കോൾഡ് ഹാർബർ - 61

സമയം രാവിലെ ഒമ്പതര ആയിട്ടും പ്രാതൽ കഴിക്കാൻ ആർതറിനെ കിച്ചണിൽ കാണാത്തതിനെ തുടർന്നാണ് എന്താണ് സംഭവിച്ചതെന്നറിയാൻ ഡോക്ടർ ബാം താഴത്തെ നിലയിലേക്ക് ചെന്നത്. അവിടെ കണ്ട കാഴ്ച്ചയിൽ പരിഭ്രാന്തനായിപ്പോയ അയാൾ ആർതറിനെ സെല്ലാറിന് പുറത്തിറക്കിയിട്ട് തന്റെ ഓഫീസിലേക്ക് തിരികെപ്പോയി. ഭയം കൊണ്ട് വിയർത്തു പോയിരുന്നു അയാൾ. ഏകദേശം പത്തു മണി ആയപ്പോഴാണ് മൺറോയെ വിവരം അറിയിക്കാനുള്ള ധൈര്യം പോലും അയാൾക്ക് ലഭിച്ചത്. ഫോൺ എടുത്ത് അയാൾ ഹേസ്റ്റൻ പ്ലേസിലേക്ക് ഡയൽ ചെയ്തു.

 

തലേന്ന് രാത്രി ഏതാണ്ട് മുഴുവൻ സമയവും ഫയലുകൾ നോക്കിക്കൊണ്ടിരുന്ന മൺറോ പുലർച്ചെയോട് അടുപ്പിച്ചാണ് ഉറങ്ങാൻ കിടന്നത്. വൈകി ഉണർന്ന അദ്ദേഹം പ്രാതൽ കഴിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുമ്പോഴാണ് ജാക്ക് കാർട്ടർ എത്തിയത്. കൈയിൽ ഒരു കപ്പ് ചായയുമായി ജാലകത്തിനരികിൽ ചെന്ന് അയാൾ പുറത്തേക്ക് നോക്കി നിന്നു.

 

“ക്രെയ്ഗ് ഓസ്ബോണിന്റെ കാര്യത്തിൽ എന്തു ചെയ്യാനാണ് താങ്കളുടെ ഉദ്ദേശ്യം, സർ…?” കാർട്ടർ ചോദിച്ചു.

 

“ആ വിഡ്ഢിയ്ക്ക് കാര്യം മനസ്സിലാവുന്നില്ലെങ്കിൽ കുറച്ച് ദിവസം തടങ്കലിൽ കഴിയട്ടെ…” ടോസ്റ്റിൽ ബട്ടർ തേച്ചു കൊണ്ട് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു. “നിങ്ങൾക്കതിനോട് ഒട്ടും യോജിക്കാൻ കഴിയുന്നില്ല അല്ലേ ജാക്ക്…?”

 

“ഇറ്റ്സ് എ ഡെർട്ടി ബിസിനസ്, സർ…”

 

അപ്പോഴാണ് ഫോൺ റിങ്ങ് ചെയ്തത്. “അതെടുക്കൂ…” ബ്രിഗേഡിയർ പറഞ്ഞു.

 

ഫോൺ എടുത്ത് സന്ദേശം ശ്രവിച്ച അയാൾ റിസീവർ തന്റെ നെഞ്ചോട് ചേർത്ത് പിടിച്ചു. പുഞ്ചിരിയുടെ നേർത്ത അടയാളം പോലും ആ മുഖത്ത് കാണാനുണ്ടായിരുന്നില്ല. “ഡോക്ടർ ബാം ആണ് സർ… ആർതറിനെക്കാളും കരുത്തനായിരുന്നു ക്രെയ്ഗ് അത്രെ… അദ്ദേഹം അവിടെ നിന്നും രക്ഷപെട്ടു…”

 

“മൈ ഗോഡ്, ഹൂഡിനിയെ കടത്തി വെട്ടുമല്ലോ അയാൾ…”

 

“നമ്മളിനി എന്തു ചെയ്യും സർ…?”

 

“ഈ വിഷയം ഞാൻ കൈകാര്യം ചെയ്തോളാമെന്ന് ബാമിനോട് പറയൂ…” തന്റെ കൈയിലെ നാപ്കിൻ താഴെ വച്ചിട്ട് ബ്രിഗേഡിയർ മൺറോ എഴുന്നേറ്റു. അദ്ദേഹം പറഞ്ഞ കാര്യം കാർട്ടർ ബാമിനെ അറിയിച്ചു.

 

“ഒരു കാര്യം ശ്രദ്ധിക്കണം… ഈ വിഷയത്തിൽ നമുക്ക് യാതൊരു വീഴ്ച്ചയും സംഭവിക്കാൻ പാടില്ല… അത് നമുക്ക് താങ്ങാനാവില്ല…” മൺറോ പറഞ്ഞു.

 

“തീർച്ചയായും സർ…”

 

“ശരി, കാർ കൊണ്ടുവരാൻ പറയൂ ജാക്ക്… ഞാൻ ഡ്രെസ് മാറിയിട്ട് വരാം… എന്നിട്ട് നമുക്ക് ബേക്കർ സ്ട്രീറ്റിലേക്ക് പോകാം…”

 

                                                  ***

 

ബേക്കർ സ്ട്രീറ്റിലെ കാന്റീനിൽ രുചികരമായ പ്രാതലായിരുന്നു നൽകിയിരുന്നത്. പ്രഭാതഭക്ഷണം കഴിഞ്ഞ് വീട്ടിൽ പോകാനായി ഇറങ്ങവെയാണ് മൺറോയും കാർട്ടറും സ്റ്റെയർകെയ്സ് വഴി മുകളിലേക്ക് വരുന്നത് വലേസ് കണ്ടത്.

 

“മോണിങ്ങ് സർ…” വലേസ് അഭിവാദ്യം ചെയ്തു. “പ്ലാനിൽ മാറ്റം വരുത്തിയോ…?”

 

“വാട്ട് ഓൺ എർത്ത് ആർ യൂ ടോക്കിങ്ങ് എബൗട്ട്…?” മൺറോ ചോദിച്ചു.

 

നടന്ന കാര്യങ്ങളത്രയും വലേസ് അദ്ദേഹത്തെ ധരിപ്പിച്ചു.

 

                                                 ***

 

കോൾഡ് ഹാർബറിലെ ഹാങ്കറിന് സമീപം നിന്നുകൊണ്ട് ജോ എഡ്ജ് ആ ലൈസാൻഡറിനെ വീക്ഷിച്ചു. ക്രെയ്ഗ് ഓസ്ബോണിനെ ഇറക്കിയ ശേഷം ക്രോയ്ഡണിലേക്ക് തിരികെ പോകുകയാണ് ഗ്രാന്റ്. ടേക്ക് ഓഫ് ചെയ്ത വിമാനം കടലിൽ നിന്നും കരയ്ക്ക് മുകളിലേക്ക് വ്യാപിച്ച മൂടൽമഞ്ഞിനുള്ളിൽ അപ്രത്യക്ഷമായതും അയാൾ തിരിഞ്ഞു. ഹാങ്കറിനുള്ളിലെ ഗ്ലാസ് ഓഫീസിൽ വച്ചിട്ടുള്ള ടെലിഫോൺ റിങ്ങ് ചെയ്തത് അപ്പോഴായിരുന്നു.

 

“ഫോൺ ഞാനെടുത്തോളാം…” അവിടെ നിന്നിരുന്ന മെക്കാനിക്കുമാരോട് പറഞ്ഞിട്ട് ഉള്ളിൽ ചെന്ന് അയാൾ ഫോൺ എടുത്തു. “യെസ്…?”

 

“ഈസ് ദാറ്റ് യൂ, എഡ്ജ്…? മൺറോ ഹിയർ…”

 

“യെസ്, ബ്രിഗേഡിയർ…”

 

“ഓസ്ബോൺ അവിടെയെത്തിയോ…?”

 

“യെസ് സർ… അര മണിക്കൂർ മുമ്പ് ലാൻഡ് ചെയ്തു… തിരികെ ക്രോയ്ഡണിലേക്ക് ഗ്രാന്റ് ഇപ്പോൾ ടേക്ക് ഓഫ് ചെയ്തതേയുള്ളൂ…”

 

“ഓസ്ബോൺ ഇപ്പോൾ എവിടെയുണ്ട്…?”

 

എന്തോ കുഴപ്പമുണ്ടെന്ന് മനസ്സിലായ എഡ്ജിന് ആകാംക്ഷയേറി. “ജീപ്പുമായി വന്ന് ഹെയർ അദ്ദേഹത്തെ കൂട്ടിക്കൊണ്ടുപോയി… ജൂലിയും ഒപ്പമുണ്ടായിരുന്നു… പബ്ബിലേക്കാണ് അവർ പോയത്…”

 

“നൗ ലിസൺ കെയർഫുള്ളി, എഡ്ജ്…” മൺറോ പറഞ്ഞു. “ഹെയറിന്റെ E-ബോട്ടിൽ അനധികൃതമായി ഫ്രാൻസിലേക്ക് കടക്കുവാൻ ഓസ്ബോണിന് പ്ലാനുണ്ടെന്നാണ് ഞാൻ ഊഹിക്കുന്നത്… നിങ്ങൾ അത് തടയണം…”

 

“എങ്ങനെ സർ…?”

 

“ഗുഡ് ഗോഡ്, എങ്ങനെയും തടഞ്ഞേ പറ്റൂ… ഏത് വിധേനയും… ബുദ്ധി ഉപയോഗിക്കൂ എഡ്ജ്… ഗ്രാന്റ് ഇവിടെയെത്തി ഇന്ധനം നിറച്ചയുടൻ ഞങ്ങൾ അങ്ങോട്ട് തിരിക്കുന്നതായിരിക്കും…”

 

അദ്ദേഹം ഫോൺ കട്ട് ചെയ്തു. റിസീവർ ക്രാഡിലിൽ വച്ചിട്ട് തിരിഞ്ഞ എഡ്ജിന്റെ മുഖത്ത് ഒരു ഗൂഢസ്മിതമുണ്ടായിരുന്നു. ഡ്രോയർ തുറന്ന്, ലുഫ്ത്‌വാഫ് യൂണിഫോമിനൊപ്പം ലഭിച്ച ബെൽറ്റും വാൾട്ടർ പിസ്റ്റൾ അടങ്ങിയ ഹോൾസ്റ്ററും അയാൾ പുറത്തെടുത്തു. പിന്നെ തിടുക്കത്തിൽ പുറത്തിറങ്ങി ജീപ്പിനുള്ളിൽ കയറി വേഗത്തിൽ ഓടിച്ചു പോയി. Hanged Man പബ്ബിന് ഏതാണ്ട് അമ്പത് വരെ അകലെ നിർത്തിയിട്ട് പിൻഭാഗത്തെ യാർഡിലേക്ക് നടന്ന് ചെന്ന് അടുക്കളയുടെ ജനലിലൂടെ ഉള്ളിലേക്ക് എത്തി നോക്കി. അവിടെ ആരും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. ശബ്ദമുണ്ടാക്കാതെ വാതിൽ തുറന്ന് അയാൾ ഉള്ളിലേക്ക് കടന്നു.

 

                                                     ***

 

ഹെയർ പറയുന്ന കാര്യങ്ങളെല്ലാം ബാർ കൗണ്ടറിൽ ചാരി നിന്ന് കേട്ടുകൊണ്ടിരിക്കുകയാണ് ലിലി മർലിനിലെ നാവികർ.

 

“കാര്യങ്ങളെല്ലാം കേട്ടല്ലോ… അത്യന്തം അപകടകരമായ അവസ്ഥയിലാണ് മിസ് ട്രെവോൺസ് ഇപ്പോഴുള്ളത്… ബ്രിഗേഡിയർ മൺറോയാണ് അതിന് പിന്നിൽ… മേജർ ഓസ്ബോണും ഞാനും ചേർന്ന് അവരെ എങ്ങനെയെങ്കിലും രക്ഷിക്കാൻ പറ്റുമോയെന്നാണ് നോക്കുന്നത്… പക്ഷേ, അതുമായി മുന്നോട്ട് പോകാനുള്ള അനുമതി എനിക്കില്ല… നിങ്ങളിൽ ആർക്കെങ്കിലും ഈ ദൗത്യത്തിൽ നിന്നും പിന്മാറണമെന്നുണ്ടെങ്കിൽ ഇപ്പോൾ പറയാം… ആർക്കെതിരെയും ഒരു നടപടിയും ഉണ്ടാകില്ല…”

 

“ദൈവത്തെയോർത്ത്, നമ്മളെന്തിനാണ് ഇനിയും സമയം കളയുന്നത് ക്യാപ്റ്റൻ…?” ഷ്മിഡ്റ്റ് ചോദിച്ചു. “നമുക്ക് പോകാൻ റെഡിയാവാം…”

 

“ആ പറഞ്ഞതാണ് ശരി, ഹെർ കപ്പിത്താൻ…” ലാങ്ങ്സ്ഡോർഫ് ഉറച്ച സ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞു. “മദ്ധ്യാഹ്നത്തോടെ പുറപ്പെടാനായാലേ വൈകിട്ട് ആറു മണിയ്ക്കെങ്കിലും അവിടെയെത്തി ഗ്രോസ്നെസിലെ കടൽപ്പാലം ഉപയോഗിക്കാൻ സാധിക്കൂ…”

 

അവരുടെ ചർച്ച വീക്ഷിച്ചുകൊണ്ട് ബാർ കൗണ്ടറിന് പിറകിൽ ഇരിക്കുകയായിരുന്നു ക്രെയ്ഗും ജൂലിയും. കിച്ചണിൽ ഒളിഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന എഡ്ജിന് അവിടെ നടക്കുന്ന സംഭാഷണം മുഴുവനും വ്യക്തമായി കേൾക്കാമായിരുന്നു.

 

“പകൽ സമയത്തുള്ള ക്രോസിങ്ങ്… അപകടകരമാണത്…” ഹെയർ പറഞ്ഞു.

 

“പക്ഷേ, മുമ്പും നമ്മളത് ചെയ്തിട്ടുണ്ട്…” ലാങ്ങ്സ്ഡോർഫ് അദ്ദേഹത്തെ ഓർമ്മിപ്പിച്ചു.

 

ഷ്മിഡ്റ്റ് പുഞ്ചിരിച്ചു. “ക്രീഗ്സ്മറീനിന്റെ ചുണക്കുട്ടികൾക്ക് സാദ്ധ്യമല്ലാത്തതൊന്നും തന്നെയില്ല…”

 

ഹെയർ ക്രെയ്ഗിന് നേർക്ക് തിരിഞ്ഞു. “അപ്പോൾ ശരി, നിങ്ങളുടെ യാത്ര കൺഫേംഡ്…”

 

“ഞാൻ ജൂലിയെ വീട്ടിൽ കൊണ്ടുവിട്ടിട്ട് വരാം…” ക്രെയ്ഗ് പറഞ്ഞു. “മാത്രമല്ല, അവരുടെ കോസ്റ്റ്യൂം സ്റ്റോറിൽ നിന്നും എനിക്ക് ചില ജർമ്മൻ യൂണിഫോമുകൾ ഒക്കെ എടുക്കാനുമുണ്ട്… പിന്നെ, ഞാൻ അവിടെയെത്തുന്ന കാര്യത്തിന് ഗ്രാൻഡ് പിയറിന് റേഡിയോ സന്ദേശവും അയയ്ക്കേണ്ടതുണ്ട്…”

 

ഒളിഞ്ഞു നിന്ന് എല്ലാം കേട്ട എഡ്ജ് പുറത്തു കടന്ന് ജീപ്പിനടുത്തേക്ക് ഓടിച്ചെന്ന് ഡ്രൈവിങ്ങ് സീറ്റിൽ ചാടിക്കയറി അതിവേഗം ഓടിച്ചു പോയി. പിന്നാലെ, Hanged Man ൽ നിന്നും നാവികർ പുറത്തേക്ക് വന്നു.

 

ജൂലിയോടൊപ്പം ജീപ്പിൽ കയറിയ ക്രെയ്ഗിനെ നോക്കി ഹെയർ പുഞ്ചിരിച്ചു. “വെൽ, എന്റെ ഔദ്യോഗിക ജീവിതം ഇതോടെ അവസാനിക്കുന്നു…”

 

“ഇതിനൊക്കെ ഔദ്യോഗിക ജീവിതം എന്ന് പറയാമോ…?” വെളുക്കെ ചിരിച്ചിട്ട് ക്രെയ്ഗ് ജീപ്പ് മുന്നോട്ടെടുത്തു.

 

                                               ***

 

ജൂലിയുടെ കോസ്റ്റ്യൂം സ്റ്റോറിൽ നിന്നും ക്രെയ്ഗ് ഒരു കറുത്ത വസ്ത്രം തെരഞ്ഞെടുത്തു. Waffen-SS ഷാൾമാഗ്‌നെ ബ്രിഗേഡിലെ സ്റ്റാൻഡർടൻഫ്യൂറർ എന്ന് സൂചിപ്പിക്കുന്ന യൂണിഫോമായിരുന്നു അത്.

 

ജൂലി അവിടെയെത്തി. “നിങ്ങൾ ആവശ്യപ്പെട്ട SS ഐഡന്റിറ്റി കാർഡ് ഇതാ… ഹെൻട്രി ലെഗ്രാന്റിന് തയ്യാറാക്കിയ കൂട്ടത്തിൽ ഒരെണ്ണം ബാക്കിയുണ്ടായിരുന്നു… നിങ്ങളുടെ ഭാഗ്യം…”

 

“ഇത്തരം ദൗത്യങ്ങൾക്ക് പോകുമ്പോൾ കറുത്ത ഡ്രെസ്സ് ആണ് എനിക്കിഷ്ടം…” ആ യൂണിഫോം മടക്കി വച്ചുകൊണ്ട് ക്രെയ്ഗ് പറഞ്ഞു. “കാണുന്നവരിൽ ഈ യൂണിഫോം ജനിപ്പിക്കുന്ന ഭയം ഒന്ന് വേറെ തന്നെയാണ്…”

 

“ഗ്രാൻഡ് പിയറിനോട് എന്താണ് ഞാൻ പറയേണ്ടത്…?”

 

“ആറു മണിയോടെ ഗ്രോസ്നെസ് കടൽപ്പാലത്തിന് സമീപം ഉണ്ടായിരിക്കണമെന്ന് പറയൂ… മാത്രമല്ല, എനിക്ക് സഞ്ചരിക്കാനായി ഒരു ജർമ്മൻ മിലിട്ടറി വാഹനം വേണമെന്നും… ക്യൂബൽവാഗണോ അതു പോലുള്ള എന്തെങ്കിലുമോ ആയാൽ നന്നായിരിക്കും…”

 

“ഓൾറൈറ്റ്, അക്കാര്യം ഞാനേറ്റു…”

 

ക്രെയ്ഗ് അവരെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു. “മൺറോ ഇവിടെ എത്തിയാൽ എന്താണ് സംഭവിക്കുക എന്നറിയാമോ…? നിങ്ങളെ വെടിവച്ചു കൊല്ലാൻ വരെ മടിക്കില്ല അദ്ദേഹം…”

 

“റ്റു ഹെൽ വിത്ത് മൺറോ…”

 

ഒരു ഞരക്കത്തോടെ വാതിൽ തുറക്കുന്ന ശബ്ദം കേട്ട് തിരിഞ്ഞു നോക്കിയ അവർ കണ്ടത് നീട്ടിപ്പിടിച്ച വാൾട്ടറുമായി റൂമിലേക്കെത്തിയ ജോ എഡ്ജിനെയാണ്. “ഓൾഡ് സൺ, നിങ്ങളെങ്ങോട്ടും പോകുന്നില്ല… ബ്രിഗേഡിയർ മൺറോ ഇപ്പോൾ എന്നെ ഫോണിൽ വിളിച്ചതേയുള്ളൂ… നിങ്ങൾ എവിടെയും പോകാതെ നോക്കണമെന്ന് കർശന നിർദ്ദേശം നൽകിയിരിക്കുകയാണ് അദ്ദേഹമെനിയ്ക്ക്…”

 

“ഓഹോ, അങ്ങനെയാണോ…?” ക്രെയ്ഗ് തന്റെ കൈയിലെ SS യൂണിഫോം കൊണ്ട് അയാളുടെ വലതുകൈയും റിവോൾവറും ചേർത്ത് പൊതിഞ്ഞ് പിടിച്ചത് പെട്ടെന്നായിരുന്നു. എന്നിട്ട് ആ കൈ ചുമരിന്മേൽ ആഞ്ഞടിച്ചു. എഡ്ജിന്റെ കൈയിൽ നിന്നും റിവോൾവർ താഴെ വീണു. ഒപ്പം തന്നെ അദ്ദേഹം അയാളുടെ താടിയെല്ല് നോക്കി കനത്ത ഒരു പ്രഹരം നൽകി.

 

അടിതെറ്റി വീഴാൻ തുടങ്ങിയ അയാളെ കോളറിൽ പിടിച്ചു വലിച്ച് ക്രെയ്ഗ് അവിടെയുള്ള വലിയ മേശയുടെ അരികിലേക്ക് കൊണ്ടുപോയി. “ജൂലീ, ഒരു ജോഡി കൈവിലങ്ങുകൾ ഇങ്ങ് തരൂ…” വിലങ്ങണിയിച്ച കൈകൾ ആ മേശയുടെ കാലിൽ ബന്ധിച്ചിട്ട് ക്രെയ്ഗ് പറഞ്ഞു. “മൺറോയും ജാക്ക് കാർട്ടറും വരുന്നത് വരെ ഇവൻ ഇവിടെ കിടക്കട്ടെ…”

 

അവർ മുന്നോട്ടാഞ്ഞ് ക്രെയ്ഗിന്റെ കവിളിൽ മുത്തം നൽകി. “ടേക്ക് കെയർ, ക്രെയ്ഗ്…”

 

“അതു പിന്നെ പറയാനുണ്ടോ…?”

 

അദ്ദേഹം പുറത്തേക്കിറങ്ങി. വാതിൽ അടഞ്ഞ് ഒരു നിമിഷം കഴിഞ്ഞതും ജീപ്പ് സ്റ്റാർട്ട് ചെയ്യുന്ന ശബ്ദം കേൾക്കാറായി. ഒരു നെടുവീർപ്പിട്ട ജൂലി എഡ്ജിനെ അവിടെ വിട്ടിട്ട് കമ്യൂണിക്കേഷൻ റൂമിലേക്ക് പോയി.

 

ഏതാണ്ട് അര മണിക്കൂർ കഴിഞ്ഞ് പുറത്തിറങ്ങിയ അവർ ഗാർഡനിൽ ചെന്ന് കടൽത്തീരത്തേക്ക് നോക്കി. മൂടൽമഞ്ഞ് കടലിൽ നിന്നും കരയിലേക്ക് കയറിത്തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. അവരുടെ യാത്ര അത്ര സുഗമമായിരിക്കില്ല എന്നത് തീർച്ച. അവർ നോക്കി നിൽക്കെ ഹാർബറിൽ നിന്നും ലിലി മർലിൻ സാവധാനം നീങ്ങിത്തുടങ്ങി. ക്രീഗ്സ്മറീന്റെ കറുത്ത പതാക വഹിച്ചുകൊണ്ട് പുറംകടൽ ലക്ഷ്യമാക്കി നീങ്ങുന്ന ആ E-ബോട്ടിനെ അധികം താമസിയാതെ മൂടൽമഞ്ഞ് ഒരു പ്രേതം കണക്കെ വിഴുങ്ങി.

 

(തുടരും)