ ഛായാചിത്രം കണ്ടുപിടിച്ചു. ഹോർടെൻസ് ആന്റിയുടെ അതേ ഛായയുള്ള ആ ചിത്രത്തിലേക്ക് ഒരു നിമിഷം അവൾ നോക്കി നിന്നു. പിന്നെ ആ ചിത്രം കൊളുത്തിൽ നിന്നും എടുത്തു മാറ്റി. അതിന് പിന്നിൽ കണ്ട സേഫ് തന്റെ കൈവശമുള്ള ഡ്യൂപ്ലിക്കേറ്റ് കീ കൊണ്ട് തുറക്കാൻ അവൾക്ക് ഒരു ബുദ്ധിമുട്ടും ഉണ്ടായില്ല.

 

പ്രതീക്ഷിച്ചത് പോലെ നിറയെ പേപ്പറുകൾ അടുക്കി വച്ചിട്ടുണ്ടായിരുന്നു അതിനുള്ളിൽ. എന്ത് ചെയ്യും എന്ന അമ്പരപ്പിൽ നിൽക്കവെയാണ് റോമൽ എന്ന് സ്വർണ്ണനിറമുള്ള ഫ്ലാപ്പിൽ മുദ്രണം ചെയ്തിട്ടുള്ള ആ ലെതർ ബ്രീഫ്കെയ്സ് കണ്ടത്.

 

വിറയ്ക്കുന്ന കൈകളോടെ പെട്ടെന്ന് തന്നെ അവളത് തുറന്നു. ഒരേയൊരു ഫയൽ മാത്രമേ അതിനുള്ളിൽ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. പീരങ്കികൾ വിന്യസിച്ചിരിക്കുന്ന ഇടങ്ങളുടെയും തീരദേശത്തെ പ്രതിരോധ ലൈനുകളുടെയും ചിത്രങ്ങളാണ് അതു തുറന്നപ്പോൾ അവളെ വരവേറ്റത്. താൻ തേടി വന്നത് ഇതിന് വേണ്ടിത്തന്നെ.

 

ബ്രീഫ്കെയ്സ് തിരികെ സേഫിനുള്ളിൽ വച്ച അവൾ ആ ഫയൽ പ്രീമിന്റെ ഡെസ്കിന് മുകളിൽ തുറന്നു വച്ച് ടേബിൾ ലാമ്പ് ഓൺ ചെയ്തു. ശേഷം ക്യാമറ സംവിധാനമുള്ള തന്റെ സിഗരറ്റ് കെയ്സ് പുറത്തെടുത്തു. ആ നിമിഷമാണ് വാതിലിനപ്പുറം അധികം അകലെയല്ലാതെ മാക്സ് പ്രീമിന്റെ സ്വരം കേട്ടത്.

 

ജീവിതത്തിൽ ആദ്യമായിട്ടായിരിക്കും അത്രയും ചടുലമായ നീക്കം അവൾ നടത്തിയത്. സേഫിന്റെ ഡോർ അടച്ച അവൾ എലിസബത്ത് പ്രഭ്വിയുടെ ഛായാചിത്രം യഥാസ്ഥാനത്ത് കൊളുത്തിയിട്ടു. സേഫിന്റെ ഡോർ ലോക്ക് ചെയ്യാനുള്ള സമയമൊന്നും അവൾക്കുണ്ടായിരുന്നില്ലെന്നതാണ് വാസ്തവം. ടേബിൾ ലാമ്പ് ഓഫ് ചെയ്ത അവൾ ടോർച്ചും ആ ഫയലും കൈയിലെടുത്തു.

 

വാതിലിലെ താക്കോൽദ്വാരത്തിൽ ചാവി തിരിയുമ്പോഴേക്കും കർട്ടനുകൾക്കിടയിലൂടെ പുറത്തു കടന്ന അവൾ ഫ്രഞ്ച് ജാലകത്തിന്റെ കതകുകൾ പതുക്കെ ചേർത്തടച്ചു. അടുത്ത മാത്രയിൽ വാതിൽ തുറന്ന് ലൈറ്റിന്റെ സ്വിച്ച് ഓൺ ചെയ്യുന്ന ശബ്ദം കേൾക്കാറായി. ജാലകത്തിന്റെ വിടവിലൂടെ ഒളിച്ചുനോക്കിയ അവൾ കണ്ടത് മുറിയിലേക്ക് പ്രവേശിക്കുന്ന മാക്സ് പ്രീമിനെയാണ്.

 

എന്തു ചെയ്യണമെന്ന് ആലോചിച്ചു കൊണ്ട് ഒരു നിമിഷം അവൾ ടെറസിലെ ഇരുട്ടിൽ നിന്നു. അവൾക്ക് മുന്നിൽ മറ്റ് മാർഗ്ഗങ്ങൾ ഒന്നും തന്നെയില്ലായിരുന്നു. ടെറസിന്റെ മൂലയിൽ ചെന്ന അവൾ തിരികെ മുകളിലെ ബാൽക്കണിയിലേക്ക് പിടിച്ചു കയറി.

 

                                                       ***

 

മുറിയ്ക്കുള്ളിലേക്ക് കാലെടുത്ത് വച്ചതും ഷോണ്ടെല അവൾക്ക് പിന്നിൽ കർട്ടൻ വലിച്ചിട്ടു. “എന്തു പറ്റി…? എവിടെയെങ്കിലും പിഴവ് സംഭവിച്ചോ…?” അവർ ചോദിച്ചു.

 

“അപ്രതീക്ഷിതമായി പ്രീം അവിടെയെത്തി… ഭാഗ്യത്തിനാണ് അയാളുടെ കണ്ണിൽ പെടാതെ ഞാൻ പുറത്തു കടന്നത്… അതുകൊണ്ട് ഫോട്ടോ എടുക്കാനൊന്നും പറ്റിയില്ല… ഇനി വേണം അതെടുക്കാൻ…”

 

ആ ഫയൽ ഡ്രെസ്സിങ്ങ് ടേബിളിന് മുകളിൽ വച്ചിട്ട് കൂടുതൽ വെളിച്ചത്തിനായി അവൾ കട്ടിലിനരികിലെ ലാമ്പ് എടുത്തു കൊണ്ടുവന്നു.

 

“അപ്പോൾ ഇനി എന്ത് ചെയ്യും നീ…?”

 

“അവർ അറിയുന്നതിന് മുമ്പ് ഈ ഫയൽ തിരികെ കൊണ്ടുവയ്ക്കാൻ വീണ്ടും താഴേയ്ക്ക് പോകണം… ഉടൻ തന്നെ അദ്ദേഹം നൃത്തശാലയിലേക്ക് മടങ്ങുമെന്ന് ആശിയ്ക്കാം…”

 

“അപ്പോൾ എറിക്കിന്റെ കാര്യമോ…?”

 

“കുറച്ചു നേരം കൂടി അയാളെ അവിടെ പിടിച്ചു വയ്ക്കാനുള്ള വിദ്യയൊക്കെ നമ്മുടെ മരീസ ചെയ്യുമെന്ന് പ്രതീക്ഷിക്കാം..”

 

സിഗരറ്റ് കെയ്സിന്റെ ഫ്ലാപ്പ് തുറന്ന് ക്രെയ്ഗ് പഠിപ്പിച്ചു കൊടുത്തത് പോലെ അവൾ ഫോട്ടോ എടുക്കുവാൻ തുടങ്ങി. ഷോണ്ടെല പേജുകൾ ഓരോന്നായി മറിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. ഇരുപത് ഷോട്ടുകൾ മാത്രം എന്നാണ് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞിരുന്നത്. പക്ഷേ, അതിലുമധികം പേജുകൾ ഉണ്ടായിരുന്നു ആ ഫയലിൽ. ഇരുപതെങ്കിൽ ഇരുപത്, അത്രയുമായല്ലോ.

 

ഫോട്ടോകൾ എടുത്തു കഴിഞ്ഞതേയുള്ളൂ, ആരോ കതകിൽ മുട്ടുന്ന ശബ്ദം കേൾക്കാറായി. അവർ മരവിച്ചു നിന്നുപോയി. “വാതിൽ ഞാൻ ലോക്ക് ചെയ്തിരുന്നു…” ഷോണ്ടെല മന്ത്രിച്ചു.

 

വീണ്ടും കതകിൽ മുട്ടുന്ന ശബ്ദം. ഒപ്പം വാതിലിന്റെ പിടി താഴോട്ട് തിരിഞ്ഞു. മിണ്ടാതെ നിന്നിട്ട് കാര്യമില്ല എന്ന് ജെനവീവിന് മനസ്സിലായി. “ആരാണത്…?” അവൾ വിളിച്ചു ചോദിച്ചു.

 

പക്ഷേ, അതിന് മറുപടിയുണ്ടായില്ല. ഷോണ്ടെലയെ അവൾ ബാത്ത്റൂമിനടുത്തേക്ക് പിടിച്ചു കൊണ്ടുപോയി. “ഇതിനകത്ത് കയറി വാതിലടച്ചോളൂ… എന്തു സംഭവിച്ചാലും മിണ്ടരുത്…”

 

അവൾ പറഞ്ഞത് പോലെ, ഷോണ്ടെല ബാത്ത്റൂമിലേക്ക് കയറി. റോമലിന്റെ ഫയൽ അടുത്തു കണ്ട മേശവലിപ്പിനുള്ളിലേക്ക് ഇട്ടിട്ട് തന്റെ ഡ്രെസ്സിങ്ങ് ഗൗൺ എടുക്കാനായി ജെനവീവ് തിരിഞ്ഞു. പുറമെ നിന്നും ഇടപ്പെട്ട ചാവി വാതിലിലെ താക്കോൽദ്വാരത്തിൽ തിരിഞ്ഞു. ഉള്ളിലുണ്ടായിരുന്ന ചാവി താഴേയ്ക്ക് തെറിച്ചു വീണു. അടുത്ത നിമിഷം വാതിൽ തുറന്ന് മാക്സ് പ്രീം ഉള്ളിലേക്ക് പ്രവേശിച്ചു.

 

(തുടരും)

കോൾഡ് ഹാർബർ - 64

ആ വലിയ ഗാലറിയിലായിരുന്നു മനോഹരമായ വേദി അവർ ഒരുക്കിയിരുന്നത്. ജെനവീവ് ചെല്ലുമ്പോൾ സകലരും അവിടെ സന്നിഹിതരായിരുന്നു. ഷാൻലിയറുകളുടെ മാസ്മരിക ശോഭ എടുത്തു പറയത്തക്കത് തന്നെ. വേദിയിൽ എമ്പാടും പൂക്കൾ അലങ്കരിച്ചിരിക്കുന്നു. സ്ട്രാസ് വാൾട്സിന്റെ ഒരു ഈണമാണ് ഓർക്കസ്ട്രക്കാർ വായിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നത്. റോമലിനെ അവിടെങ്ങും കാണാനുണ്ടായിരുന്നില്ല. സൈൽഹൈമറിനോടും അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഭാര്യയോടും സംസാരിച്ചു കൊണ്ട് നിന്നിരുന്ന ജനറൽ സീംകാ അവളെ കണ്ടതും അവരോട് ക്ഷമ ചോദിച്ച് അവളുടെ അടുത്തേക്ക് വന്നു.

 

“നിങ്ങളുടെ ആന്റി എവിടെ…?” ആകാംക്ഷയോടെ അദ്ദേഹം ആരാഞ്ഞു. “അവർ വരുന്നില്ലേ…? അവർക്ക് കുഴപ്പമൊന്നും ഇല്ലല്ലോ…?”

 

“ഏയ്, ഇല്ല… ഫീൽഡ് മാർഷൽ എവിടെ…?”

 

“ഒരു നിമിഷം മുമ്പ് വരെ ഇവിടെയുണ്ടായിരുന്നു… ബെർലിനിൽ നിന്നുള്ള ഒരു ഫോൺ കോൾ അറ്റൻഡ് ചെയ്യാൻ പോയതാണ്… ഫ്യൂറർ ആണത്രെ ലൈനിൽ…” അദ്ദേഹം തന്റെ നെറ്റിയിലെ വിയർപ്പ് കൈലേസ് കൊണ്ട് ഒപ്പിയെടുത്തു. “നിങ്ങൾക്കറിയാവുന്ന ചില പ്രമുഖ വ്യക്തികളും ഇവിടെ എത്തിയിട്ടുണ്ട്… ഉദാഹരണത്തിന് കോംബൂൾ കുടുംബം…”

 

ഗാലറിയുടെ എതിർവശത്ത് ഇരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു അവരെല്ലാം. മോറിസ് കോംബൂൾ, പാപ്പാ കോംബൂളും പത്നിയും മകളും, അയാളുടെ കീഴിൽ ജോലി ചെയ്യുന്നവർ തുടങ്ങി കുറച്ചു പേർ. അഞ്ച് വൈൻ യാർഡുകളും രണ്ട് ഫാക്ടറികളും ഒരു കാർഷികോപകരണ നിർമ്മാണശാലയും ഒക്കെ അയാൾക്ക് സ്വന്തം. ആ പ്രദേശത്തെ ഏറ്റവും വലിയ ധനികൻ. ജർമ്മൻകാരുമായി സഹകരിച്ചു പോകുന്നത് കൊണ്ട് നാൾക്ക് നാൾ വളർന്നുകൊണ്ടിരിക്കുകയാണ് അയാളുടെ ബിസിനസ് സാമ്രാജ്യം. അയാളെ കണ്ടതും ഉയർന്നു വന്ന കോപം ജെനവീവ് ഒരുവിധം കടിച്ചമർത്തി.

 

അപ്പോഴാണ് മാക്സ് പ്രീമിനൊപ്പം ഫീൽഡ് മാർഷൽ റോമൽ വാതിൽക്കൽ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടത്. “ക്ഷമിക്കണം, ഞാൻ അദ്ദേഹത്തിന്റെയടുത്തേക്ക് ചെല്ലട്ടെ…” ജനറൽ സീംകാ അവളോട് പറഞ്ഞു.

 

തലേന്ന് രാത്രി അവളോടൊപ്പം മനോഹരമായി നൃത്തം ചെയ്ത ചെറുപ്പക്കാരനായ ആ ലെഫ്റ്റനന്റ് അരികിലേക്ക് വന്ന് അടുത്ത ഗാനത്തിന് ഒപ്പം ചുവടു വയ്ക്കാമോ എന്ന് അഭ്യർത്ഥിച്ചു. ഇത്തവണയും ഗംഭീരമായിരുന്നു അയാളുടെ പ്രകടനം. ഗാനം അവസാനിച്ചതും അവൾക്കായി ഒരു ഗ്ലാസ് ഷാംപെയ്ൻ എടുത്തുകൊണ്ടു വരാമെന്ന് പറഞ്ഞ് അയാൾ പോയി.

 

ഹോർടെൻസ് പ്രഭ്വിയെയും കാത്ത് തൂണിന് സമീപം നിൽക്കവെ പ്രീം അവളുടെ പിന്നിലെത്തി. “ഈ രാത്രിയിൽ അതിമനോഹരിയായിരിക്കുന്നു നിങ്ങൾ… ഇത്രയും ഞാൻ പ്രതീക്ഷിച്ചില്ല…”

 

“അഭിനന്ദനങ്ങൾക്ക് നന്ദി…” തികച്ചും ആത്മാർത്ഥമായിട്ട് തന്നെയായിരുന്നു അവൾ പറഞ്ഞത്.

 

അടുത്ത ഗാനം തുടങ്ങിയതും ഒരക്ഷരം പോലും ഉരിയാടാതെ അവളുടെ കൈ പിടിച്ച് അദ്ദേഹം ചുവടു വയ്ക്കാൻ തുടങ്ങി. അല്പം മുമ്പ് അവളോടൊപ്പം നൃത്തം ചെയ്തിരുന്ന ആ ലെഫ്റ്റനന്റ് ഇരുകൈകളിലും ഷാംപെയ്ൻ ഗ്ലാസുകളുമായി തെല്ല് അസ്വസ്ഥതയോടെ അവരെ നോക്കിക്കൊണ്ട് നിൽക്കുന്നത് അവൾക്ക് കാണാമായിരുന്നു.

 

അനർഗ്ഗളമായി ഒഴുകുന്ന ആ ഗാനധാരയിൽ പൊടുന്നനെ സകലതും അലൗകികമായി അവൾക്ക് തോന്നി. വെള്ളത്തിനടിയിൽ നിൽക്കുമ്പോഴെന്ന പോലെ തികഞ്ഞ നിശ്ശബ്ദത. അവിടെ അവർ ഇരുവരും മാത്രം. അവരുടേതായ ലോകത്തിൽ മറ്റൊന്നിനും സ്ഥാനമുണ്ടായിരുന്നില്ല. ഗാനം അവസാനിച്ചതും കരഘോഷം ഉയർന്നു. പരിസരബോധം വീണ്ടെടുത്ത അവൾ ചുറ്റിനും നോക്കി. റോമലിനെ അവിടെങ്ങും കാണാനുണ്ടായിരുന്നില്ല. നൃത്തം അവസാനിക്കാൻ കാത്തു നിന്ന ജനറൽ സീംകാ, മാക്സ് പ്രീമിനെ അരികിലേക്ക് വിളിച്ചു. അവളോട് ക്ഷമ ചോദിച്ചിട്ട് അദ്ദേഹം അങ്ങോട്ട് പോയി.

 

ആ സമയത്താണ് ഹോർടെൻസ് പ്രഭ്വി രംഗപ്രവേശം ചെയ്തത്. വെണ്ണക്കൽ ശില്പത്തിന്റേത് പോലുള്ള മുഖം. സ്വർണ്ണനിറമുള്ള തലമുടി മുകളിലേക്ക് ഉയർത്തി കെട്ടിവച്ചിരിക്കുന്നു. നിലം മുട്ടെ ഇറക്കമുള്ള മിഡ്നൈറ്റ് ബ്ലൂ നിറത്തിലുള്ള വെൽവെറ്റ് ഗൗണിൽ പ്രൗഢഗംഭീരമായിരുന്നു അവരുടെ രൂപം.

 

ഗാലറിയിലെ സകലരുടെയും ശ്രദ്ധ അവരിലേക്കായി. അവിടവിടെയായി നടന്നിരുന്ന ചർച്ചകളും സംഭാഷണങ്ങളും പൊടുന്നനെ നിന്നു. ഗാലറിയുടെ അങ്ങേയറ്റത്തായിരുന്ന ജനറൽ സീംകാ അവരെ സന്ധിക്കുവാനായി തിടുക്കത്തിൽ നടന്നെത്തി. അവരുടെ കരം കവർന്ന അദ്ദേഹം അവരെയും കൊണ്ട് വിശിഷ്ട വ്യക്തികൾക്കായി പ്രത്യേകം ഇട്ടിരിക്കുന്ന കസേരകൾക്കടുത്തേക്ക് നടന്നു.

 

ജെനവീവ് തന്റെ വാച്ചിലേക്ക് നോക്കി. എട്ടു മണിയാവാൻ കൃത്യം അഞ്ചു മിനിറ്റ് മാത്രം ബാക്കി. ഓർക്കസ്ട്രയുടെ വീചികൾ വീണ്ടും ഉയർന്നതും തിരക്കിനിടയിലൂടെ പിറകോട്ട് വലിഞ്ഞ അവൾ വാതിൽ തുറന്ന് മ്യൂസിക്ക് റൂമിനുള്ളിലേക്ക് കടന്നു.

 

ഹാളിലേക്കുള്ള ഒരു കുറുക്കുവഴി എന്ന നിലയിലാണ് അവൾ ആ മാർഗ്ഗം തെരഞ്ഞെടുത്തത്. എന്നാൽ ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ ഷോക്കായിരുന്നു അവളെയും കാത്ത് അവിടെ ഇരുന്നിരുന്നത്. പിയാനോയുടെ മുന്നിലെ കസേരയിൽ ഒരു സിഗരറ്റും പുകച്ചുകൊണ്ട് ഇരിക്കുന്ന ഫീൽഡ് മാർഷൽ ഇർവിൻ റോമൽ.

 

                                                         ***

 

“ആഹ്, നിങ്ങളോ, മദ്മോസെലാ…?” അദ്ദേഹം എഴുന്നേറ്റു. “നൃത്തം ചെയ്ത് ക്ഷീണിച്ചുവെന്ന് തോന്നുന്നു…?”

 

“ഇല്ല, ചെറിയൊരു തലവേദന…” ക്രമാതീതമായ ഹൃദയമിടിപ്പോടെ അദ്ദേഹത്തിനരികിലെത്തിയ അവൾ പിയാനോയിലൂടെ വിരലോടിച്ചു.

 

“ആഹാ, നിങ്ങൾക്ക് ഇത് വായിക്കാനറിയാം അല്ലേ, അത് നന്നായി…” റോമൽ പറഞ്ഞു.

 

“അത്രയ്ക്കൊന്നും അറിയില്ല… അല്പസ്വല്പമൊക്കെ…” അവൾ പറഞ്ഞു.

 

പിയാനോയുടെ മുന്നിലെ കസേരയിൽ അവൾ ഇരുന്നു. അപ്പോഴത്തെ അവസ്ഥയിൽ സ്വാഭാവികമായും അതു മാത്രമേ അവൾക്ക് ചെയ്യാനാവുമായിരുന്നുള്ളൂ താനും. Claire de Lune എന്ന ഗാനമാണ് അവൾ വായിച്ചു തുടങ്ങിയത്. കോൾഡ് ഹാർബറിലെ ആ സായാഹ്നവും ക്രെയ്ഗ് ഓസ്ബോണും പൊടുന്നനെ അവളുടെ ഓർമ്മയിലേക്ക് ഓടിയെത്തി. കസേരയിൽ പിറകോട്ട് ചാരിക്കിടന്ന് ആ ഈണം ആസ്വദിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന റോമലിന്റെ മുഖം അങ്ങേയറ്റം പ്രസന്നമായിരുന്നു.

 

വിധിയാണ് അവളുടെ രക്ഷയ്ക്കെത്തിയതെന്ന് പറയാം. വാതിൽ തള്ളിത്തുറന്ന് മാക്സ് പ്രീം പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടു. “ഓ, താങ്കൾ ഇവിടെയായിരുന്നോ സർ…? വീണ്ടും ടെലിഫോൺ… പാരീസിൽ നിന്നുമാണ്…”

 

“കണ്ടില്ലേ മോസെലാ…? മനഃസമാധാനത്തോടെ ഇരിക്കാൻ സമ്മതിക്കില്ല ഇവർ…” റോമൽ മനോഹരമായി പുഞ്ചിരിച്ചു. “ബാക്കി പിന്നീടെപ്പോഴെങ്കിലും ആയാലോ…?”

 

“തീർച്ചയായും…” ജെനവീവ് പറഞ്ഞു.

 

അദ്ദേഹം പുറത്തേക്ക് നടന്നു. അവളെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചിട്ട് മാക്സ് പ്രീം അദ്ദേഹത്തെ അനുഗമിച്ചു. മറുഭാഗത്തെ വാതിലിന് നേർക്ക് തിടുക്കത്തിൽ നടന്ന അവൾ ഹാളിൽ കടന്ന് സ്റ്റെയർകെയ്സ് വഴി മുകളിലത്തെ നിലയിലേക്ക് കുതിച്ചു.

 

(തുടരും)

അടുത്ത ലക്കത്തിന് ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...

കോൾഡ് ഹാർബർ - 63

സമയം ആറു മണിയോടടുക്കുന്നു. പകൽ‌വെട്ടം മങ്ങിത്തുടങ്ങവെ ആളും ആരവവും ഇല്ലാത്ത ഗ്രോസ്നെസ് കടൽപ്പാലം ലക്ഷ്യമാക്കി കുതിക്കുകയാണ് ലിലി മർലിൻ. ചെറിയ തോതിൽ മൂടൽമഞ്ഞ് ഉണ്ട്. നേരിയ കാറ്റു പോലും ഇല്ലാത്തതിനാൽ വളരെ ശാന്തമാണ് കടൽ. കൊടിമരത്തിൽ ചലനമില്ലാതെ തൂങ്ങിക്കിടക്കുന്ന ക്രീഗ്സ്മറീൻ പതാക. ലാങ്ങ്സ്ഡോർഫ് ആണ് വീൽ നിയന്ത്രിക്കുന്നത്. മാർട്ടിൻ ഹെയർ ബൈനോക്കുലറിലൂടെ തീരത്തേക്ക് നോക്കി.

 

“യെസ്, അവരവിടെയുണ്ട്…” പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു. “അയാളുടെ ധൈര്യവും ആത്മാർത്ഥതയും സമ്മതിച്ചു കൊടുക്കുക തന്നെ വേണം… രണ്ട് വാഹനങ്ങളാണ് അയാൾ കൊണ്ടുവന്നിരിക്കുന്നത്… ഒരു ക്യൂബൽവാഗണും പിന്നെ ഒരു സെഡാനും… യൂണിഫോമിൽ ആണ് അവരെല്ലാം…”

 

അദ്ദേഹം കൈമാറിയ ബൈനോക്കുലേഴ്സ് വാങ്ങി ക്രെയ്ഗ് കരയിലേക്ക് നോക്കി. ജർമ്മൻ ആർമി യൂണിഫോം ധരിച്ച മൂന്നു പേർ ആ ക്യൂബൽവാഗണിന് സമീപം നിൽക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അതിൽ ചാരി നിൽക്കുന്ന ഗ്രാൻഡ് പിയർ ഒരു സിഗരറ്റ് വലിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്.

 

“അയാളുടെ സ്റ്റൈൽ ഒന്ന് വേറെ തന്നെ… പറയാതിരിക്കാനാവില്ല…” ക്രെയ്ഗ് പറഞ്ഞു. “എന്നാൽ ശരി, ഞാൻ താഴെ ചെന്ന് ഡ്രെസ്സ് മാറിയിട്ട് വരാം…”

 

ക്രെയ്ഗ് വീൽഹൗസിൽ നിന്നും പുറത്തിറങ്ങിയതും ഹെയർ ലാങ്ങ്സ്ഡോർഫിനോട് പറഞ്ഞു. “വേഗത നന്നേ കുറച്ചോളൂ… ഞാൻ താഴേക്ക് ചെല്ലട്ടെ…”

 

ഹെയർ ഡെക്കിലേക്ക് ഇറങ്ങി. നാവികരെല്ലാവരും തങ്ങളുടെ സ്ഥാനങ്ങളിൽ നിലയുറപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട്. മെഷീൻ ഗണ്ണുകൾ എല്ലാം പ്രവർത്തന സജ്ജമാക്കി വച്ചിരിക്കുന്നു. ഹെയർ ഇടനാഴിയിലേക്ക് ഇറങ്ങി. ആ ചെറിയ ക്യാബിനിലേക്ക് പ്രവേശിച്ച അദ്ദേഹം കണ്ടത് Waffen-SS യൂണിഫോമിന്റെ ബട്ടൺ ഇട്ടുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന ക്രെയ്ഗിനെയാണ്.

 

ഹെയർ ഒരു സിഗരറ്റിന് തീ കൊളുത്തി. “ഇത് വിജയിക്കുമെന്ന് തോന്നുന്നുണ്ടോ നിങ്ങൾക്ക്…?”

 

“കൗമാരകാലത്ത് ഞാൻ വായിച്ച പുസ്തകങ്ങളിലെല്ലാം ഒടുവിൽ നായകൻ നായികയെ തേടി മടങ്ങിയെത്തുകയായിരുന്നു… അത് എന്റെ മനസ്സിനെ പരുവപ്പെടുത്തി… എനിക്കും അതല്ലാതെ വേറെ മാർഗ്ഗമൊന്നും ഇല്ലെന്ന് പറയാം… ” അദ്ദേഹം വാൾട്ടർ പിസ്റ്റൾ ബെൽറ്റിൽ ഘടിപ്പിച്ചു. അതിന്റെ സിൽവർ നിറത്തിലുള്ള SS ബക്കിൾ തിളങ്ങുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ശേഷം, ക്യാപ് എടുത്ത് തലയിൽ വച്ചു. “എങ്ങനെയുണ്ട്…? ഇന്നത്തെ ദൗത്യത്തിന് ഈ യൂണിഫോം ധാരാളമല്ലേ…?”

 

“റോഡിലെ മിലിട്ടറി പൊലീസുകാർ മുതൽ ഗേറ്റിൽ നിൽക്കുന്ന ഗാർഡുമാർ വരെയുള്ള ഒരൊറ്റ ഉദ്യോഗസ്ഥന് പോലും ഈ യൂണിഫോമിലുള്ളയാളെ ചോദ്യം ചെയ്യാനുള്ള ധൈര്യമുണ്ടാവില്ല…” ഹെയർ അദ്ദേഹത്തെ ഡെക്കിലേക്ക് ആനയിച്ചു.

 

ലോവർ ജെട്ടിയിലേക്ക് ബോട്ട് അടുത്തതും ഗ്രാൻഡ് പിയർ പടവുകളിറങ്ങി തന്റെ പതിവ് നിസ്സംഗ ഭാവത്തോടെ അവരെ സ്വീകരിക്കാനെത്തി. എന്നാൽ ക്രെയ്ഗിനെ കണ്ടതും അത്ഭുതത്തോടെ അയാൾ പുഞ്ചിരിച്ചു. “ദൈവമേ, ഞാൻ ഓക്സ്ഫഡിൽ ഉണ്ടായിരുന്ന കാലത്തെ വേഷപ്രച്ഛന്ന മത്സരവേദിയാണ് എനിക്കോർമ്മ വരുന്നത്… ഓസ്ബോൺ, നിങ്ങളുടെ വേഷം ഗംഭീരമായിട്ടുണ്ട്…”

 

“ഒരു കാര്യം വ്യക്തമാക്കാൻ ഞാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നു…” ക്രെയ്ഗ് പറഞ്ഞു. “ഇത് ഒരു സ്വകാര്യ ദൗത്യമാണ്… ആ പെൺകുട്ടിയെ തിരികെ കൊണ്ടുപോകാൻ വേണ്ടി സ്വന്തം തീരുമാനപ്രകാരം എത്തിയതാണ് ഞങ്ങൾ…”

 

“അവളെ രക്ഷിച്ചു കൊണ്ടുപോകൂ മകനേ… ജൂലി ലെഗ്രാൻഡ് കാര്യങ്ങളെല്ലാം എന്നോട് പറഞ്ഞിരുന്നു… സത്യം പറയാമല്ലോ, ഈ വിഷയത്തിൽ സഹകരിക്കാൻ എന്റെ പ്രസ്ഥാനത്തിലുള്ളവർക്ക് അത്ര താല്പര്യമൊന്നും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല… ഒരു യുവതിയുടെ ജീവൻ, അത് ബ്രിട്ടീഷ് ഏജന്റിന്റെയോ മറ്റാരുടെയോ ആകട്ടെ, അവർക്ക് അത്ര വിഷയമേയല്ല… കാരണം, അവരുടെയൊക്കെ കുടുംബാംഗങ്ങളിൽ എത്രയോ പേർ ഈ യുദ്ധവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് ജീവൻ വെടിഞ്ഞിരിക്കുന്നു… എങ്കിലും അവർക്കിടയിൽ എനിക്ക് അല്പമൊക്കെ മേധാവിത്വം ഉണ്ടെന്ന് കൂട്ടിക്കോളൂ… നിങ്ങൾക്ക് വേണ്ടി ഒരു മെഴ്സെഡിസ് കാറും ഒരു ക്യൂബൽ‌വാഗണും ഞാൻ ഏർപ്പാടാക്കിയിട്ടുണ്ട്… ഞങ്ങളുടെ മൂന്ന് പ്രവർത്തകർ ജർമ്മൻ യൂണിഫോമിൽ നിങ്ങൾക്ക് അകമ്പടി സേവിക്കുന്നതായിരിക്കും… കൊള്ളാമല്ലേ…? നിങ്ങൾ കൊട്ടാരത്തിനുള്ളിൽ കയറിയതും അവർ തിരിച്ച് പോരുന്നതായിരിക്കും…”

 

“നിങ്ങൾ ആ പരിസരത്തൊക്കെത്തന്നെ ഉണ്ടാവില്ലേ…?” ക്രെയ്ഗ് ചോദിച്ചു.

 

“തീർച്ചയായും… പ്രവർത്തകരോടൊപ്പം കൊട്ടാരത്തിന് സമീപത്തെ വനത്തിൽ ഉണ്ടാവും ഞാൻ… നിങ്ങൾ വന്ന ബോട്ട് കാത്തുനിൽക്കില്ലേ…?”

 

ഹെയർ ലാങ്ങ്സ്ഡോർഫിന് നേർക്ക് തിരിഞ്ഞു. “എഞ്ചിൻ റിപ്പയർ എന്ന വ്യാജേന, അല്ലേ…?”

 

ലാങ്ങ്സ്ഡോർഫ് തല കുലുക്കി. “എന്തായാലും പെട്ടെന്ന് ഇരുട്ടാവുന്നതുകൊണ്ട് കുഴപ്പമില്ല, ഹെർ കപ്പിത്താൻ…”

 

“പക്ഷേ, അവളെയും കൊണ്ട് എപ്പോൾ തിരിച്ചെത്താനാവും എന്ന് ഒരു പിടിയുമില്ല…” ക്രെയ്ഗ് പറഞ്ഞു.

 

“വിഷമിക്കേണ്ട, ഞങ്ങൾ ഇവിടെത്തന്നെയുണ്ടാവും, ക്രെയ്ഗ്…” ഹെയർ പുഞ്ചിരിച്ചു.

 

എല്ലാം വീക്ഷിച്ചു കൊണ്ട് നിൽക്കുന്ന ബോട്ടിലെ നാവികരെ നോക്കി ക്രെയ്ഗ് സല്യൂട്ട് ചെയ്തു. “മെൻ…” അദ്ദേഹം ഇംഗ്ലീഷിൽ അഭിസംബോധന ചെയ്തു. “ഇറ്റ്സ് ബീൻ ആൻ ഓണർ റ്റു സെർവ് വിത്ത് യൂ…”

 

ഡെക്കിലുള്ള നാവികർ കാലുകൾ അമർത്തിച്ചവിട്ടി അറ്റൻഷനായി. ഷ്മിഡ്റ്റ് ആണ് മറുപടി പറഞ്ഞത്. “ഗുഡ് ലക്ക്, മേജർ… അവന്മാരെ അടിച്ച് നിരപ്പാക്കിയിട്ട് വരൂ…”

 

പടികൾ കയറി അവർ കാറുകൾക്കടുത്തേക്ക് നടന്നു. ജർമ്മൻ യൂണിഫോമിലുള്ള തന്റെ സഹപ്രവർത്തകർ മൂന്നു പേരോടും കൂടി ഫ്രഞ്ച് ഭാഷയിൽ ഗ്രാൻഡ് പിയർ പറഞ്ഞു. “ദേ, മനുഷ്യരേ, ഇദ്ദേഹത്തെ നന്നായി നോക്കിക്കോണം… ദൗത്യത്തിൽ എന്തെങ്കിലും പിഴവ് വരുത്തിയാൽ പിന്നെ നിങ്ങൾ എന്റെയടുത്തേക്ക് വരികയേ വേണ്ട…”

 

പുഞ്ചിരിയോടെ അവർ ക്യൂബൽവാഗണിൽ കയറി. ക്രെയ്ഗ് മെഴ്സെഡിസിന്റെ ഡ്രൈവിങ്ങ് സീറ്റിൽ കയറി ഇരുന്നു.

 

ഗ്രാൻഡ് പിയർ ക്രെയ്ഗിനോട് പറഞ്ഞു. “സൂക്ഷിച്ച് പോകണം… ഇന്ന് രാത്രിയിൽ അവിടെ നൃത്ത പരിപാടിയൊക്കെയുണ്ട്… രസമായിരിക്കും… എനിക്കും വരണമെന്നുണ്ടായിരുന്നു… പക്ഷേ, ഡിന്നർ ജാക്കറ്റ് ഇല്ലാതെ പോയി…”

 

ക്യൂബൽ‌വാഗൺ മുന്നോട്ട് നീങ്ങിയതും ക്രെയ്ഗ് തന്റെ മെഴ്സെഡിസ് സ്റ്റാർട്ട് ചെയ്ത് അതിനെ അനുഗമിച്ചു. റിയർവ്യൂ മിററിൽ ഗ്രാൻഡ് പിയർ അകന്ന് അപ്രത്യക്ഷമായതും അദ്ദേഹം കുന്നിൻമുകളിലേക്കുള്ള പാതയിലേക്ക് തിരിഞ്ഞു.

 

                                                              ***

 

തൂവെള്ള നിറമുള്ള അതിമനോഹരമായ ആ സിൽക്ക് വസ്ത്രം ധരിക്കുവാൻ മരീസ ജെനവീവിനെ സഹായിച്ചു. മെയ്ക്കപ്പ് ഇടുവാനായി ഇരുന്ന ജെനവീവിന്റെ ചുമലിൽ അവൾ ഒരു ടവൽ വിരിച്ചു കൊടുത്തു.

 

“റിനേയെ നീയിന്ന് എവിടെയെങ്കിലും കണ്ടിരുന്നോ…?” ജെനവീവ് അവളോട് ചോദിച്ചു.

 

“ഇല്ല മോസെലാ… വൈകുന്നേരത്തെ ഭക്ഷണത്തിന് പരിചാരകരുടെ ഹാളിൽ അയാൾ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല… ആരെയെങ്കിലും വിട്ട് വിളിപ്പിക്കണോ…?”

 

“ഓ, അതിന്റെയൊന്നും ആവശ്യമില്ല… എന്തെല്ലാം കാര്യങ്ങളാണ് നിനക്ക് ചെയ്യാനുള്ളത്… എന്തൊക്കെയാണെന്ന് ശരിയ്ക്കും ഓർമ്മയുണ്ടല്ലോ അല്ലേ…?”

 

“ഒമ്പത് മണിക്ക് എറിക്കിനെ സമ്മർഹൗസിലേക്ക് കൂട്ടിക്കൊണ്ടു പോയി കഴിയാവുന്നിടത്തോളം സമയം അവിടെ പിടിച്ചു വയ്ക്കുക…”

 

“എന്ന് വച്ചാൽ, ചുരുങ്ങിയത്  ഒരു ഇരുപത് മിനിറ്റ് നേരത്തേക്കെങ്കിലും…” ജെനവീവ് പറഞ്ഞു. “അതിനും മുമ്പ് അയാൾ പുറത്ത് വന്നാൽ അപകടമാണ്…” അവൾ മരീസയുടെ കവിളിൽ പതിയെ തട്ടി. “വിഷമിക്കാതിരിക്കൂ മരീസാ… ജനറലിന്റെയടുത്ത് നമ്മൾ ഒരു ചെറിയൊരു ഗെയിം കളിക്കാൻ പോകുന്നു… അത്ര മാത്രം…”

 

അത് അത്ര വിശ്വാസമായിട്ടില്ലെന്ന് അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ നിന്നും ജെനവീവിന് മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിഞ്ഞു. അതെന്തെങ്കിലുമാവട്ടെ… തന്റെ ഹാൻഡ്ബാഗ് എടുത്ത്, പുഞ്ചിരിച്ചു കൊണ്ട് അവൾ പുറത്തിറങ്ങി.

 

(തുടരും)

അടുത്ത ലക്കത്തിന് ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...

കോൾഡ് ഹാർബർ - 62

അദ്ധ്യായം – പതിനാല്

 

ലിലി മർലിൻ കോൾഡ് ഹാർബറിൽ നിന്നും പുറപ്പെട്ട അതേ സമയത്ത് തന്നെയാണ് ഫീൽഡ് മാർഷൽ ഇർവിൻ റോമൽ വോൺകോർട്ട് കൊട്ടാരത്തിൽ എത്തിച്ചേർന്നത്. അദ്ദേഹത്തെ സ്വീകരിക്കാൻ കവാടത്തിന്റെ പടികളിൽ ഹോർടെൻസ് പ്രഭ്വി, ജെനവീവ് എന്നിവർക്കൊപ്പം ജനറൽ സീംകാ, അദ്ദേഹത്തിന്റെ സ്റ്റാഫ്, മാക്സ് പ്രീം എന്നിവരും കാത്തു നിന്നിരുന്നു.

 

സന്ദർശകന്റെ പ്രാധാന്യം വച്ചു നോക്കുമ്പോൾ വളരെ ചെറിയൊരു കോൺവോയ് ആയിരുന്നു അതെന്നത് അത്ഭുതകരമായി തോന്നി. മൂന്നു കാറുകളും മോട്ടോർസൈക്കിളുകളിൽ അകമ്പടി സേവിക്കുന്ന നാല് മിലിട്ടറി പൊലീസുകാരും മാത്രം. മുകൾഭാഗം തുറന്ന ഒരു മെഴ്സെഡിസ് കാറിലായിരുന്നു റോമൽ. അധികം ഉയരമില്ലെങ്കിലും ദൃഢഗാത്രനായ അദ്ദേഹം ഒരു ലെതർ ഗ്രേറ്റ്കോട്ട് ധരിച്ചിരുന്നു. കഴുത്തിന് ചുറ്റും ഒരു തൂവെള്ള സ്കാർഫ് ചുറ്റിയിട്ടുണ്ട്. പ്രസിദ്ധമായ തന്റെ ഡെസർട്ട് ഗോഗ്‌ൾസ് പീക്ക് ക്യാപ്പിന് മുകളിലേക്ക് ഉയർത്തി വച്ചിരിക്കുന്നു. ജനറൽ സീംകായ്ക്കും SS ബ്രിഗേഡിയർ സൈൽഹൈമറിനും അദ്ദേഹം സല്യൂട്ടും ഹസ്തദാനവും നൽകുന്നത് വീക്ഷിച്ചുകൊണ്ട് ജെനവീവ് നിന്നു. അടുത്തതായി ജനറൽ സീംകാ ഹോർടെൻസ് പ്രഭ്വിയെ അദ്ദേഹത്തിന് പരിചയപ്പെടുത്തി. പിന്നെ ജെനവീവിന്റെ ഊഴമായിരുന്നു.

 

വളരെ മികച്ചതായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഫ്രഞ്ച് ഭാഷ. “നിങ്ങളെ പരിചയപ്പെടാൻ സാധിച്ചത് ഒരു ബഹുമതിയായി കണക്കാക്കുന്നു, മദ്മോസെലാ…” അവളുടെ കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കിക്കൊണ്ട് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ വ്യക്തിത്വവും ആജ്ഞാശക്തിയും ആ നോട്ടത്തിലൂടെ അവൾക്ക് അനുഭവവേദ്യമാകുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അവളുടെ കൈപ്പടം കവർന്ന് തല കുനിച്ച് അദ്ദേഹം തന്റെ ചുണ്ടോട് ചേർത്തു.

 

ശേഷം അവർ എല്ലാവരും കൂടി ഹാളിലേക്ക് കടന്നു. ഹോർടെൻസ് പ്രഭ്വി സീംകായോട് പറഞ്ഞു. “ജനറൽ, നിങ്ങൾക്ക് ധാരാളം കാര്യങ്ങൾ ചർച്ച ചെയ്യാനുണ്ടാകും… ഞങ്ങൾ റൂമിലേക്ക് പോകുകയാണ്… ഫീൽഡ് മാർഷൽ, ഇന്ന് വൈകിട്ട് നമുക്ക് വീണ്ടും കാണാമെന്ന് കരുതുന്നു…”

 

“തീർച്ചയായും, പ്രഭ്വി…” റോമൽ ഉപചാരപൂർവ്വം സല്യൂട്ട് ചെയ്തു.

 

സ്റ്റെയർകെയ്സ് വഴി മുകളിലേക്ക് നടക്കവെ ജെനവീവ് പറഞ്ഞു. “1942ൽ ബ്രിട്ടനിലെ പൊതുജനങ്ങൾക്കിടയിൽ ഒരു സർവ്വേ നടത്തുകയുണ്ടായി… അക്കാലത്ത് ഏറ്റവും മികച്ച പ്രകടനം കാഴ്ച്ചവയ്ക്കുന്ന ജനറൽ ആരാണെന്നായിരുന്നു ചോദ്യം… ഭൂരിഭാഗം പേരും തെരഞ്ഞെടുത്ത ഉത്തരം ഇർവിൻ റോമൽ എന്നായിരുന്നു…”

 

“ഇപ്പോൾ നേരിൽ കണ്ടപ്പോൾ മനസ്സിലായില്ലേ എന്തുകൊണ്ടാണെന്ന്…” ഹോർടെൻസ് പറഞ്ഞു. “ഷെറീ, എനിക്ക് നിന്നോട് ചില കാര്യങ്ങൾ പറയാനുണ്ട്… പക്ഷേ, റൂമിൽ വച്ചല്ല… പതിനഞ്ച് മിനിറ്റിനകം ആ പഴയ സമ്മർഹൗസിന് സമീപം ഞാൻ വരാം…” അവർ തന്റെ റൂമിലേക്ക് പോയി.

 

വാതിൽ തുറന്ന ജെനവീവ് കണ്ടത് ബെഡ്ഷീറ്റ് മാറ്റി പുതിയത് വിരിക്കുന്ന മരീസയെയാണ്. “ഞാൻ ഒന്ന് നടക്കാൻ പോകുകയാണ്…” ജെനവീവ് പറഞ്ഞു. “തണുപ്പിനെ പ്രതിരോധിക്കാൻ പറ്റിയ എന്തെങ്കിലും ഡ്രെസ്സ് തരൂ… അന്തരീക്ഷത്തിൽ നല്ല ഈർപ്പമുണ്ട്…”

 

വാർഡ്റോബിനരികിൽ ചെന്ന മരീസ അതിനുള്ളിൽ നിന്നും കോളറുള്ള ഒരു രോമക്കുപ്പായം എടുത്തുകൊണ്ടു വന്നു. “ഇത് മതിയോ മോസെലാ…?”

 

“മതിയെന്ന് തോന്നുന്നു…” അത് വാങ്ങിയിട്ട് അവൾ മരീസയെ നോക്കി. അവളുടെ മുഖം വിളറി വെളുത്തിരുന്നു. കണ്ണുകൾ കുഴിയിലാണ്ടു പോയത് പോലെ. “നിനക്ക് തീരെ സുഖമില്ലെന്ന് തോന്നുന്നല്ലോ… എന്തു പറ്റി…?” ജെനവീവ് ചോദിച്ചു.

 

“മോസെലാ, എനിക്ക് വല്ലാതെ ഭയമാകുന്നു…”

 

“ഞാനും അതേ അവസ്ഥയിലാണ് മരീസാ…” ജെനവീവ് പറഞ്ഞു. “എങ്കിലും, എന്നെ ഏൽപ്പിച്ചിരിക്കുന്ന ജോലി ഞാൻ ചെയ്തിരിക്കും… അതു തന്നെ നിന്നിൽ നിന്നും ഞാൻ പ്രതീക്ഷിക്കുന്നു…”

 

ഒരു നിമിഷം ജെനവീവ് അവളുടെ ചുമലിൽ ബലമായി പിടിച്ചു. പരിക്ഷീണിതയായ മരീസ തല കുലുക്കി. “തീർച്ചയായും, മോസെലാ…”

 

“ഗുഡ്…” ജെനവീവ് പറഞ്ഞു. “ആ വെളുത്ത ഈവനിങ്ങ് ഡ്രെസ്സ് എടുത്ത് വച്ചോളൂ… ഇന്ന് രാത്രിയിലെ പരിപാടിയ്ക്ക് അതായിരിക്കും ഞാൻ ധരിക്കുന്നത്…”

 

തീർത്തും ദയനീയാവസ്ഥയിൽ നിൽക്കുന്ന മരീസയെ അവിടെ വിട്ടിട്ട് അവൾ പുറത്തിറങ്ങി.

 

                                              ***

 

പ്രസന്നമായിരുന്നു ഗാർഡനിലെ അന്തരീക്ഷം. വസന്തത്തിന്റെ ആരംഭം പോലുള്ള പ്രതീതി. നിലത്ത് പച്ചപ്പുല്ലുകൾ പരവതാനി വിരിച്ചു തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. മരച്ചില്ലകൾക്കിടയിലൂടെ അരിച്ചെത്തുന്ന സൂര്യകിരണങ്ങൾ ഇലകൾക്ക് സ്വർണ്ണനിറം ചാർത്തുന്നു. പ്രതീക്ഷിക്കാത്ത തരത്തിലുള്ള ഒരു ശാന്തത അവിടെങ്ങും നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്നത് പോലെ. കരിങ്കല്ലിൽ കെട്ടിയ മതിലിലെ കമാനാകൃതിയുള്ള കവാടം കടന്ന് ജെനവീവ് മുന്നോട്ട് നടന്നു. സമ്മർഹൗസിന് മുന്നിലുള്ള ഫൗണ്ടന് അരികെ ഹോർടെൻസ് പ്രഭ്വി അവളെ കാത്തിരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഏറെ പഴക്കമുള്ള ആ കെട്ടിടത്തിന്റെ വെളുത്ത ചുമരുകളിൽ പച്ചനിറത്തിൽ പായൽ പിടിച്ചിരുന്നു. ചില ജാലകങ്ങളെല്ലാം കാലപ്പഴക്കത്താൽ കേടുവന്ന് പോയിട്ടുണ്ട്.

 

“ഇവിടെ ഇരിക്കുവാൻ എന്ത് ഇഷ്ടമായിരുന്നുവെന്നോ എനിക്ക്…” ജെനവീവ് പറഞ്ഞു. “ഞങ്ങൾ കുട്ടികളായിരുന്നപ്പോൾ ഈ സമ്മർഹൗസിൽ ആന്റി ചായ ഉണ്ടാക്കിത്തരുമായിരുന്നു…”

 

“കാലം ആർക്കു വേണ്ടിയും കാത്തു നിൽക്കുന്നില്ല…”

 

“അറിയാം ആന്റി… ദുഃഖകരമായ യാഥാർത്ഥ്യം…”

 

“ഒരു സിഗരറ്റ് തരൂ…” ഹോർടെൻസ് പറഞ്ഞു. “ഈ പഴമയാണ് എനിക്കിഷ്ടം… ആ പായൽ പിടിച്ച ചുമർ നോക്കൂ… വെള്ളയിൽ കടുംപച്ച… മുമ്പ് ഇല്ലാതിരുന്ന ഒരു അന്തരീക്ഷമാണ് അത് ഇവിടെ സൃഷ്ടിക്കുന്നത്… നഷ്ടപ്പെട്ട പലതിന്റെയും ഓർമ്മകൾ…”

 

“ഈ വയസ്സുകാലത്ത് ഫിലോസഫിയാണോ…?”

 

ആന്റിയുടെ കണ്ണുകളിൽ കുസൃതിയുടെ ഒരു തിളക്കം മിന്നി മറയുന്നത് അവൾ കണ്ടു. “ഇനി എപ്പോഴെങ്കിലും ഞാനിത് ആവർത്തിക്കുകയാണെങ്കിൽ അപ്പോൾത്തന്നെ മതിയാക്കാൻ പറയണം…”  

 

ചുമലിൽ മെഷീൻ ഗൺ തൂക്കിയിട്ടിരിക്കുന്ന ഒരു ഗാർഡ് ഏതാനും വാര അപ്പുറത്ത് കൂടി കടന്നു പോയി. കൈയിലെ ചങ്ങലയിലുള്ള അൽസേഷ്യൻ നായ മുന്നിൽ തിരക്ക് കൂട്ടി അയാളെയും വലിച്ചുകൊണ്ട് നടക്കാൻ ശ്രമിക്കുകയാണ്.

 

“ഇന്നലെ രാത്രിയിൽ നടന്ന കാര്യങ്ങൾ അറിഞ്ഞോ നീ…?” ഹോർടെൻസ് ചോദിച്ചു.

 

“ഞാൻ കണ്ടിരുന്നു…”

 

“എന്തു ചെയ്യാം… ഫിലിപ്പ് ഗാമലിൻ ആയിരുന്നുവത്… ഗ്രാമത്തിലുള്ള അയാൾ വർഷങ്ങളായി ഈ എസ്റ്റേറ്റിൽ കാട്ടുകോഴിയെ വേട്ടയാടാൻ വരുന്നതാണ്… അയാളെ വെറുതെ വിടാൻ ഞാൻ സീംകായോട് പറഞ്ഞതാണ്… പക്ഷേ, പറ്റില്ലെന്നാണ് അദ്ദേഹം പറയുന്നത്… ഇവിടുത്തെ സുരക്ഷാ ക്രമീകരണങ്ങൾ ലംഘിക്കുന്നവർക്കെല്ലാം അയാൾ ഒരു പാഠമായിരിക്കണം എന്നാണ് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞത്…”

 

“അവർ അയാളെ എന്തു ചെയ്യാനാണ് പോകുന്നത്…?”

 

“ശിക്ഷയായി ഏതെങ്കിലും ലേബർ ക്യാമ്പിലേക്ക് അയയ്ക്കുമെന്ന് തോന്നുന്നു…” അവരുടെ ദേഹമാസകലം ഒന്ന് വിറച്ചത് പോലെ തോന്നി. “ദിവസം ചെല്ലുന്തോറും ദുരിതപൂർണ്ണമായി തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു ജീവിതം… നാമെല്ലാം കാത്തിരിക്കുന്ന സഖ്യകക്ഷികളുടെ യൂറോപ്യൻ അധിനിവേശം എത്രയും പെട്ടെന്ന് തുടങ്ങുവാൻ ഞാൻ ദൈവത്തോട് പ്രാർത്ഥിക്കുകയാണ്… ആട്ടെ, ഇന്ന് രാത്രിയിലെ പ്ലാൻ എങ്ങനെയാണ്…? എന്തൊക്കെയാണ് ചെയ്യേണ്ടതെന്ന് കൃത്യമായ ധാരണയുണ്ടല്ലോ അല്ലേ നിനക്ക്…?”

 

“എന്ന് തോന്നുന്നു…”

 

“തോന്നിയതു കൊണ്ട് മാത്രമായില്ല കുട്ടീ… കൃത്യമായി അറിഞ്ഞിരിക്കണം…” ഹോർടെൻസ് പുരികത്തിന് മുകളിൽ കൈപ്പടം വച്ച് കൊട്ടാരത്തിലെ റോസ്റൂമിലേക്ക് നോക്കി. “നിന്റെ റൂമിന്റെ ബാൽക്കണിയിൽ നിന്നും താഴത്തെ നിലയുടെ ടെറസിലേക്ക് എത്ര ഉയരമുണ്ടാവും…? ഇരുപത് അടി…? നിന്നെക്കൊണ്ട് പറ്റുമെന്ന് ഉറപ്പാണോ…?”

 

“തീർച്ചയായും… പത്തു വയസ്സുള്ളപ്പോൾ മുതൽ ഞാൻ ആ വഴി ഇറങ്ങാറുള്ളതാണ്…” ജെനവീവ് അവർക്ക് ഉറപ്പ് നൽകി. “മാത്രമല്ല ഇത് രാത്രിയിലുമായിരിക്കുമല്ലോ… തൂണിനോട് ചേർന്നുള്ള ഇഷ്ടികകൾ ഒരു കോണിയുടെ പടികൾ പോലെയാണ് താനും…”

 

“എങ്കിൽ നല്ലത്… നൃത്തപരിപാടി ആരംഭിക്കുന്നത് വൈകിട്ട് ഏഴു മണിയ്ക്കാണ്… ഒരു കാരണവശാലും അത് വൈകാൻ അവർ അനുവദിക്കുകയില്ല… കാരണം അത് കഴിഞ്ഞിട്ട് റോമലിന് രാത്രി തന്നെ റോഡ് മാർഗ്ഗം പാരീസിലേക്ക് പോകാനുള്ളതാണ്… എട്ടു മണിയ്ക്ക് തൊട്ടു മുമ്പ് ഞാൻ ഹാളിലെത്താം… ഞാൻ എത്തിക്കഴിഞ്ഞതും നീ അവിടെ നിന്നും പുറത്തിറങ്ങി നിന്റെ റൂമിലേക്ക് പോകുക…”

 

“നൈറ്റ് ഡ്യൂട്ടിയുള്ള എറിക്കിനെയും കൂട്ടിക്കൊണ്ട് എട്ടു മണിക്ക് തന്നെ ഇവിടെ സമ്മർഹൗസിൽ എത്താനാണ് മരീസയുടെ പ്ലാൻ…”

 

“അവൾ എങ്ങനെയൊക്കെ അയാളെ മയക്കിക്കൊണ്ടു വന്നാലും ഒരു ഇരുപത് മിനിറ്റിൽ കൂടുതൽ അയാളെ പിടിച്ചു വയ്ക്കാൻ കഴിയുമെന്ന് തോന്നുന്നില്ല…” ഹോർടെൻസ് പറഞ്ഞു. “അഥവാ എന്തെങ്കിലും ആവശ്യം വരികയാണെങ്കിൽ ഷോണ്ടെല നിന്റെ റൂമിൽ വെയ്റ്റ് ചെയ്യുന്നുണ്ടാവും…”

 

“എല്ലാം പ്ലാൻ പോലെ നടക്കുകയാണെങ്കിൽ ലൈബ്രറിയ്ക്കുള്ളിൽ കടന്ന് രേഖകളുടെ ഫോട്ടോ എടുത്ത് തിരികെ റൂമിലെത്താൻ വെറും പത്ത് മിനിറ്റേ വേണ്ടി വരൂ…” ജെനവീവ് പറഞ്ഞു. “അതിന് ശേഷം താഴെ ഹാളിൽ നൃത്തപരിപാടി നടക്കുന്നയിടത്ത് എട്ടരയോടെ എത്തും… ലൈബ്രറിയിലെ സേഫ് ലോക്ക് ചെയ്ത് തന്നെയിരിക്കും… അതിൽ നിന്ന് ഒരു രേഖയും നഷ്ടപ്പെട്ടിട്ടുണ്ടുമുണ്ടാകില്ല… അവിടെ അങ്ങനെയൊരു സംഭവമുണ്ടായതിനെക്കുറിച്ച് ആരും അറിയുക പോലുമില്ല…”

 

“നമ്മളൊഴികെ…” ഒരു ചെറുപുഞ്ചിരിയോടെ ഹോർടെൻസ് പറഞ്ഞു. “നമ്മുടെ പദ്ധതി വിജയിക്കുമെന്ന് തന്നെ എന്റെ മനസ്സ് പറയുന്നു കുട്ടീ…”

 

(തുടരും)

അടുത്ത ലക്കത്തിന് ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...

കോൾഡ് ഹാർബർ - 61

സമയം രാവിലെ ഒമ്പതര ആയിട്ടും പ്രാതൽ കഴിക്കാൻ ആർതറിനെ കിച്ചണിൽ കാണാത്തതിനെ തുടർന്നാണ് എന്താണ് സംഭവിച്ചതെന്നറിയാൻ ഡോക്ടർ ബാം താഴത്തെ നിലയിലേക്ക് ചെന്നത്. അവിടെ കണ്ട കാഴ്ച്ചയിൽ പരിഭ്രാന്തനായിപ്പോയ അയാൾ ആർതറിനെ സെല്ലാറിന് പുറത്തിറക്കിയിട്ട് തന്റെ ഓഫീസിലേക്ക് തിരികെപ്പോയി. ഭയം കൊണ്ട് വിയർത്തു പോയിരുന്നു അയാൾ. ഏകദേശം പത്തു മണി ആയപ്പോഴാണ് മൺറോയെ വിവരം അറിയിക്കാനുള്ള ധൈര്യം പോലും അയാൾക്ക് ലഭിച്ചത്. ഫോൺ എടുത്ത് അയാൾ ഹേസ്റ്റൻ പ്ലേസിലേക്ക് ഡയൽ ചെയ്തു.

 

തലേന്ന് രാത്രി ഏതാണ്ട് മുഴുവൻ സമയവും ഫയലുകൾ നോക്കിക്കൊണ്ടിരുന്ന മൺറോ പുലർച്ചെയോട് അടുപ്പിച്ചാണ് ഉറങ്ങാൻ കിടന്നത്. വൈകി ഉണർന്ന അദ്ദേഹം പ്രാതൽ കഴിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുമ്പോഴാണ് ജാക്ക് കാർട്ടർ എത്തിയത്. കൈയിൽ ഒരു കപ്പ് ചായയുമായി ജാലകത്തിനരികിൽ ചെന്ന് അയാൾ പുറത്തേക്ക് നോക്കി നിന്നു.

 

“ക്രെയ്ഗ് ഓസ്ബോണിന്റെ കാര്യത്തിൽ എന്തു ചെയ്യാനാണ് താങ്കളുടെ ഉദ്ദേശ്യം, സർ…?” കാർട്ടർ ചോദിച്ചു.

 

“ആ വിഡ്ഢിയ്ക്ക് കാര്യം മനസ്സിലാവുന്നില്ലെങ്കിൽ കുറച്ച് ദിവസം തടങ്കലിൽ കഴിയട്ടെ…” ടോസ്റ്റിൽ ബട്ടർ തേച്ചു കൊണ്ട് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു. “നിങ്ങൾക്കതിനോട് ഒട്ടും യോജിക്കാൻ കഴിയുന്നില്ല അല്ലേ ജാക്ക്…?”

 

“ഇറ്റ്സ് എ ഡെർട്ടി ബിസിനസ്, സർ…”

 

അപ്പോഴാണ് ഫോൺ റിങ്ങ് ചെയ്തത്. “അതെടുക്കൂ…” ബ്രിഗേഡിയർ പറഞ്ഞു.

 

ഫോൺ എടുത്ത് സന്ദേശം ശ്രവിച്ച അയാൾ റിസീവർ തന്റെ നെഞ്ചോട് ചേർത്ത് പിടിച്ചു. പുഞ്ചിരിയുടെ നേർത്ത അടയാളം പോലും ആ മുഖത്ത് കാണാനുണ്ടായിരുന്നില്ല. “ഡോക്ടർ ബാം ആണ് സർ… ആർതറിനെക്കാളും കരുത്തനായിരുന്നു ക്രെയ്ഗ് അത്രെ… അദ്ദേഹം അവിടെ നിന്നും രക്ഷപെട്ടു…”

 

“മൈ ഗോഡ്, ഹൂഡിനിയെ കടത്തി വെട്ടുമല്ലോ അയാൾ…”

 

“നമ്മളിനി എന്തു ചെയ്യും സർ…?”

 

“ഈ വിഷയം ഞാൻ കൈകാര്യം ചെയ്തോളാമെന്ന് ബാമിനോട് പറയൂ…” തന്റെ കൈയിലെ നാപ്കിൻ താഴെ വച്ചിട്ട് ബ്രിഗേഡിയർ മൺറോ എഴുന്നേറ്റു. അദ്ദേഹം പറഞ്ഞ കാര്യം കാർട്ടർ ബാമിനെ അറിയിച്ചു.

 

“ഒരു കാര്യം ശ്രദ്ധിക്കണം… ഈ വിഷയത്തിൽ നമുക്ക് യാതൊരു വീഴ്ച്ചയും സംഭവിക്കാൻ പാടില്ല… അത് നമുക്ക് താങ്ങാനാവില്ല…” മൺറോ പറഞ്ഞു.

 

“തീർച്ചയായും സർ…”

 

“ശരി, കാർ കൊണ്ടുവരാൻ പറയൂ ജാക്ക്… ഞാൻ ഡ്രെസ് മാറിയിട്ട് വരാം… എന്നിട്ട് നമുക്ക് ബേക്കർ സ്ട്രീറ്റിലേക്ക് പോകാം…”

 

                                                  ***

 

ബേക്കർ സ്ട്രീറ്റിലെ കാന്റീനിൽ രുചികരമായ പ്രാതലായിരുന്നു നൽകിയിരുന്നത്. പ്രഭാതഭക്ഷണം കഴിഞ്ഞ് വീട്ടിൽ പോകാനായി ഇറങ്ങവെയാണ് മൺറോയും കാർട്ടറും സ്റ്റെയർകെയ്സ് വഴി മുകളിലേക്ക് വരുന്നത് വലേസ് കണ്ടത്.

 

“മോണിങ്ങ് സർ…” വലേസ് അഭിവാദ്യം ചെയ്തു. “പ്ലാനിൽ മാറ്റം വരുത്തിയോ…?”

 

“വാട്ട് ഓൺ എർത്ത് ആർ യൂ ടോക്കിങ്ങ് എബൗട്ട്…?” മൺറോ ചോദിച്ചു.

 

നടന്ന കാര്യങ്ങളത്രയും വലേസ് അദ്ദേഹത്തെ ധരിപ്പിച്ചു.

 

                                                 ***

 

കോൾഡ് ഹാർബറിലെ ഹാങ്കറിന് സമീപം നിന്നുകൊണ്ട് ജോ എഡ്ജ് ആ ലൈസാൻഡറിനെ വീക്ഷിച്ചു. ക്രെയ്ഗ് ഓസ്ബോണിനെ ഇറക്കിയ ശേഷം ക്രോയ്ഡണിലേക്ക് തിരികെ പോകുകയാണ് ഗ്രാന്റ്. ടേക്ക് ഓഫ് ചെയ്ത വിമാനം കടലിൽ നിന്നും കരയ്ക്ക് മുകളിലേക്ക് വ്യാപിച്ച മൂടൽമഞ്ഞിനുള്ളിൽ അപ്രത്യക്ഷമായതും അയാൾ തിരിഞ്ഞു. ഹാങ്കറിനുള്ളിലെ ഗ്ലാസ് ഓഫീസിൽ വച്ചിട്ടുള്ള ടെലിഫോൺ റിങ്ങ് ചെയ്തത് അപ്പോഴായിരുന്നു.

 

“ഫോൺ ഞാനെടുത്തോളാം…” അവിടെ നിന്നിരുന്ന മെക്കാനിക്കുമാരോട് പറഞ്ഞിട്ട് ഉള്ളിൽ ചെന്ന് അയാൾ ഫോൺ എടുത്തു. “യെസ്…?”

 

“ഈസ് ദാറ്റ് യൂ, എഡ്ജ്…? മൺറോ ഹിയർ…”

 

“യെസ്, ബ്രിഗേഡിയർ…”

 

“ഓസ്ബോൺ അവിടെയെത്തിയോ…?”

 

“യെസ് സർ… അര മണിക്കൂർ മുമ്പ് ലാൻഡ് ചെയ്തു… തിരികെ ക്രോയ്ഡണിലേക്ക് ഗ്രാന്റ് ഇപ്പോൾ ടേക്ക് ഓഫ് ചെയ്തതേയുള്ളൂ…”

 

“ഓസ്ബോൺ ഇപ്പോൾ എവിടെയുണ്ട്…?”

 

എന്തോ കുഴപ്പമുണ്ടെന്ന് മനസ്സിലായ എഡ്ജിന് ആകാംക്ഷയേറി. “ജീപ്പുമായി വന്ന് ഹെയർ അദ്ദേഹത്തെ കൂട്ടിക്കൊണ്ടുപോയി… ജൂലിയും ഒപ്പമുണ്ടായിരുന്നു… പബ്ബിലേക്കാണ് അവർ പോയത്…”

 

“നൗ ലിസൺ കെയർഫുള്ളി, എഡ്ജ്…” മൺറോ പറഞ്ഞു. “ഹെയറിന്റെ E-ബോട്ടിൽ അനധികൃതമായി ഫ്രാൻസിലേക്ക് കടക്കുവാൻ ഓസ്ബോണിന് പ്ലാനുണ്ടെന്നാണ് ഞാൻ ഊഹിക്കുന്നത്… നിങ്ങൾ അത് തടയണം…”

 

“എങ്ങനെ സർ…?”

 

“ഗുഡ് ഗോഡ്, എങ്ങനെയും തടഞ്ഞേ പറ്റൂ… ഏത് വിധേനയും… ബുദ്ധി ഉപയോഗിക്കൂ എഡ്ജ്… ഗ്രാന്റ് ഇവിടെയെത്തി ഇന്ധനം നിറച്ചയുടൻ ഞങ്ങൾ അങ്ങോട്ട് തിരിക്കുന്നതായിരിക്കും…”

 

അദ്ദേഹം ഫോൺ കട്ട് ചെയ്തു. റിസീവർ ക്രാഡിലിൽ വച്ചിട്ട് തിരിഞ്ഞ എഡ്ജിന്റെ മുഖത്ത് ഒരു ഗൂഢസ്മിതമുണ്ടായിരുന്നു. ഡ്രോയർ തുറന്ന്, ലുഫ്ത്‌വാഫ് യൂണിഫോമിനൊപ്പം ലഭിച്ച ബെൽറ്റും വാൾട്ടർ പിസ്റ്റൾ അടങ്ങിയ ഹോൾസ്റ്ററും അയാൾ പുറത്തെടുത്തു. പിന്നെ തിടുക്കത്തിൽ പുറത്തിറങ്ങി ജീപ്പിനുള്ളിൽ കയറി വേഗത്തിൽ ഓടിച്ചു പോയി. Hanged Man പബ്ബിന് ഏതാണ്ട് അമ്പത് വരെ അകലെ നിർത്തിയിട്ട് പിൻഭാഗത്തെ യാർഡിലേക്ക് നടന്ന് ചെന്ന് അടുക്കളയുടെ ജനലിലൂടെ ഉള്ളിലേക്ക് എത്തി നോക്കി. അവിടെ ആരും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. ശബ്ദമുണ്ടാക്കാതെ വാതിൽ തുറന്ന് അയാൾ ഉള്ളിലേക്ക് കടന്നു.

 

                                                     ***

 

ഹെയർ പറയുന്ന കാര്യങ്ങളെല്ലാം ബാർ കൗണ്ടറിൽ ചാരി നിന്ന് കേട്ടുകൊണ്ടിരിക്കുകയാണ് ലിലി മർലിനിലെ നാവികർ.

 

“കാര്യങ്ങളെല്ലാം കേട്ടല്ലോ… അത്യന്തം അപകടകരമായ അവസ്ഥയിലാണ് മിസ് ട്രെവോൺസ് ഇപ്പോഴുള്ളത്… ബ്രിഗേഡിയർ മൺറോയാണ് അതിന് പിന്നിൽ… മേജർ ഓസ്ബോണും ഞാനും ചേർന്ന് അവരെ എങ്ങനെയെങ്കിലും രക്ഷിക്കാൻ പറ്റുമോയെന്നാണ് നോക്കുന്നത്… പക്ഷേ, അതുമായി മുന്നോട്ട് പോകാനുള്ള അനുമതി എനിക്കില്ല… നിങ്ങളിൽ ആർക്കെങ്കിലും ഈ ദൗത്യത്തിൽ നിന്നും പിന്മാറണമെന്നുണ്ടെങ്കിൽ ഇപ്പോൾ പറയാം… ആർക്കെതിരെയും ഒരു നടപടിയും ഉണ്ടാകില്ല…”

 

“ദൈവത്തെയോർത്ത്, നമ്മളെന്തിനാണ് ഇനിയും സമയം കളയുന്നത് ക്യാപ്റ്റൻ…?” ഷ്മിഡ്റ്റ് ചോദിച്ചു. “നമുക്ക് പോകാൻ റെഡിയാവാം…”

 

“ആ പറഞ്ഞതാണ് ശരി, ഹെർ കപ്പിത്താൻ…” ലാങ്ങ്സ്ഡോർഫ് ഉറച്ച സ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞു. “മദ്ധ്യാഹ്നത്തോടെ പുറപ്പെടാനായാലേ വൈകിട്ട് ആറു മണിയ്ക്കെങ്കിലും അവിടെയെത്തി ഗ്രോസ്നെസിലെ കടൽപ്പാലം ഉപയോഗിക്കാൻ സാധിക്കൂ…”

 

അവരുടെ ചർച്ച വീക്ഷിച്ചുകൊണ്ട് ബാർ കൗണ്ടറിന് പിറകിൽ ഇരിക്കുകയായിരുന്നു ക്രെയ്ഗും ജൂലിയും. കിച്ചണിൽ ഒളിഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന എഡ്ജിന് അവിടെ നടക്കുന്ന സംഭാഷണം മുഴുവനും വ്യക്തമായി കേൾക്കാമായിരുന്നു.

 

“പകൽ സമയത്തുള്ള ക്രോസിങ്ങ്… അപകടകരമാണത്…” ഹെയർ പറഞ്ഞു.

 

“പക്ഷേ, മുമ്പും നമ്മളത് ചെയ്തിട്ടുണ്ട്…” ലാങ്ങ്സ്ഡോർഫ് അദ്ദേഹത്തെ ഓർമ്മിപ്പിച്ചു.

 

ഷ്മിഡ്റ്റ് പുഞ്ചിരിച്ചു. “ക്രീഗ്സ്മറീനിന്റെ ചുണക്കുട്ടികൾക്ക് സാദ്ധ്യമല്ലാത്തതൊന്നും തന്നെയില്ല…”

 

ഹെയർ ക്രെയ്ഗിന് നേർക്ക് തിരിഞ്ഞു. “അപ്പോൾ ശരി, നിങ്ങളുടെ യാത്ര കൺഫേംഡ്…”

 

“ഞാൻ ജൂലിയെ വീട്ടിൽ കൊണ്ടുവിട്ടിട്ട് വരാം…” ക്രെയ്ഗ് പറഞ്ഞു. “മാത്രമല്ല, അവരുടെ കോസ്റ്റ്യൂം സ്റ്റോറിൽ നിന്നും എനിക്ക് ചില ജർമ്മൻ യൂണിഫോമുകൾ ഒക്കെ എടുക്കാനുമുണ്ട്… പിന്നെ, ഞാൻ അവിടെയെത്തുന്ന കാര്യത്തിന് ഗ്രാൻഡ് പിയറിന് റേഡിയോ സന്ദേശവും അയയ്ക്കേണ്ടതുണ്ട്…”

 

ഒളിഞ്ഞു നിന്ന് എല്ലാം കേട്ട എഡ്ജ് പുറത്തു കടന്ന് ജീപ്പിനടുത്തേക്ക് ഓടിച്ചെന്ന് ഡ്രൈവിങ്ങ് സീറ്റിൽ ചാടിക്കയറി അതിവേഗം ഓടിച്ചു പോയി. പിന്നാലെ, Hanged Man ൽ നിന്നും നാവികർ പുറത്തേക്ക് വന്നു.

 

ജൂലിയോടൊപ്പം ജീപ്പിൽ കയറിയ ക്രെയ്ഗിനെ നോക്കി ഹെയർ പുഞ്ചിരിച്ചു. “വെൽ, എന്റെ ഔദ്യോഗിക ജീവിതം ഇതോടെ അവസാനിക്കുന്നു…”

 

“ഇതിനൊക്കെ ഔദ്യോഗിക ജീവിതം എന്ന് പറയാമോ…?” വെളുക്കെ ചിരിച്ചിട്ട് ക്രെയ്ഗ് ജീപ്പ് മുന്നോട്ടെടുത്തു.

 

                                               ***

 

ജൂലിയുടെ കോസ്റ്റ്യൂം സ്റ്റോറിൽ നിന്നും ക്രെയ്ഗ് ഒരു കറുത്ത വസ്ത്രം തെരഞ്ഞെടുത്തു. Waffen-SS ഷാൾമാഗ്‌നെ ബ്രിഗേഡിലെ സ്റ്റാൻഡർടൻഫ്യൂറർ എന്ന് സൂചിപ്പിക്കുന്ന യൂണിഫോമായിരുന്നു അത്.

 

ജൂലി അവിടെയെത്തി. “നിങ്ങൾ ആവശ്യപ്പെട്ട SS ഐഡന്റിറ്റി കാർഡ് ഇതാ… ഹെൻട്രി ലെഗ്രാന്റിന് തയ്യാറാക്കിയ കൂട്ടത്തിൽ ഒരെണ്ണം ബാക്കിയുണ്ടായിരുന്നു… നിങ്ങളുടെ ഭാഗ്യം…”

 

“ഇത്തരം ദൗത്യങ്ങൾക്ക് പോകുമ്പോൾ കറുത്ത ഡ്രെസ്സ് ആണ് എനിക്കിഷ്ടം…” ആ യൂണിഫോം മടക്കി വച്ചുകൊണ്ട് ക്രെയ്ഗ് പറഞ്ഞു. “കാണുന്നവരിൽ ഈ യൂണിഫോം ജനിപ്പിക്കുന്ന ഭയം ഒന്ന് വേറെ തന്നെയാണ്…”

 

“ഗ്രാൻഡ് പിയറിനോട് എന്താണ് ഞാൻ പറയേണ്ടത്…?”

 

“ആറു മണിയോടെ ഗ്രോസ്നെസ് കടൽപ്പാലത്തിന് സമീപം ഉണ്ടായിരിക്കണമെന്ന് പറയൂ… മാത്രമല്ല, എനിക്ക് സഞ്ചരിക്കാനായി ഒരു ജർമ്മൻ മിലിട്ടറി വാഹനം വേണമെന്നും… ക്യൂബൽവാഗണോ അതു പോലുള്ള എന്തെങ്കിലുമോ ആയാൽ നന്നായിരിക്കും…”

 

“ഓൾറൈറ്റ്, അക്കാര്യം ഞാനേറ്റു…”

 

ക്രെയ്ഗ് അവരെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു. “മൺറോ ഇവിടെ എത്തിയാൽ എന്താണ് സംഭവിക്കുക എന്നറിയാമോ…? നിങ്ങളെ വെടിവച്ചു കൊല്ലാൻ വരെ മടിക്കില്ല അദ്ദേഹം…”

 

“റ്റു ഹെൽ വിത്ത് മൺറോ…”

 

ഒരു ഞരക്കത്തോടെ വാതിൽ തുറക്കുന്ന ശബ്ദം കേട്ട് തിരിഞ്ഞു നോക്കിയ അവർ കണ്ടത് നീട്ടിപ്പിടിച്ച വാൾട്ടറുമായി റൂമിലേക്കെത്തിയ ജോ എഡ്ജിനെയാണ്. “ഓൾഡ് സൺ, നിങ്ങളെങ്ങോട്ടും പോകുന്നില്ല… ബ്രിഗേഡിയർ മൺറോ ഇപ്പോൾ എന്നെ ഫോണിൽ വിളിച്ചതേയുള്ളൂ… നിങ്ങൾ എവിടെയും പോകാതെ നോക്കണമെന്ന് കർശന നിർദ്ദേശം നൽകിയിരിക്കുകയാണ് അദ്ദേഹമെനിയ്ക്ക്…”

 

“ഓഹോ, അങ്ങനെയാണോ…?” ക്രെയ്ഗ് തന്റെ കൈയിലെ SS യൂണിഫോം കൊണ്ട് അയാളുടെ വലതുകൈയും റിവോൾവറും ചേർത്ത് പൊതിഞ്ഞ് പിടിച്ചത് പെട്ടെന്നായിരുന്നു. എന്നിട്ട് ആ കൈ ചുമരിന്മേൽ ആഞ്ഞടിച്ചു. എഡ്ജിന്റെ കൈയിൽ നിന്നും റിവോൾവർ താഴെ വീണു. ഒപ്പം തന്നെ അദ്ദേഹം അയാളുടെ താടിയെല്ല് നോക്കി കനത്ത ഒരു പ്രഹരം നൽകി.

 

അടിതെറ്റി വീഴാൻ തുടങ്ങിയ അയാളെ കോളറിൽ പിടിച്ചു വലിച്ച് ക്രെയ്ഗ് അവിടെയുള്ള വലിയ മേശയുടെ അരികിലേക്ക് കൊണ്ടുപോയി. “ജൂലീ, ഒരു ജോഡി കൈവിലങ്ങുകൾ ഇങ്ങ് തരൂ…” വിലങ്ങണിയിച്ച കൈകൾ ആ മേശയുടെ കാലിൽ ബന്ധിച്ചിട്ട് ക്രെയ്ഗ് പറഞ്ഞു. “മൺറോയും ജാക്ക് കാർട്ടറും വരുന്നത് വരെ ഇവൻ ഇവിടെ കിടക്കട്ടെ…”

 

അവർ മുന്നോട്ടാഞ്ഞ് ക്രെയ്ഗിന്റെ കവിളിൽ മുത്തം നൽകി. “ടേക്ക് കെയർ, ക്രെയ്ഗ്…”

 

“അതു പിന്നെ പറയാനുണ്ടോ…?”

 

അദ്ദേഹം പുറത്തേക്കിറങ്ങി. വാതിൽ അടഞ്ഞ് ഒരു നിമിഷം കഴിഞ്ഞതും ജീപ്പ് സ്റ്റാർട്ട് ചെയ്യുന്ന ശബ്ദം കേൾക്കാറായി. ഒരു നെടുവീർപ്പിട്ട ജൂലി എഡ്ജിനെ അവിടെ വിട്ടിട്ട് കമ്യൂണിക്കേഷൻ റൂമിലേക്ക് പോയി.

 

ഏതാണ്ട് അര മണിക്കൂർ കഴിഞ്ഞ് പുറത്തിറങ്ങിയ അവർ ഗാർഡനിൽ ചെന്ന് കടൽത്തീരത്തേക്ക് നോക്കി. മൂടൽമഞ്ഞ് കടലിൽ നിന്നും കരയിലേക്ക് കയറിത്തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. അവരുടെ യാത്ര അത്ര സുഗമമായിരിക്കില്ല എന്നത് തീർച്ച. അവർ നോക്കി നിൽക്കെ ഹാർബറിൽ നിന്നും ലിലി മർലിൻ സാവധാനം നീങ്ങിത്തുടങ്ങി. ക്രീഗ്സ്മറീന്റെ കറുത്ത പതാക വഹിച്ചുകൊണ്ട് പുറംകടൽ ലക്ഷ്യമാക്കി നീങ്ങുന്ന ആ E-ബോട്ടിനെ അധികം താമസിയാതെ മൂടൽമഞ്ഞ് ഒരു പ്രേതം കണക്കെ വിഴുങ്ങി.

 

(തുടരും)

അടുത്ത ലക്കത്തിന് ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...